ព្រះអង្គបានទតឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាង
សូមអាន លោកុប្បត្ដិ ៤:២-១១ ឯងបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ ពីព្រោះឮសូរសំរែកនៃឈាមរបស់ប្អូនឯងពីដីឡើងទៅដល់អញ។ លោកុប្បត្ដិ ៤:១០ ក្នុងបទកំណាព្យដែលលោក ហេនរី វ៉ាតវើត ឡងហ្វេឡូ(Henry Wadsworth Longfellow ឆ្នាំ១៨០៧ ដល់១៨៨២) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា “សាក្សី” គាត់បានពិពណ៌នាអំពីសំពៅដឹកទាសករ ដែលបានលិចចូលបាតសមុទ្រ។ នៅក្នុងការសរសេរអំពី “គ្រោងឆ្អឹង ដែលបានជាប់ច្រវាក់” ក្នុងបាតសំពៅ លោកឡងហ្វេឡូក៏បានសោកសង្រេងចំពោះការស្លាប់របស់ជនរងគ្រោះដែលគ្មានឈ្មោះ មានចំនួនរាប់មិនអស់។ គាត់ក៏បានពិពណ៌នាក្នុងបទកំណាព្យគាត់ថា “ទាំងនេះសុទ្ធតែជាទុក្ខវេទនារបស់ទាសករ ពួកគេសម្លឹងមើលពីក្នុងរណ្តៅមក ពួកគេទួញយំចេញពីផ្នូរដែលគ្មានផ្លាកឈ្មោះថា យើងគឺជាសាក្សី!” ប៉ុន្តែ តើសាក្សីទាំងនោះនិយាយទៅកាន់នរណា? តើការធ្វើបន្ទាល់ដ៏ស្ងាត់ស្ងៀម គ្មានមនុស្សណាឮដូចនេះមានប្រយោជន៍អ្វី? តែព្រះទ្រង់ជាសាក្សី ដែលបានទតឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ បន្ទាប់ពីលោកកាអ៊ីន សម្លាប់លោកអេបិលហើយ គាត់ធ្វើពុតជាមិនបានធ្វើអ្វីខុស។ ពេលដែលព្រះអង្គសួរនាំគាត់ គាត់ប្រកែកថា “ទូលបង្គំមិនដឹងទេ តើទូលបង្គំជាអ្នកថែរក្សាប្អូនឬអី?” តែព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ឯងបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ ពីព្រោះឮសូរសំរែកនៃឈាមរបស់ប្អូនឯងពីដីឡើងទៅដល់អញ ឥឡូវនេះ ឯងត្រូវដីដាក់បណ្តាសាដោយបានទទួលឈាមនៃប្អូនពីដៃឯង”(លោកុប្បត្តិ ៤:៩-១១)។ ក្រោយមក គេក៏បានបន្តប្រើឈ្មោះរបស់លោកកាអ៊ីន ដើម្បីធ្វើការដាស់តឿនអ្នកជឿព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលសាវ័កយ៉ូហានបានដាស់តឿនយើងថា “ត្រូវឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក មិនមែនដូចជាកាអ៊ីន…
Read article