ក្នុងឆ្នាំ ២០១០ ខ្ញុំ និងបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើពិធីខួបកំណើតទី៩០ ជូនលោកឪពុកយើង។ យើងបានបើកចំហរឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលរួម ដោយមានភោជនីយហារដ៏ឆ្ងាញ់ពិសារ និងការប្រកបគ្នាផង។ នៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្រទាំងឡាយបានយកឧបករណ៍ភ្លេងផ្សេងៗមកប្រគុំតន្រ្តី ដោយខ្លះលេងបង់ហ្សូ ខ្លះដេញហ្គីតា ខ្លះដេញម៉ង់ដូលីន ខ្លះកូតវីយ៉ូឡុង ខ្លះលេងបាស់ ខ្លះទះស្គរអៀរឡង់ ហើយច្រៀងសប្បាយ ពេញមួយពេលរសៀលថ្ងៃនោះ។ យើងបានរៀបចំនំខួបកំណើតយ៉ាងធំ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា មានពរហើយ អ្នកណាដែលកោតខ្លាច ដល់ព្រះយេហូវ៉ា(ទំនុកដំកើង ១១២:១)។ រីករាយថ្ងៃខួបកំណើតលើកទី ៩០ លោកប៉ា”។
ក្រោយមក នៅពេលដែលខ្ញុំស្វែងយល់អំពីអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១១២ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះបទគម្ពីរនេះ ហាក់ដូចជាបានពណ៌នាអំពីឪពុករបស់ខ្ញុំ ដែលបានដើរជាមួយព្រះរយៈពេលជាង ៥០ឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះ បានទៅសម្រាកនៅជាមួយទ្រង់។ ឪពុករបស់ខ្ញុំក៏ធ្លាប់មានការឈឺចិត្ត និងមានកំហុសផ្សេងៗផងដែរ ប៉ុន្តែ ជំនឿដ៏រឹងមាំរបស់គាត់ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលព្រះពរជាច្រើន។ បទទំនុកដំកើងនេះ បានប្រាប់យើងថា ព្រះពរនឹងធ្លាក់មកលើអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចព្រះ ហើយត្រេកអរនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលយើងមានភាពស្មោះត្រង់ និងជំនឿយ៉ាងដូចនេះ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើង ហើយថែមទាំងប្រទានពរដល់កូនចៅរបស់យើងទៀតផង(ខ.២)។
បទទំនុកដំកើងមួយនេះ កំពុងលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវការកោតខ្លាចព្រះពីក្នុងចិត្ត ហើយបន្តធ្វើការសម្រេចចិត្តអរសប្បាយ នឹងគ្រប់ទាំងក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ បើយើងធ្វើយ៉ាងដូច្នេះហើយ យើងអាចក្រឡេកមកមើលពេលដែលបានកន្លងទៅ ហើយឃើញថា ព្រះបានជួយឲ្យយើងរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលគាប់ព្រះទ័យទ្រង់។ –Dennis Fisher
