Leslie Koh

You are here:
បាត់បង់ តែបានរកឃើញ

ពេល​ដែល​ខ្ញុំ និង​ភរិយា​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ម្តាយ​ក្មេក​ខ្ញុំ បាន​បាត់​ខ្លួន ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ដើរ​ផ្សារ​ជា​មួយ​សាច់​ញាតិ​ម្នាក់ យើងមាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ម្តាយ​ក្មេក​ខ្ញុំ​មាន​ជម្ងឺ​បាត់​បង់​កា​រចង​ចាំ និង​វង្វេង​វង្វាន់ ហើយ​គាត់​អាច​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ដោយ​គ្មាន​ការ​ពិ​ចារ​ណា។ តើ​គាត់​កំពុង​តែ​ដើរ​វិល​វល់​នៅ​កន្លែ​ង​នោះ ឬបា​ន​ឡើង​ជិះ​ឡាន​ក្រុង ដោយ​គិត​ថា ​គេ​កំពុងនាំ​គាត់​​ទៅ​ផ្ទះ? យើង​ក៏​បាន​គិត​ដល់​ការ​អាក្រក់​បំផុត ដែល​អាច​កើត​ឡើ​ង​ចំពោះ​គាត់ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុងស្វែង​រក​គាត់ ដោយ​ស្រែក​រ​ក​ព្រះ សូម​ឲ្យ​ទ្រង់​ជួយ​ស្វែង​រក​គាត់។ ប៉ុន្មាន​ម៉ោង​ក្រោយ​មក គេ​ក៏​បាន​ឃើញ​ម្តាយ​ក្មេក​ខ្ញុំ កំពុង​ដើរ​តា​មផ្លូវ​មួយ នៅ​ចម្ងាយ​ប៉ុន្មាន​គីឡ៉ូ​ម៉ែត្រ​ពី​យើង។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទា​នពរ ​ឲ្យយើ​ងអា​ច​រក​គាត់​ឃើញ។ ជា​ច្រើន​ខែ​ក្រោយ​មក ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រទាន​ពរ​ដល់​គាត់ នៅ​អាយុ៨​០ឆ្នាំ ដោយគា​ត់​បាន​ងាក​បែរ​មក​រ​ក​ព្រះ​យេស៊ូវ ដើម្បី​ទទួល​សេចក្តី​សង្រ្គោះ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ប្រៀប​ប្រដូ​ចម​នុស្ស ទៅ​នឹង​សត្វ​ចៀម​ដែល​វង្វេង​។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា “ក្នុង​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា បើ​អ្នក​ណា​មាន​ចៀម​១​រយ តែ​បាត់​១ តើ​មិន​ទុក​ចៀម​៩៩​ឲ្យ​នៅ​ទី​រហោស្ថាន ដើម្បី​នឹង​ទៅ​តាម​រក​ចៀម​១​ដែល​បាត់ ទាល់​តែ​ឃើញ​ទេ​ឬ​អី។ កាល​ណា​រក​ឃើញ​ហើយ នោះ​ក៏​លើក​ព្រនរ​មក ដោយ​អំណរ។ លុះ​មក​ដល់​ផ្ទះ​វិញ អ្នក​នោះ​នឹង​ហៅ​ពួក​សំឡាញ់ និង​ពួក​អ្នក​ជិត​ខាង​មក ប្រាប់​ថា សូម​អរ​សប្បាយ​ជា​មួយ​នឹង​ខ្ញុំ ដ្បិត​ចៀម​ខ្ញុំ​ដែល​បាត់ នោះ​ឃើញ​វិញ​ហើយ”(លូកា ១៥:៤-៦)។ អ្នក​គង្វាល​បាន​រាប់​ចៀម​របស់​គាត់ ដើម្បី​ឲ្យដឹ​ងប្រា​កដ​ថា ចៀម​នីមួ​យ​ៗ សុខ​សប្បាយ​ជា​ទេ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ…

Read article
ស្រឡាញ់ទាំងអស់

ខ្ញុំ​ទៅ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ នៅ​ក្នុង​​ព្រះវិហារ​មួយ មាន​ទីតាំង នៅ​ក្នុ​ង​ទីលាន​ដ៏​ធំ​មួយ ជា​កន្លែង​ដ៏​កម្រ នៅ​លើ​ដែន​កោះ​នៃប្រទេស​សឹង្ហ​បូរី​(ដែល​មាន​បណ្តោយ​តែ​៤០​គីឡូ​ម៉ែត្រ និង​ទទឹង​២៤​គីឡូ​ម៉ែត្រ)។ កាល​ពី​សម័យ​មុន ជន​​អន្តោ​ប្រវេសន៍​​ដែល​មក​ធ្វើ​ការ​ក្នុងប្រទេសខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើ​ម​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា នៅ​ក្នុង​ទីធ្លា​ព្រះ​វិហារ​នេះ ដើម្បី​ញាំ​អាហារ រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​អាទិត្យ។ ការ​នេះ​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​ពួក​ជំនុំ​មាន​ការ​ឆ្លើយ​តប​ខុស​​ៗ​គ្នា ចំពោះ​ពួក​គេ។ អ្នក​ខ្លះបា​ន​ត្អូញ​ត្អែ​អំពី​ភាព​រញេរ​ញ៉ៃ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​បន្សល់​ទុក ក្នុង​បរិវេណ​ព្រះ​វិហារ។ ប៉ុន្តែ​ អ្នក​ខ្លះទៀ​ត បាន​មើល​ឃើញ​ការ​នេះ​ជា​ឱកាស​ដែល​ព្រះ​ប្រទាន ដើម្បី​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ការ​ទទួល​រាក់​ទាក់ ទៅ​ដល់​មនុស្ស​ដ៏​អស្ចារ្យ​មួយ​ក្រុម​នេះ ដែល​ជា​អ្នក​នៅ​ក្រៅ​ពួក​ជំនុំ។ កាល​ពី​​សម័យ​ដើម ពួក​អ៊ីស្រាអែ​ល​ប្រាកដ​ជា​បាន​ជួប​ប្រទះ​បញ្ហា ស្រដៀង​នឹង​ពួក​ជំនុំ​របស់​ខ្ញុំ​ដែរ។ បន្ទាប់​ពី​ពួក​គេបាន​ចូល​រស់​នៅ ក្នុងទឹ​ក​ដី​ថ្មី  ​ពួ​កគេត្រូវ​ព្យាយាម​រក​វិធី​ទំនាក់​ទំនង​ជាមួ​យសា​សន៍​ដទៃ នៅ​ក្នុង​ទឹក​ដី​នោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្គាប់​ពួក​គេ ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះជ​ន​បរ​ទេស ឲ្យ​ដូច​ជា​ជាតិ​សាសន៍​របស់​ខ្លួន​ដែរ​ ​ហើ​យឲ្យស្រឡាញ់អ្នក​ទាំងនោះ ឲ្យ​ដូច​ខ្លួន​ឯង(លេវីវិន័យ ១៩:៣៤)។ ក្រឹត្យ​វិន័យ​ជា​ច្រើន​រប​ស់ព្រះអ​ម្ចាស់ បាន​ធ្វើ​ការ​លើក​ឡើង​ជា​ពិសេស អំពី​ជ​ន​បរទេស។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់​បាន​បង្គាប់​ពួក​គេ មិ​ន​ឲ្យ​ធ្វើបា​ប ឬ​គាប​សង្កត់​អ្នក​ស្រុក​ក្រៅ ហើយ​ត្រូវ​ស្រឡាញ់ និង​ជួយ​អ្នក​ទាំង​នោះវិញ(និក្ខមនំ ២៣:៩ ចោទិយកថា ១០:១៩)។ ជា​ច្រើន​សតវត្ស៍​ក្រោយ​មក ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​បានបង្គាប់​យើង​ឲ្យ​ធ្វើ​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ គឺ​ឲ្យ​ស្រឡាញ់អ្ន​ក​ជិត​ខាង​ដូច​ខ្លួន​ឯ​ង(ម៉ាកុស ១២:៣១)។ សូម​ឲ្យ​យើង​មាន​ចិត្ត​ដូច​ព្រះ ដោ​យស្រឡាញ់​អ្នក​ដទៃ​ដូច​ខ្លួន​ឯង…

Read article