ការធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល
ដោយKatara Patton
July 25, 2022
ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់។ ហេព្រើរ ១២:១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះចេមស៍ (James) បានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ចម្ងាយ២ពាន់គីឡូម៉ែត្រ តាមតំបន់ឆ្នេរខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយជិះកង់ម្នាក់ឯងពីទីក្រុងស៊ីអាធល រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន ទៅទីក្រុងសាន់ ឌីអេហ្គោ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានជួបអ្នកជិះកង់ដែលមានមហិច្ឆតានោះ នៅក្បែរជ្រលងភ្នំ ប៊ីក ស័រ នៅចម្ងាយប្រហែល១៥០០ម៉ែត្រ ពីចំណុចចាប់ផ្តើមរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានដឹងថា មានគេលួចសម្ភារៈសម្រាប់បោះតង់របស់លោកចេមស៍ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំក៏បានយកភួយ និងអាវរងារបស់ខ្លួន ឲ្យលោកចេមស៍ តែគាត់បានបដិសេធន៍។ គាត់និយាយថា គាត់បានធ្វើដំណើរទៅតំបន់ខាងត្បូង ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅជាង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវជម្រុះចោលសម្ភារៈមួយចំនួន។ ហើយពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរកាន់តែជិតដល់គោលដៅ គាត់កាន់តែអស់កម្លាំង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវកាត់បន្ថយទម្ងន់ដែលគាត់កំពុងដាក់ជាប់ខ្លួន។ គំនិតរបស់លោកចេមន៍ មានភាពឆ្លាតវៃ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបាននិយាយផងដែរ។ កាលណាយើងបន្តធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតយើង យើងចំាបាច់ត្រូវ “ចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ”(១២:១)។ យើងចំាបាច់ត្រូវធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ការរត់ប្រណាំងនេះ តម្រូវឲ្យមាន “ការអត់ទ្រាំ”(ខ.១)។ ហើយវិធីមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត គឺត្រូវដោះបន្ទុកនៃការមិនអត់ទោស ការខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងតូចតាច និងអំពើបាបដទៃទៀត ដែលអាចរារាំងយើង។ បើគ្មានព្រះយេស៊ូវទេ នោះយើងមិនអាចធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល ហើយរត់ប្រណាំងបានល្អឡើយ។ ចូរយើង រំពឹងមើលដល់ “ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង” ដើម្បីកុំឲ្យយើង “នឿយហត់ និងរសាយចិត្តឡើយ”(ខ.២-៣)។—Katara Patton តើអ្នកដឹងថា មានបន្ទុកអ្វីខ្លះ ដែលកំពុងធ្វើឲ្យអ្នកពិបាកធ្វើដំណើរ ខាងវិញ្ញាណ? តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកអាចអត់ទ្រាំ និងរួចផុតពីបន្ទុកដែលចងរឹតអ្នក? ឱព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានការរត់ប្រណាំង នៅមុខទូលបង្គំ។ សូមព្រះអង្គប្រទានប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង ដើម្បីជៀសចេញពីអំពើបាប ដែលព្យាយាមចងរឹតទូលបង្គំ និងរារាំងទូលបង្គំ មិនឲ្យរត់បានល្អ។ គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ៣៧-៣៩ និង កិច្ចការ ២៦