នៅក្នុងសៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារខ្ញុំ គឺមានរូបថតរបស់កូនស្រីខ្ញុំមួយសន្លឹក ពេលនាងមានអាយុ៤ឆ្នាំ។ ក្នុងរូបថតនោះ នាងកំពុងធ្វើការនៅក្បែរខ្ញុំ ដោយប្រើញញួរជ័រសម្រាប់ក្មេងលេង ដើម្បីជួសជុល ជញ្ជាំងនៅជំហៀងផ្ទះ។ យើងបានធ្វើការទន្ទឹមគ្នា នៅថ្ងៃនោះ នាងបានធ្វើត្រាប់តាមគ្រប់សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយនាងពិតជាជឿថា ខ្លួនឯងក៏កំពុងជួយជួសជុលផ្ទះផងដែរ។ ខ្ញុំមិនដែលបានអរសប្បាយនឹងការងារផ្ទះ ខ្លាំងដូចពេលនោះឡើយ។ តាមរូបភាពក្នុងរូបថតនោះ ខ្ញុំអាចដឹងច្បាស់ថា នាងក៏កំពុងតែអសប្បាយនឹងកិច្ចការនោះដែរ។
រូបថតនោះបានរំឭកខ្ញុំថា កូនៗរបស់យើងយកតម្រាប់តាម ពាក្យសម្តី ឬសកម្មភាពភាគច្រើន ដែលពួកគេឃើញយើងធ្វើ។ ពួកគេក៏មានការយល់ដឹង អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ របស់ព្រះ ស្របទៅតាមបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលពួកគេឃើញយើងមាន ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយផងដែរ។ បើយើងមានភាពដាច់ខាត ហើយគ្មានក្តីមេត្តា នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏មានលក្ខណៈដូចនោះដែរ។ បើយើងខ្វះភាពជិតស្និទ្ធ និងភាពកក់ក្តៅ នោះពួកគេក៏ងាយនឹងយល់ថា ព្រះទ្រង់ក៏ខ្វះខាតដូចនោះផង ដែរ។ ក្នុងនាមជាមាតាបិតា យើងមានតួនាទីដ៏សំខាន់បំផុត ក្នុងការជួយកូនយើង ឲ្យស្គាល់ព្រះច្បាស់ ជាពិសេស គឺជួយឲ្យពួកគេយល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។
ខ្ញុំអាចស្រមៃថា សៀវភៅរចនារូបថតរបស់គ្រួសារ រវាងខ្ញុំនិងព្រះ ក៏មានរូបភាពស្រដៀងគ្នានឹងរូបថតនោះផងដែរ។ ខ្ញុំកំពុងរៀនសូត្រពីទ្រង់ អំពីរបៀបរស់នៅ របៀបស្រឡាញ់ និងរបៀបធ្វើឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ក្លាយជាផ្នែកដ៏អមតៈនៃជីវិតខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បង្រៀនខ្ញុំ អំពីរបៀបបង្រៀនអ្នកដទៃ(ចោទិយកថា ៦:១-៧)។
សូមព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរ ឲ្យយើងខ្ញុំមានការយល់ដឹងអំពីទ្រង់ និងប្រទាននូវប្រាជ្ញា ដើម្បីចែកចាយព្រះពរទាំងនេះ ដល់អ្នកដទៃ។-Randy Kilgore
