Jennifer Benson Schuldt

You are here:
ភាពសុខសាន្ត

មានកូនឆ្កែមួយក្បាលឈ្មោះ អាម៉ានី(Amani) ដែលក្នុងភាសាស្វាហ៊ីលី គឺមានន័យថា “សន្តិភាព”។  វាជាពូជឆ្កែប្រម៉ាញ់របស់ស្រុកឡាប្រាដូ   ប្រទេសកាណាដា។  វាមានមិត្តភ័ក្តិពិសេសៗមួយចំនួន។ វារស់នៅជាមួយកូនខ្លារខិនឈីតាសពីរក្បាល ក្នុងសួនសត្វ នៅក្រុងដាឡាស រដ្ឋតិចសាស់។ អ្នកសត្វសាស្រ្តបានដាក់សត្វទាំងបីរក្បាលនេះ ឲ្យនៅជាមួយគ្នា ដើម្បីឲ្យកូនខ្លារខិនឈីតាស អាចរៀនរស់នៅ ដោយភាពសម្លូតដូចអាម៉ានីដែរ។ ដោយសារជាទូទៅ សត្វឆ្កែស្រុកមិនមានភាពតានតឹង នៅទីសាធារណៈទេ នោះអ្នកឯកទេសយល់ថា អាម៉ានីនឹង “ជះឥទ្ធិពលនៃភាពសម្លូត” ដល់សត្វខ្លារខិនឈីតាស ខណៈពេលដែលពួកគេរស់នៅជាមួយគ្នា។ ដាវីឌក៏បានជះឥទ្ធិពលនៃភាពសុខសាន្ត ដល់ជីវិតរបស់ស្តេចសូលផងដែរ នៅពេលដែល “វិញ្ញាណអាក្រក់” បានចូលមកបំភ័យទ្រង់(១សំាយ៉ូអែល ១៦:១៤)។ ពេលដែលអ្នកបម្រើរបស់ស្តេចសូលបានដឹងថា ទ្រង់មានបញ្ហានេះ ពួកគេយល់ថា តន្ត្រីនឹងជួយឲ្យទ្រង់ធូរព្រះទ័យ។ មានអ្នកបម្រើម្នាក់បានទៅហៅដាវីឌ ដែលជាអ្នកជំនាញខាងលេងស៊ុង ឲ្យចូលមកលេងថ្វាយស្តេច។ កាលណាវិញ្ញាណអាក្រក់ពីព្រះបានមកសណ្ឋិតលើសូល  នោះដាវីឌក៏យកស៊ុងមកចាប់លេងថ្វាយ រួចសូលទ្រង់បានធូរ ហើយស្រួលឡើងវិញ វិញ្ញាណអាក្រក់ក៏ថយចេញពីទ្រង់ទៅ(ខ.២៣)។ យើងស្រេកឃ្លានចង់បានភាពស្រស់ស្រាយ និងសេចក្តីសុខឡើងវិញ ពេលដែលយើងមានកំហឹង ការភ័យខ្លាច ឬទុក្ខព្រួយ។ ព្រះនៃព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ទ្រង់ជា “ព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាព”(ហេព្រើ ១៣:២០-២១) ជាព្រះដែលបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដល់អស់អ្នក ដែលជឿលើព្រះអង្គ។…

Read article
ផ្លែក្រូច ឬទឹកដោះគោ?

មានពេលមួយ ខ្ញុំបានប្រាប់កូនស្រីតូចរបស់ខ្ញុំថា ផ្ទះយើង នឹងមានកូនង៉ាអាយុ៣ខែម្នាក់ មកលេង។ ពេលនោះ នាងមានការសប្បាយចិត្តណាស់។ នាងជាក្មេងដែលមានការរាក់ទាក់ ដូចនេះ នាងក៏បានឲ្យយោបលថា យើងគួរចែករំលែកអាហាររបស់យើង ជាមួយនឹងក្មេងតូចនោះ។ នាងគិតថា ក្មេងតូចនោះប្រហែលជានឹងចូលចិត្តញាំផ្លែកូ្រចដែលមានទឹកច្រើន នៅក្នុងចានគោមនៅលើតុ ក្នុងផ្ទះបាយរបស់យើង។ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់នាងថា កូនង៉ែតអាចញាំបានតែទឹកដោះគោទេ តែពេលធំឡើង វាប្រហែលជាចូលចិត្តញាំផ្លែក្រូចដូចយើងដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រើការបង្រៀនដែលស្រដៀងនឹងសាច់រឿងខាងលើ ដើម្បីរៀបរាប់ អំពីអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវការ។ សេចក្តីពិតជាមូលដ្ឋាននៃព្រះគម្ពីរ គឺដូចជាទឹកដោះគោ ដែលជួយឲ្យអ្នកដែលទើបទទួលជឿព្រះ មានការលូតលាស់ និងចម្រើនឡើង(១ពេត្រុស ២:២-៣)។ ផ្ទុយទៅវិញ “ឯអាហាររឹង នោះសម្រាប់តែមនុស្សធំ ដែលបានបង្ហាត់ឥន្ទ្រីយ ដោយធ្លាប់ខ្លួនហើយ ដើម្បីឲ្យបានដឹងខុសត្រូវ”(ហេព្រើ ៥:១៤)។ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានចំណាយពេលទទួលទាន និងយល់អំពីទឹកដោះខាងវិញ្ញាណ ដែលជាសេចក្តីពិតជាមូលដ្ឋាន ពួកគេអាចចាប់ផ្តើមស្វែងយល់ អំពីសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរដទៃទៀត ព្រមទាំងចាប់ផ្តើមបង្រៀនអ្នកដទៃ អំពីសេចក្តីពិតទាំងនេះផងដែរ។ អ្នកដែលមានភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ទទួលបាននូវរង្វាន់ ដែលមានដូចជា ការដឹងខុសត្រូវ(ខ.១៤) ប្រាជ្ញាដែលគោរពប្រតិបត្តិព្រះ(១កូរិនថូស ២:៦) និងសមត្ថភាពចែកចាយសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដល់អ្នកដទៃ(ហេព្រើ ៥:១២)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ…

Read article
ខំធ្វើការដើម្បីខ្យល់

មានពេលមួយ លោកហោវើត លេវីត(Howard Levitt) បានបាត់បង់ឡានហ្វារ៉ារីរបស់គាត់ ដែលមានតម្លៃ២០ម៉ឺនដុល្លា នៅក្នុងទឹកជំនន់ដែលជន់លិចផ្លូវធំនៅក្រុងតូរុនតូ។ ពីដំបូងគាត់បានបើកបរ កាត់តាមផ្លូវលិចទឹក ដែលហាក់ដូចជារាក់ទេ តែមិនយូរប៉ុន្មាន  គាត់ក៏បានដឹងថា ទឹកបានជន់ឡើងយ៉ាងលឿន ហើយជ្រៅជាងការស្មានរបស់គាត់ទៅទៀត។ ពេលទឹកឡើងលិចកង់ឡានគាត់ ម៉ាស៊ីនឡានរបស់គាត់ ដែលមានកំឡាំង៤៥០សេះ ក៏បានរលត់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ គាត់អាចគេចចេញពីឡាន ហើយរត់ឡើងទួលដោយសុវត្ថិភាព។ ឡានស្ព័ររបស់លោកហោវើត ដែលបានលិចទឹកនោះ បានរំឭកខ្ញុំ អំពីការដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា “ទ្រព្យសម្បត្តិនោះរមែងបាត់ទៅ ដោយគ្រោះអាក្រក់ណាមួយ”(សាស្តា ៥:១៤)។ គ្រោះធម្មជាតិ ចោរ និងគ្រោះថ្នាក់ អាចឆក់យករបស់ទ្រព្យរបស់យើង។ ទោះបីជាយើងព្យាយាមការពារទ្រព្យសម្បត្តិយើងក៏ដោយ ក៏យើងមិនអាចស្ពាយយកទៅស្ថានសួគ៌បានដែរ(ខ.១៥)។ សេ្តចសាឡូម៉ូនបានចោទជាសំណួរថា “ការដែលបានធ្វើដោយនឿយហត់ ជាអសារឥតការដូច្នេះ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្លួន?”(ខ.១៦)។ វាជាការឥតប្រយោជន៍ទេ  ដែលយើងខំធ្វើការ  ដើម្បីរកតែរបស់ទ្រព្យ  ដែលនឹងបាត់បង់នៅទីបញ្ចប់នោះ។ តែមានរបស់ម្យ៉ាង ដែលមិនចេះពុកផុយ ហើយយើងអាច “យកទៅជាមួយយើង”បាន។ របស់នោះ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលយើងអាចសន្សំទុកបាន។ ចូរយើងដេញតាមភាពសប្បុរស(ម៉ាថាយ ១៩:២១) ការបន្ទាបខ្លួន(៥:៣) និងការអត់ធ្មត់ខាងវិញ្ញាណ(លូកា ៦:២២-២៣) ដែលនឹងនាំឲ្យយើងទទួលរង្វាន់…

Read article
មិត្តសំឡាញ់ពិត

រឿងសេន ជារឿងប្រលោមលោក ដែលនិយាយ អំពីមិត្តភាពរវាងលោកចូ ស្តារេត(Joe Starrett) និងលោកសេន(Shane)។ លោកស្តារេត ជាកសិករ ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ខាងលិចនៃអាមេរិក ដែលប្រជាជនទើបចូលមកតាំងទីលំនៅ នៅសម័យមុន ហើយលោកស្តារេត ជាបុរសអាថ៌កំបាំង ដែលបានសំចត និងចូលសម្រាកក្នុងផ្ទះរបស់លោកស្តារេត។ ចំណងមិត្តភាពរបស់អ្នកទាំងពីរ ចាប់ផ្តើមកើតមាន ពេលដែលពួកគេរួមគ្នាគាស់គល់ឈើដ៏ធំសម្បើមមួយ នៅក្នុងដីស្រែរបស់លោកស្តារេត។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេកាន់តែមានភាពរឹងមាំ ពេលដែលលោកស្តារេតជួយសង្រ្គោះលោកសេន ក្នុងការវាយតប់គ្នា ហើយលោកសេនក៏បានជួយធ្វើស្រែលោកស្តារេត ឲ្យកាន់តែរីកចម្រើន ហើយក៏បានការពារដីស្រែរបស់គាត់ផង។ អ្នកទាំងពីរមានការគោរពគ្នាទៅវិញទៅមក និងមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នា គឺដូចដែលមានបទគម្ពីរបានចែងថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន។ ដ្បិតបើដួល នោះម្នាក់នឹងជ្រោងគ្នាឡើងវិញ”(សាស្តា ៤:៩-១០)។ យ៉ូណាថាន និងដាវីឌក៏បានធ្វើជាគំរូ នៃគោលការណ៍នេះផងដែរ។ មិត្តភាពរបស់ពួកគេបានឆ្លងកាត់ការល្បងល តាមរយៈកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកៗ គឺនៅពេលដែលដាវីឌមានការសង្ស័យថា ស្តេចសូលចង់សម្លាប់គាត់។ យ៉ូណាថានមិនជឿថា ស្តេចសូលចង់សម្លាប់ដាវីឌទេ តែដាវីឌជឿថា នោះជាការពិតមែន(១សាំយ៉ូអែល ២០:២-៣)។ ទីបំផុត អ្នកទាំងពីរក៏បានស្របគំនិតគ្នា ដោយឲ្យដាវីឌលាក់ខ្លួន នៅទីវាល ខណៈពេលដែលយ៉ូណាថានសួរបិតារបស់ខ្លួន អំពីរឿងនេះ។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់ទាំងពីរដឹងពីព្រះទ័យរបស់ស្តេចសូលច្បាស់ហើយ ពួកគេក៏បានយំជាមួយគ្នា…

Read article
អ្នកជំនួយដ៏ស្មោះត្រង់

កាលនៅពីក្មេង ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវដាក់បាយឲ្យជ្រូកដែលកំពុងស្រេកឃ្លាន ក្នុងកសិដ្ឋាន ដែលខ្ញុំបានរស់តាំងពីតូចដល់ធំ។ គាត់ស្អប់កិច្ចការមួយនេះ ព្រោះពេលដែលគាត់ចូលក្នុងទ្រុងជ្រូកម្តងៗ សត្វជ្រូកតែងរត់មកបុក ធ្វើឲ្យគាត់ដួលជាច្រើនដង។ កិច្ចការនេះមិនអាចធ្វើទៅបានឡើយ បើសិនជាគាត់គ្មានជំនួយ ពីសត្វឆ្កែដ៏ស្មោះត្រង់ ឈ្មោះស៊ូហ្គ័រប៊ែរ(Sugarbear) ដែលជាពូជឆ្កែគង្វាលរបស់អាឡឺម៉ង់។ វាតែងដើរចុះឡើង នៅចន្លោះប៉ាខ្ញុំ និងសត្វជ្រូក ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេវាចូលមកជិតគាត់ ទាល់តែគាត់បានដាក់បាយជ្រូកហើយ។ លោកហោរាយេរេមាមានការពិបាក នៅក្នុងការប្រកាសព្រះរាជសាររបស់ព្រះ ដល់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល។ កិច្ចការនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ទទួលរងការធ្វើបាបផ្លូវកាយ និងដោយពាក្យសម្តី ហើយត្រូវគេដាក់គុក និងនៅម្នាក់ឯង។  ទោះបីជាលោកយេរេមាត្រូវជម្នះការបាក់ទឹកចិត្តក៏ដោយ ក៏គាត់មានអ្នកជំនួយម្នាក់ ក្នុងពេលដែលគាត់មានបញ្ហាទាំងអស់។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាគាត់ថា ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយគាត់ ហើយរំដោះគាត់ឲ្យរួច(យេរេមា ១:១៩)។ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់លោកយេរេមាចោលឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបោះបង់ចោលយើងដែរ។ យើងមានជំនួយពីព្រះអង្គជានិច្ច តាមរយៈអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលគង់នៅក្នុងអ្នកជឿម្នាក់ៗ(យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៧)។ ព្រះដ៏ជាជំនួយទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានក្តីសង្ឃឹម(រ៉ូម ១៥:១៣) ដឹកនាំយើងទៅរកសេចក្តីពិត(យ៉ូហាន ១៦:១៣) ហើយចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ចូលក្នុងចិត្តយើង(រ៉ូម ៥:៥)។  យើងអាចទុកចិត្តថា  ព្រះនឹងជួយយើងដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ពេលយើងអត់ទ្រាំនឹងការលំបាក។ យើងអាចពោលដូចលោកយេរេមាថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងទូលបង្គំ ទុកជាមនុស្សខ្លាំងពូកែដែលគួរស្ញែងខ្លាច”(យេរេមា ២០:១១)។-Jennifer Benson Schuldt

Read article
ការនិយាយតិច

ជាច្រើន​ឆ្នាំក​ន្ល​ង​ទៅ​ មាន​អ្ន​កនិ​ព​ន្ធ​អ​នាមិកម្នា​ក់​ បាន​និព​ន្ធ​បទ​កំ​ណា​ព្យ​ខ្លីមួ​យ​ប​ទ អំពី​អត្ថ​ប្រយោជន៍​នៃ​ការ​វា​ស់​វែង​ពា​ក្យ​ស​ម្តី​រ​បស់​យើ​ង​។ ក្នុងប​ទ​កំ​ណាព្យ​នោះ​ ​គាត់បា​ន​សរសេរ​ថា “តាម​សត្វ​ទីទុ​យក​ញ្ចាស់​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ​មួ​យក្បា​ល​ ទំ​នៅ​លើដើ​ម​ឈើ​ធំមួយ​ដើម។ កាលវា​ឃើ​ញ​អ្វី​ៗនៅជុំ​វិញ​វា​កាន់​តែ​ច្រើ​ន​ វាក៏​និយា​យ​កាន់​តែ​តិ​ច​។ ពេល​វានិ​យា​យកាន់​តែ​តិ​ច នោះវា​ក៏​ស្តាប់​ឮ​កាន់​តែច្រើ​ន​។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​យើ​ង​រាល់​គ្នា​ ​មិន​អាច​និ​យាយ​ឲ្យ​កាន់​តែ​តិ​ច​ ដូច​សត្វ​ទី​ទុយ​កញ្ចាស់​ដ៏ឆ្លាត​វ័យ​នោះ​? ប្រាជ្ញាមា​​​នទំ​​នា​ក់​ទំ​ន​ង ​ជា​មួយ​នឹ​ង​ការ​កំណត់​ពាក្យ​ស​ម្តីរបស់យើង។ គឺដូ​ចដែ​ល​ប​ទ​គម្ពី​រ​សុភាសិត ១០:១៩ បាន​ចែង​ថា​ “អ្នក​ណា​ដែ​ល​​និយាយ​​ច្រើន នោះ​មិន​ខាន​​នឹង​មាន​បាប​ឡើយ តែ​អ្នក​ណា​ដែល​ឃាត់​ទប់​បបូរ​មាត់​វិញ នោះ​ជា​មនុស្ស​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ប្រាជ្ញា”​។ មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា​មា​នការ​ប្រុង​ប្រ​យ័​ត្ន ចំពោះ​ការ​អ្វី​​ដែល​ខ្លួន​និយាយ និង​ដឹង​ថា ខ្លួន​ត្រូវ​និ​យាយ​ច្រើ​នប៉ុ​ណ្ណា​ ក្នុង​ស្ថានភា​ព​ណា​មួយ។  យើងត្រូ​វ​ទប់​ពា​ក្យ​សម្តី​រប​ស់​យើ​ង ពេលដែ​ល​យើ​ងមា​ន​កំហឹ​ង។​ សាវ័កយ៉ា​កុ​ប​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ប​ង​ប្អូន​រួ​ម​ជំនឿ​រប​ស់គា​ត់​ថា​ ​“បង​ប្អូ​ន​ស្ងួ​នភ្ងា​​អើ​យ ចូរ​​ឲ្យ​គ្រប់​គ្នា​បាន​ឆាប់​នឹង​ស្តាប់ ក្រ​នឹង​និយាយ ហើយ​យឺត​នឹង​ខឹង​ដែរ”(យ៉ាកុប ១:១៩)។ ការគ្រ​ប់​គ្រ​ងពា​ក្យ​ស​ម្តីរ​ប​ស់​យើង​ ​ក៏​អាច​បង្ហាញ​នូវ​កា​រ​កោត​ខ្លា​ច​ព្រះផ​ង​ដែរ​។​ ​គឺ​ដូច​ដែ​លសេ្ត​ច​សាឡូម៉ូន​បាន​មា​នប​ន្ទូល​ថា​ “កុំ​​ឲ្យ​​ចិត្ត​ឯង​រហ័ស​ពេក ក៏​កុំ​ឲ្យ​មាត់​ឯង​ពោល​ឥត​បើ​គិត​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ឡើយ ដ្បិត​ព្រះ​ទ្រង់​គង់​នៅ​ឯ​ស្ថាន​សួគ៌ ហើយ​ឯង​នៅ​ផែនដី​ទេ ដូច្នេះ ត្រូវ​ឲ្យ​ឯង​មាន​សំដី​តិច​វិញ”(សាស្តា ៥:២)។ ពេល​ដែល​អ្នក​ដទៃ​កំពុងកា​ន់​ទុក្ខ​ យើង​អាច​នៅ​កំដរ​ពួក​គេ ​ដោយមិ​ន​និយា​យអ្វី​ក៏​បាន ដែល​នោះក៏​អា​ច​ជាកា​រ​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការអា​ណឹត​អាសូរ​ចំពោះ​គេ​ផង​ដែរ​​។​ ជាក់​ស្តែង​ពេល​ដែ​ល​លោក​យ៉ូប​កំពុ​ង​កាន់​ទុ​ក្ខ ​មិត្ត​ភ័ក្តិរបស់គាត់ បានមក​​​អ​ង្គុយ​​​នៅ​​ដី ជា​មួយ​នឹង​លោក​អស់​៧​យប់​៧​ថ្ងៃ…

Read article
ការលះបង់ដ៏ធំបំផុត

ពេល​ដែល​លោ​កដេង ជីនជេ(Deng Jinjie) ឃើញ​មនុ​ស្ស​កំពុង​ប្រវេប្រ​វា ក្នុង​ទឹក​ទន្លេ​ស៊ុនស៊ី ក្នុងខេ​ត្តហួរ​ណាម ប្រទេសចិ​ន គាត់​មិន​បាន​ដើ​រប​ង្ហួស​ឡើយ។ គាត់​បាន​លោត​ចូល​ទៅក្នុ​ងទឹ​ក​ដោយ​ចិ​ត្តក្លា​ហា​ន ហើយ​ក៏បា​ន​ជួយ​សង្រ្គោះមនុ​ស្ស​បួន​នា​ក់ ដែល​ជា​សមាជិក​នៃ​គ្រួសារ​មួយ​។ តែ​គួ​រ​ឲ្យ​ស្តាយ​ណា​ស់ បន្ទាប់​ពីគា​ត់​បា​ន​ជួយ​ស​ង្រ្គោះហើ​យ ក្រុម​​គ្រួសា​រ​នោះក៏​បា​ន​ចាក​ចេ​ញ​ពី​កន្លែង​កើត​ហេតុ​នោះ ​ពេល​ដែល​គា​ត់កំ​ពុ​ង​នៅក្នុ​ងទឹ​ក​នៅ​ឡើ​យ។ លោក​ជីន​ជេ​​​ក៏បានខ្សោះអស់កម្លាំង ដោយសារការប្រឹ​ងជួ​យ​សង្រ្គោះ​ពួក​គេ​ ហើយ​​មិ​នអា​ចហែ​លទឹ​ក​ទៀត​បា​ន ក៏​បាន​ត្រូវ​ចរន្ត​ទឹក​ទន្លេ​គួច​នាំ​ទៅ ធ្វើឲ្យ​គា​ត់​លង់​ទឹក​​ស្លាប់។ ពេលដែ​ល​យើ​ង​កំពុ​ង​លិ​ច​លង់ ​នៅ​ក្នុ​ងអំពើបាប​របស់​យើង ព្រះយេ​ស៊ូវ​បាន​លះ​ប​ង់​ព្រះ​ជន្ម​ ដើម្បី​ជួយ​ស​ង្រ្គោះយើ​ង។ យើង​ជា​អ្នក​ដែ​លព្រះ​​អង្គ​បាន​យា​ង​មក​ជួ​យ​សង្រ្គោះ​។ ព្រះ​អង្គ​បា​ន​យាង​ចុះ​មក​ពីស្ថា​នសួ​គ៌ ហើយ​បាននាំ​​យ​ក​យើង​ទៅ​ក​ន្លែង​ដែល​មាន​សុវត្ថិ​ភាព​។ ព្រះ​អង្គ​បា​ន​ជួយ​ស​ង្រ្គោះយើ​ង ដោយ​ទទួល​ទោស និង​ទណ្ឌក​ម្ម​នៃ​អំពើបា​បរ​បស់យើ​ង ដោយ​​សុគត​នៅ​លើឈើ​ឆ្កាង​(១ពេត្រុស ២:២៤) ហើយ​បី​ថ្ងៃក្រោ​យ​ម​ក ព្រះអ​ង្គក៏​បា​ន​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិ​ញ​។​ ព្រះគ​ម្ពីរ​បា​នចែ​ង​ថា​ “ដោយសារ​​សេច​ក្តី​នេះ យើង​រាល់​​គ្នា​​​បា​ន​ស្គាល់​​សេចក្តី​​ស្រឡាញ់ គឺ​​ដោ​យ​ទ្រ​ង់​បាន​ស៊ូ​ប្តូរ​ព្រះជន្ម​ទ្រង់​ជំនួស​យើង ដូច្នេះ គួរ​ឲ្យ​យើង​ប្តូរ​ជីវិត​យើង​ជំនួស​បង​ប្អូន​ដែរ”(១យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដែល​​ព្រះយេ​ស៊ូវ​បាន​ប្រទាន​ ដោ​​យកា​រលះបង់ចំ​ពោះយើ​ង​ អាច​បណ្តា​លចិ​ត្ត​យើង​ឲ្យ​បង្ហា​ញ​ក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏ពិ​ត​ “ដោយ​​ការ​​ប្រ​ព្រឹត្ត និង​​សេ​ច​ក្តី​​ពិត​”(ខ.១៨) ចំពោះ​អ្នក​​ដទៃ ដែល​នៅ​ជុំវិញ​យើង។ បើ​សិន​ជា​យើ​ង​មើ​លរំល​ងកា​រ​លះប​ង់រ​ប​ស់​ព្រះ​យេ​ស៊ូវ ដែល​ព្រះ​អ​ង្គ​បា​ន​ធ្វើ​ជំនួ​ស​យើង នោះ​យើង​នឹង​មិ​ន​បា​នស្គា​ល់ និង​ពិសោធ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ​ឡើ​យ។ នៅ​ថ្ងៃនេះ​ ចូរ​ពិចារណា អំពី​ទំនាក់​ទំន​ង​រ​វាង​កា​រ​លះប​ង់​…

Read article
ដើរតាមម្ចាស់

មាន​ពេល​មួ​យ ខ្ញុំ​បាន​ទ​ស្សនាស​ត្វឆ្កែ​ ឈ្មោះត្រេ​វរ(Trevor) កំពុង​សម្តែ​ង​នៅ​លើ​ឆាក នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​ការ​តាំង​បង្ហា​ញស​ត្វ​ឆ្កែ​នៅ​ក្បែរ​ផ្ទះខ្ញុំ​។​​ វា​ជា​ពូ​ជឆ្កែ​តឿ​រ​បស់​ជ​នជា​តិវេ​លស៍។ វា​បានរ​ត់ជា​ច្រើ​នម៉ែ​ត្រ ចេ​ញទៅ​ហើយ​​ត្រឡប់​ម​កវិ​ញ​ តាមប​ញ្ជារ​ប​ស់​ម្ចាស់​វា​ វា​បាន​លោ​តរំ​លង​របង ​ហើយ​វាទៅ​រ​កវ​ត្ថុ​ផ្សេង​ៗ ​ដោយ​ប្រើ​ច្រ​មុះតា​ម​ហិត​ក្លិន​​។ បន្ទាប់​ពី​បញ្ចប់​វ​គ្គនី​មួយ​ៗហើ​យ វា​មក​អង្គុយ​នៅក្បែរ​ជើង​ម្ចា​ស់​វា ​ហើ​យរ​ង់​ចាំ​ការប​ញ្ជាប​ន្ទាប់​ទៀត។ ពេល​ខ្ញុំ​ឃើញ​ស​ត្វ​ឆ្កែត្រេ​វរស្តា​ប់តា​ម​បង្គាប់​រ​បស់​ម្ចាស់​វា​ យ៉ាងប្រុ​ងប្រ​យ័ត្ន​ដូចនេះ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹកចាំ​អំ​ពីកា​រដែ​លព្រះ​ទ្រង់​ សព្វ​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​រា​ស្រ្ត​ព្រះអង្គ​មា​ន​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ចំពោះ​ព្រះអ​ង្គ​ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែលពួ​កគេ​កំ​ពុង​ដើរ​តា​ម​ព្រះ​អង្គ  ​កាត់​វា​ល​រហោស្ថា​ន។ ​ ព្រះទ្រ​ង់ដឹ​កនាំ តាម​របៀប​ដ៏​វិសេស​។ ព្រះ​វត្ត​មា​នព្រះ​អង្គ​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​មក​ជា​ពពក​។ បើ​សិន​ជាព​ពក​ហោះឡើ​ងលើ​ គឺ​មានន័​យ​ថា ​ព្រះអ​ង្គស​ព្វ​ព្រះទ័​យ​ឲ្យ​រាស្រ្ត​ព្រះអ​ង្គផ្លា​ស់​ទី ទៅ​តំប​ន់​ផ្សេង​ទៀ​ត។ បើ​ពពក​ចុះម​ក​ក្រោម ​ពួកគេ​ត្រូវ​នៅ​​មួយ​ក​ន្លែង។​ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “គឺ​តាម​​តែ​ប​ង្គាប់​​ព្រះយេហូវ៉ា ដែល​គេ​​ដំ​ឡើ​ង​ត្រសាល ហើយ​ក៏​តាម​​បង្គាប់​​ព្រះយេហូវ៉ា ដែល​​គេ​​ចេ​ញ​​ដំ​ណើរ​​ទៅ”(ជនគណនា ៩:២៣)។ ពួក​អ៊ីស្រាអែ​លបា​ន​អនុវត្ត​តាម​របៀប​នេះ​ ជារៀ​ងរា​ល់​យ​ប់​ថ្ងៃ ទោះ​បី​ជា​ពួក​គេត្រូ​វឈ​ប់​សម្រាក​នៅ​កន្លែ​ងណា​មួ​យ យូ​រ​ប៉ុណ្ណា​ក៏ដោ​យ។​ កាល​នោះ​ ព្រះអ​ង្គមិ​ន​គ្រា​ន់តែ​កំ​ពុង​ល្បង​លពួ​កអ៊ីស្រាអែល​ប៉ុណ្ណោះទេ​ តែថែ​មទាំ​ង​ដឹក​​នាំពួកគេ​​ ទៅ​កាន់​ទឹ​កដី​ស​ន្យា​(១០:២៩)។ ព្រះ​អង្គ​ស​ព្វព្រះ​ទ័​យនឹ​ង​នាំ​ពួ​កគេ​ ទៅ​កន្លែង​ដែល​ល្អ​ជាង​មុន។ ដូច​នេះ ពេល​ព្រះអ​ង្គឲ្យ​យើ​ងដើ​រ​តាមព្រះ​អង្គ ព្រះអ​ង្គ​ក៏មា​ន​ព្រះទ័​យដូ​ច​នេះ​ផង​ដែ​រ។ ព្រះ​អង្គ​សព្វ​ព្រះទ័​យនឹ​ងនាំ​យើ​ង ​ ទៅ​កន្លែង​ដែ​លយើ​ង​នឹង​មា​ន​ការ​ប្រកប​ស្និទ្ធ​ស្នាល​  ជាមួ​យព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធានា​ថា​…

Read article
មេដៃដែលពិតត្រង់

មាន​រឿង​ល្បើ​ក​រ​បស់​ជ​ន​ជាតិ​អា​ហ្វ្រិក​មួយ​ បាន​ដំណា​ល​ថា ​មាន​ម្រាម​ដៃបួ​ន​ និ​ងមេ​ដៃ​មួយ ​បាន​រស់​នៅជា​មួ​យ​គ្នា នៅលើ​​ដៃ​មួយ​ចំហៀ​ង។ ពួក​គេ​ជា​មិ​ត្ត​ភក្តិ​ដែល​គ្មាន​អ្វីបំ​បែក​​បាន​ឡើយ។​ ថ្ងៃ​មួ​យ​ ពួ​កគេ​បាន​ឃើ​ញ​​ជ​ញ្ជៀ​នមា​ស​មួ​យ​វ​ង់ ​នៅក្បែ​រពួ​ក​គេ​ ហើយ​បាន​ផ្សំគំ​និត​គ្នាយ​កចិ​ញ្ជៀន​នោះឲ្យ​បា​ន​។ មេ​ដៃនិ​យា​យ​ថា ​ពួក​គេ​មិន​ត្រូ​វ​លួច​ចិញ្ជៀន​ទេ​ តែ​ម្រាម​ដៃ​ទាំង​បួន​បាន​ថា​ឲ្យ​មេដៃថា​​​ជា​ជ​នកំ​សា​ក ដែល​គិត​ថា​ខ្លួ​ន​ឯង​សុច​រិត ហើយ​ក៏​បាន​ឈប់​រាប់​អាន​មេដៃ​ទៀ​ត។​ មេដៃមិ​ន​ថាអី​ទេ​ ព្រោះខ្លួ​នមិ​ន​ច​ង់ជា​ប់​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​អំពើ​អាក្រក់​របស់​ពួក​គេ​ទេ​។ ហេតុនេះ​ហើ​យ​បាន​ជា ជន​ជា​តិអា​ហ្រិក​នៅតំ​បន់​ខ្លះ​ បាន​ជឿថា​ តាំង​ពីពេ​ល​នោះម​ក​ ​មេដៃ​នៅតែ​ឈ​រម្នា​ក់​ឯង​ មិ​ននៅ​ជាប់​នឹ​ង​ម្រាម​ដៃទាំ​ង​​បួន។​ រឿង​និទា​ននេះ​មិ​ន​មែ​ន​ជារឿ​ង​ពិ​តទេ​ តែបា​ន​រំឭ​ក​ខ្ញុំថា​ មាន​ពេលខ្លះ​ យើង​ប្រហែល​ជាមា​នអា​រម្មណ៍​ថា យើងកំ​ពុង​តែឈ​រ​ម្នាក់​ឯង ពេល​ដែល​យើង​មិន​ព្រ​ម​ចូល​រួ​ម​ធ្វើ​ការ​អាក្រក់​ជា​មួយ​មនុស្ស​នៅជុំ​វិញ​យើង​។ ក្នុង​សម័​យ​លោក​ណូ​អេ ផែន​ដីមា​ន​ពេញ​ដោ​យអំពើហឹ​ង្សា ហើយគំ​និ​តរ​បស់​មនុស្សម្នា​ក់​ៗ​ សុទ្ធ​តែ​“អាក្រក់​ជា​និច្ច”​(លោកុប្បត្តិ ៦:៥,១១)។ តែ​“លោកណូ​អេ​បាន​​​ប្រក​ប​ដោយ​ព្រះគុណ​ នៅ​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់” (ខ.៨)។ លោក​ណូអេមា​ន​ការ​ប្តូរ​ផ្តាច់​ទាំងស្រុ​ងចំ​ពោះ​ព្រះ ​ហើយ​គាត់​ក៏បា​ន​សង់​ទូ​កធំ​តា​មប​ង្គា​ប់ព្រះ​អ​ង្គ។​  ពេល​ទឹក​ជំនន់ម​កដ​ល់ ព្រះ​អម្ចាស់​ក៏បា​នកា​រពារ​ជីវិត​គា​ត់ និង​ក្រុ​ម​គ្រួសា​រ​គា​ត់​។ ព្រះអ​ង្គក៏​បា​ន​ប​ង្ហាញ​ព្រះគុ​ណដ​ល់​យើង​រាល់​គ្នា​ ​តាម​រយៈ​ព្រះជ​ន្ម​ ការ​សុគត​ និង​ការ​មាន​ព្រះជន្ម​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ព្រះ​​អ​ង្គ។ យើងមា​ន​មូល​ហេ​តុ ដែល​ត្រូវ​ថ្វា​យ​ព្រះ​កិត្តិ​នាម​ដល់​ព្រះ​អង្គ ​ហើយ​ឈរឲ្យមាំ​មួ​នថ្វា​យ​ព្រះ​អង្គ​ ក្នុង​ការ​រស់​នៅ​ជារៀ​ង​រា​ល់ថ្ងៃ​​។​ ព្រះ​អង្គ​តែ​ង​តែ​គ​ង់​ជិត​យើង  ហើយ​ថែម​ទាំ​ងនៅ​ជា​ប់​ជា​មួយ​យើ​ងផ​ង ដូចនេះ យើង​មិន​ដែល​ឈរ​នៅម្នា​ក់​ឯង​ទេ​។​…

Read article
ស្ពានជីវិត

ប្រជា​ជន​ដែ​ល​រស់​នៅ​ ក្នុង​ក្រុង​ចេរាពុងជី ប្រទេស​ឥណ្ឌា បាន​រក​ឃើញ​វិធី​សាស្រ្ត​ដ៏​ពិសេស​មួយ​ សម្រាប់​ឆ្លង​ស្ទឹង ​និង​អូរ​ជាច្រើ​ន ក្នុង​ទឹក​ដី​រ​បស់​ពួក​គេ​។ ពួក​គេបា​ន​សង់​ស្ពាន​ដោយ​ប្រើ​ឫស​រប​ស់ដើ​ម​កៅ​ស៊ូ​។​ ពួកគេ​បា​ន​ដាំដើ​ម​កៅ​ស៊ូ នៅ​តាម​ច្រាំង​​ឲ្យ​ដុះ​ឫស ចេញ​ជា “ស្ពាន​ដែល​មាន​ជីវិត” ឆ្លង​ទៅ​ត្រើយ​ម្ខាង ដែលត្រូ​វ​ចំណាយ​ពេល​ពី​១​០ ទៅ​១៥​ឆ្នាំ ទំរាំ​តែ​ដើ​ម​កៅស៊ូ​ទាំ​ង​នោះ​ធំ​ពេ​ញ​វ័​យ។ តែ​ពេលដែ​ល​ដើម​កៅ​ស៊ូ​ទាំង​នោះ​ ដុះចេ​ញ​ជា​ស្ពាន​បាន​រឹង​មាំ​ហើ​យ ស្ពាន​នោះ​មាន​លំនឹ​ង​ណាស់ ​ហើយ​គេក៏​អា​ចប្រើ​ប្រា​ស់​វា​បា​នរា​ប់រ​យ​ឆ្នាំ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ​ ព្រះគ​ម្ពី​របា​ន​ប្រៀប​ប្រ​ដូច​អ្ន​ក ដែល​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ ទៅ​នឹង “ដើម​​ឈើ​​ដាំ​នៅ​មាត់​ទឹក ដែល​ចាក់​ឫស​ទៅ​ក្បែរ​ទន្លេ”(យេរេមា ១៧:៨)។ ដោយ​សារ​ឫស​រ​ប​ស់​ដើម​ឈើ​​នោះ បាន​ស្រូប​យក​ជីវ​ជាតិ​បា​នល្អ​ នោះ​វា​អាច​ប​ន្តមា​ន​ជីវិត នៅ​ពេល​មាន​អាកាស​ធាតុ​ក្តៅ​ខ្លាំ​ង។ ហើយ​ក្នុង​អំឡុ​ងពេ​ល​រាំ​ង​ស្ងួ​ត ​វានៅ​តែ​​បន្ត​ចេញ​ផ្លែផ្កា​។ យើង​អាច​មាន​ភា​ព​​រឹ​​ង​មាំដូច​ដើម​ឈើ​ដែ​លចា​ក់​ឫសបានល្អ​​ ពេល​ដែល​យើ​ងពឹ​ង​ផ្អែ​ក​លើព្រះ​ ដោយ​មាន​ភាព​នឹ​ង​នរ  និង​ភាព​រឹង​មាំ ​ ទោះបី​ជា​យើ​ង​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត​ក៏​ដោយ​។​ ផ្ទុ​យ​ទៅវិ​ញ​ អ្នក​ដែល​ទុក​ចិ​ត្តលើ​មនុស្ស ច្រើន​តែរ​ស់​នៅ​ ដោយ​គ្មានលំ​នឹ​ង។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ប្រៀបប្រ​ដូ​ចពួ​ក​គេ​ ទៅនឹ​ងដើ​រ​ឈើតូ​ចៗ​​នៅ​​វាល​រហោស្ថា​ន  ដែល​ច្រើន​តែខ្វះ​ជី​វជា​តិ នឹង​ឈរ​នៅ​តែឯ​ង(​ខ.៦)។ ជីវិតខា​ង​វិញ្ញា​ណ​រ​បស់​អ្ន​ក​ដែ​ល​លះ​ចោ​ល​ព្រះ​ គឺ​មាន​ល​ក្ខ​ណៈ​ដូ​ច​នេះ​ឯង​។ ដូច​នេះ យើង​អាច​សួ​រ​ខ្លួ​នឯ​ង​ថា​ តើយើ​ងចា​ក់​ឫ​សនៅ​កន្លែង​ណា? តើ​យើង​បាន​ចាក់ឫ​ស​នៅ​ក្នុ​ង​ព្រះ​យេស៊ូវឬ​ទេ​?(កូល៉ុស ២:៧) តើយើ​ងជា​ស្ពា​ន​ដែ​ល​ចម្លង​អ្ន​ក​ដ​ទៃ…

Read article