មានពេលមួយ លោកអ័ម៉ាន(Aman) បានលិចកប៉ាល់ ហើយក៏បានរសាត់អណ្តែតទៅទើលើកោះមួយ។ ទីបំផុត គេក៏បានរកគាត់ឃើញ នៅលើកោះនោះ។ ក្រុមអ្នកជួយសង្រ្គោះ បានសួរគាត់អំពីខ្ទមបីខ្នង ដែលពួកគេបានឃើញនៅលើកោះនោះ។ គាត់ក៏បានចង្អុលទៅខ្ទមទាំងនោះ ហើយប្រាប់គេថា “ខ្នមមួយនោះ ជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយមួយនោះជាព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ” បន្ទាប់មក គាត់ក៏ចង្អុលទៅខ្ទមទីបី ហើយនិយាយថា “នោះជាព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ កាលពីមុន”។ ទោះបីជាពួកគេប្រហែលជាអស់សំណើច ដោយគិតថា គាត់កំពុងនិយាយរឿងឡប់ៗក៏ដោយ ក៏រឿងនេះបានធ្វើខ្ញុំគិត អំពីការរួបរួមគ្នា ក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទ។
នៅសម័យដែលសាវ័កប៉ុលកំពុងបំពេញបេសកម្ម ពួកជំនុំក្រុងអេភេសូរ ប្រជុំទៅដោយអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃ បុរសនិងស្ត្រី ពួកម្ចាស់ទាសករ និងពួកទាសករ។ ហើយពេលដែលភាពខុសគ្នានេះកើតមាន ក្នុងចំណោមពួកគេ ការប៉ះទង្គិចគ្នា ក៏កើតមានផងដែរ។ មានបញ្ហាសំខាន់ៗជាច្រើន ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្រ ផ្ញើទៅពួកគេ ដែលក្នុងនោះ គាត់ក៏បាននិយាយអំពីបញ្ហានៃការរួបរួមគ្នាផងដែរ។ ប៉ុន្តែ សូមយើងធ្វើការសង្កេតមើលថា គាត់បានមានប្រសាសន៍យ៉ាងណាខ្លះ អំពីបញ្ហានេះ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ៤:៣។ គាត់មិនបានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យ “សង្វាតនឹងបង្កើត ឬរៀបចំឲ្យមានការរួបរួមគ្នា”នោះទេ។ តែគាត់បានប្រាប់ពួកគេឲ្យ ខំប្រឹង “រក្សាសេចក្តីរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ ដោយមេត្រីភាព ទុកជាចំណង”។ ដូចនេះ ពួកគេមានការរួបរួមជាស្រេចហើយ ព្រោះអ្នកជឿព្រះម្នាក់ៗ មានចំណែកក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ដោយវិញ្ញាណតែមួយ ក្តីសង្ឃឹមតែមួយ ព្រះអម្ចាស់តែមួយ សេចក្តីជំនឿតែមួយ បុណ្យជ្រមុជទឹកតែមួយ និងមានព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាតែមួយ(ខ.៤-៦)។
តើយើងអាច “រក្សាការរួបរួមគ្នា” ដោយរបៀបណា? គឺដោយបង្ហាញគំនិតយោបល និងការបណ្តាលចិត្តដែលយើងមានខុសៗគ្នានោះ ដោយចិត្តសុភាព ហើយស្លូតបូតគ្រប់ជំពូកទាំងអត់ធ្មត់ ហើយទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់(ខ.២)។ ព្រះវិញ្ញាណនឹងប្រទានឲ្យយើងមានអំណាចឆ្លើយតបចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលមានគំនិតខុសពីយើង។-Albert Lee
