ឡើងកាំជណ្តើរនៃសេចក្តីជំនឿ
យ៉ាកុប ១:១-១២ ដោយដឹងថា ការល្បងលមើលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា នោះនាំបង្កើតឲ្យមានសេចក្ដីខ្ជាប់ខ្ជួន។ យ៉ាកុប ១:៣ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដើរកម្សាន្ត ជាមួយមនុស្ស៣នាក់ នៅតាមជ្រលងភ្នំវ៉ាត់ឃីន គ្លែន ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលមានផ្ទាំងថ្មធំៗចោទៗ ក្នុងរដ្ឋញូយ៉ក។ នៅពេលខ្លះយើងបានឈរទាំងអស់គ្នា ដោយចិត្តស្ញប់ស្ញែង ខណៈពេលដែលយើងមើលទឹកជ្រោះ និងជ្រោះដែលមានជម្រៅ៦០ម៉ែត្រ។ នៅពេលខ្លះទៀត យើងត្រូវឈប់សម្រាក ឲ្យបាត់ហត់ និងឲ្យបាត់រោយជើង ខណៈពេលដែលយើងឡើងតាមផ្ទាំងថ្មដែលសើម និងឡើងតាមជណ្តើរថ្មដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់។ នៅពេលដែលយើងជិតទៅដល់កំពូលភ្នំ អ្នកឡើងភ្នំផ្សេងទៀង ដែលកំពុងធ្វើដំណើរចុះមកវិញ ក៏បានប្រាប់យើងថា “នៅសល់តែ១០កាំទៀតប៉ុណ្ណោះ អ្នកនឹងបានឡើងគ្រប់៨៣២កាំហើយ”។ យកល្អ យើងមិនគួរដឹងជាមុន អំពីការពិបាកក្នុងការឡើងភ្នំនេះទេ ព្រោះបើយើងបានដឹង យើងប្រហែលជាមិនបានឡើងមកដល់កំពូលភ្នំ ហើយក៏មិនបានដឹងថា ទាសភាពនៅខាងលើមានភាពស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណាដែរ។ ការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតយើង ក៏មានការឡើងជណ្តើរជាច្រើនកាំដ៏ពិបាកផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវ និងសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនអ្នកជឿព្រះ អំពីទុក្ខលំបាក និងការបៀតបៀនដោយសារជំនឿ(យ៉ូហាន ១៦:៣៣ និង ២ធីម៉ូថេ ៣:១២) ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវមានការគិតដ៏ត្រឹមត្រូវ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “ពេលណាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីល្បួងផ្សេងៗ នោះត្រូវរាប់ជាសេចក្ដីអំណរសព្វគ្រប់វិញ”(យ៉ាកុប ១:២)។ ហេតុអ្វីយើងត្រូវរាប់ទុក្ខលំបាកទាំងនោះជាក្តីអំណរសព្វគ្រប់ ជាជាងរាប់វាជាការឈឺចាប់សព្វគ្រប់?…
Read article