អំណោយដែលល្អបំផុត
“មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយព្រះនាមបុត្រនោះត្រូវហៅថា អេម៉ាញូអែល” ដែលប្រែថា ព្រះអង្គទ្រង់គង់ជាមួយនឹងយើងខ្ញុំ។ ម៉ាថាយ ១:២៣
Read article Winn Collier
You are here:
ស្គាល់សម្លេងអ្នកគង្វាល
យ៉ូហាន ១០:១-១០ ចៀមក៏ដើរតាមក្រោយទៅ ដ្បិតវាស្គាល់សំឡេងគាត់។ យ៉ូហាន ១០:៤ កាលពីក្មេង ខ្ញុំបានធ្លាប់រស់នៅ ក្នុងកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមសត្វគោមួយកន្លែង ក្នុងរដ្ឋថេនេស៊ី។ នៅពេលរសៀលខ្ញុំបានដើរលេងជាមួយមិត្តភក្តិល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ យ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ យើងបានចូលក្នុងព្រៃ ជិះកូនសេះ និងទៅមើលគេប្រកួតជិះគោឡើងក ហើយក៏បានចូលទៅក្នុងក្រោលសេះ ដើម្បីមើលអ្នកចិញ្ចឹមគោ កំពុងថែទាំសេះរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាខ្ញុំបានឮឪពុកខ្ញុំបញ្ចេញសម្លេងហួចពីចម្ងាយ លាន់ឮខ្លាំងដូចកញ្ចែ ខ្ញុំក៏បានឈប់ធ្វើអ្វីៗដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ ហើយប្រញាប់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំមិនអាចស្តាប់ច្រឡំសម្លេងស៊ីញ៉ូនោះបានឡើយ ហើយក៏ដឹងច្បាស់ថា ឪពុកខ្ញុំកំពុងតែហៅខ្ញុំ។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែស្គាល់សម្លេងហួចនោះដដែល។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់សិស្សព្រះអង្គថា ព្រះអង្គជាអ្នកគង្វាល ហើយអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ គឺជាសត្វចៀម។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ហ្វូងចៀមស្តាប់តាមសំឡេងគាត់ដែរ ឯចៀមរបស់គាត់ នោះគាត់ហៅតាមឈ្មោះវានីមួយៗ នាំចេញទៅក្រៅ”(យ៉ូហាន ១០:៣)។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបថា គ្រូខុសឆ្គង និងព្រះគ្រីស្ទក្លែងក្លាយជាច្រើន ដែលនឹងលេចឡើង ក្នុងលោកិយ ដែលនឹងនាំសិស្សព្រះអង្គឲ្យវង្វេង តែព្រះអង្គបានប្រកាសថា សម្លេងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នៅតែលាន់ឮច្បាស់ ខុសពីសម្លេងផ្សេងទៀត។ “ចៀមក៏ដើរតាមក្រោយទៅ ដ្បិតវាស្គាល់សំឡេងគាត់”(ខ.៤)។ ចូរយើងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលយើងស្តាប់សម្លេងព្រះយេស៊ូវ គឺមិនត្រូវព្រងើយកន្តើយចំពោះសម្លេងព្រះអង្គឡើយ ព្រោះសេចក្តីពិតជាមូលដ្ឋានបានចែងច្បាស់ថា :…
Read article
ដាំក្បាលចុះទៅរកគ្រោះមហន្តរាយ
សុភាសិត ២៧:៨-១២ មនុស្សដែលមានគំនិតឆ្លៀវឆ្លាត គេឃើញការអាក្រក់មក ក៏ពួនខ្លួន តែមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ គេចេះតែដើរទៅហើយក៏ត្រូវមានទុក្ខ។ សុភាសិត ២៧:១២ កាលពីឆ្នាំ១៨៩២ ប្រជាជនម្នាក់កើតជំងឺអាសន្នរោគ បានចម្លងជំងឺនេះដោយមិនដឹងខ្លួន តាមរយៈទឹកទន្លេអ៊ែលបឺ ដែលហូរកាត់ទីក្រុងហ៊ែមបឺក ជាទន្លេដែលផ្គត់ផ្គង់ទឹកប្រើប្រាស់ដល់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ពលរដ្ឋរាប់ម៉ឺននាក់បានស្លាប់ ក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ។ កាល៨ឆ្នាំមុន លោករ៉ូបឺត កូច(Robert Koch) ជាជីវវិទូជំនាញមីក្រុប បានរកឃើញថា ជំងឺអាសន្នរោគជាជំងឺឆ្លងតាមទឹក។ ការរកឃើញរបស់លោកកូច បានជំរុញចិត្តអាជ្ញាធរនៅតាមបណ្តាទីក្រុងធំៗនៅទ្វីបអឺរ៉ុប ឲ្យធ្វើការចំណាយទៅលើការសងសង់ប្រព័ន្ធបន្សុទ្ធទឹក ដើម្បីការពារទឹកប្រើប្រាស់របស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អាជ្ញាធរនៅទីក្រុងហ៊ែមបឺក មិនបានធ្វើអ្វីទាំងអស់។ ពួកគេបានលើកឡើង អំពីការចំណាយ និងមានការសង្ស័យមកលើការស្រាវជ្រាវបែបវិទ្យាសាស្ត្រនោះ ដូចនេះ ពួកគេក៏មិនបានអើពើចំពោះការដាស់តឿនដ៏ច្បាស់លាស់ ខណៈពេលដែលទីក្រុងរបស់ពួកគេបានដាំក្បាលចុះទៅរកគ្រោះមហន្តរាយ។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីមនុស្សដែលដឹងថា គ្រោះថ្នាក់នឹងកើតមាន តែបដិសេធន៍មិនបញ្ចៀសគ្រោះថ្នាក់នោះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “មនុស្សដែលមានគំនិតឆ្លៀវឆ្លាត គេឃើញការអាក្រក់មក ក៏ពួនខ្លួន”(២៧:១២)។ ពេលណាព្រះទ្រង់ជួយយើងឲ្យមើលឃើញគ្រោះថ្នាក់នៅខាងមុខ យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ។ យើងអាចផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ ដោយប្រាជ្ញា។ ឬយើងរៀបចំខ្លួន ដោយវិធានការដ៏ត្រឹមត្រូវដែលព្រះអង្គប្រទាន។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យ៉ាងហោចណាស់ យើងបានធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ ការមិនធ្វើអ្វីសោះ…
Read article
ប្រាជ្ញាដែលយើងត្រូវការ
សុភាសិត ៤:១០-១៩ ឯផ្លូវរបស់មនុស្សអាក្រក់ នោះធៀបដូចជាសេចក្តីងងឹតវិញ គេមិនដឹងថាចំពប់នឹងអ្វីទេ។ សុភាសិត ៤:១៩ ក្នុងសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញ ដែលលោកចន អ៊ែម ប៊ែរី(John M. Barry) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ជំងឺរាតត្បាតដ៏កាចសាហាវ គាត់ពិពណ៌នា អំពីប្រវត្តិនៃជំងឺរាតត្បាត ដែលបានកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩១៨។ លោកប៊ែរីបានបើកបង្ហាញ អំពីរបៀបដែលមន្រ្តីសុខាភិបាលបានរំពឹងទុកជាមុនថា ជំងឺរាតត្បាតដ៏ធំមួយនឹងកើតមាន ក្នុងពេលឆាប់ៗ គឺមិនមែនមិនបានត្រៀមខ្លួននោះទេ។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចថា នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី១ មានកងទ័ពរាប់លាននាក់បានរស់នៅប្រជ្រៀតគ្នាក្នុងលានដ្ឋាន ហើយបានឆ្លងកាត់ខ្សែបន្ទាត់ព្រំដែនពីប្រទេសមួយចូលប្រទេសមួយទៀត ដូចនេះ ការឆ្លងវីរុសថ្មីមួយ អាចផ្ទុះឡើងនៅពេលណាមួយមិនខាន។ តែការយល់ដឹងដូចនេះ មិនមានប្រយោជន៍អ្វី នៅក្នុងការទប់ស្គាត់គ្រោះមហន្តរាយនោះឡើយ។ អ្នកដឹកនាំប្រទេសដ៏មានអំណាច បានបន្តទូងស្គរសង្រ្គាម ឲ្យកងទ័ពសំរុកចូលប្រយុទ្ធក្នុងសមរភូមិ ដោយផ្តោតទៅលើការដណ្តើមយកជ័យជម្នះក្នុងសង្រ្គាម។ អ្នកជំនាញផ្នែកជំងឺរាតត្បាតបានធ្វើការប៉ាន់ប្រមាណថា នៅពេលនោះមនុស្ស៥០លាននាក់បានស្លាប់ក្នុងការរាតត្បាតរបស់ជំងឺដ៏កាចសាហាវនោះ បន្ថែមពីលើចំនួនប្រហែល២០លាននាក់ ដែលបានស្លាប់ ដោយសារភាពសាហាវព្រៃផ្សៃនៃសង្រ្គាម។ មានការបង្ហាញម្តងហើយម្តងទៀតថា ចំណេះដឹងរបស់យើងជាមនុស្សមិនដែលគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចផុតពីការអាក្រក់ឡើយ(សុភាសិត ៤:១៤-១៦)។ ទោះយើងរកបានចំណេះដឹងច្រើនប៉ុណ្ណោះ ហើយបានបង្ហាញការយល់ដឹងដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់យ៉ាងណា ក៏យើងនៅតែមិនអាចបញ្ឈប់ការឈឺចាប់ ដែលយើងបានធ្វើមកលើគ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងមិនអាចរាំងខ្ទប់ “ផ្លូវរបស់មនុស្សអាក្រក់” ជាផ្លូវដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ដែលនាំទៅរក “សេចក្តីងងឹតដ៏សែនជ្រៅ”។ ទោះយើងមានចំណេះដឹងល្អបំផុត…
Read article
ការកែប្រែភាពប្រេះបែក ឲ្យល្អលើសដើម
សូមអាន : អេសាយ ៦៥:១៦-២២ សេចក្តីវេទនាពីជាន់មុនបានភ្លេចទៅហើយ … ដ្បិតមើល អញនឹងបង្កើតផ្ទៃមេឃថ្មី ហើយនឹងផែនដីថ្មី។ អេសាយ ៦៥:១៦-១៧ វិចិត្រករជប៉ុន ឈ្មោះ ម៉ាកូតូ ហ្វ៊ូជីមូរ៉ា(Makoto Fujimura) បាននិពន្ធសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញ មានចំណងជើងថា សិល្បៈ បូកនឹងជំនឿ : ទេវសាស្ត្រនៃការបង្កើត ដែលក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីវិធីសាស្ត្រឃីនសូគិ ដែលជាទម្រង់សិល្បៈបុរាណរបស់ជនជាតិជប៉ុន។ នៅក្នុងសិល្បៈនេះ សិល្បករបានយកអំបែង(របស់ពែង ឬប៉ាន់តែ) ហើយក៏បានផ្គុំអំបែងចូលគ្នា ដោយប្រើកាវ និងបញ្ចូលសរសៃមាស នៅក្នុងស្នាមប្រេះបែកទាំងនោះ។ លោកហ្វ៊ូជីមូរ៉ាក៏បានពន្យល់ថា វិធីសាស្រ្តឃីនស៊ូគិ មិនគ្រាន់តែបានជួសជុលពែងដែលបានបែកប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងធ្វើឲ្យពែងដែលបានបែកនោះ មានសម្រស់ស្អាតលើសដើម។ វិធីសាស្រ្តឃីនស៊ូគិត្រូវបានគេយកមកអនុវត្តន៍ជាលើកដំបូង កាលប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន នៅពេលដែលពែងរបស់ស្តេចក្រាញ់ម្នាក់បានបែក ហើយបន្ទាប់មក គេក៏បានជួសជុលវាឡើងវិញយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក វាក៏បានក្លាយជាសិល្បៈដែលគេបានឲ្យតម្លៃ និងស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង។ ហោរាអេសាយក៏បានពិពណ៌នា អំពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់នឹងជួសជុលផែនដីឡើងវិញ ដោយសិល្បៈដ៏ស្រស់ស្អាត ។ យើងមានភាពប្រេះបែក ដោយសារការបះបោរទាស់នឹងព្រះ ហើយក៏បានបែកខ្ទេច ដោយសារភាពអាត្មានិយមរបស់យើង តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថានឹង…
Read article
រឿងដែលព្រះទ្រង់សរសេរបញ្ចប់
សូមអាន : យ៉ូហាន ១៦:២៥-៣៣ នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែ ត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ។ យ៉ូហាន ១៦:៣៣ នៅលើក្របរបស់ទស្សនាវដី្តជីវិតដែលបានចេញផ្សាយ នៅថ្ងៃទី១២ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៦៨ គេឃើញមានរូបថតកុមារស្គមស្គាំងកំពុងស្រេកឃ្លានអាហារ នៅប្រទេសបាយអាហ្វ្រា(សព្វថ្ងៃ ជាប្រទេសនីហ្សេរីយ៉ា ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមស៊ីវិល)។ មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានឃើញរូបនៅលើក្របទស្សនាវដី្តនោះ ហើយក៏បានយកវាទៅបង្ហាញគ្រូគង្វាល ហើយសួរគាត់ថា “តើព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងនេះទេ?” លោកគ្រូគង្វាលក៏បានឆ្លើយថា “លោកគ្រូដឹងថា ប្អូនមិនយល់អំពីរឿងនេះទេ តែព្រះទ្រង់ពិតជាបានជ្រាបអំពីរឿងនេះ”។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានដើរចេញ ដោយប្រកាសថា គាត់មិនមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះព្រះដែលមិនបានជួយពួកគេ នៅពេលដែលព្រះអង្គជ្រាបអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេនោះទេ។ សំណួរដូចនេះ មិនគ្រាន់តែបានរំខានអារម្មណ៍របស់ក្មេងៗប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏បានធ្វើឲ្យយើងចង់បានចម្លើយផងដែរ។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះបានទទួលចម្លើយ អំពីការដែលព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីរឿងនោះយ៉ាងអាថ៌កំបាំង តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យគាត់បានឮអំពីរឿងដែលគួរឲ្យប៉ះពាល់ចិត្ត ដែលព្រះទ្រង់នៅបន្តសរសេរ សូម្បីតែនៅក្នុងតំបន់ ដូចអតីតប្រទេសបាយអាហ្វ្រាក៏ដោយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបកស្រាយរឿងនេះ ឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គបានយល់ គឺដល់ពួកអ្នកដែលបានសន្និដ្ឋានថា ព្រះអង្គនឹងការពារពួកគេមិនឲ្យមានទុក្ខលំបាក ក្នុងការរស់នៅ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រាប់ពួកគេថា “នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ការអាក្រក់ទាំងនោះមិនមានជារៀងរហូតនោះទេ។ តាមពិត ព្រះអង្គបានឈ្នះលោកិយហើយ(យ៉ូហាន…
Read article
ព្រះយេស៊ូវជាបងប្រុសយើង
សូមអាន ហេព្រើរ ២:១០-១៨ ទ្រង់មិនខ្មាសនឹងហៅគេជាបងប្អូនទេ។ ហេព្រើរ ២:១១ ព្រីជ័រ វ៉កឃ័រ(Bridger Walker) ជាក្មេងប្រុសអាយុ៦ឆ្នាំ ដែលបានការពារប្អូនស្រីគាត់ ពេលដែលឆ្កែកាចមួយក្បាល បានរត់សំដៅមកខាំងប្អូនស្រីគាត់។ ព្រីជ័រក៏បានប្រញាប់លោតទៅពាំងពីមុខប្អូនស្រីគាត់ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ធ្វើជាខែលការពារនាង ឲ្យរួចផុតពីការវាយប្រហារដ៏កាចសាហាវរបស់សត្វឆ្កែ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការសង្គ្រោះបន្ទាន់ ហើយពេទ្យបានដេរមុខរបួសឲ្យគាត់បាន៩០ថ្នេរ គាត់ក៏បានធ្វើការបកស្រាយថា បើថ្ងៃនោះ មាននរណាម្នាក់ត្រូវស្លាប់ នោះគាត់បានសុខចិត្តស្លាប់ជំនួសប្អូនស្រីគាត់។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលគ្រូពេទ្យកែសម្ផស្សបានជួយព្យាបាលមុខគាត់។ តែសេចក្តីស្រឡាញ់ក្នុងនាមជាបងប្រុស ដែលបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ នៅក្នុងរូបថតគាត់ឱបប្អូនស្រីគាត់ ដែលមនុស្សរាប់លាននាក់បានឃើញនៅលើបណ្ដាញសង្គម នៅតែមានភាពរឹងមាំជានិច្ច។ វាជារឿងល្អណាស់ ដែលសមាជិកគ្រួសារថែរក្សាការពារគ្នា ទៅវិញទៅមក។ បងប្អូនដែលល្អជួយយើង ពេលណាយើងមានបញ្ហា ហើយនៅក្បែរយើងពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច ឬឯកោ។ តាមពិត បងប្អូនដែលល្អបំផុតរបស់យើង នៅតែមិនល្អឥតខ្ចោះ ហើយខ្លះថែមទាំងធ្វើឲ្យយើងមានរបួសជាប់ក្នុងចិត្ត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានបងប្រុសម្នាក់ដែលតែងតែនៅក្បែរយើងជានិច្ច។ បងប្រុសនោះគឺជាព្រះយេស៊ូវ។ កណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបានប្រាប់យើងថា ព្រះគ្រីស្ទបាននាំយើងចូលគ្រួសារទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយយកកំណើតជាមនុស្ស មានសាច់មានឈាម ហើយបានដូចបងប្អូនទ្រង់គ្រប់ជំពូក(២:១៤,១៧)។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេស៊ូវបានក្លាយជាបងប្រុសយើងពិតប្រាកដ ហើយព្រះអង្គអរព្រះទ័យក្នុងការហៅយើងថា “បងប្អូន”របស់ព្រះអង្គ(ខ.១១)។ យើងហៅព្រះយេស៊ូវថា…
Read article
អ្នកខ្លាំងដែលត្រូវជួយអ្នកទន់ខ្សោយ
សូមអាន អេសេគាល ៣៤:១-២,៧-១២ វេទនាដល់ពួកអ្នកគង្វាលនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល …ឯងរាល់គ្នាមិនបានចំរើនកំឡាំង ដល់សត្វណាដែលអន់កំឡាំង ហើយណាដែលឈឺ នោះមិនបានមើលឲ្យជាទេ។ អេសេគាល ៣៤:២,៤ ប្រពៃណីដែលគួរឲ្យរីករាយបំផុត ក្នុងកីឡាបាល់ទាត់មហាវិទ្យាល័យ ប្រហែលជាបានកើតឡើង នៅសកលវិទ្យាល័យអាយអូវ៉ា សហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានសង់មន្ទីរពេទ្យកុមារមួយកន្លែង នៅជិតពហុកីឡាដ្ឋានឃីនីក របស់រដ្ឋអាយអូវ៉ា ហើយនៅលើជាន់ខ្ពស់ជាងគេរបស់អគារមន្ទីរពេទ្យនេះ មានបង្អួចកញ្ចក់ធំៗលាតសន្ធឹងពីកម្រាលឥដ្ឋដល់ពិដាន ដែលអាចឲ្យគេមើលការប្រកួតពីបន្ទប់ទាំងនេះបានច្បាស់។ នៅថ្ងៃប្រកួត ក្មេងៗដែលមានជំងឺ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេបានទៅផ្តុំគ្នាពេញជាន់ខាងលើនោះ ដើម្បីទស្សនាការប្រកួតក្នុងពហុកីឡាដ្ឋាន ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃតង់ទីមួយ គ្រួបង្វឹក និងកីឡាករបាល់ទាត់ និងទស្សនិកជនរាប់ពាន់នាក់ បាននាំគ្នាងាកមករកមន្ទីរពេទ្យនោះទាំងអស់គ្នា ហើយក៏បានគ្រវីដៃដាក់មនុស្សដែលកំពុងទស្សនាពីក្នុងមន្ទីរពេទ្យនោះ។ ពេលនោះ ភាពសប្បាយរីករាយក៏បានបង្ហាញចេញមកនៅលើផ្ទៃមុខក្មេងៗទាំងឡាយ ដែលកំពុងមានជំងឺ។ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ពេលដែលបានឃើញកីឡាករ និងទស្សនិកជនរាប់ពាន់នាក់ បានផ្អាកអ្វីៗដែលពួកគេកំពុងធ្វើមួយភ្លែត ដើម្បីបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកុមារទាំងអស់នោះ។ ព្រះគម្ពីរបានបង្គាប់ដល់អ្នកខ្លាំង ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកទន់ខ្សោយ ជួយយកអសារអ្នកដែលកំពុងជួបការលំបាក ហើយថែទាំអ្នកជំងឺ។ តែមានពេលជាញឹកញាប់ពេកហើយ ដែលយើងមិនបានអើពើចំពោះអ្នកដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ(អេសេគាល ៣៤:៦)។ ហោរាអេសេគាលបានស្តីបន្ទោសឲ្យអ្នកដឹកនាំរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដោយសារពួកគេមានចិត្តអាត្មានិយម ដោយមិនខ្វល់អំពីអ្នកដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសេគាលថា “វេទនាដល់ពួកអ្នកគង្វាលនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល …ឯងរាល់គ្នាមិនបានចំរើនកំឡាំង ដល់សត្វណាដែលអន់កំឡាំង ហើយសត្វណាដែលឈឺ នោះមិនបានមើលឲ្យជាទេ”(ខ.២,៤)។…
Read article
ការអធិស្ឋាន និងការផ្លាស់ប្តូរ
គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ។ ទំនុកដំកើង ១០៧:២៨ កាលពីឆ្នាំ ១៩៨២ លោកគ្រូគង្វាល គ្រីស្ទាន ហ្វ៊ូរើ(Christian Führer) បានបើកកម្មវិធីប្រជុំអធិស្ឋាន នៅថ្ងៃច័ន្ទ ក្នុងព្រះវិហារសន្ត នីកូឡាស ក្នុងទីក្រុង លីពហ្ស៊ីក។ មនុស្សមួយក្រុមតូចបានធ្វើការជួបជុំគ្នា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីទូលសូមព្រះទ្រង់ប្រទានសន្តិភាព ក្នុងអំឡុងពេលដែលអំពើហិង្សាកំពុងរីករាលដាលពាសពេញពិភពលោក ហើយប្រជាជនគាត់កំពុងស្ថិតក្រោមការកៀបសង្កត់ ពីរបបអាល្លឺម៉ង់ខាងជើង។ ពួកអាជ្ញាធរកុម្មុយនីស្តបានតាមដានសកម្មភាពរបស់ពួកជំនុំទាំងឡាយយ៉ាងដិតដល់ តែពួកគេមិនមានការសង្ស័យអ្វី ទាល់តែអ្នកចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ បានកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង រហូតមានមនុស្សទាំងហ្វូងបានជួបជុំគ្នាក្នុងព្រះវិហារ ហៀរមកខាងក្រៅរបងព្រះវិហារ។ នៅថ្ងៃទី៩ តុលា ឆ្នាំ១៩៨៩ មានបាតុករ៧ម៉ឺននាក់ បានជួបជុំគ្នា ហើយបានធ្វើបាតុកម្មទាមទា ដោយសន្តិវិធី។ ប៉ូលិសអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត៦ពាន់នាក់បានឈរ ដោយការត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះការបង្កអំពើហឹង្សាណាមួយ។ ហ្វូងបាតុករនៅតែបន្តតវ៉ា ដោយសន្តិវិធី។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបានចាត់ទុកថ្ងៃនោះជាចំណុចរបត់នៃរបបនយោបាយ។ មួយខែក្រោយមក ជញ្ជាំងក្រុងប៊ែរឡាំងដែលបានចែកប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ជាពីរ ក៏បានដួលរលំ។ ការផ្លាស់ប្តូរដ៏ធំសម្បើម សុទ្ធតែបានចាប់ផ្តើម ដោយការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន។ ពេលណាយើងងាកបែរទៅរកព្រះអម្ចាស់ ហើយចាប់ផ្តើមពឹងផ្អែកទៅលើប្រាជ្ញា និងកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ អ្វីៗច្រើនតែចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ពេលណាយើងស្រែករកព្រះអម្ចាស់ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែល…
Read article
ព្រះទ្រង់មិនដែលភ្លេចយើងឡើយ
អញមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ។ អេសាយ ៤៩:១៥ បុរសម្នាក់មានលុយ bitcoin តម្លៃ៤រយលានដុល្លាអាមេរិក តែគាត់មិនអាចដកវាចាយ សូម្បីតែ១សេន។ គាត់បានបាត់លេខសម្ងាត់ សម្រាប់បើកឧបករណ៍ដែលរក្សាទុកលុយទាំងអស់នោះ ហើយមហន្តរាយកំពុងតែលេចឡើង ព្រោះឧបករណ៍នោះនឹងបំផ្លាញខ្លួនឯង ដោយស្វ័យប្រវត្តិ បើសិនជាគាត់បំពេញលេខសម្ងាត់ខុស១០ដង។ ទ្រព្យសម្បត្តិនោះនឹងបាត់បង់ជារៀងរហូត។ អស់រយៈពេល១ទសវត្សរ៍ហើយ ដែលបុរសនោះបានខំរកនឹកលេខសម្ងាត់ សម្រាប់បើកចូលយកប្រាក់ដែលគាត់បានវិនិយោគ ដែលអាចនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់បានព្យាយាមដាក់លេខសម្ងាត់៨ដង ខុសទាំង៨ដង។ នៅឆ្នាំ២០២១ គាត់បានពោលទំនួញថា គាត់មានឱកាសដាក់លេខសម្ងាត់នោះ តែពីរដងទៀតប៉ុណ្ណោះ មុននឹងលុយbitcoinរបស់គាត់រលាយអស់។ យើងជាមនុស្សដែលមានការភ្លេចភ្លាំងច្រើន។ ជួនកាល យើងភ្លេចរឿងតូចៗ(ដូចជាភ្លេចកន្លែងដែលយើងដាក់កូនសោ) ហើយជួនកាលយើងភ្លេចរឿងធំៗ(ដូចជាភ្លេចលេខសម្ងាត់ សម្រាប់ដកយកប្រាក់រាប់លានដុល្លាជាដើម)។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលមិនដែលភ្លេចដូចយើងឡើយ។ ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចរឿង ឬភ្លេចមនុស្សដែលព្រះអង្គស្រឡាញ់ឡើយ។ ក្នុងគ្រាវេទនា ពួកអ៊ីស្រាអែលខ្លាចព្រះទ្រង់ភ្លេចពួកគេ។ បានជាពួកគេពោលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបោះបង់ចោលខ្ញុំទេ គឺព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានភ្លេចខ្ញុំហើយ”(អេសាយ ៤៩:១៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ហោរាអេសាយក៏បានធានាពួកគេថា ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ។ លោកហោរាក៏បានសួរពួកគេថា “តើស្ត្រីនឹងភ្លេចកូនដែលកំពុងបៅដោះ ឥតមានអាណិតដល់កូនដែលចេញពីផ្ទៃខ្លួនមកបានដែរឬ?” ជាការពិតណាស់ ម្តាយមិនដែលភ្លេចកូនដែលមិនទាន់ផ្តាច់ដោះនោះឡើយ។ តែទោះម្តាយខ្លះបានបំភ្លេចចោលកូនតូចរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏យើងដឹងថា ព្រះអង្គមិនដែលបំភ្លេចយើងចោលឡើយ(ខ.១៥)។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “មើល អញបានចារឹកឯងទុកនៅផ្ទៃបាតដៃរបស់អញហើយ…
Read article