លោកុប្បត្តិ ៤៣-៤៥ និង ម៉ាថាយ ១២:២៤-៥០
យ៉ូហាន ១៣:៦-១៧
ដ្បិតខ្ញុំបានធ្វើដំរាប់ទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រាប់តាមការដែលខ្ញុំបានធ្វើឲ្យនោះ។ យ៉ូហាន ១៣:១៥
នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍ទី៥០ របស់លោកឆាលី(Charley) និងអ្នកស្រីជែន(Jan) ពួកគេក៏បានទៅញាំអាហារពេលព្រឹក នៅក្នុងហាងកាហ្វេមួយ ជាមួយកូនប្រុសរបស់ពួកគេឈ្មោះ ចន(Jon)។ ថ្ងៃនោះ ហាងកាហ្វេមិនមានអ្នករត់តុគ្រប់គ្រាន់ ដោយមានតែអ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់ ចុងភៅម្នាក់ ក្មេងស្រីជំទង់ពីរនាក់ ដែលកំពុងធ្វើការជាអ្នកទទួលភ្ញៀវផង អ្នករត់តុផង និងអ្នកសម្អាតផង។ នៅពេលដែលពួកគេបរិភោគអាហារពេលព្រឹកហើយ លោកឆាលីក៏បានសួរភរិយា និងកូនប្រុសរបស់ខ្លួនថា តើពួកគេមានកិច្ចការសំខាន់ ដែលត្រូវធ្វើ ក្នុងរយៈពេលពីរបីម៉ោងទៀតទេ? ពួកគេឆ្លើយថា មិនមានទេ។
ដូចនេះ ដោយការអនុញ្ញាតពីអ្នកគ្រប់គ្រង លោកឆាលី និងអ្នកស្រីជែនក៏បានចាប់ផ្តើមជួយលាងចាន ឲ្យភោជនីយដ្ឋាននោះ ខណៈពេលដែលលោកចន ជាកូនប្រុស ចាប់ផ្តើមសម្អាតតុអាហារ។ លោកចនបានបកស្រាយថា ការអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ មិនមែនជារឿងចម្លែកទេ។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់តែងតែយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ ដែល “បានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើដែរ គឺដើម្បីនឹងបំរើគេវិញ”(ម៉ាកុស ១០:៤៥)។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហាន ១៣ ព្រះយេស៊ូវបានសោយអាហារជាលើកចុងក្រោយជាមួយពួកសាវ័ក។ នៅយប់នោះ ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាគ្រូរបស់ពួកគេបានលាងជើងពួកគេម្នាក់ៗ ដើម្បីបង្រៀនពួកគេ អំពីគោលការណ៍នៃការបន្ទាបខ្លួនបម្រើ(ខ.១៤-១៥)។ ដោយសារព្រះអង្គបានស្ម័គ្រព្រះទ័យធ្វើកិច្ចការដ៏តូចទាប ដែលជាការលាងជើងមនុស្ស១២នាក់ នោះពួកគេក៏គួរតែបម្រើអ្នកដទៃដោយអំណរផងដែរ។
ប្រភេទនៃការបម្រើនីមួយៗ ដែលយើងជួបប្រទះអាចមានលក្ខណៈខុសពីគ្នា ប៉ុន្តែ អ្វីដែលដូចគ្នានោះគឺ ការបម្រើនីមួយៗសុទ្ធតែមានអំណរដ៏អស្ចារ្យ។ គោលបំណងនៃការបម្រើ គឺមិនមែនដើម្បីនាំមកនូវការសរសើរដល់អ្នកដែលកំពុងបម្រើនោះទេ តែយើងត្រូវបម្រើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីនាំការសរសើរដល់ព្រះនៃយើង ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយ និងលះបង់ព្រះជន្ម។—Cindy Hess Kasper
តើអ្នកធ្លាប់មានគេផ្តល់ជំនួយដល់អ្នក សម្រាប់កិច្ចការដ៏ពិបាក ដោយមិននឹកស្មានដល់ នៅពេលណា? ហេតុអ្វីការបន្ទាបខ្លួន ជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃការបម្រើអ្នកដទៃ?
ឱព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានបង្រៀនទូលបង្គំឲ្យចេះអ្នកបម្រើអ្នកដទៃ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : លោកុប្បត្តិ ៤៣-៤៥ និង ម៉ាថាយ ១២:២៤-៥០
