រកឃើញជីវិតមានន័យក្នុងព្រះអង្គ
លោកុប្បត្តិ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ២ សាស្តា ១:១-១១ ថ្ងៃក៏រះឡើង ហើយលិចទៅវិញ។ សាស្តា ១:៥ រឿងប្រលោមលោក ដែលលោកអឺណេស ហេមមីងវេយ(Ernest Hemingway) បាននិពន្ធ គាត់បាននិយាយអំពីមនុស្សប្រមឹកពីរនាក់ជាមិត្តសំឡាញ់នឹងគ្នា ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ពួកគេមានស្នាមសម្លាកនៅលើរូបកាយ និងក្នុងចិត្ត ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយនៃសង្គ្រាម ហើយបានព្យាយាមជម្នះវា ដោយការជប់លៀង ដំណើរផ្សងព្រេងធំៗ និងការសប្បាយក្នុងផ្លូវភេទ។ ពួកគេក៏តែងតែផឹកស្រា ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់ តែពួកគេនៅតែមិនសប្បាយចិត្ត។ លោកហេមមីងវេយក៏បានដាក់ចំណងជើងឲ្យរឿងប្រលោមលោកនេះថា ព្រះអាទិត្យក៏បានរះដែរ ដោយផ្អែកទៅលើបទគម្ពីរសាស្តា ១:៥។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ស្តេចសាឡូម៉ូនបានហៅខ្លួនឯងថា “គ្រូប្រដៅ”(ខ.១)។ ទ្រង់បានសង្កេតឃើញថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែ “ឥតប្រយោជន៍”(ខ.២) ហើយក៏បានសួរថា “តើមនុស្សមានកំរៃអ្វីខ្លះ ពីអស់ទាំងការដែលខ្លួនខំធ្វើ ដោយនឿយហត់នៅក្រោមថ្ងៃ?”(ខ.៣)។ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានទតឃើញរបៀបដែលថ្ងៃរះ និងលិចទៅវិញ ខ្យល់បកពីទិសណាទៅទិសណា និងទឹកទន្លេរហូរមិនចេះឈប់ ចូលទៅក្នុងសមុទ្រដែលមិនចេះឆ្អែតឆ្អន់(ខ.៥-៧)។ ទីបំផុត គ្មាននរណានឹកចាំអំពីពួកវាទៀតទេ(ខ.១១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកហេមមីងវេយ និងអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាសុទ្ធតែចង់ឲ្យយើងត្រិះរិះពិចារណា អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃការរស់នៅ លើផែនដីនេះ។…
Read article
