ការបន្ទាបខ្លួនដែលគ្មានអ្វីអាចប្រៀបផ្ទឹម (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវក៏យាងចេញទៅក្រៅ ទាំងពាក់ភួងបន្លា និងអាវពណ៌ស្វាយនោះ រួចលោក ពីឡាត់ មានប្រសាសន៍ទៅគេថា មើលចុះ មនុស្សនេះហើយ» (យ៉ូហាន ១៩:៥)។ នៅពេលដែលគេជំនុំជម្រះទោសព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានឈរដោយមានភួងបន្លានៅលើព្រះកេស ពាក់អាវវែងរបស់អ្នកដទៃ ហើយត្រូវគេបង្ខំឲ្យកាន់ដើមបបុស តំណាងឲ្យដំបងរាជដែលទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែជាការចំអកឲ្យភាពជាស្ដេចរបស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលលោក ពីឡាត់ ជាអភិបាលជនជាតិរ៉ូម៉ាំងប្រកាសទៅកាន់ហ្វូងមនុស្សដែលកំពុងជ្រួលច្របល់ថា «មើលចុះ មនុស្សនេះហើយ!» ពាក្យទាំងនោះជាពាក្យដែលគេប្រើក្នុងន័យចំអក តែជាពាក្យដែលសក្ដិសមចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់ចំពោះលោកីយ៍។ គំរូរបស់ព្រះអង្គបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវមេរៀនជាច្រើន។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាក្សត្រដែលបានបន្ទាបព្រះកាយ ព្រះអង្គបានអត់ទ្រាំនឹងការប្រមាថមកលើភាពជាក្សត្ររបស់ព្រះអង្គ និងការវាយដំដ៏សាហាវ មុនពេលគេធ្វើគុតព្រះអង្គ តែព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូលការពារអង្គទ្រង់ សូម្បីតែមួយម៉ាត់។ ហើយតើគេបានកាត់ទោសព្រះអង្គពីបទអ្វី? តើពីបទប្រោសជំងឺស្ត្រីដែលពិការអស់រយៈពេល១៨ឆ្នាំ (លូកា ១៣:១០-១៣)? ឬពីបទប្រោសកូនរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ឲ្យរស់ឡើងវិញឬ (លូកា ៧:១១-១៧)? ឬមួយពីបទប្រោសលោក ឡាសា ឲ្យរស់ឡើងវិញ (យ៉ូហាន ១១:១-៤៤)? ពុំនោះទេ តើពីបទលើកក្មេងៗឲ្យអង្គុយលើភ្លៅព្រះអង្គ ហើយលើកទឹកចិត្តពួកសាវ័កឲ្យយល់ថា «នគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា» (ម៉ាថាយ ១៩:១៤)? តើពួកអ្នកចោទប្រកាន់ព្រះយេស៊ូវបានដាក់ទោសព្រះអង្គដោយផ្អែកទៅលើអ្វី? ពួកគេមិនអាចឆ្លើយបានទេ តែពួកគេនៅតែដាក់ទោសព្រះអង្គ។ កាលព្រះអម្ចាស់បន្ទាបខ្លួន ហើយនៅស្ងៀម…
Read article
