ពេលខ្លះ ជីវិតរបស់ខ្ញុំមានភាពមមាញឹកណាស់។ ការសិក្សាមានការពិបាក ការងារក៏មានភាពនឿយហត់ ខ្ញុំត្រូវសម្អាតបន្ទប់គេងជាប្រចាំ ហើយការណាត់ជួបនៅហាងកាហ្វេ ក៏មាននៅក្នុងកាលវិភាគទៀត។ ខ្ញុំរវល់ខ្លាំងពេក រហូតដល់ថ្នាក់ ខ្ញុំត្រូវតែបង្ខំខ្លួនឯង ឲ្យរំលែកពេលអានព្រះគម្ពីរ ឲ្យបានពីរបីនាទី ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយប្រាប់ខ្លួនឯងថា សប្ដាហ៍ក្រោយ ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលបន្ថែមទៀតជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបន្តជាប់រវល់ជាមួយភារៈកិច្ចប្រចាំថ្ងៃ ហើយថែមទាំងភ្លេច ទូលសូមជំនួយមកពីទ្រង់ នៅក្នុងរឿងដ៏ចាំបាច់មួយចំនួន។
នៅពេលដែលលោកពេត្រុសកំពុងដើរលើទឹក ឆ្ពោះទៅរកព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានបែកអារម្មណ៍ចេញពីទ្រង់ ដោយសារខ្យល់ និងទឹករលក។ គាត់ក៏ចាប់ផ្ដើមលិចចូលទៅក្នុងទឹក(ម៉ាថាយ ១៤:២៩-៣០)។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលលោកពេត្រុសស្រែកសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវជួយ “ទ្រង់ក៏លូកព្រះហស្តទៅចាប់គាត់ភ្លាម” (ខ.៣០-៣១)។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមានការរវល់ខ្លាំងពេក ហើយចេះតែមានអ្វីនាំឲ្យខ្ញុំបែកអារម្មណ៍ចេញពីទ្រង់ បានជាខ្ញុំត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ជួយខ្ញុំ។ នៅពេលណា ដែលយើងវិលមករកព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសុំជំនួយ ទ្រង់នឹងលូកព្រះហស្ត ដើម្បីជួយភ្លាមៗ ដោយឥតរារែកឡើយ។
នៅពេលណា ដែលភាពចលាចលនៅក្នុងជីវិត ធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់លំនឹង យើងងាយនឹងភ្លេចថា ព្រះទ្រង់កំពុងតែគង់នៅក្នុងព្យុះនោះ ជាមួយនឹងយើងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានសួរពេត្រុសថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នកសង្ស័យ?” (ខ.៣១)។ ទោះបីជាយើងកំពុងតែឆ្លងកាត់រឿងអ្វីក៏ដោយ ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច។ ទ្រង់កំពុងតែគង់នៅជាមួយយើង នៅពេលឥឡូវនេះ ហើយតែងតែប្រុងជាស្រេច ដើម្បីលូកព្រះហស្តជួយសង្រ្គោះយើង។—Julie Schwab
