ខ្ញុំជាមនុស្សដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ! ចុះអ្នកវិញ?
សូមអាន : ភីលីព ៣:៤-១៤ ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ … ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់។ ភីលីព ៣:៨-៩ មានពេលមួយ អ្នកស្រីអេមីលី ឌីឃីនសិន(Emily Dickinson)បាននិពន្ធបទកំណាព្យមួយ ចាប់ផ្តើមដោយពាក្យថា “ខ្ញុំជាមនុស្សគេមិនឲ្យតម្លៃ! តើអ្នកជានរណា?” ក្នុងបទកំណាព្យនេះ គាត់បាននាំគេឲ្យត្រិះរិះពិចារណា អំពីការប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលគេឲ្យតម្លៃ ហើយគាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តឲ្យគេទទួលយកសេរីភាពនៃការរស់នៅដ៏រីករាយ ជាមនុស្សដែលគេមិនស្គាល់។ គាត់បានសរសេរថា ការចង់រស់នៅជាមនុស្សដែលគេឲ្យតម្លៃ នាំឲ្យមានការថប់បារម្ភ។ ការចង់ឲ្យគេស្គាល់ជាសាធារណៈ គឺប្រៀបដូចសត្វកង្កែបស្រែកយំ ឲ្យគេឮ ហើយចង់ឲ្យគេកោតសរសើរ។ ពេលដែលគាត់លើកទឹកចិត្តគេឲ្យស្វែងរកសេរីភាព ក្នុងការលះចោលចិត្តដែលចង់រស់នៅជា “មនុស្សដែលគេសរសើរ” តាមរបៀបផ្សេងៗ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីទីបន្ទាល់របស់សាវ័កប៉ុល។ មុនពេលគាត់ទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំសាសនាម្នាក់ ដែលមានឥទ្ធិពល និងស្នាដៃ ដែលទំនងជា ហេតុផលដែលនាំឲ្យគាត់ទុកចិត្តលើសាច់ឈាមរបស់គាត់(ភីលីព ៣:៤)។ តែអ្វីៗមានការផ្លាស់ប្តូរ បន្ទាប់ពីគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្វីៗដែលគាត់សម្រេចបាន នៅក្នុងសាសនារបស់គាត់ គ្មានតម្លៃអ្វីទេ ពេលដែលគាត់បានស្គាល់ពន្លឺសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការលះបង់។ គឺដូចដែលគាត់បានសារភាពថា…
Read article