ក្នុងសម័យព្រះយេស៊ូវ ពួកអាចារ្យពឹងផ្អែកទៅលើដង្វាយរបស់ប្រជាជន តែក៏មានពួកអាចារ្យដែល “ឆស៊ីផ្ទះស្រ្តីមេម៉ាយ”ផងដែរ(ម៉ាកុស ១២:៤០)។ ដូចនេះ ស្ត្រីមេម៉ាយមិនសមនឹងយកប្រាក់ដែលនាងនៅសល់តែពីរស្លឹង មកដាក់ដង្វាយឲ្យស្ថាប័នដ៏ពុករលួយនេះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះទង្វើរបស់គាត់ ដែលបានបង្ហាញពីអាកប្បកិរិយ៉ាដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលយើងត្រូវមានចំពោះលុយ(ខ.៤១-៤២)។
ពេលដែលលោកហ្គរឌិន ខូសប៊ី(Gordon Cosby) កំពុងមាននាទីជាគ្រូគង្វាលនៃព្រះវិហារព្រះសង្រ្គោះ ក្នុងរដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន ឌីស៊ី គាត់បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ ដែលមានប្រាក់ចំណូលប្រចាំខែស្ទើរតែមិនអាចចិញ្ចឹម និងទិញសំលៀកបំពាក់ សម្រាប់កូនទាំង៦នាក់។ ប៉ុន្តែ ជារៀងរាល់អាទិត្យ គាត់បានដាក់ដង្វាយ ៤ដុល្លាក្នុងថាសដង្វាយ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ មានអ្នកដឹកនាំម្នាក់ក្នុងព្រះវិហារនោះ បានស្នើលោកគ្រូខូសប៊ី ឲ្យទៅជួបស្ត្រីមេម៉ាយរូបនោះ ហើយបញ្ជាក់ដល់គាត់ថា គាត់មិនចាំបាច់ដាក់ដង្វាយនោះទេ ហើយគាត់អាចប្រើវា ដើម្បីបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់គ្រួសាររបស់ខ្លួនវិញ។
លោកខូសប៊ីក៏បានធ្វើតាមយោបលរបស់អ្នកដឹកនាំ។ ពេលនោះ ស្ត្រីមេម៉ាយក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដាក់ដង្វាយនេះ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានភាពថ្លៃថ្នូរ និងមានន័យ។ ហេតុអ្វីលោកគ្រូចង់ដកយកចេញនូវការដ៏ប្រពៃនេះ?” គាត់បានស្គាល់គន្លឹះ នៃការដាក់ដង្វាយ ដែលអាចផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់អ្នកថ្វាយ បានច្រើនជាងអ្នកទទួលដង្វាយទៅទៀត។ ជាការពិតណាស់ អ្នកដែលស្ថិតក្នុងភាពក្រីក្រ ត្រូវការជំនួយផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ ប៉ុន្តែ តម្រូវការនៃការថ្វាយដង្វាយ អាចសំខាន់ដូចតម្រូវការនៃការទទួលដង្វាយផងដែរ។ ការថ្វាយដង្វាយ នាំឲ្យយើងនឹកចាំថា យើងរស់នៅដោយសារព្រះគុណព្រះ ដូចសត្វចាបលើអាកាស និងផ្កានៅទីវាល។ ពួកវាជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលមិនបានព្រួយបារម្ភអំពីអនាគតរបស់ខ្លួនទេ ដូចនេះ យើងក៏មិនគួរព្រួយបារម្ភដែរ។ ពេលដែលយើងថ្វាយដង្វាយ យើងមានឱកាសបង្ហាញនូវការទុកចិត្តថា ព្រះនឹងមើលថែរយើង ដូចដែលព្រះអង្គចិញ្ចឹមសត្វចាប និងផ្កាឈូកនោះផងដែរ(ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤)។—Philip Yancey
