ក្របីចម្លងភក់
កាលពីពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ លីលៀ(Lilia) បានរៀបចំខ្លួនទៅធ្វើការ ទន្ទឹមនឹងនោះ ជេស(Jess)កូនស្រីរបស់គាត់ដែលមានអាយុ៤ឆ្នាំ ក៏រៀបចំខ្លួនធ្វើកិច្ចការរបស់នាងផងដែរ។ គ្រួសារមួយនេះបានទិញម៉ាស៊ីនអាំងនំប៉័ងស្វ័យប្រវត្តិ ដែលបង្វិលនំប៉័ងពីទម្រខាងលើ ចុះមកទម្រខាងក្រោម ធ្វើឲ្យជេសមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ ពីបីនាទីក្រោយមក លីលៀក៏បានឃើញនំប៉័ងមួយដុំដែលមិនទាន់អំាង និងនំប៉័ងកន្លះចំណិត ដែលបានអាំងហើយ នៅលើទម្រខាងក្រោម។ ជេសក៏បាននិយាយឮៗថា “ខ្ញុំពិតជាពូកែដុតនំមែន!” នេះមិនមែនជាការអស្ចារ្យទេ ដែលក្មេងស្រីដែលចង់ដឹងចង់ឃើញម្នាក់ អាចអាំងនំប៉័ងដោយប្រើមាស៊ីនស្វ័យប្រវត្តិ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើឲ្យនំប៉័ង៥ដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ក្លាយជាអាហារសម្រាប់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ នៅជើងភ្នំ ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ការអស្ចារ្យ ក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះ ហើយចង់តាំងទ្រង់ជាស្តេច(យ៉ូហាន ៦:១-១៥)។ ជាការពិតណាស់ នគររបស់ព្រះយេស៊ូវ មិនមែនជា “នគររបស់លោកិយ”ទេ(យ៉ូហាន ១៨:៣៦) ហើយទ្រង់ក៏បានយាងចេញទៅ។ ពេលពួកបណ្តាជនរកឃើញទ្រង់ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ក៏បានបង្ហាញថា ពួកគេបានគិតខុសហើយ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ប្រាកដមែន ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា អ្នករាល់គ្នារកខ្ញុំ មិនមែនដោយព្រោះបានឃើញទីសំគាល់ទេ គឺដោយព្រោះតែបានបរិភោគនំបុ័ងឆ្អែតប៉ុណ្ណោះ”(៦:២៦)។ ពួកគេច្រឡំថា ព្រះយេស៊ូវ នឹងធ្វើជាស្តេច ដែលប្រទានឲ្យពួកគេមានអាហារបរិភោគឆ្អែត និងរំដោះជនជាតិពួកគេពីការគ្រប់គ្រងរបស់បរទេស។ តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “កុំឲ្យខំប្រឹងឲ្យបានតែអាហារ ដែលតែងតែពុករលួយនោះឡើយ ចូរខំឲ្យបានអាហារ ដែលនៅស្ថិតស្ថេរ…
Read article