Mike Wittmer

You are here:
ស្វាគមន៍​មនុស្ស​ដែល​យើង​មិន​ស្គាល់

អេភេសូរ ២:១១-២២ អ្នក​រាល់​គ្នា​មិនមែន​ជា​អ្នក​ដទៃ ឬ​ជា​អ្នក​គ្រាន់តែ​សំណាក់​នៅ​ទៀត​ទេ គឺជា​ជាតិតែ១នឹង​ពួក​បរិសុទ្ធ ជា​ពួក​ដំណាក់​ព្រះ​វិញ​។ អេភេសូរ ២:១៩ លោក​ដានីយ៉ែល ណាយេរី(Daniel Nayeri) បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដ៏​លំបាក​របស់​គាត់ ជាមួយ​ម្តាយ និង​ប្អូន​ស្រី​គាត់ រត់​គេច​ពី​ការ​បៀតបៀន ដោយ​ឆ្លង​កាត់​ជំរុំ​ជន​ភៀស​ខ្លួន ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​កន្លែង​មាន​សុវត្ថិភាព នៅ​សហរដ្ឋអាមេរិក​ ជា​ប្រទេស​ទី៣។ គាត់​ថា រឿង​ដែល​គាត់​បាន​ជួប មិនមែន​សុទ្ធតែ​ជា​រឿង​សោកសៅ​ទាំង​អស់​ឡើយ​។ ប្តី​ប្រពន្ធ​វ័យ​ចំណាស់​មួយ​គូរ​បាន​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ធានា​ពួកគេ ឲ្យ​មក​រស់នៅ​សហរដ្ឋអាមេរិក ទោះ​ពួកគេ​មិន​ដែល​ស្គាល់​គ្នា​ក៏ដោយ​។ ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ក្រោយមក លោក​ដានីយ៉ែល នៅតែ​មិន​យល់​។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​ថា “តើ​អ្នកជឿ​ទេ? ពួក​គេ​បាន​ជួយ​ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ ដោយ​មិន​បាន​ស្គាល់​គ្នា​សោះ​។ ពួកគេ​មិន​ដែល​បាន​ជួប​យើង​ទេ​។ ហើយ​បើ​យើង​ជា​មនុស្ស​អាក្រក់ ពួកគេ​នឹង​មាន​រឿង​ធំ​មិនខាន​។ ពួកគេ​ពិត​ជា​ក្លាហាន មាន​ចិត្ត​ល្អ និង​មិន​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់ ខុសពី​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ស្គាល់”។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ព្រះ​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​យើង​មាន​សេចក្តី​អាណិត​ដូច​នេះ ដល់​អ្នក​ដែល​យើង​មិន​ស្គាល់។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រាប់​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​មេត្តា​ចំពោះ​ជន​បរទេស​។ “ឯ​អ្នក​ប្រទេស​ក្រៅ​ដែល​មក​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ពួក​ឯង​រាល់​គ្នា នោះ​ត្រូវ​ទុក​ដូចជា​កើត​នៅ​ស្រុក​ឯង​វិញ ហើយ​ត្រូវ​ស្រឡាញ់​គេ​ដូច​ជា​ខ្លួនឯង​ដែរ ដ្បិត​ឯង​រាល់​គ្នា​ពីដើម​ក៏​ជា​អ្នក​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​អេ​ស៊ីព្ទ​ដែរ”(លេវី​វិន័យ ១៩:៣៤)។ ព្រះអង្គ​ក៏បាន​រំឭក​គ្រីស្ទបរិស័ទ​ជា​សាសន៍​ដទៃ​ផង​ដែរ​ថា កាលពី​មុន “អ្នក​រាល់​គ្នា​នៅ​ទីទៃ​ពី​ព្រះគ្រីស្ទ …ជា​មនុស្ស​ដទៃ​ខាង​ឯ​សេចក្តី​សញ្ញា ដែល​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ទុក…

Read article
មេរៀន​ទទួល​បាន​ពី​ស្នាម​របួស

លោកុប្បតិ្ត ៣២:២២-៣២ កាល​គាត់​ឆ្លង​ត្រង់​ព្នីអែល​រួច​ហើយ នោះ​ថ្ងៃ​បាន​រះ​ឡើង គាត់​ក៏​ដើរ​ខ្ញើចៗ​។ លោកុប្បត្ដិ ៣២:៣១ អ្នក​ស្រី​ហ្វេយ(Faye) បាន​ពិនិត្យ​មើល​ស្នាម​សម្លាក នៅ​លើ​ពោះ​របស់​គាត់​។ គាត់​បាន​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​ការ​វះ​កាត់​មួយ​លើក​ទៀត ដើម្បី​យក​ដុំ​សាច់​មហារីក​ចេញពី​ក្រពះ​គាត់​។ លើក​នេះ ក្រុម​វេជ្ជ​បណ្ឌិត​បាន​កាត់​ដុំ​​សាច់​នោះ​ចេញពី​ក្រពះ​របស់​គាត់ ហើយ​បាន​បន្សល់​ទុក​នូវ​​ស្នាម​សម្លាក ដែល​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​ពួកគេ​។ គាត់​ក៏បាន​ប្រាប់​ស្វាមី​គាត់​ថា ស្នាម​សម្លាក​នោះ​ជា​តំណាង​ឲ្យ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដោយសារ​ជំងឺ​មហារីក ឬ​ជា​តំណាង​ឲ្យ​ការ​ចាប់​ផ្តើម​នៃ​ការ​ជា​សះ​ស្បើយ​។ តែ​គាត់​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចាត់​ទុក​ស្នាម​សម្លាក​នោះ ជា​និមិត្តរូប​នៃ​ការ​ជា​សះ​ស្បើយ​។ លោក​យ៉ាកុប​ក៏​ធ្លាប់​ប្រឈម​មុខ​ដាក់​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ បន្ទាប់ពី​គាត់​បាន​បោក​ចំបាប់​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់ ពេញ​មួយ​យប់​។ ដោយសារ​លោក​យ៉ាកុប​មិន​ព្រម​បោះបង់​ការ​ប្រកួត ព្រះអង្គ​ក៏បាន​ពាល់​ត្រង់​សន្លាក់​ត្រគាក​គាត់ ធ្វើ​ឲ្យ​ត្រគាក​គាត់​ថ្លស់ បានជា​គាត់​ដើរ​ខ្ញើចៗ​។ ប៉ុន្មាន​ខែ​ក្រោយមក ពេល​ដែល​លោក​យ៉ាកុប​ស្ទាប​ត្រគាក​របស់​គាត់ ដែល​បាន​ថ្លស់​នោះ តើ​គាត់​បាន​រៀន​សូត្រ​អ្វី​ខ្លះ ពី​ហេតុការណ៍​នោះ? តើ​ចិត្ត​របស់​គាត់​មាន​ពេញ​ដោយ​ការ​ស្តាយ​ក្រោយ ដោយសារ​គាត់​បាន​រស់នៅ​ដោយ​ការ​បោក​បញ្ឆោត​អ្នក​ដទៃ ដែល​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ឈាន​ទៅ​ដល់​ការ​បោក​ចំបាប់​នោះ? ព្រះអម្ចាស់​បាន​ប្រើ​ទុក្ខ​លំបាក​ឲ្យ​គាត់​ភ្លឺ​ភ្នែក មើល​ឃើញ​សេចក្តី​ពិត ដោយ​ព្រះអង្គ​បាន​បដិសេធន៍​មិន​ព្រម​ប្រទាន​ពរ​គាត់ ទាល់តែ​គាត់​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ថា ខ្លួនឯង​ជា​នរណា​។ គាត់​មាន​ឈ្មោះ​យ៉ាកុប ដែល​មាន​ន័យថា “អ្នក​តោង​កែង​ជើង” (មើល លោកុប្បត្ដិ ២៥:២៦)។ គាត់​បាន​បោក​បញ្ឆោត​លោក​អេសាវ​ជា​បង​ប្រុស​គាត់ និង​លោក​ឡាបាន់ ជា​ឪពុក​ក្មេក​គាត់ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏បាន​ប្រទាន​ឈ្មោះ​ថ្មី​ដល់​លោក​យ៉ាកុប​ថា “អ៊ីស្រាអែល” ព្រោះ​គាត់​បាន​តយុទ្ធ​នឹង​ព្រះ និង​មនុស្ស…

Read article
ព្រះទ្រង់លើសពីគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់យើង

នាងរស់ ៤:៩-១៧ ឯពួកស្រីជាអ្នកជិតខាង គេក៏ដាក់ឈ្មោះកូននោះថា អូបិឌ ដោយថា មានកូនប្រុស១កើតមកឲ្យន៉ាអូមី។ នាងរស់ ៤:១៧ អ្នកស្រីអ៊ែលិន(Ellen) មានថវិកាតិចតួច សម្រាប់ចំណាយក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ដូចនេះ នាងមានចិត្តរីករាយណាស់ ពេលដែលបានទទួលប្រាក់រង្វាន់នៅកន្លែងធ្វើការ សម្រាប់ថ្ងៃណូអែល។ នាងគិតថា នាងមានប្រាក់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បង់ធនាគារហើយ តែពេលនាងទៅដាក់លុយ នៅក្នុងធនាគារ នាងបានទទួលដំណឹងភ្ញាក់ផ្អើលមួយទៀត។ បុគ្គលិកធនាគារបានប្រាប់នាងថា ធនាគារបានធ្វើអំណោយសម្រាប់ថ្ងៃណូអែលដល់នាង ដោយបានបង់ធនាគារជំនួសនាង សម្រាប់ខែមករាហើយ។ ដូចនេះ នាង និងលោកត្រេយ(Trey) ជាស្វាមី អាចបង់ថ្លៃចំណាយផ្សេងទៀត ព្រមទាំងធ្វើអំណោយដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល សម្រាប់អ្នកដទៃទៀត នៅថ្ងៃណូអែល។ ព្រះទ្រង់អាចប្រទានពរយើង តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ នាងណាអូមីមានចិត្តជូរល្វីង និងខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារការស្លាប់របស់ស្វាមី និងកូនប្រុសរបស់នាង(នាងរស់ ១:២០-២១)។ ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានជួយស្រោចស្រង់ស្ថានភាពដ៏ត្រដាបត្រដួសរបស់នាង បន្ទាប់ពីគាត់បានរៀបការជាមួយកូនប្រសាស្រីរបស់នាង ហើយក៏បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅឲ្យនាងផងដែរ(៤:១០)។ នាងណាអូមីប្រហែលជាមិនសង្ឃឹមចង់បានអ្វីលើសពីនេះទេ។ តែក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរនាងរស់ និងលោកបូអូស ឲ្យមានកូនប្រុសម្នាក់។ ដូចនេះ នាងណាអូមីមានចៅប្រុសមួយ ដែលនឹងជួយឲ្យជីវិតនាងមានលំនឹងឡើងវិញ ហើយនឹងចិញ្ចឹមនាង ក្នុងកាលដែលចាស់ផង(ខ.‍១៥)។ ព្រះពរនេះគួរតែគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់នាងហើយ។…

Read article
ព្រះទ្រង់បានហៅយើងថា កូនព្រះអង្គ

១យ៉ូហាន ៣:១-៣ មើល សេចក្តី​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ណា​ហ្ន៍ ដែល​ព្រះវរបិតា​បាន​ផ្តល់​មក​យើង​រាល់​គ្នា ឲ្យ​យើង​បាន​ហៅថា​ជា​កូន​របស់​ព្រះ​ដូច្នេះ​។ ១យ៉ូហាន ៣:១ បន្ទាប់ពី​លោក​ស័រ​មិន ស្មីត(Sherman Smith) បាន​ជ្រើសរើស​លោក​ដេលិន មែកឃូឡូ(Deland McCullough) ចូល​ប្រកួត​កីឡា​បាល់​ទាល់​អាមេរិក ឲ្យ​សកលវិទ្យាល័យ​ម៉ៃអាមី គាត់​ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​អាណិត​ស្រឡាញ់​លោក​ដេលិន ហើយ​បាន​ក្លាយ​ជា​ឪពុក​ដ៏​ល្អ​ដែល​ដេលិន​មិន​ធ្លាប់​មាន​។ លោក​ដេលិន​មាន​ការ​ស្ញប់​ស្ញែង​ចំពោះ​លោក​ស័រ​មិន​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​មាន​បំណង​ចង់​យក​តម្រាប់​តាម​លោក​ស័រ​មិន​។ ប៉ុន្មាន​ទសវត្សរ៍​ក្រោយមក លោក​ដេលិន​ក៏បាន​ស្វែងរក​ម្តាយ​បង្កើត​របស់​គាត់ ហើយ​ម្តាយ​គាត់​ក៏បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ដោយ​ប្រាប់​គាត់​ថា ឪពុក​បង្កើត​របស់​គាត់​ឈ្មោះ​ស័រ​មិន ស្មីត​។ លោក​គ្រូ​បង្វឹក​ស្មីត​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា ខ្លួន​មាន​កូន​ប្រុស​បង្កើត​ម្នាក់ ហើយ​ដេលិន​ក៏បាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា តាម​ពិត បុរស​ដែល​បាន​ធ្វើ​ជា​គំរូ​ឪពុក​សម្រាប់​គាត់ គឺជា​ឪពុក​បង្កើត​របស់​គាត់​។ ពេល​ពួក​គេ​ជួប​គ្នា​លើក​ក្រោយ លោក​ស័រ​មិន ក៏​បាន​ឱប​លោក​ដេលិន ហើយ​ក៏​បាន​ហៅ​គាត់​ថា កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​។ នេះ​ជា​លើក​ទីមួយ ដែល​លោក​ដេលិន​បានឮ​ពាក្យ​នេះ​ពី​ឪពុក​របស់​គាត់​។ គាត់​បាន​ដឹង​ថា លោក​ស័រ​មិន​ប្រើ​ពាក្យ​នេះ ដោយ​មោទនភាព ដូច​នេះ គាត់​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​ក្រៃ​លែង​។ យើង​ក៏​គួរតែ​មាន​ចិត្ត​រីករាយ​ក្រៃ​លែង ចំពោះ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ របស់​ព្រះវរបិតា​ដែល​គង់នៅ​ស្ថាន​សួគ៌​ផង​ដែរ​។ សាវ័ក​យ៉ូហាន​បាន​បង្រៀន​យើង​ថា “មើល សេចក្តី​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ណា​ហ្ន៍ ដែល​ព្រះវរបិតា​បាន​ផ្តល់​មក​យើង​រាល់​គ្នា ឲ្យ​យើង​បាន​ហៅថា​ជា​កូន​របស់​ព្រះ​ដូច្នេះ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។ យើង​ក៏​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ដូច​លោក​ដេលិន​ផង​ដែរ…

Read article
ព្រះយេស៊ូវជាក្សត្រល្អបំផុត

២របាក្សត្រ ២១:៤-៧,១៦-២០ ឯពួក​រាស្ត្រ​ទ្រង់​មិន​បាន​ថ្វាយ​ព្រះ​ភ្លើង​ដល់​ទ្រង់ ដូច​បាន​ថ្វាយ​ដល់​ពួក​ឰយុកោ​ទ្រង់​ទេ​។ ២របាក្សត្រ ២១:១៩ ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​កាយ​វិការ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ហាមីលតុន(Hamilton) មាន​ការ​បង្ហាញ​តួ​អង្គ​ស្តេច​ជច ទី៣(King George III) របស់​ប្រទេស​អង់​គ្លេស តាម​របៀប​កំប្លែង ជា​តួ​អង្គ​ដែល​ចិត្ត​អាក្រក់ និង​មាន​សតិ​មិន​ល្អ​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ក្នុង​សៀវភៅ​ជីវប្រវត្តិ​ថ្មី​មួយ​របស់​ស្តេច​ជច មាន​ការ​បក​ស្រាយ​ថា ទ្រង់​មិនមែន​ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​ផ្តាច់​ការ ដូច​ដែល​គេ​បាន​ពិពណ៌នា នៅ​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​ហាមីលតុន ឬ​នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកាស​ឯករាជ​របស់​សហរដ្ឋអាមេរិក​នោះ​ឡើយ​។ បើសិន​ជា​ស្តេច​ជច ពិតជា​មនុស្ស​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ ដូច​ដែល​ជនជាតិ​អាមេរិក​បាន​និយាយ​មែន នោះ​ទ្រង់​មុខ​ជា​បាន​ទប់​ស្កាត់​ការ​បះបោរ​ទាមទារ​ឯករាជ​របស់​ជនជាតិ​អាមេរិក ដោយ​ប្រើ​វិធី​សាស្ត្រ​បំផ្លិច​បំផ្លាញ​ទឹកដី​អាមេរិក​មិនខាន​។ តែ​ទ្រង់​មិន​បាន​អនុវត្ត​ដូច​នេះ​ទេ ដោយសារ​ទ្រង់​មាន​ចារិក​លក្ខណៈ​ថ្លៃថ្នូរ និង​ចិត្ត​ល្អ​។ តើ​ស្តេច​ជច​បាន​សោយ​ទីវង្គត ដោយ​វិប្បដិសារី​ឬ​ទេ? តើ​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ទ្រង់​អាច​មាន​ជោគជ័យ​ជាង​នេះ​ទេ បើសិន​ជា​ទ្រង់​មាន​អត្ត​ចារិក​ផ្តាច់​ការ​ ​មក​លើ​ប្រជាជន​របស់​ទ្រង់? ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ការ​ដឹកនាំ​ផ្តាច់​ការ​មិន​ប្រាកដ​ថា អាច​នាំមក​នូវ​ជោគជ័យ​បាន​ឡើយ​។ ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់​បាន​ចែងថា ស្តេច​យ៉ូរ៉ាម​បាន​ពង្រឹង​រាជ​បល្ល័ង្ក​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​បាន​រឹងមាំ ដោយ “សំឡាប់​កនិដ្ឋា​ទាំង​ប៉ុន្មាន​ដោយ​ដាវ​ទៅ ព្រម​ទាំង​ពួក​ដែល​ជា​ប្រធាន ក្នុង​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​ជា​ច្រើន​ដែរ”(២របាក្សត្រ ២១:៤)។ យ៉ូរ៉ាម​បាន “ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ដ៏​លាមក​អាក្រក់ នៅ​ព្រះ​នេត្រ​នៃ​ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៦)។ ការ​ដឹកនាំ​ដ៏​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ​របស់​ទ្រង់ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រជា​រាស្រ្ត​ស្អប់​ខ្ពើម​ទ្រង់ បានជា​ពួកគេ​មិន​បាន​ទួញ​យំ ចំពោះ​ការ​ស្លាប់​របស់​ទ្រង់​ដោយ​រោគា​ដ៏​អាក្រក់ ហើយ​ក៏​មិន​ដុត​ភ្លើង​ថ្វាយ​ទ្រង់…

Read article
ព្រះទ្រង់ហៅឈ្មោះអ្នក

សូមអាន : លោកុប្បត្តិ ១៦:១-៩,១៦ ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​សួរថា នែ​ហាការ បាវ​សារ៉ាយ​អើយ តើ​ឯង​មកពីណា ហើយ​គិត​ទៅ​ឯណា​ហ្នឹង? លោកុប្បត្តិ ១៦:៨ ណាថាលា(Natalia) បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ប្រទេស​ផ្សេង តាម​ការ​សន្យា​ថា​នឹង​បាន​ទទួល​ការ​អប់រំ​នៅ​សាលា​ល្អៗ​។ តែ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន បុរស​ជា​ឪពុក​របស់​ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​នាង​ស្នាក់​នៅ​ជាមួយ ក៏បាន​ចាប់​ផ្តើម​ធ្វើបាប​ខាង​ផ្លូវ​កាយ និង​ផ្លូវភេទ​របស់​នាង​។ គាត់​បាន​បង្ខំ​នាង​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ក្នុង​ផ្ទះ និង​មើល​កូន​របស់​គាត់ ដោយ​គ្មាន​ប្រាក់​កំរៃ​។ គាត់​ថែម​ទាំង​បាន​បង្ខាំង​នាង​មិន​ឲ្យ​ចេញ​ក្រៅ​ផ្ទះ ឬ​ប្រើ​ទូរស័ព្ទ​ឡើយ​។ ដូច​នេះ នាង​ក៏បាន​ក្លាយ​ជា​ទាសករ​របស់​គាត់​។ លោក​អាប់រ៉ាម និង​នាង​សារ៉ាយ​មាន​បាវ​បម្រើ​ម្នាក់​ជា​ជនជាតិ​អេស៊ីព្ទ ឈ្មោះ​ហាការ​។ ពួកគេ​មិន​ដែល​ហៅ​ឈ្មោះ​របស់​នាង​ ពួក​គេ​គ្រាន់​តែ​ហៅ​នាង​ថា “បាវ​របស់​ខ្ញុំ” ឬ “បាវ​របស់​អ្នក”(លោកុប្បត្ដិ ១៦:២,៥-៦)។ ហើយ​ពួកគេ​គ្រាន់តែ​ចង់​ប្រើ​នាង ដើម្បី​បង្កើត​កូន​សម្រាប់​ស្នង​មរតក​លោក​អ័ប្រាហាំ​ប៉ុណ្ណោះ​។ ព្រះ​ទ្រង់​មិន​ដូច​ពួកគេ​ទេ​។ ទេវតា​នៃ​ព្រះអម្ចាស់​បាន​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ជា​លើក​ដំបូង ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ពេល​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​នាង​ហាការ​នៅ​វាល​រហោស្ថាន កាល​នាង​កំពុង​មាន​ផ្ទៃពោះ​។ ទេវតា​នៃ​ព្រះអម្ចាស់​គឺជា​អ្នក​នាំសារ​របស់​ព្រះ ឬ​ជា​ព្រះ​។ នាង​ហាការ​រជឿ​ថា ទ្រង់​ជា​ព្រះ ព្រោះ​នាង​និយាយ​ថា នៅ​ទីនេះ នាង​បាន​ឃើញ​ព្រះ​ដែល​ទ្រង់ទត​ឃើញ​នាង(ខ.១៣)។ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​ហៅ​ឈ្មោះ​នាង​ថា “នែ​ហាការ បាវ​សារ៉ាយ​អើយ តើ​ឯង​មកពីណា ហើយ​គិត​ទៅ​ឯណា​ហ្នឹង?”(ខ.៨)។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ទត​ឃើញ​ណាថាលា ហើយក៏​បាន​នាំ​មនុស្ស​ទៅ​ជួយ​រំដោះ​នាង​។…

Read article
ផ្តល់ឲ្យនូវការជ្រកកោន

សូមអាន នាងរស់ ៣:១-៩ សូម​បណ្តោយ​ផួយ​លោក​មក​ដណ្តប់​ឲ្យ​បាវ​ស្រី​ផង ដ្បិត​លោក​ជា​អ្នក​មាន​ច្បាប់​នឹង​លោះ​បាន​។ នាងរស់ ៣:៩ លោក​ហ្វ៊ីល(Phil) និង​អ្នក​ស្រី​ស៊ែនឌី(Sandy) មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត ពេល​បាន​ស្តាប់​រឿង​របស់​ក្មេង​ដែល​ជា​ជន​ភៀសខ្លួន។ ពួកគេ​ក៏​បាន​បើក​ចំហ​ចិត្ត និង​ចំហ​ទ្វារ​ផ្ទះ​ទទួល​ក្មេង​ទាំង​ពីរ ឲ្យ​ចូល​ស្នាក់​នៅ​ជាមួយ​ពួកគេ​។ បន្ទាប់ពី​ពួកគេ​បាន​ទៅ​ទទួល​ក្មេង​ទាំង​ពីរ​នៅ​អាកាស​យានដ្ឋាន​ហើយ ពួកគេ​ក៏​បាន​បើក​ឡាន​ជួន​ពួក​គេ​មក​ផ្ទះ ដោយ​ភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់ និង​ខ្វះ​ទំនុក​ចិត្ត​។ តើ​ពួកគេ​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​សម្រាប់​ការ​ស្នាក់​នៅ​ជាមួយ​យើង​ហើយ​ឬ​នៅ? ពួកគេ​មាន​វប្បធម៌ ភាសា ឬ​សាសនា​ខុស​គ្នា តែ​ពួកគេ​បាន​ផ្តល់​កន្លែង​ជ្រកកោន​សម្រាប់​កុមារ​ទាំង​ពីរ​។ នៅ​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ លោក​បូអូស​ក៏​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត ចំពោះ​រឿង​របស់​នាងរស់​ផង​ដែរ​។ គាត់​បាន​ឮ​ថា នាង​បាន​ចាក​ចេញពី​ញាតិ​សន្តាន​របស់​នាង ដើម្បី​មើលថែ​នាង​ណាអូមី​ជា​ម្តាយ​ក្មេក ហើយ​ពេល​នាង​រស់​មក​រើស​កួរស្រូវ​ក្នុង​វាល​ស្រែ​របស់​លោក​បូអូស គាត់​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះពរ​ឲ្យ​នាង យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “សូម​ព្រះយេហូវ៉ា​ប្រទាន​រង្វាន់​ដល់​នាង ហើយ​ឲ្យ​នាង​បាន​ទទួល​បំណាច់​ដ៏​ពោរ​ពេញ ពី​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ដែល​នាង​បាន​មក​ជ្រក​ក្រោម​ស្លាប​ទ្រង់​ចុះ”(នាងរស់ ២:១២)។ នៅ​យប់​មួយ​នោះ នាងរស់​ក៏​រំខាន​ដំណេក​របស់​លោក​បូអូស ដោយ​រំឭក​គាត់​អំពី​ព្រះពរ​ដែល​គាត់​ទូល​សូម​ឲ្យ​នាង​ពី​ថ្ងៃ​មុន​។ ពេល​គាត់​ភ្ញាក់​ដឹង​ខ្លួន​ឡើង គាត់​ក៏បាន​សួរ​នាង​ថា “អ្នកណា​នេះ?” នាង​ឆ្លើយ​ថា “ខ្ញុំ​ឈ្មោះ​រស់ ជា​បាវ​ស្រី​របស់​លោក សូម​បណ្តោយ​ផួយ​លោក​មក​ដណ្តប់​ឲ្យ​បាវ​ស្រី​ផង ដ្បិត​លោក​ជា​អ្នក​មាន​ច្បាប់​នឹង​លោះ​បាន”(៣:៩)។ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ដើម​ភាសា​ហេព្រើរ ពាក្យ​ផួយ គឺ​មានន័យ​ដូច​ពាក្យ​ស្លាប​។ លោក​បូអូស​ក៏បាន​ឲ្យ​នាងរស់​ចូល​ជ្រក ក្រោម​ការ​ថែរក្សា​របស់​គាត់ ដោយ​រៀប​ការ​ជាមួយ​នាង…

Read article
មានសេរីភាព ក្នុងព្រះវិញ្ញាណ

គេ​ជា​មនុស្ស​មិនសូវ​ចេះ​ជ្រៅជ្រះ ហើយ​ឥត​បាន​រៀនសូត្រ​ប៉ុន្មាន​ផង បាន​ជា​លោក​យល់ឃើញ​ថា គេ​ធ្លាប់​នៅជា​មួយ​នឹង​ព្រះយេស៊ូវ​។ កិច្ចការ ៤:១៣ លោក​អូវីល(Orville) និង​លោក​វី​លប័រ រ៉ា​យ(Wilbur Wright) គឺ​សុទ្ធតែ​គ្មាន​ប័ណ្ណបើកបរ​យន្តហោះ។ ពួក​គេ​ក៏​មិនដែល​បាន​ទៅរៀន​នៅ​មហាវិទ្យាល័យ​ដែរ។ ពួក​គេ​គ្រាន់តែ​ជាជាង​ជួល​ជុល​កង់ ដែល​មាន​ក្តី​ស្រមៃ និង​ចិត្តក្លា​ហាន​ចង់​សាកល្បង​ការ​ហោះហើរ។ នៅ​ថ្ងៃទី១៧ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩០៣ ពួក​គេ​ក៏បាន​បើកបរ​យន្តហោះ​ដំបូង​បំផុត​របស់​ពិភពលោក ដែល​មានឈ្មោះ​ថា យាន​ហោះហើរ​របស់​បងប្អូន​ត្រកូល​រ៉ា​យ។ ពួក​គេ​បាន​ដាក់​វេន​គ្នា​បើកបរ​យន្តហោះ​នោះ​បួន​លើក ហើយ​រយៈពេល​នៃ​ការហោះហើរ​បាន​យូរ​បំផុត​តែ១នាទី​ប៉ុណ្ណោះ តែ​វា​បាន​នាំមក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ក្នុង​ការ​ធ្វើដំណើរ​របស់​ពិភពលោក​ជា​រៀង​រហូត។ សាវ័ក​ពេត្រុស និង​សាវ័ក​យ៉ូហាន ក៏​គ្មាន​ប័ណ្ណ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ធ្វើជា​គ្រូ​អធិប្បាយ​ដែរ ហើយក៏​មិនដែល​បាន​ចូលរៀន​សាលា​ព្រះគម្ពីរ។ ពួក​គេ​ជា​អ្នកនេសាទ​ត្រី ដែល​បាន​ពេញដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​ ដែល​បាន​ប្រកាសដំណឹង​ល្អ ដោយចិត្ត​ក្លាហាន​ថា “គ្មាន​សេចក្តី​សង្គ្រោះ ដោយសារ​អ្នកណា​ទៀត​សោះ ដ្បិត​នៅ​ក្រោម​មេឃ គ្មាន​នាមឈ្មោះ​ណា​ទៀត​បាន​ប្រទាន​មក​មនុស្សលោក ឲ្យ​យើង​រាល់គ្នា​បាន​សង្គ្រោះ​នោះ​ឡើយ”(កិច្ចការ ៤:១២)។ អ្នកជិតខាង​របស់​បងប្អូន​ត្រកូល​រ៉ា​យ មិនបាន​ឲ្យ​តម្លៃ ចំពោះ​សមិទ្ធផល​របស់​ពួក​គេ​ភ្លាមៗ​ឡើយ។ សារព័ត៌មាន​ប្រចាំ​តំបន់​ដែល​ពួក​គេ​រស់នៅ ក៏​មិន​ជឿ​រឿង​ដែលគេ​បាន​និយាយ​អំពី​អ្នក​ទាំងពីរ​ដែរ ហើយ​បាន​និយាយ​ថា បើ​វា​ជា​រឿង​ពិតមែន ក៏​ការហោះហើរ​នោះ​មាន​រយៈពេល​ខ្លី​ពេក មិន​មែន​ជា​រឿង​សំខាន់​ឡើយ។ បន្ទាប់ពី​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើការ​ហោះហើរ និង​កែ​លម្អ​យន្តហោះ​របស់​ពួក​គេ ​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំក្រោយ​មក ទើប​សាធារណៈ​ជន​បាន​ទទួលស្គាល់​សមិទ្ធផល​ដែល​ពួក​គេ​ពិតជា​សម្រេច​បាន។ អ្នកដឹកនាំ​សាសនា មិន​ចូលចិត្ត​សាវ័ក​ពេត្រុស និង​សាវ័ក​យ៉ូហាន​ទេ ហើយក៏​បាន​បញ្ជា​ពួក​គេ​ឲ្យ​ឈប់​និយាយ​ប្រាប់​អ្នកដទៃ…

Read article
ប្រៀបដូចជារងើកភ្លើងនៅលើក្បាលសត្រូវ

បើ​សត្រូវ​ឯង​ឃ្លាន ចូរ​ឲ្យ​វា​ស៊ី​ចុះ បើ​វា​ស្រេក ត្រូវឲ្យ​វា​ផឹក​ផង យ៉ាងនោះ​នឹង​បាន​ដូចជា​បង្គរ​រងើកភ្លើង​នៅ​លើ​ក្បាល​វា។ សុភាសិត ២៥:២១-២២ លោក​ឌែន(Dan) បាន​ស៊ូទ្រាំ​នឹង​ការ​វាយ​ដំជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ ពី​ឆ្មាំ​គុក​ម្នាក់ ក្នុង​មន្ទីរ​ឃុំឃាំង។ គាត់​ជឿ​ថា ព្រះយេស៊ូវ​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​គាត់​ឲ្យ​ស្រឡាញ់​បុរស​នោះ ដូចនេះ នៅពេល​ព្រឹក​មួយ​នោះ មុន​ពេល​ការ​វាយ​ដំ​ហៀបនឹង​ចាប់ផ្តើម ដូច​សព្វមួយដង លោក​ឌែន​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “លោក បើ​ខ្ញុំ​​នៅតែ​ជួប​មុខ​លោក​ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ខ្ញុំ​ស្លាប់ យើង​គួរតែ​រាប់អាន​គ្នា​ជា​មិត្តភក្តិទៅ”។ ឆ្មាំគុក​រូប​នោះ​ក៏បាន​តប​ថា “ទេ លោក យើង​មិន​អាច​ក្លាយជា​មិត្ត​ភក្តិ​បានទេ”។ លោ​ក​ឌែន​នៅ​តែ​ទទូច​សុំ​រាប់អាន​គ្នា ហើយក៏​បាន​ហុចដៃ​គាត់​ទៅ​ចាប់ដៃ​របស់​ឆ្មាំ​គុក។ ឆ្មាំ​គុក​ក៏បាន​ឈរ​ធ្មឹង​មួយ​កន្លែង ហើយក៏​បាន​ចាប់ផ្តើម​ចាប់ដៃ​របស់​លោក​ឌែន​រលាក់ មិនព្រម​លែង​សោះ។ ទឹកភ្នែក​របស់​ឆ្មាំ​គុក​ក៏បាន​ស្រក់​ចុះ​មក។ គាត់​ថា “ឌែន ខ្ញុំ​ឈ្មោះ​រ៉ូ​សុក(Rosoc)។ ខ្ញុំ​ចង់​រាប់អាន​លោក​ជា​មិត្តភក្តិ”។ ចាប់​តាំង​ពី​ថ្ងៃ​នោះ​មក ឆ្នាំ​គុក​ក៏បាន​ឈប់​វាយ​ដំលោក​ឌែន​ជា​រៀង​រហូត។ ព្រះគម្ពីរ​បាន​ប្រាប់​យើង​ថា “បើ​សត្រូវ​ឯង​ឃ្លាន ចូរ​ឲ្យ​វា​ស៊ី​ចុះ បើ​វា​ស្រេក ត្រូវឲ្យ​វា​ផឹក​ផង យ៉ាងនោះ​នឹង​បាន​ដូចជា​បង្គរ​រងើកភ្លើង​នៅ​លើ​ក្បាល​វា ហើយ​ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់​ដល់​ឯង”(សុភាសិត ២៥:២១-២២)។ ពាក្យ “រងើកភ្លើង” ជា​ពាក្យប្រៀប​ប្រដូច ដែល​ប្រហែល​ឆ្លុះបញ្ចាំង អំពី​ពិធី​មួយ​របស់​ជនជាតិ​អេស៊ីព្ទ ដែល​ក្នុង​នោះ អ្នក​ដែល​មាន​ទោស​ត្រូវ​បង្ហាញ​ការ​កែប្រែ​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន ដោយ​យក​ចាន​ដែល​មាន​រងើកភ្លើង មក​ទូល​លើ​ក្បាល។…

Read article
ឥឡូវនេះ មិនមានសល់អ្វីទៀតទេ

ទីក្រុង​ដែល​ពីដើម​មាន​ពេញដោយ​មនុស្ស ឥឡូវ​បាន​ត្រមោច​នៅ​យ៉ាងណា​ហ្ន៎។ បរិទេវ ១:១ បងប្អូន​ខ្ញុំ​​ប្រុសៗ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​យើង បាន​ចំណាយ​ពេល​មួយថ្ងៃ ដើម្បី​រើ​របស់របរ​របស់​ឪពុក​ម្តាយ​យើង ចេញពីផ្ទះ​ដែល​យើង​ធ្លាប់​រស់នៅ​ជុំគ្នា​កាល​ពី​ក្មេង។ នៅ​ពេល​ល្ងាច យើង​ក៏បាន​វិលត្រឡប់​មក​ប្រមូលរបស់​របរ​ចុងក្រោយ ហើយក៏​បានដឹង​ថា ពេលនោះ​ជា​ពេល​ចុងក្រោយ​របស់​ក្រុម​គ្រួសារ​យើង​ក្នុង​ផ្ទះ​នោះ ដូចនេះ យើង​ក៏បាន​ថតរូប​ជុំគ្នា នៅ​រានហាល​ក្រោយផ្ទះ។ ម្តាយ​ខ្ញុំ​បាន​ងាក​មក​រក​ខ្ញុំ ហើយ​និយាយ​ថា “ឥឡូវនេះ មិន​មាន​អ្វី​នៅសល់​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ​ទៀត​ទេ”។ ពាក្យពេចន៍​នេះ​បាន​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​ស្ទើរតែ​ទប់ទឹក​ភ្នែក​មិន​ជាប់។ ផ្ទះ​ដែល​មាន​អនុស្សាវរីយ៍​រយៈពេល​៥៤ឆ្នាំ បាន​ក្លាយជា​ផ្ទះ​ទទេ​ហើយ។ ខ្ញុំ​ក៏​ខំ​ឃាត់ខ្លួន​ឯង​មិន​ឲ្យ​គិត​អំពី​រឿង​នេះ​ទៀត។ ការឈឺចាប់​ក្នុងចិត្ត​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ពាក្យពេចន៍​របស់​ហោរា​យេរេមា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​បរិទេវ ដែល​បាន​ពោល​ថា “ទីក្រុង​ដែល​ពីដើម​មាន​ពេញដោយ​មនុស្ស ឥឡូវ​បាន​ត្រមោច​នៅ​យ៉ាងណា​ហ្ន៎”(១:១)។ ភាព​ខុសប្លែក​គ្នា​ដ៏​សំខាន់​រវាង​រឿង​របស់ខ្ញុំ និង​រឿង​របស់​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម គឺ​ស្ថិតនៅ​ត្រង់​ចំណុច​ដែរ​ថា ទីក្រុង​យេរូសាឡិម​ប្រែ​ជា​ទទេ ដោយសារ​អំពើបាប​ជាច្រើន​របស់​ទីក្រុង​នេះ(ខ.៥)។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​និរទេស​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ទៅ​ទីក្រុង​បា​ប៊ី​ឡូន ព្រោះ​ពួក​គេ​បាន​បះបោរ​ទាស់​ព្រះអង្គ ហើយ​មិនព្រម​ប្រែចិត្ត(ខ.១៨)។ ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​បាន​រើផ្ទះ មិនមែន​ដោយសារយើងបាន​ប្រព្រឹត្ត​​អំពើបាបណា​មួយ​នោះ​ទេ តែ​យ៉ាងហោចណាស់​ បាន​ទទួល​ផលប៉ះ​ពាល់ដោយ​ប្រយោល​​ពី​អំពើ​បាប។ តែ​ចាប់តាំងពី​ពេល​ដែល​លោក​អ័ដាម​ធ្លាក់​ចូលក្នុង​អំពើបាប ក្នុង​សួនច្បារ​អេដែន សុខភាព​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​មាន​អន់ខ្សោយ​បន្តិច​ម្តងៗ ពេល​ពួកគេ​មាន​វ័យ​កាន់​តែ​ចាស់។ ពេល​យើង​មាន​វ័យចាស់ ជា​ធម្មតា យើង​ចង់​រស់នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​ដែល​យើង​ងាយស្រួល​មើលថែ។ ខ្ញុំ​អរព្រះគុណ​ព្រះអង្គ សម្រាប់​អនុស្សាវរីយ៍ ដែល​បាន​ធ្វើឲ្យ​ផ្ទះ​ចាស់​របស់​យើង ក្លាយជា​ទីកន្លែង​ពិសេស។ ការឈឺចាប់…

Read article