នៅពេលភ្លើងឆេះព្រៃ បានឆាបឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅកាត់តាមជ្រលងភ្នំដ៏ស្រស់ស្អាត នៅក្បែរតំបន់ខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីងស៍ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ វាបានបំផ្លាញជម្រកសត្វព្រៃគ្រប់ប្រភេទនៅទីនោះ និងបំផ្លាញផ្ទះសំបែងរាប់រយខ្នង។ ប្រជាជននៅប្រទេសអាមេរិក បានស្រែកអំពាវនាវរកព្រះ សូមឲ្យព្រះអង្គ ចាក់បង្អុរភ្លៀងចុះមក ដើម្បីពន្លត់អណ្តាតភ្លើងដែលកំពុងឆាបឆេះ ដើម្បីបញ្ចប់វិនាសកម្ម ព្រមទាំងជួយក្រុមពន្លត់អគ្គីភ័យ ឲ្យមានភាពធូរស្បើយ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់អ្នកខ្លះមានល័ក្ខខណ្ឌដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ភ្ជាប់មកជាមួយផង។ ពួកគេបានទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តា ដោយឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់ចុះមក តែកុំឲ្យមានផ្គររន្ទះឡើយ ព្រោះពួកគេភ័យខ្លាចថា រន្ទះអាចបណ្ដាលឲ្យមានភ្លើងឆេះច្រើនថែមទៀត។
ការនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីការដែលយើងរស់ នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹង នៅចន្លោះការដែលអាចជួយសង្រ្គោះយើង និងការដែលអាចសម្លាប់យើង។ ឧទាហរណ៍ យើងប្រើភ្លើង ដើម្បីចម្អិនអាហារ និងកម្តៅខ្លួនឲ្យបានកក់ក្ដៅ ប៉ុន្តែ ភ្លើងក៏អាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ ចំពោះទឹកវិញ យើងប្រើវា ដើម្បីរក្សារាងកាយយើងឲ្យមានជាតិទឹក ហើយវាជួយឲ្យភពផែនដីយើង មានភាពត្រជាក់ស្រួល ប៉ុន្តែ ទឹកអាចធ្វើឲ្យយើងលង់ស្លាប់។ និយាយរួម ទឹកនិងភ្លើង សុទ្ធតែអាចគំរាមកំហែងជីវិតយើង បើសិនយើងមានទឹកឬភ្លើង ច្រើនពេក ឬតិចពេក។
យើងឃើញមានគោលការណ៍ដូចគ្នានេះ ក្នុងជីវិតខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យមានការរីកចម្រើន អរិយធម៌ទាំងឡាយ ត្រូវការគុណធម៌ពីរយ៉ាង ដែលហាក់ដូចជាផ្ទុយគ្នា គឺសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីយុត្តិធម៌(សាការី ៧:៩)។ ព្រះយេស៊ូវបានស្តីបន្ទោសឲ្យពួកផារិស៊ី ថាជាអ្នកតឹងរ៉ឹងខាងក្រឹត្យវិន័យ ប៉ុន្តែ បែរជាធ្វើព្រងើយកន្តើយនឹង “សេចក្តីដែលសំខាន់ជាងទៅវិញ” ដែលមានសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីសប្បុរសជាដើម(ម៉ាថាយ ២៣:២៣)។
យើងប្រហែលអាចលំអៀងទៅរកសេចក្តីយុត្តិធម៌ ខ្លាំងជាងសេចក្តីមេត្តាករុណា ឬលំអៀងទៅរកសេចក្តីមេត្តាករុណា ខ្លាំងជាងសេចក្តីយុត្តិធម៌ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានថ្លឹងថ្លែងសេចក្ដីទាំងនោះ យ៉ាងមានតុល្យភាពបំផុត(អេសាយ ១៦:៥ ៤២:១-៤)។ ការសុគតរបស់ព្រះអង្គ បានបំពេញព្រះទ័យព្រះវរបិតា ដែលបានទាមទាសេចក្ដីយុត្តិធម៌របស់ព្រះ ហើយក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា ដែលយើងត្រូវការផងដែរ។—Julie Ackerman Link
