Tim Gustafson

You are here:
ព្រះនៃទីជម្រៅ

លោកវ៉ត អាផេលធិន(Ward Appeltans) ដែល​ជា​ជីវ​វិទូ​ឯកទេស​ផ្នែក​ជីវិត​សត្វ​នៅ​ក្នុង​ទឹក បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ពេល​ដែល​អ្នក​មុជ​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​សមុទ្រ ដែល​មាន​ជម្រៅ​ជ្រៅ រៀង​រាល់​ពេល​ដែល​អ្នក​យក​គំរូ​ណា​មួយ ចេញ​ពី​ទឹក​សមុទ្រ​មក អ្នក​នឹង​រក​ឃើញ​ពូជ​សត្វ​ថ្មី​ៗ​ជា​និច្ច”។ កាល​ពី​ឆ្នាំ​មុន អ្នក​វិទ្យាសាស្រ្ត​បាន​រក​ឃើញ​ជីវិត​សត្វ​ក្នុង​សមុទ្រ ១៤២១​ប្រភេទ​ទៀត។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ យើង​នៅ​មិន​ទាន់​ស្គាល់ ជីវិត​សត្វ​ពាក់​កណ្តាល​ទៀត នៅ​ក្នុង​ជម្រៅ​ទឹក​សមុទ្រ​ដែល​នៅ​ខាង​ក្រោម។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​យ៉ូប ៣៨-៤០ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ពិពណ៌​នា​អំពី​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​ដែល​ទ្រង់​បាន​បង្កើត ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​លោក​យ៉ូប។ នៅ​ក្នុង​ជំពូក​ទាំង​បី​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​កំណាព្យ​នេះ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល​សង្កត់​ធ្ងន់ អំពី​ភាព​អស្ចារ្យ​នៃ​អាកាស​ធាតុ ភាព​ធំ​ទូលាយ នៃ​ចក្រ​វាល និង​សត្វ​ជា​ច្រើន​ប្រភេទ នៅ​ក្នុង​ជម្រក​របស់​ពួក​វា។ មាន​របស់​ជា​ច្រើន ដែល​យើង​អាច​សង្កេត​មើល។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល អំពី​ក្រពើរ​មួយ​ប្រភេទ ដែល​ជា​សត្វ​ធំ​សំបើម អាថ៌​កំបាំង ក្នុង​មួយ​ជំពូក​ទាំង​មូល។ សត្វ​ចម្លែក​នោះ ខុស​ពី​សត្វ​ដទៃ​ទៀត វា​មាន​ស្រការ​ដែល​រឹង​មាំ​ដូច​អាវ​ក្រោះ មិន​អាច​ឲ្យ​គេ​ចាក់​នឹង​ស្ន​បាន​ឡើយ​(យ៉ូប ៤១:៧,១៣) ​វា​មាន​កម្លាំង​ខ្លាំង​(ខ.១២) ហើយ​ក៏​មាន “ធ្មេញ​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច”(ខ.១៤)។ “អណ្តាត​ភ្លើង​បាន​ចេញ​ពី​មាត់​វា​មក … ហើយ​ផ្សែង​ក៏​ហុច​ចេញ​ពី​រន្ធ​ច្រមុះ​វា”(ខ.១៩-២០)។ “នៅ​លើ​ផែន​ដី គ្មាន​សត្វ​ណា​ខ្លាំង​ដូច​វា​ឡើយ”(ខ.៣៣)។ ដូច​នេះ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​មាន​បន្ទូល អំពី​សត្វ​ដ៏​ធំ​សម្បើម ដែល​យើង​មិន​ដែល​បាន​ឃើញ។ តើ​នេះ​ជា​ចំណុច​សំខាន់ នៃបទ​គម្ពីរ​យ៉ូប…

Read article
ខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ

កាល​ខ្ញុំ​ទើប​តែ​មាន​អាយុ​២០​ឆ្នាំ ខ្ញុំ​បាន​រត់​គេច​ចេញ​ពី​ព្រះ កាន់​តែ​ឆ្ងាយ​ទៅ​ៗ។ ខ្ញុំ​បាន​ដើរ​លេង​ដល់​យប់​ជ្រៅ​នៅ​ពេល​យប់​មួយ ដូច​រៀង​រាល់​ពេល​យប់​ថ្ងៃ​សៅរ៍។ ប៉ុន្តែ ភ្លាម​ៗ​នោះ វា​ដូច​ជា​ចម្លែក ព្រោះ​ខ្ញុំ​ស្រាប់​តែ​មាន​អារម្មណ៍​ថា មាន​អ្វីជម្រុញ​ចិត្ត​ឲ្យ​ចង់​ទៅ​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ នៅ​ព្រះវិហារ​ដែល​លោក​ឪពុក​របស់​ខ្ញុំ បាន​ធ្វើ​ការ​ជា​គ្រូ​គង្វាល។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្លៀក​ខោ​ខៅប៊យ ដែល​ស្លេក​ពណ៌ និង​អាវ​យឺត​កញ្ចាស់ ហើយ​ក៏​បាន​ចំហរ​លេវ​អាវ​​លើ​គេ ហើយ​ក៏​បាន​បើក​ឡានកាត់​ក្រុង។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ចាំ​ថា ប៉ា​របស់​ខ្ញុំ​បាន​អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល​អំពី​អ្វី​ទេ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ចាំ​ថា គាត់​មាន​ក្តីអំណរ​ប៉ុណ្ណា ពេល​ដែល​បាន​ឃើញ​ខ្ញុំ​មក​ព្រះ​វិហារ។ គាត់​ក៏​បាន​ដាក់​ដៃ​ពី​លើ​ស្មា​ខ្ញុំ ហើយ​ក៏​បាន​ណែ​នាំ​ខ្ញុំ​ ឲ្យ​គេ​ឯង​បាន​ស្គាល់ គឺ​ដល់​អ្នក​ណា​ក៏​ដោយ​ដែល​គាត់​បាន​ជួប​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។ គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ដោយ​មោទនៈ​ភាព​ថា “នេះ​ជាកូន​ប្រុស​ខ្ញុំ!” ​ក្តី​អំណរ​របស់​គាត់​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ បាន​ឆ្លុះប​ញ្ចាំង​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឃើញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ដែល​បាន​ប៉ះ​ពាល់ចិត្ត​ខ្ញុំ អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍​កន្លង​មក​នេះ។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បង្ហាញ​រូប​ភាព​របស់​ទ្រង់ ជា​ព្រះ​វរបិតា​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​ចែង នៅ​ពេញ​ក្នុងព្រះ​គម្ពីរ។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​អេសាយ ជំពូក៤៤ ទន្ទឹម​នឹង​ការ​ថ្លែង​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រ​មាន​ដល់​ពួក​អ៊ីស្រាអែល ហោរា​អេសាយ ក៏​បាន​នាំ​ព្រះ​រាជ​សារ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ជា​គ្រួសារ ដល់​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។ ​គឺដូច​ដែល​គាត់​បាន​ថ្លែង​ថា “ឱ​ពួក​យ៉ាកុប ជា​អ្នក​បំរើ​អញ ហើយ​ឯង​ដែរ យេស៊ូរុន​ដែល​អញ​បាន​រើស​អើយ​កុំ​ឲ្យ​ខ្លាច​ឡើយ។ ដ្បិត​អញ​នឹង​ចាក់​ទឹក​ទៅ​លើ​អ្នក​ណា​ដែល​កំពុង​ស្រេក ព្រម​ទាំង​បង្ហូរ​ទឹក​ទៅ​លើ​ដី​ហួតហែង​ផង អញ​នឹង​ចាក់​វិញ្ញាណ​អញ​ទៅ​លើ​ពូជពង្ស​របស់​ឯង ហើយ​ពរ​របស់​អញ ទៅ​លើ​កូន​ចៅ​របស់​ឯង”(ខ.២-៣)។…

Read article
នៅជាប់ក្នុងសេចក្តីពិត

កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម​ពិធី​មង្គល​ការ​មួយ ដែល​ក្នុង​នោះ មនុស្ស​ពីរ​នាក់ មក​ពី​ប្រទេស​ផ្សេង​គ្នា​បាន​រៀប​ការ​ជា​មួយ​គ្នា។ ការ​ចម្រុះ​វប្បធម៌​យ៉ាង​ដូច​នេះ អាច​ជា​ការ​ប្រសើរ​ណាស់ ប៉ុន្តែ ពិធី​មង្គល​ការ​នេះ បាន​បូក​បញ្ចូ​លប្រពៃណីយ៍​គ្រីស្ទ​បរិសទ ជា​មួយ​នឹង​ប្រពៃណី​នៃ​ជំនឿ​ដែល​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​ក្លែង​ក្លាយ​ជា​ច្រើន​អង្គ។ លោក​សេផានា ជា​ហោរា​ដែល​បាន​ថ្កោល​ទោស ដោយ​ច្បាស់​ៗ ចំពោះ​ការ​បូក​បញ្ចូល​សាសនា​ដទៃ ជា​មួយ​នឹង​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​ដ៏​ពិត។ ពូជ​អំបូរ​យូដា​បាន​ក្លាយ​ជា​ក្រុម​មនុស្ស​ដែល​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​ដ៏ពិ​ត ប៉ុន្តែ ក៏​បាន​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ព្រះ​ម៉ូឡុក(សេផានា ១:៥)។ លោក​សេផានា​បាន​រៀប​រាប់​ថា ពួក​គេ​បាន​ដាក់​បញ្ចូល​វប្បធម៌​របស់​សាសន៍ដទៃ(ខ.៨) ហើយ​ក៏បាន​ព្រមាន​ពួក​គេ​ថា ដោយ​សារ​តែ​រឿង​នេះ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​បណ្តេញ​ប្រជាជន​យូដា ចេញ​ពី​ស្រុក​កំណើត​របស់​ខ្លួន​មិន​ខាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​មិន​ដែល​ឈប់​ស្រឡាញ់​រាស្រ្ត​ទ្រង់​ឡើយ។ ទ្រង់​បាន​ជំនុំ​ជម្រះ​ពួក​គេ ដើម្បី​បង្ហាញ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ដឹង​ខ្លួន​ថា ពួក​គេ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​ងាក​បែរ​ទៅ​រក​ទ្រង់​វិញ។ ដូច​នេះ លោក​សេផានា​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ប្រជាជន​យូដា ឲ្យ “ស្វែង​រក​សេចក្តី​សុចរិត និង​សេចក្តី​សុភាព(ឬ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួន)”(២:៣)។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​អម្ចាស់ ក៏​បាន​ប្រទាន​ពួក​គេនូវ​ព្រះ​បន្ទូល​ដ៏​ស្រទន់ ដោយ​សន្យា​ថា នឹង​ស្អាង​ពួក​គេ​ឡើង​វិញ នៅ​ពេល​អនា​គត។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ទ្រង់​នឹង​ប្រមូល​ពួក​គេ​ឲ្យ​មូល​មក​រក​ទ្រង់​វិញ ហើយ​នៅ​ពេល​នោះ ទ្រង់​នឹង​នាំ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ត្រឡប់​មក​ស្រុក​កំណើត​វិញ(៣:២០)។ គេ​ងាយ​នឹង​ថ្កោល​ទោស ចំពោះ​ការ​បូក​បញ្ចូល​ជំនឿ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ជា​មួយ​ជំនឿ​សាសនា​ដទៃ ដូច​នៅ​ក្នុង​ពិធី​មង្គល​ការ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម។ ប៉ុន្តែ តាម​ពិត យើង​រាល់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​ងាយ​នឹង​ច្របល់​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ ជា​មួយ​វប្បធម៌​របស់​យើង​។…

Read article
ការគោរព សម្រាប់អ្នកដែលបានធ្វើការដ៏ល្អប្រពៃ

បន្ទាប់​ពី​លោក​ចេមស៍(James) បាន​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ប្រទេស​ជាតិ​គាត់ អស់​រយៈ​ពេល​ពីរ​ទសវត្សរ៍ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​បើក​បរ​ឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ​យោធា គាត់​ក៏​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ផ្ទះ​វិញ ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​បម្រើ​ដល់​សហគមន៍​របស់​គាត់។ ប៉ុន្តែ ដោយ​សារ​គាត់​នឹក​ឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ​ពេក គាត់​ក៏​បាន​ទៅ​ទទួល​ការ​ងារ ជា​អ្នក​បើក​បរឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ​សង្រ្គោះ​បន្ទាន់ ឲ្យ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​ក្នុង​តំបន់​ដែល​គាត់​រស់​នៅ។ គាត់​ក៏​បាន​បើក​បរ​ឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ រហូត​ដល់​ពេល​គាត់​មាន​វ័យ​ចាស់។ ឥឡូវ​នេះ យើង​ដល់​ពេល​ដែល​ត្រូវ​និយាយ​លា​គាត់។​ ខណៈ​ពេល​ដែល​មិត្ត​ភក្តិ ក្រុម​គ្រួសារ និង​មិត្ត​រួម​ការងារ​ដែលមាន​ឯក​សណ្ឋាន កំពុង​តែ​ឈរ​តម្រៀប​គ្នា នៅ​ទី​បញ្ចុះ​សព មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​គាត់​ម្នាក់ ក៏​បាន​ប្រើ​វិទ្យុ​ទាក់​ទង​ ដើម្បី​ឲ្យ​គេ​បំពេញ​បេសក​កម្ម​ឧទ្ធម្ភាក​ចក្រ​ជា​លើក​ចុង​ក្រោយ សម្រាប់​លោក​ចេមន៍​។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន យើង​ក៏បាន​ឮ​សម្លេង​ស្លាប​ចក្រ​ឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ ដែល​កំពុង​តែ​វិល​ជក់​ខ្យល់ ងាយ​ឲ្យ​យើង​ចំណាំ​បាន​ពី​ចម្ងាយ។​ យើង​ក៏​បានឃើញ​ឧទ្ធម្ភាគ​ចក្រ​មួយ​គ្រឿង កំពុង​តែ​ហោះ​ឆ្វែល​ជុំវិញ​សួន​បញ្ចុះ​សព ហើយ​ក៏​បាន​សំកាំង​មួយ​សន្ទុះ នៅ​លើ​អាកាស ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​គោរព ចំពោះ​សព​របស់​លោក​ចេមស៍ ហើយ​ក៏​បាន​បើក​ត្រឡប់​ទៅ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​វិញ។ នៅ​ពេល​នោះ សូម្បី​តែ​មន្ត្រី​ទាហាន​ដែល​មាន​វត្ត​មាន​នៅ​ទីនោះ ក៏​មិន​អាច​ទប់​ទឹក​ភ្នែក​បាន​ដែរ។ ពេល​ដែល​ស្តេច​សូល និង​បុត្រា​ទ្រង់ ព្រះ​នាម​យ៉ូណា​ថាន បាន​បាត់​បង់​ព្រះ​ជន្ម​នៅ​ក្នុង​សង្រ្គាម ដាវីឌ​ក៏​បាន​និពន្ធ​បទ​ទំនួញ ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ទំនួញ​នៃ​ធ្នូ” (២សាំយ៉ូអែល ១:១៧)។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​បាន​ថ្លែង​ឡើង​ថា “ឱ​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល​អើយ អ្នក​ដ៏​ជា​សិរីល្អ​នៃ​ឯង បាន​ត្រូវ​គេ​សំឡាប់​នៅ​លើ​ទី​ខ្ពស់​របស់​ឯង ឱះឱ​ពួក​ខ្លាំង​ពូកែ​បាន​ដួល​ស្លាប់​ហើយ”(ខ.១៩)។ យ៉ូណាថាន គឺ​ជា​មិត្ត​ជិត​សិ្នទ្ធ​បំផុត របស់​ដាវីឌ…

Read article
ខុស​ពី​ការ​ស្មាន

មាន​ពេល​មួយ ភរិយា​ខ្ញុំ​បាន​ទូរស័ព្ទ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា មាន​សត្វ​ស្វា​មួយ​ក្បាល នៅ​ក្នុង​ទី​ធ្លា​ផ្ទះ​យើង! នាង​ក៏​បាន​បន្ត​បើក​ទូរ​ស័ព្ទ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ស្តាប់​ឮ​សម្លេង​វា។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ស្តាប់​មើល​ទៅ ដូច​ជាសម្លេង​សត្វ​ស្វា​មួយ​ក្បាល​មែន។ តែ​វា​ចម្លែក ព្រោះ​សត្វ​ស្វា​ព្រៃ មាន​នៅ​តំបន់ ដែល​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​យើង ប្រហែល​៣២០០​គឺឡូ​ម៉ែត្រ។ ក្រោយ​មក ឪពុក​ក្មេក​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បំបាត់​ចម្ងល់​របស់​យើង។ គាត់​បាន​ពន្យល់​ថា តាម​ពិត វា​គឺ​ជា​សត្វ​ទីទុយ​ពូជ​ធំ ដែល​ចូល​ចិត្ត​យំ។ ដូច​នេះ ការ​ពិត មិន​ដូច​ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ស្មាន​ឡើយ។ ពេល​ដែល​កង​ទ័ព​របស់​ស្តេច​សាន​ហេរីប បាន​លោម​ព័ទ​ស្តេច​ហេសេគា​នៃ​នគរ​យូដា ឲ្យ​ជាប់​នៅ​ក្នុង​កំផែង​ក្រុង ពួកសាសន៍​អាសស៊ើរ​គិត​ថា ខ្លួន​មាន​ជ័យ​ជម្នះ​ហើយ។ ប៉ុន្តែ ការ​ពិត មិន​ដូច​ជា​អ្វី​ដែល​ពួក​គេ​ស្មាន​ឡើយ។ ទោះ​បី​ជា​មេទ័ព​របស់​សាសន៍​អាសស៊ើ​បាន​ប្រើ​ពាក្យ​សម្តី​យ៉ាង​ប៉ិន​ប្រសប់ ហើយ​តាំង​ខ្លួន​ជា​អ្នក​នាំ​ព្រះ​រាជ​សារ​របស់​ព្រះ​ក៏​ដោយ ក៏​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​នៅ​តែ​ឃុំ​គ្រង​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ដោយ​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់។ គឺដូច​ដែល​មេទ័ព​នោះ​បាន​សួរ​ថា “តើ​អញ​បាន​ឡើង​មក ដើម្បី​ច្បាំង​បំផ្លាញ​ទី​នេះ ដោយ​ឥត​ព្រះយេហូវ៉ា​ឬ​អី គឺ​ព្រះយេហូវ៉ា​ទេ​តើ ដែល​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​បង្គាប់​អញ​ថា ចូរ​ឡើង​ទៅ​ច្បាំង​បំផ្លាញ​ស្រុក​នេះ​ចុះ”(២ពង្សាតាក្សត្រ ១៨:២៥)។ ហើយ​គាត់​ថែម​ទាំង​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា គាត់​ចង់​ឲ្យ​ពួក​គេ​បាន​រស់​នៅ ឥត​ស្លាប់​ឡើយ(ខ.៣២)។ ស្តាប់​សម្តី​របស់​គាត់​ទៅ ដូច​ជា​ព្រះ​រាជ​សា​របស់​ព្រះ។ ប៉ុន្តែ ហោរា​អេសាយ​ក៏​បាន​ប្រាប់​ព្រះ​បន្ទូល​ដ៏​ពិត​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់ ដល់​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា ស្តេច​សានហេរីប​នឹង​មិន​បាន​ចូល​ក្នុង​ទីក្រុង ឬ​បាញ់​ព្រួញ​សូម្បី​តែ​មួយ​គ្រាប់​នៅ​ទីនេះ​ឡើយ ព្រោះ​ព្រះ​អម្ចាស់…

Read article
បញ្ហានៃដើមកំណើត

ក្នុង​វប្ប​ធម៌​អឺរ៉ុប តាម​ធម្មតា គេ​សួរ​គ្នា​ថា “តើ​អ្នក​មក​ពីណា?” យើង​ច្រើន​តែ​ប្រើ​សំណួរ​នេះ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ស្គាល់​នរណា​ម្នាក់  ជា​បន្ថែម​ទៀត។ ប៉ុន្តែ មនុស្ស​ជា​ច្រើន មាន​ការ​ពិបាក នៅ​ក្នុង​ការ​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ។ ជួន​កាល យើង​មិន​ចង់​ផ្តល់​ពត៌​មាន​លម្អឹត​អំពី​ខ្លួន​យើង​ទេ។ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ពួក​ចៅ​ហ្វាយ​ លោក​យែបថា ប្រហែល​ជា​មិន​ចង់​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ​ ទាល់​តែ​សោះ។ បង​ប្អួន​ចុង​របស់​គាត់ ​បាន​បណ្តេញ​គាត់​ចេញ​ពី​ស្រុក​កំណើត​របស់​គាត់ នៅ​ស្រុក​កាឡាត ដោយ​សារ​គាត់​មាន​ដើម​កំណើត​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​សង្ស័យ​។ ពួក​គេ​បាន​ស្រែក​ដាក់​គាត់​ថា “​ឯង​ជា​កូន​ខាង​ក្រៅ”(ពួកចៅហ្វាយ ១១:២)។ ជាក់​ស្តែង បទ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា ម្តាយ​របស់​គាត់ គឺ​ជា​ស្រ្តី​រក​ស៊ី​ផ្លូវ​ភេទ(ខ.១)។ ប៉ុន្តែ លោក​យែប​ថា មាន​លក្ខណៈ​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ពី​កំណើត ហើយ​នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​សាសន៍​ដទៃ​បាន​លើក​គ្នា​មក​វាយ​ស្រុក​កាឡាត ពួក​អ្នក​ដែល​បាន​ឲ្យ​គាត់​វេច​បង្វេច ចង់​ឲ្យ​គាត់​វិល​ត្រឡប់​មក​វិញ​ភ្លាម។ ពួក​គេ​ប្រាប់​គាត់​ថា “សូម​មក​ធ្វើ​ជា​មេទ័ព លើ​យើង​រាល់​គ្នា”(ខ.៦)។ លោក​យែបថា ក៏​បាន​សួរ​គេ​ថា “តើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​បាន​ស្អប់​ខ្ញុំ ហើយ​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​ឪពុក​ខ្ញុំ​ទេ​ឬ​អី?”(ខ.៧)។ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ទទួល​ការ​ធានា​ថា ពួក​គេ​នឹង​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ចំពោះ​គាត់​ដូច​មុន​ទៀត​ទេ គាត់​ក៏​បាន​យល់​ព្រម​ដឹក​នាំ​ពួក​គេ។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា “ព្រះ​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់​ក៏​មក​សណ្ឋិត​លើ​យែបថា”(ខ.២៩)។ គាត់​ក៏​បាន​ដឹក​នាំ​ពួក​គេ ដោយ​សេចក្តី​ជំនឿ ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ជ័យ​ជម្នះ​ដ៏​អស្ចារ្យ។ ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី​ក៏បាន​លើក​ឡើង​អំពី​គាត់ នៅ​ក្នុង​បញ្ជី​ឈ្មោះ​វីរៈ​បុរស​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​ផង​ដែរ(ហេព្រើ ១១:៣២)។ ជា​ញឹក​ញាប់ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ជ្រើស​រើស​មនុស្ស​ដែល​មិន​សម​ទំនង…

Read article
ដោយសារការអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើ

អ្នកស្រី​ស៊ូសាន​ណាហ៍ សាយបឺ(Susannah Cibber) ទទួល​បាន​នូវ​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ល្បី នៅ​សតវត្សរ៍​ទី​១៨ ដោយ​សារ​គាត់​មាន​អំណោយ​ទាន​ផ្នែក​ចម្រៀង។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គាត់​ក៏​មាន​ឈ្មោះ​ល្បី ដោយ​សារ​បញ្ហា​រឿង​អាស្រូវ​ក្នុង​ជីវិត​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​របស់​គាត់ផង​ដែរ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា នៅ​ពេល​ដែល​គេ​យក​បទ​ច្រៀង ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ព្រះ​មែស៊ី” ដែល​លោក​ហេនឌែល(Handel)បាន​និពន្ធ មក​ប្រគុំ​ជា​លើក​ទី​មួយ ក្នុង​ក្រុង​ឌីប្លីន នៅ​ខែ​មេសា ឆ្នាំ១៧៤២ មាន​ទស្សនិក​ជន​ជា​ច្រើន មិន​ចង់​ឲ្យ​គាត់​ចូល​រួម​សម្តែង ជា​អ្នក​ចម្រៀង​ទោល ដែល​លេច​ធ្លោ​នោះ​ទេ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​សម្តែង​បើក​ការ​ប្រគុំ​តន្រ្តី​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ អ្នក​ស្រី​សាយបឺ ក៏​បាន​ច្រៀង​បទ​ព្រះ​មែស៊ី​​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ទ្រង់​ត្រូវ​គេ​មើល​ងាយ ហើយ​ត្រូវ​មនុស្ស​បោះបង់​ចោល ទ្រង់​ជា​មនុស្ស​ទូទុក្ខ ហើយ​ក៏​ធ្លាប់​ស្គាល់​សេចក្តី​ឈឺ​ចាប់”(អេសាយ ៥៣:៣)។ ពាក្យ​ពេចន៍​ដែល​គាត់​បាន​ច្រៀង​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​គ្រូ​គង្វាល ផាទ្រីក ដេឡានី(Patrick Delany)​មាន​ការ​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត បាន​ជា​គាត់​​ក្រោក​ឈរ​​ឡើង ហើយ​លាន់​មាត់​ថា “អ្នក​ស្រី​សាយបឺ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​អត់​ទោស​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​ហើយ!” រឿង​នេះ​បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង អំពី​ទំនាក់​ទំនង​រវាង​ជីវិត​របស់​អ្នក​ស្រី​ស៊ូសានហាហ៍ សាយបឺ ជា​មួយ​នឹង​ខ្លឹម​សារ​នៃ​បទ “ព្រះមែស៊ី” របស់​លោក​ហេនឌែល ដែល​យើង​មិន​ពិបាក​នឹង​យល់​ឡើយ។ “មនុស្ស​ទូ​ទុក្ខ” គឺ​ជា​ព្រះយេស៊ូវ ដែល​ជា​ព្រះ​មែស៊ី ត្រូវ​គេ “មើលងាយ ហើយ​បោះ​បង់​ចោល” ដោយ​សារ​តែអំពើ​បាប គឺ​មិន​ខុស​ពី​អ្នក​ស្រី​សាយបឺ ដែល​ត្រូវ​គេ​ស្អប់…

Read article
សំបុត្រផ្ញើមកផ្ទះ

នៅ​សម័យ​សង្រ្គាម​លោក​លើក​ទី​២ មាន​យុវជន​អាមេរិក​ជា​ច្រើន​នាក់ ត្រូវ​បាន​ជ្រើស​រើស​ឲ្យ​ចូល​ក្នុង​ជួរ​ទ័ព។ នៅ​ក្នុងការ​ហ្វឹក​ហាត់​មូល​ដ្ឋាន នៅ​ប្រទេស​ឆ្ងាយ​ពី​ស្រុក​កំណើត ពួក​គេ​ក៏​បាន​ប្រែ​ជា​មាន​ការ​លេង​សើច និង​មាន​ទំនាក់​ទំនង​តាម​សំបុត្រ ដើម្បី​ជម្នះ​នឹង​ការ​លំបាក​ដែល​ពួក​គេ​ជួប​ប្រទះ។ ពេល​ដែល​យុវជន​ម្នាក់​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់​ផ្ញើទៅ​ផ្ទះ គាត់​បាន​ពិពណ៌​នា អំពី​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​ចាក់​វ៉ាក់​សាំង ដោយ​ការ​និយាយ​បំភ្លើស ដ៏​គួរ​ឲ្យ​អស់​សំណើច​ថា “មាន​មន្ត្រី​ពេទ្យ​យោធា​ពីនាក់​បាន​ដេញ​ចាប់​យើង  ដោយ​ប្រើ​ស្ន។ ពួក​គេ​បាន​ចាប់​យើង​ទាំង​កញ្ឆក់ ហើយ​ផ្តួល​ទៅ​លើកម្រាល​ឥដ្ឋ ហើយ​ក៏​បាន​យក​ស្ន​ចាក់​ដៃ​របស់​យើង”។ ប៉ុន្តែ មាន​ទាហាន​ម្នាក់​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ដឹង​ខ្លួន​ថា ការ​លេង​សើច​នេះ ដូច​ជា​ជ្រុល​បន្តិច​។ បន្ទាប់​មក​គាត់​ក៏​ទទួល​បានព្រះ​គម្ពីរ​មួយ​ក្បាល។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​សំបុត្រ​គាត់​ថា “ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​អាន​ព្រះ​គម្ពីរ​មួយ​ក្បាល​នេះ​ខ្លាំង​ណាស់ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​អាន​ព្រះ​គម្ពីរ​នេះ​ជា​រៀង​រាល់​យប់។ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​អាច​រៀន​សូត្រ​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ បាន​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ​សោះ”។ កាល​ពី​យូរ​មក​ហើយ ប្រជា​ជន​យូដា​ដែល​គេ​បាន​និរទេស បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​ស្រុក​កំណើត​វិញ បន្ទាប់​ពី​បាន​រស់​នៅជា​ទាសករ​អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ នៅ​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ខិត​ខំ​កសាង​កំផែង​ក្រុង​យេរូសាឡិម​ឡើង​វិញ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ជួប​ការ​ប្រឆាំង​ជា​ច្រើន ពី​ពួក​ខ្មាំង​សត្រូវ ភាព​អត់​ឃ្លាន និង​អំពើ​បាប​របស់​ខ្លួន​ឯង។ ក្នុង​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​កំពុង​ជួប​ទុក្ខ​លំបាក ពួក​គេ​ក៏​បាន​ងាក​បែរ​ទៅ​រក​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ។ ពួក​គេ​ក៏​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ចំពោះ​ការ​អ្វី​ដែលពួក​គេ​បាន​រៀន​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ។ ពេល​ដែល​ពួក​សង្ឃ​របស់​ព្រះ អាន​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​របស់​ព្រះ ពួក​បណ្តា​ជន​ក៏​បាន​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត ហើយ​ក៏​នាំ​គ្នា​យំ(នេហេមា ៨:៩)។ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​ក៏​រក​បាន​នូវ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ផង​ដែរ។ លោក​នេហេមា​ ដែល​ជា​អភិបាល​ក្រុង ក៏​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “ក៏​កុំ​ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ព្រួយ​ឡើយ ពី​ព្រោះ​សេចក្តី​អំណរ​របស់​ព្រះយេហូវ៉ា​ជា​កំឡាំង​នៃ​អ្នក​រាល់​គ្នា”(ខ.១០)។…

Read article
ដុះត្រូវកន្លែង

មាន​ពេល​មួយ ឪពុក​រប​ស់ខ្ញុំបា​នហុ​ចចប​កាប់​មួយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ ហើយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា “ដើម​ឥត​ប្រយោជន៍ ជា​រុក្ខ​ជាតិ​ដែល​ដុះ នៅ​កន្លែង​ដែល​កូន​មិ​នចង់​ឲ្យ​វា​ដុះ”។ ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​ដើម​ពោត​បន្ត​លូត​លាស់ នៅ​កន្លែង ដែល​វា​បាន “ស្ម័គ្រ​ចិត្ត” ដុះ ក្នុងចំណោម​ដើម​សណ្តែក។ ប៉ុន្តែ ឪពុ​កខ្ញុំ​បាន​ចម្រើន​វ័​យ​ធំ​ឡើយ ក្នុង​កសិដ្ឋាន​មួយ បាន​ជាគា​ត់មា​ន​ចំណេះដឹ​ង​ផ្នែក​ដាំដុះ​ច្រើន។ គាត់​​បា​ន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ដក​ដើម​ពោតនោះ​ចោល។ ពោត​មួយ​ដើម​នោះ គ្មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី ក្រៅ​ពី​ដណ្តើម​ជីវ​ជាតិ ពី​ដើម​សណ្តែក​នោះឡើ​យ។ មនុស្ស​មិន​មែន​ជា​រុក្ខ​ជាតិ​ទេ ហើយ​មាន​គំនិត​ផ្ទាល់​ខ្លួន ហើយ​មាន​សេរីភា​ព​នៅក្នុ​ងកា​រ​ជ្រើស​រើស ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​។ ប៉ុន្តែ ជួន​កាល យើង​ព្យាយាម​រីក​ដូច​ផ្កា នៅ​កន្លែង​ដែល​ព្រះ​មិន​បាន​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​រីក។ ព្រះ​អង្គ​ម្ចាស់​យ៉ូណា​ថាន ជា​បុត្រា​របស់​ស្តេច និង​ជា​អ្នក​ប្រយុទ្ធ​ដ៏​អង់​អាច។ ទ្រង់​ក៏​អាច​ព្យាយាម​រីក​ដូច​ផ្កា នៅ​កន្លែងដែ​ល​ព្រះ​មិន​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ។ ទ្រង់​មាន​ហេតុ​ផល​គ្រប់​គ្រាន់ ដើម្បី​រំពឹង​ថា ខ្លួន​នឹង​បាន​ក្លាយ​ជា​ស្តេច។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់​បានឃើញ​ព្រះ​អម្ចាស់ ប្រទា​ន​ពរ​ដ​ល់ដា​វីឌ ហើយ​ក៏​បាន​ដឹង​អំពី​ការ​ច្រណែន និង​ក្តី​អំណួត​របស់​បីតា​ទ្រង់​(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១២-១៥)។ ដូច​នេះ យ៉ូណាថាន​មិន​បាន​ព្យាយាម​ដណ្តើម​រាជ​បល្ល័ង្ក ដែល​​មិន​អាច​ក្លាយ​ជា​របស់​ទ្រង់​នោះឡើយ​ ផ្ទុយ​ទៅវិ​ញ ទ្រង់​បាន​ក្លាយ​ជា​មិត្ត​ជិត​ស្និទ្ធ​បំផុត​របស់ដា​វីឌ ហើយថែ​មទាំ​ង​បាន​សង្រ្គោះ​ជីវិត​គាត់​ទៀត(១៩:១-៦ ២០:១-៤)។ អ្នក​ខ្លះអា​ចគិ​ត​ថា យ៉ូណាថាន​បាន​លះ​បង់​ច្រើន​ពេក​ហើយ។ ប៉ុន្តែ បើ​សិន​យើង​ជា​ទ្រង់​វិញ តើ​យើង​ចង់​ឲ្យ​គេនឹ​ក​ចាំដូច​ម្តេច​ខ្លះ…

Read article
ការមិនចុះសម្រុងគ្នា

រំហូរ​នៃ​ជន​ភាស​ខ្លួន ចូល​មក​ក្នុង​សហគមន៍​របស់​ខ្ញុំ បាន​នាំ​ឲ្យមាន​ការ​កើន​ឡើង​នៃ​ពួក​ជំនុំ ក្នុង​តំបន់។ ការ​លូត​លាស់នោះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ឧប​ស័គ្គ​ដែល​យើង​ត្រូវ​ជម្នះ។ សមា​ជិក​ពួក​ជំនុំ​របស់​យើង ត្រូវ​តែ​រៀន​ស្វាគមន៍​អ្នក​មក​ថ្មី​ទាំង​នោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ កំពុង​សម្រប​ខ្លួ​ន​នឹ​ងវ​ប្ប​ធម៌​ថ្មី ភាសា​ថ្មី និង​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​តាម​របៀប​ខុស​គ្នា។ ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​នេះ​ អាច​នាំ​ឲ្យ​មាន​រឿង​ដែល​មិន​សម​ប្រកប​កើត​ឡើង​បាន។ ការ​យល់​ច្រឡំ និង​ការ​មិន​ចុះ​សម្រុង​គ្នា បាន​កើត​មាន​នៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង ដែល​មាន​មនុស្ស។ ដូច​នេះ ព្រះ​វិហារ​មិន​មែន​ជា​ករណី​លើក​លែង​ទេ។ បើ​យើង​មិន​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ហា​ខ្វែង​គំនិត​គ្នា ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូ​វទេ​ បញ្ហា​នេះ អាចមាន​ភាពធ្ងន់ធ្ងរ​កាន់​តែ​ខ្លាំង ប្រែ​ក្លាយ​ទៅ​ជាកា​រ​បែក​បាក់​សាម​គ្គី។ ពេល​ដែល​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិ​មកំពុង​មាន​ការ​លូត​លាស់ មាន​ជម្លោះ​មួយ​បាន​កើត​ឡើង ដោយ​សារ​បញ្ហា​វប្ប​ធម៌​។ ជន​ជាតិ​យូដា​ដែល​និយាយ​ភាសា​ក្រិក(កាន់​តាម​វប្បធម៌​ក្រិក) បាន​ត្អូញ​ត្អែ​ទាស់​នឹង​ជន​ជាតិ​យូដា ដែល​និយាយ​ភាសា​អើរ៉ាម។​ ស្រ្តី​មេម៉ាយ​របស់​ពួក​យូដា​ដែល​និយាយ​ភាសាក្រិ​ក “ត្រូវ​គេ​មើល​រំលង នៅ​ក្នុង​ការចែក​អាហារប្រចំា​ថ្ងៃ”(កិច្ចការ ៦:១)។ ដូច​នេះ ពួក​សាវ័ក​ក៏​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេថា​ “ចូរ​​រើ​ស​យក​៧​នាក់​ក្នុង​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា ជា​អ្នក​មាន​ឈ្មោះ​ល្អ ពេញ​ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ និង​ប្រាជ្ញា នោះ​យើង​ខ្ញុំ​នឹង​តាំង​គេ ឲ្យ​ត្រួត​ត្រា​លើ​ការងារ​នេះ”(ខ.៣)។ អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ជ្រើស​រើស​ទាំង​៧​នាក់ សុទ្ធ​តែ​មាន​ឈ្មោះ​ជា​ភាសា​ក្រិក​(ខ.៥)។ បាន​សេចក្តី​ថា ពួក​គេ​ជាជ​ន​ជាតិ​យូដា ដែល​និយាយ​ភាសាក្រិ​ក ជា​សមាជិក​ពួក​ជំនុំ ដែល​គេ​មិន​បាន​អើពើរ​នោះ។ ការ​សំខាន់​បំផុត គឺ​ពួក​គេ​ទាំង​អស់​គ្នា ត្រូវ​យល់​អំពី​បញ្ហា​នេះ។ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​ដាក់​ដៃ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​ពួក​គេ ហើយ​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ពួក​ជំនុំ​ក៏​មាន​ការ​រីក​ចម្រើន​(ខ.៦-៧)។…

Read article