ជំនាញខាងអាណិត
រ៉ូម ១២:៩-២១ ខាងឯសេចក្តីស្រឡាញ់ជាបងជាប្អូន នោះចូរមានចិត្តថ្នមគ្នាទៅវិញទៅមកចុះ … ចូរអរសប្បាយ ដោយមានសង្ឃឹម ចូរអត់ធន់ក្នុងសេចក្តីទុក្ខលំបាក ចូរឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន។ រ៉ូម ១២:១០-១២ ក្នុងសៀវភៅដែលអ្នកស្រីខាត់ធ័រីន ជាអ្នកក្រុងសេអ៊ីណា(Catherine of Sienna) បាននិពន្ធ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៤ គាត់បានសរសេរថា “មូលហេតុដែលអ្នកយំនៅពេលយប់ នៅពេលខ្លះ គឺដោយសារបន្លាបានចូលក្នុងជើងអ្នក។ ក្នុងពិភពលោក មានអ្នកខ្លះអាចដកបន្លានោះចេញ។ ហើយពួកគេបានរៀនជំនាញដកបន្លានោះ ពីព្រះអម្ចាស់”។ ក្នុងមួយជីវិតអ្នកស្រីខាត់ធើរីន គាត់បានប្តូរផ្តាច់ ចំពោះការរៀន “ជំនាញ”នោះ ហើយគេនៅនឹកចាំអំពីគាត់រហូតមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃ ដោយសារគេបានកត់សំគាល់ឃើញថា គាត់មានចិត្តអាណិតអាសូរចំពោះអ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់។ ការឈឺចាប់នោះ ប្រៀបដូចជាបន្លាដែលចូលក្នុងជើងយ៉ាងជ្រៅ ត្រូវការភាពទន់ភ្លន់ និងជំនាញ ដើម្បីដកបន្លានោះចេញ។ បញ្ហានេះបានក្រើនរំឭកយើងយ៉ាងច្បាស់ថា របួសក្នុងចិត្តយើងមានភាពស្មុគស្មាញ និងធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណា បានជាយើងចាំបាច់ត្រូវវះកាត់កាន់តែជ្រៅ ដើម្បីបង្កើតឲ្យមានការអាណិតពិតប្រាកដ ចំពោះអ្នកដទៃ និងខ្លួនយើង។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ ការប្រៀបធៀបនេះបានរំឭកយើងថា ការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ មិនគ្រាន់តែទាមទារឲ្យយើងមានបំណងល្អ និងចិត្តដែលចង់ឲ្យគេជាសះស្បើយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏តម្រូវឲ្យ “ប្ដេជ្ញាចិត្ត ឬថ្មមចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក”(រ៉ូម ១២:១០) និង…
Read article
