ចំណោតដ៏រអិលនៃជ័យជម្នះ

ក្នុង​ចំណោម សំណេរ​ខ្លីៗ​ដើ​មដំ​បូង​ទាំង​១៩០០០ ដែល​ត្រូវ​បាន​សរសេរ​ដោយ​បណ្ឌិត​អូ អេ បាទីស្តា(O. A. Battista) ដែល​ជា​គីមី​វិទូ និង​អ្នក​និពន្ធ មាន​សំ​ណេរ​ខ្លី​មួយ ដែល​កើត​ឡើង​ពីកា​រស​ង្កេត​មើល​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ​ថា “អ្នក​បាន​ឈាន​ទៅ​ដល់​កម្រឹ​ត​កំពូល​នៃ​ជោគជ័យ ពេលដែ​ល​អ្នក​លែង​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ ចំពោះ​លុយ ​ឬការ​សរសើរ ឬ​ក៏​មុខ​មាត់​ក្នុង​សង្គម”។ តែ​គួរ​ឲ្យ​ស្តាយ​ណាស់ ជា​ញឹក​ញាប់ យើង​ទទួល​លទ្ធ​ផល​បញ្រ្ចាស់ ពេល​ដែល​ការ​អ្វី​ដែល​យើង​បាន​ធ្វើ ត្រូវ​បាន​គេសរសើរ និង​ឲ្យ​រង្វាន់។ និយា​យរួម ចិត្ត​ដែល​មាន​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន ​អាច​ក្លាយ​ជាក្បាល​ដែល​រី​កធំ​ភ្លា​ម​។

មុន​ពេល​សូល​ជិត​ដល់ពេល​ទទួល​ការ​ចាក់​ប្រេង​តាំង​ជាស្តេច គាត់​​បាន​យល់​ថា ខ្លួន​គាត់​​គ្រាន់​តែ​ជា​សមា​ជិក​នៃ​គ្រួសារ​ដ៏​តូច​មួយ នៅ​ក្នុ​ង​ពូជ​អំបូ​ដ៏​តូច​បំផុ​ត​នៃ​សាសន៍​អ៊ី-ស្រាអែល​(១សាំយ៉ូអែល ៩:២១)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ពីរ​បី​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក ស្តេច​អង្គ​នេះ​​បាន​ឲ្យ​គេស​ង់វិ​មាន​មួយ ដើម្បី​លើក​តម្កើង​ព្រះ​នាម​ខ្លួន​ឯង ហើយ​ក៏បា​នកា​ន់អំ​ណាច ដោយ​លែង​ស្តាប់​អ្នក​ដទៃ(១៥:១១-១២)។ ហោរ៉ា​សាំយ៉ូអែល​ក៏​ប្រឈ​ម​មុខ​ដាក់​ស្តេច​សូល ដោយ​សារ​ការ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​របស់​ទ្រង់ ដោយ​ក្រឿន​រំ​ឭក​ទ្រង់​ថា “ក្នុង​​កាល​ដែល​ទ្រង់​នៅ​ថោក​ទាប​ដល់​ព្រះនេត្រ​នៃ​អង្គ​ទ្រង់ នោះ​តើ​ព្រះ​មិន​បាន​តាំង​ទ្រង់​ឡើង ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​មេ​លើ​ពូជ​អំបូរ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ទេ​ឬ​អី”(ខ.១៧)។

ការ​លើក​តម្កើង​ខ្លួន​ឯង គឺ​ជា​កា​របោះ​ជំហាន​ទី​មួយ ចុះ​តាម​ចំណោទ​ដ៏​រអិល នៃ​ការ​អ្វីដែ​លយើ​ង​បាន យល់​ថា ជា​ជោគ​ជ័យ។ ការ​នេះ​ចាប់​ផ្តើម ពេល​ដែល​យើង​សរសើរ​ខ្លួន​ឯង ចំពោះ​ជ័យ​ជម្នះ​ដែល​ព្រះប្រ​ទាន ហើយ​បន្ថែម​បន្ថយ​ព្រះ​រាជ​បញ្ជារ​បស់​ទ្រង់ ដើម្បីបំ​ពេញ​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង។ ជ័យ​ជម្នះ​ដ៏​ពិត គឺ​ជា​ការដើ​រ​តាម​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ ដោយ​មិន​ងាក​រេ ដោយ​អនុវត្ត​តាម​ព្រះ​បន្ទូល​ទ្រង់ និង​ថ្វាយ​ការ​សរសើរ​ដល់​ទ្រង់ ជា​ជាង​ចង់​បាន​ការ​សរសើរ​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង។-David McCasland

Share this post:
Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

From the same category:

More articles