ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់ទំនុកបំរុងទាំងមនុស្ស និងសត្វផង។ ទំនុកដំកើង ៣៦:៦
មីសែល ហ្គ្រិន(Michelle Grant) បានបង្វឹកកូនសត្វប៊ីវើរ ឈ្មោះ ធីមប័រ(Timber) ដើម្បីឲ្យវាអាចវិលត្រឡប់ទៅព្រៃវិញ។ នាងបានយកវាទៅហែលទឹកនៅក្នុងបឹងមួយ តែវាក៏បានហែលទឹកមករកទូកកាយ៉ាករបស់នាងវិញ ដើម្បីនៅកៀកកិត ហើយយកច្រមុះមកត្រដុសនឹងជើងគាត់។ នៅពេលព្រឹកមួយនោះ ធីមប័រមិនបានត្រឡប់មកវិញដូចសព្វមួយដងទេ។ មីសែលបានរកមើលវាក្នុងបឹងនោះ អស់៦ម៉ោង ហើយក៏បានឈប់រកវាទៀត។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក នាងក៏បានរកឃើញឆ្អឹងក្បាលរបស់សត្វប៊ីវើរមួយ។ នាងក៏ចាប់ផ្តើមយំ ដោយសន្និដ្ឋានថា នោះជាឆ្អឹងក្បាលរបស់ធីមប័រហើយ។
ខ្ញុំអាណិតមីសែល និងធីមប័រណាស់។ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា “កុំគិតច្រើនពេក។ វាគ្រាន់តែជាពពួកសត្វកកេរធំមួយ ដែលរស់នៅក្នុងទឹក”។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីពិតនោះគឺថា ខ្ញុំខ្វល់អំពីពួកគេ ហើយព្រះទ្រង់ក៏អញ្ចឹងដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គខ្ពស់ដល់ស្ថានសួគ៌ ហើយបន្ទាបចុះមកដល់សត្វដែលតូចល្អិតបំផុត ជាផ្នែកមួយនៃស្នាព្រះហស្ត ដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យថែរក្សាឲ្យបានល្អ(លោកុប្បត្តិ ១:២៨)។ ព្រះអង្គទំនុកបម្រុង ទាំងមនុស្ស និងសត្វ(ទំនុកដំកើង ៣៦:៥-៦) ដោយផ្គត់ផ្គង់ “អាហារដល់សត្វទាំងប៉ុន្មាន ព្រមទាំងដល់កូនក្អែកដែលយំផង”(១៤៧:៩)។
ថ្ងៃមួយ មីសែលកំពុងតែអុំទូកកាយ៉ាក ក្នុងបឹងរបស់អ្នកជិតខាង ហើយក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញធីមប័រ! វាបានទៅរស់នៅជាមួយសត្វប៊ីវ័រមួយគ្រួសារ ហើយក៏បានជួយពួកវាចិញ្ចឹមកូនពីរក្បាលផងដែរ។ វាក៏បានងើបចេញពីទឹកនៅក្បែរទូករបស់មីសែល។ នាងក៏បានញញឹម ហើយនិយាយថា “មើលទៅឯងសុខសប្បាយណាស់។ ឯងមានគ្រួសារដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់”។ វាបញ្ចេញសម្លេងយំ ហើយក៏បានបក់កន្ទុយ ហែលទៅរកម្តាយថ្មីរបស់វា។
ខ្ញុំចូលចិត្តការបញ្ចប់ដ៏រីករាយ ជាពិសេសនៅក្នុងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ! ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ព្រះវរបិតាទ្រង់បានប្រទានអាហារដល់ពួកបក្សី ដូចនេះព្រះអង្គក៏នឹងបំពេញតម្រូវការរបស់យើងផងដែរ(ម៉ាថាយ ៥:២៥-២៦)។ គ្មានសត្វចាបណាមួយធ្លាក់ទៅដី ឥតព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាជ្រាបឡើយ… យ៉ាងនោះមិនត្រូវឲ្យខ្លាចឡើយ អ្នករាល់គ្នាមានដំឡៃ លើសជាងចាបជាច្រើន(១០:២៩-៣១)។—Mike Wittmer
តើអ្នកមានការព្រួយបារម្ភអ្វីខ្លះ ដែលត្រូវថ្វាយដល់ព្រះវរបិតារបស់អ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌? តើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកបំពេញតម្រូវការអ្វីខ្លះសម្រាប់អ្នកដទៃ?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមថ្វាយការខ្វល់ខ្វាយ និងការព្រួយបារម្ភដល់ព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ចោទិយកថា ៨-១០ និង ម៉ាកុស ១១:១៩-៣៣
