នៅពេលល្ងាចដ៏រីករាយ ក្នុងរដូវក្តៅ មានមនុស្សមួយហ្វូងធំបានមកជួបជុំគ្នា នៅក្នុងទីលានដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដើម្បីទស្សនាការប្រគុំតន្រ្តី ដែលត្រូវបានរៀបចំឡើង ដោយមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលរៀននៅមហាវិទ្យា-ល័យជាមួយគ្នា។ ថ្ងៃនោះជាថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គាត់ ដូចនេះពិធីករក៏និយាយពន្លយពាក្យថា យើងនឹងនាំគ្នាច្រៀងបទ “រីករាយថ្ងៃកំណើត” សម្រាប់គាត់។ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមច្រៀងម្នាក់ម្តងៗ ដោយឃី និងចង្វាក់ផ្សេងគ្នា បណ្តាលឲ្យមានភាពមិនសូវស៊ីសង្វាក់គ្នា។ ការច្រៀងនោះមិនពិរោះសោះ។ យើងពិតជាសោកស្តាយណាស់ ចំពោះសម្លេងច្រៀងរបស់ពួកគេ ។ ពេលដែលមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំឡើងទៅលើវេទិការ គាត់ក៏ផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងម្តងទៀត។ គាត់មិនបានចាប់ផ្តើមដោយបញ្ចេញសូរទេ តែគាត់បានធ្វើដៃចុះក្រោមជាសញ្ញាឲ្យទម្លាក់សម្លេង ដូចនេះ យ៉ាងហោចណាស់ ហើយក៏បានច្រៀងព្រមគ្នា។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបទចម្រៀង ភាគច្រើននៃពួកគេបានច្រៀងដោយឃី ស្ទើរតែដូចៗគ្នា។
ពួកគេគួរតែបន្លឺសម្លេងចេញជាបទចម្រៀង គឺមិនគួរបង្កើតជាសម្លេងរំខានដូចនេះទេ ហើយការនេះ ក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញ បញ្ហាមួយ ដែលពួកជំនុំនៅសតវត្សរ៍ទី១បានជួបប្រទះ។ ពួកគេមានការមិនចុះសម្រុងគ្នា អំពីអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ។ អ្នកខ្លះដើរតាមសាវ័កប៉ុល ហើយខ្លះទៀតបានដើរតាមលោកអ័ប៉ុឡូស(១កូរិនថូស ៣:៤)។ ការនេះបាននាំឲ្យមានការឈ្លោះ ប្រកែក និងបែកបាក់គ្នា(ខ.៣)។ ពួកគេមិនបានរួមគ្នាបង្កើតជាបទចម្រៀងទេ តែបែរជាបានធ្វើឲ្យមានសម្លេងរំខានទៅវិញ។ បើយើងធៀបការនេះ នឹងការច្រៀងព្រមគ្នាវិញ នោះការដែលមនុស្សមិនឯកភាពគ្នា អំពីអ្នកដឹកនាំ គឺមិនខុសពីការដែលពួកគេរាល់គ្នា“ច្រៀង”ព្រមៗគ្នា ដោយចង្វាក់ និងសូរដែលពួកគេពេញចិត្តរៀងៗខ្លួន។
ដើម្បីប្រគុំជាបទដ៏ពិរោះ ដែលនឹងទាក់ទាញអ្នកមិនជឿព្រះ ឲ្យជឿព្រះយេស៊ូវ អ្នកជឿព្រះទាំងអស់ ត្រូវតែដើរតាមអ្នកដឹកនាំតែមួយ ហើយអ្នកដឹកនាំនោះត្រូវតែជាព្រះគ្រីស្ទ។ -Julie Ackerman Link
