ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានស្តាប់ឮការជជែកគ្នា ដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយ។ មានមនុស្សពីរនាក់ដែលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កំពុងជជែកតទល់គ្នាអំពីរឿងមួយ ដែលពួកគេមានការខ្វែងគំនិតគ្នា។ ម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ជាង ហាក់ដូចជាអួតក្អេងក្អាង ខណៈដែលគាត់ប្រើបទគម្ពីរជាអាវុធ ដើម្បីកាប់កញ្ច្រាំអ្វីដែលគាត់យល់ថា ជាចំណុចខុស នៅក្នុងជីវិតរបស់បុរសម្នាក់ទៀត ដែលមានវ័យក្មេងជាង។ បុរសដែលក្មេងជាងហាក់ដូចជានឿយណាយ ចំពោះការបង្រៀនបែបនេះ ហើយក៏នឿយណាយចំពោះបុរសវ័យចាស់ជាង ព្រមទាំងមានការធ្លាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។
នៅពេលដែលការជជែកគ្នាឈានដល់ទីបញ្ចប់ បុរសមានវ័យចាស់ជាងបានបញ្ចេញមតិ អំពីឫកពារបស់បុរសវ័យក្មេងជាង ដែលហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះការណែនាំរបស់គាត់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមនិយាយថា “ពីដើម ឯងធ្លាប់តែចូលចិត្តទទួលការណែនាំណាស់។ តែពេលនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថាឯងចង់យ៉ាងម៉េចទៅវិញទេ។”
បុរសក្មេងជាងបានតបវិញថា “អ្នកមិនបានស្វែងរកឱកាសបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះខ្ញុំទេ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ្នកបានស្គាល់ខ្ញុំមក អ្នកគិតតែពីប្រាប់ខ្ញុំពីកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកសួរថា តើខ្ញុំចង់យ៉ាងម៉េច? គឺខ្ញុំចង់ឃើញព្រះយេស៊ូវនៅក្នុងអ្នក និងតាមរយៈអ្នក។”
ខ្ញុំក៏បានគិតថា បើពាក្យនេះត្រូវបានគេនិយាយមកកាន់ខ្ញុំវិញ នោះខ្ញុំច្បាស់ជាបាក់មុខ រកនិយាយអ្វីមិនចេញទេ។ ខណៈពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធកំពុងប្រាប់ខ្ញុំថា មានមនុស្សជាច្រើន ដែលខ្ញុំមិនបានប្រើឱកាស ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេទេ។ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា កាលពីមុន មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានមើលឃើញព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ជំរុញចិត្តយើង(១កូរិនថូស ១៣:១-៤)។ នៅពេលក្រោយ សូមយើងកុំភ្លេចឆក់ឱកាស បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃឡើយ។-RANDY KILGORE
