ពេលដែលលោកអេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បានជួបលោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជាលើកទីមួយ គាត់បានប្រមាថលោកលីនខិន ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងជាលក្ខណៈអាជីព ហើយថែមទាំងហៅគាត់ថា “សត្វដៃវែង”ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិនបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះសមត្ថភាពរបស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានសម្រចចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ ព្រមទាំងតែងតាំងគាត់ ឲ្យមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់ ក្នុងគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ ក្រោយមក លោកស្តាតុនក៏កើតមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះលោកលីនខិន ដោយរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ លោកស្តាតុន គឺជាអ្នកដែលបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់លោកលីនខិន ពេញមួយយប់ បន្ទាប់ពីលោកប្រធានាធិបតីរូបនេះ ត្រូវគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសាលមហោស្រព ហ្វ៊ដ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិកខ្សួល ទាំងទឹកភ្នែក អំពីមរណៈភាពរបស់គាត់ថា “ចាប់ពីពេលនេះទៅ មនុស្សគ្រប់សម័យកាល នឹងនឹកចាំពីគាត់”។
ការផ្សះផ្សាគឺជារឿងដ៏ល្អ។ សាវ័កពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អំពីរឿងនេះ ដោយសរសេរសំបុត្រប្រាប់ពួកគេថា “តែមុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំគិតថា ពេលលោកពេត្រុសកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែគិត អំពីកាលដែលគាត់បានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និងអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានដល់គាត់ ក៏ដូចជាយើងរាល់គ្នា នៅលើឈើឆ្កាង។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញចេញ តាមរយៈការសុគតរបស់ទ្រង់ នៅលើឈើឆ្កាង បានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីបំណុលនៃអំពើបាបរបស់យើង ហើយបានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងផ្សះផ្សាជាមួយព្រះជាម្ចាស់(កូល៉ុស ១:១៩-២០)។ ការអត់ទោសបាបរបស់ទ្រង់ បានជួយឲ្យយើងអាចអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ខណៈពេលដែលយើងទទួលស្គាល់ថា យើងមិនអាចអត់ទោសឲ្យគេ ដោយអាងកម្លាំងខ្លួនឯងបាន ហើយក៏សូមឲ្យទ្រង់ជួយយើង ឲ្យអាចអត់ទោសឲ្យគេ។ កាលណាយើងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដោយសារព្រះអង្គសង្រ្គោះបានស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយយើងអត់ទោសឲ្យគេ ដោយសារទ្រង់បានអត់ទោសបាបឲ្យយើង នោះទ្រង់នឹងប្រទានយើងនូវកម្លាំង ដើម្បីឲ្យអាចដោះចំណងអតីតកាល ហើយដើរឆ្ពោះទៅមុខ ជាមួយទ្រង់ ចូលទៅក្នុងកន្លែងនៃព្រះគុណ ដែលជាកន្លែងថ្មីដ៏ស្រស់ស្អាត។—JAMES BANKS
