តើដល់កាលណាទៅ?
ដោយDavid H. Roper
October 19, 2015
ស្តេចសូល បានដេញតាមប្រហារដាវីឌ ដូចជា “កាលគេដេញតាមក្រួចនៅលើភ្នំ” អស់រយៈពេលប្រាំបួនឆ្នាំ(១សាំយ៉ូអែល ២៦:២០)។ ដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះ ទូលបង្គំដល់កាលណា? តើ…ខ្មាំងសត្រូវនឹងលើកខ្លួនឡើងទាស់នឹងទូលបង្គំ ដល់កាលណាទៅ?”(ទំនុកដំកើង ១៣:១-២)។ ជាញឹកញាប់ ពេលយើងទទួលរងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញអស់រយៈពេលយូរ យើងក៏មានការនឿយណាយ និងធុញទ្រាន់ផងដែរ។ ពេលនោះ យើងចង់មានដំណោះស្រាយភ្លាមៗ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីទុក្ខរបស់យើងឆាប់ចប់។ ប៉ុន្តែ មានការខ្លះយើងមិនអាចដោះស្រាយបានទេ។ តែយើងអាចទូលថ្វាយដល់ព្រះ ពេលយើងមានបញ្ហា។ យើងមានព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងចូលទៅរកព្រះអង្គ ពេលយើងមានការលំបាក។ ព្រះអង្គយល់អំពីបញ្ហារបស់កូនរបស់ព្រះអង្គ ដែលគ្មាននរណាអាចយល់ច្បាស់ជាងព្រះអង្គឡើយ។ ពេលដែលយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយទូលថ្វាយអំពីសេចក្តីទុក្ខរបស់យើង នោះយើងនឹងមានអារម្មណ៍ភ្លឺស្វាង។ សម្រាប់ស្តេចដាវីឌវិញ ពេលដែលគំនិតរបស់ទ្រង់បានងាកបែរទៅរកព្រះ ទ្រង់បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ទ្រង់បានរំឭកខ្លួនឯងថា “ទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ចិត្តទូលបង្គំនឹងរីករាយសប្បាយឡើង ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ដែរ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់បាន ប្រោសការល្អជាបរិបូរដល់ទូលបង្គំហើយ”(ខ.៥-៦)។ ទុក្ខវេទនាប្រហែលជានៅតែបន្តកើតមាន តែស្តេចដាវីឌនៅតែអាចច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដ៏យ៉ាប់យ៉ឺននោះ ដ្បិតទ្រង់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ។ និយាយរួម ក្នុងពេលនោះ ទ្រង់គ្រាន់តែដឹងថា ទ្រង់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ លោកអេ ដាប៊លយូ ថូរូល(A. W. Thorold) បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅដែលគាត់បាននិពន្ធថា “ចំណុចខ្ពស់បំផុត នៃជីវិតខាងវិញ្ញាណ មិនមែនជាការមានក្តីអំណររីករាយ ក្នុងពេលដែលគ្មានភាពងងឹតនោះឡើយ តែជាការទុកចិត្តយ៉ាងដាច់ខាត និងដោយគ្មានការសង្ស័យ ចំពោះក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ”។ សូម្បីតែក្នុងពេលដែលយើងមានបញ្ហា ក៏យើងនៅតែអាចទុកចិត្តលើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។—David Roper
បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី។—ទំនុកដំកើង ១៣:១