ការសោកសង្រេងដែលមានន័យជ្រៅ
២ពង្សាវតាក្សត្រ ២:៧-១៤ ខ្ញុំស្បថដោយនូវព្រះយេហូវ៉ាដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយដោយព្រលឹងលោកដ៏រស់នៅដែរថា ខ្ញុំមិនព្រមឃ្លាតពីលោកទេ។ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២:២ បុរសម្នាក់ឈ្មោះ ហ៊ិដេសាប៊ូរ៉ុ អ៊ូអេណូ(Hidesaburō Ueno) បានធ្វើការជាគ្រូបង្រៀននៅសកលវិទ្យាល័យមួយ នៅទីក្រុងតូក្យូ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩២០។ រៀងរាល់ពេលរសៀល គាត់តែងតែធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅម៉ោង៣ ឃើញឆ្កែគាត់ ឈ្មោះ ហាឈិកុ(Hachiko) កំពុងរង់ចាំទទួលគាត់នៅស្ថានីយរថភ្លើង។ ថ្ងៃមួយ សាស្ត្រាចារ្យអ៊ូអេណូ ក៏បានដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ក្នុងអំឡុងពេលបង្រៀន ហើយក៏បានទទួលមរណៈភាព។ ពេលដែលហាឈិកុមិនឃើញគាត់ចេញពីរថភ្លើងដូចសព្វមួយដង វាក៏បានបន្តនៅរង់ចាំអស់មួយរយៈពេល ហើយក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ វាក៏បានត្រឡប់មករង់ចាំគាត់ នៅស្ថានីយរថភ្លើង នៅថ្ងៃបន្ទាប់ នៅម៉ោង៣ ហើយបន្តធ្វើដូចនេះទៀត ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល១០ឆ្នាំ។ ភាពស្មោះត្រង់របស់ហាឈិកុបានប៉ះពាល់ចិត្តជនជាតិជប៉ុនជាច្រើននាក់ ដែលបានមកអង្គុយនៅក្បែរវា។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការប្តេជ្ញាចិត្តដែលលោកអេលីសេមានចំពោះលោកអេលីយ៉ា ជាគ្រូរបស់គាត់។ ថ្ងៃមួយ លោកអេលីសេដឹងថា លោកអេលីយ៉ានឹងចាកចេញទៅ តែលោកអេលីសេចង់ឃាត់គាត់។ បន្ទាប់មក រទេះសេះភ្លើងក៏បានលើកគាត់ឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នៅពីមុខគាត់។ ពេលដែលបានឃើញដូចនេះ លោកអេលីសេក៏ពោលឡើងថា “ឱលោកឪពុក លោកឪពុកខ្ញុំអើយ នុ៎ះន៏ ព្រះរាជរថនឹងទ័ពសេះរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលហើយ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ…
Read article
