កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយ ដែលនិពន្ធដោយលោក ចេម បារី(Sir James Barrie) ដែលជាពួកអភិជននៃប្រទេសអង់គ្លេស ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បាននិយាយឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីម្តាយរបស់គាត់ ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះ និងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបានអានព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួន រហូតដល់រហែកជាបំណែកៗ ។ លោកចេម បានសរសេរថា “ឥឡូវនេះ ព្រះគម្ពីរនោះបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំហើយ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ អំបោះខ្មៅដែលគាត់បានដេរភ្ជាប់បំណែកទាំងនោះ ជាផ្នែកមួយនៃមាតិការរបស់ព្រះគម្ពីរនោះ”។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលព្រះផងដែរ ។ គាត់បានអាន ហើយជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលទ្រង់ អស់រយៈពេលយ៉ាងហោចណាស់ ៦០ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំបានរក្សាទុកព្រះគម្ពីររបស់គាត់ ក្នុងទូរសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងកន្លែងដ៏សំខាន់ ។ ព្រះគម្ពីរមួយនោះ ក៏មានការដាច់ដោច និងរហែកផងដែរ ហើយទំព័រនីមួយៗ មានប្រឡាក់ទៅដោយការកត់ចំណាំ នូវសេចក្តីពន្យល់ និងការត្រិះរិះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ។ កាលនៅពីក្មេង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានដើរចូលបន្ទប់របស់គាត់ នៅពេលព្រឹក ហើយបានឃើញគាត់អង្គុយដាក់ព្រះគម្ពីរ នៅលើភ្លៅរបស់គាត់ ហើយអានពាក្យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ ។ គាត់បានបន្តរធ្វើដូចនេះ រហូតដល់ពេលដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញអក្សរ នៅក្នុងទំព័រតទៅទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីររបស់គាត់ នៅតែជាសៀវភៅដ៏មានតម្លៃបំផុតដែលគាត់មាន ។
នៅពេលម្តាយរបស់លោកចេម មានភាពជរា គាត់មិនអាចអានពាក្យ ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់គាត់ទៀតឡើយ ។ ប៉ុន្តែ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប្តីរបស់គាត់ បានដាក់ព្រះគម្ពីររបស់គាត់ នៅក្នុងដៃរបស់គាត់ ហើយគាត់បានកាន់ព្រះគម្ពីរយ៉ាងជាប់ ដោយការគោរព ។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរទំនុកតម្កើងបានចែងថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎
អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត”(១១៩:១០៣)។ តើអ្នកបានភ្លក់រស់ជាតិនៃសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ហើយឬនៅ? ចូរបើកមើលព្រះគម្ពីររបស់អ្នកនៅថ្ងៃនេះចុះ ។ – David Roper
