ពេលដែលការប្រកួតកីឡាបាល់ឱប អិនអេហ្វអ៊ែល(NFL)បានបញ្ចប់ ក្រុមឆ្នេរបៃតង ភែកឃ័រ(Green Bay Packers) បានអបអរសាទរជ័យជម្នះ ដែលខ្លួនដណ្តើមបានពីក្រុមខ្លាឃ្មំឈីកាហ្កូ(Chicago Bears)។ ពេលនោះ លីសា(Lisa)កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ បានកត់សំគាល់ឃើញថា អេលីណា(Eliana)កូនស្រីរបស់នាង ដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំកំពុងតែយំ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះ។ ការនេះដូចជាចម្លែក ព្រោះឪពុកម្តាយរនាងមិនបានខ្វល់ថា ក្រុមណាឈ្នះឬចាញ់ឡើយ។ ពេលដែលលីសាសួរអេលីណាថា ហេតុអ្វីបានជានាងយំ នាងក៏ឆ្លើយថា “ព្រោះខ្ញុំអាណិតក្រុមខ្លាឃ្មំ។ មើលទៅពួកគេ ដូចជាស្រងូតស្រង៉ាត់ណាស់”។
ត្រង់ចំណុចនេះ តើក្មេងតូចដែលមិនទាន់បានចូលរៀននេះសាលាមេត្តេយ្យនេះ បានបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ អំពីការអាណិតអាសូរ? ក្នុងពិភពលោកនេះ គេឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអ្នកឈ្នះ ខណៈពេលដែលអ្នកចាញ់ត្រូវគេបដិសេធ បំភ្លេច និងត្រូវគេនិយាយអាក្រក់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា មនុស្សត្រូវការការអាណិតអាសូរ។ ពេលដែលយើងឃើញអ្នកដទៃ កំពុងបាត់បង់អ្វីមួយ តើយើងនឹងស្ម័គ្រចិត្តសម្រក់ទឹកភ្នែកជាមួយពួកគេ និងឱបពួកគេ ហើយជួយពួកគេឬទេ?
មានបទគម្ពីរជាច្រើន ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត។ បទគម្ពីរភីលីព ២:១-៣ បានប្រាប់យើង ឲ្យគិតអំពីប្រយោជន៍អ្នកដទៃ ឲ្យលើសជាងខ្លួនឯង គឺមិនត្រូវគិតតែពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ បទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ៣:៨-១២ បានរំឭកយើងថា ការអាណិត គឺជាការរាប់អ្នកដទៃ “ជាបងប្អូន” ហើយម្យ៉ាងទៀត បទគម្ពីរកូឡូស ៣:១២-១៥ ចែងថា ចិត្តក្តួលអាណិត ចិត្តសប្បុរស និងការបន្ទាបខ្លួន គឺជាបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អ្នកដែលបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះ។
ចូរក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនអ្នកចុះ។ តើមាននរណាម្នាក់ កំពុងជួបការបាត់បង់ដ៏យ៉ាប់យ៉ឺនឬទេ? ចូរកុំគ្រាន់តែមានចិត្តអាណិតពួកគេប៉ុណ្ណោះឡើយ តែចូរបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដល់ពួកគេផងដែរ។ –Dave Branon
