វីរបុរសដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ កាលពីកុមារភាព គឺលោកដាវី ក្រក់ឃីត(Davy Crockett) ដែលជាអ្នករស់នៅតាមព្រំដែន។ ក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ដាវី ក្រក់ឃីត : ដំណើរជីវិត និងដំណើរផ្សងព្រេង លោកដាវីបានជួបនឹងសោភ័ណ្ឌភាពដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មិនសរសើរព្រះអាទិករមិនបាន។ អ្នកនិពន្ធពិពណ៌នាយ៉ាងដូចនេះថា “នៅពីក្រោយព្រៃរបោះ មានវាលស្មៅដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ដែលមានទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលសម្បូរទៅដោយផ្កាដ៏ស្រស់បំព្រង ដែលសូម្បីតែលោកវីរសេនីឯក ក្រក់ឃីត ក៏មិនធ្លាប់ឃើញសោភ័ណ្ឌភាពដ៏ល្អបែបនេះដែរ គាត់ក៏បានជិះសេះចូលក្នុងទីវាលនោះ ហើយគយគន់ទេសភាព ដោយបន្លឺសម្លេងថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទ្រង់បានបង្កើតផែនដីដ៏ស្រស់ផូរផង សម្រាប់មនុស្សលោក! តែគេបានរមើរគុណទ្រង់យ៉ាងនេះទៅវិញ! ពួកគេថែមទាំងមិនបានសងគុណទ្រង់ ដោយពាក្យអរព្រះគុណឡើយ”។ លោកក្រក់ឃីតទទួលស្គាល់ថា មនុស្សចាំបាច់ត្រូវដឹងគុណព្រះ ចំពោះស្នាព្រះហស្តដែលទ្រង់បានបង្កើត ដែលនោះជាការឆ្លើយតប ដែលពួកគេច្រើនតែមិនអើរពើរ។
អ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើងបានចែងថា “ផ្ទែមេឃសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយលំហអាកាសក៏បង្ហាញការដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើ”(ទំនុកតម្កើង ១៩:១)។ ស្នាព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់ជាផ្ទាំង ទស្សនីយភាពមួយ ដែលមិនគ្រាន់តែធ្វើឲ្យយើងកោតស្ញប់ស្ញែងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ថែមទាំងបានជំរុញចិត្តយើងឲ្យថ្វាយបង្គំ និងសរសើរតម្កើងព្រះអម្ចាស់ ដូចអ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើងផងដែរ ពេលយើងមានការយល់ដឹងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ អំពីស្នាព្រះហស្ថទាំងនោះ។
លោកដាវី ក្រក់ឃីតពិតជាបានឆ្លើយតបយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ពេលគាត់ជួបប្រទះសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្ថព្រះ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យមានការដឹងគុណព្រះ។ តើយើងដឹងគុណព្រះឬទេ?_ Bill Browder
