ហេតុផលដែលនាំឲ្យមានការភ័យខ្លាច
សូមអាន : ទំនុកដំកើង ១១៨:១-៧ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំៗនឹងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ។ តើមនុស្សអាចនឹងធ្វើអ្វីដល់ខ្ញុំបាន? ទំនុកដំកើង ១១៨:៦ កាលពីក្មេង ទីធ្លាសាលា គឺជាកន្លែងដែលក្មេងទំនើងចូលចិត្តធ្វើទុក្ខបុកម្នេញក្មេងដទៃទៀត ហើយក្មេងៗដូចខ្ញុំត្រូវគេធ្វើបាប ដោយយើងប្រឆាំងតិចតួចបំផុតចំពោះពួកគេ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំឈ្ងោកមុខ នៅចំពោះមុខពួកគេ រឿងក៏ប្រែជាកាន់តែអាក្រក់ ដោយពួកគេចម្អកឲ្យយើងថា “តើឯងខ្លាចទេ? ឯងខ្លាចយើងហើយ មែនទេ? គ្មាននរណាជួយឯងទេ”។ តាមពិត ភាគច្រើនខ្ញុំពិតជាមានការភ័យខ្លាចមែន ហើយដោយមានហេតុផលដ៏ល្អ។ ខ្ញុំត្រូវគេវាយដុំកាលពីមុន បានជាខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនចង់ត្រូវគេវាយដុំទៀតទេ។ ហេតុនេះហើយ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេច ហើយតើខ្ញុំអាចទុកចិត្តនរណា ពេលដែលខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច? បើសិនជាអ្នកមានអាយុ៨ឆ្នាំ ហើយត្រូវក្មេងដែលធំជាង និងខ្លាំងជាង ធ្វើបាបអ្នក នោះការភ័យខ្លាចនោះ ជារឿងសមហេតុផល។ កាលស្តេចដាវីឌប្រឈមមុខដាក់ការវាយប្រហារ ទ្រង់បានឆ្លើយតប ដោយទំនុកចិត្ត ជាជាងដោយការភ័យខ្លាច ព្រោះទ្រង់ជ្រាបថា ទ្រង់មិនបានប្រឈមមុខដាក់ការគំរាមកំហែង តែម្នាក់ឯងឡើយ។ គឺដូចដែលទ្រង់ពោលឡើងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំៗនឹងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ តើមនុស្សអាចនឹងធ្វើអ្វីដល់ខ្ញុំបាន?”(ទំនុកដំកើង ១១៨:៦)។ កាលពីក្មេង ខ្ញុំមិនច្បាស់ថា ខ្ញុំអាចយល់អំពីកំរិតនៃការទុកចិត្តរបស់ស្តេចដាវីឌនោះឡើយ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលខ្ញុំធំពេញវ័យ ខ្ញុំបានរៀនសូត្រច្រើន ពីការដើរជាមួយព្រះគ្រីស្ទអស់ជាច្រើនឆ្នាំ…
Read article