នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ

You are here:
ព្រះ​ទ្រង់​ជា​ជំនួយ​របស់​ខ្ញុំ

យ៉ូស្វេ ១៤:៦-១២ ខ្ញុំ​មិន​ព្រម​ខ្លាច​ឡើយ ព្រោះ​ព្រះអម្ចាស់​ទ្រង់​ជា​ជំនួយ​ខ្ញុំ តើ​មនុស្ស​នឹង​ធ្វើ​ដល់​ខ្ញុំ​ជា​យ៉ាង​ណា​បាន​។ ហេព្រើរ ១៣:៦ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ឈ្មោះ រ៉ាលេក(Raleigh) កំពុង​ឈាន​ចូលវ័យ៨៥ឆ្នាំ! ចាប់​តាំងពី​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សន្ទនា​ជា​លើក​ដំបូង​ជាមួយ​គាត់ ប្រហែល៣៥ឆ្នាំ​មុន គាត់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ជា​ច្រើន​សម្រាប់​ខ្ញុំ​។ នៅពេល​ដែល​គាត់​បាន​លើក​ឡើង អំពី​រឿង​នេះ នៅពេល​ថ្មីៗ​នេះ ចាប់​តាំងពី​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ចូល​និវត្តន៍ គាត់​បាន​បញ្ចប់​ការ​និពន្ធ​សៀវភៅ​មួយ​ក្បាល ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​ការងារ​មួយ​ទៀត សម្រាប់​បម្រើ​ព្រះ ក្នុង​ផ្នែក​និពន្ធ​សៀវភៅ ។ ពេល​នោះ ខ្ញុំ​មាន​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍​ណាស់ តែ​មិន​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ទេ​។ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ កាល​លោក​កាលែប មាន​អាយុ៨៥ឆ្នាំ គាត់​ក៏​មិន​បាន​ឈប់​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះអង្គ​ដែរ​។ ជំនឿ និង​ភាព​ប្តូរ​ផ្តាច់​ដែល​គាត់​មាន​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ បាន​ជួយ​ទ្រទ្រង់​ជីវិត​គាត់ ក្នុង​ការ​ឆ្លង​កាត់​ការ​រស់នៅ ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន​ជា​ច្រើន​ទសវត្សរ៍ និង​ក្នុង​សង្គ្រាម ដើម្បី​ថែរក្សា​មរតក​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​សន្យា​ប្រទាន​រាស្រ្ត​អ៊ីស្រាអែល​។ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “សព្វថ្ងៃ​នេះ​ខ្ញុំ​នៅតែ​មាន​កំឡាំង ដូច​ក្នុង​កាលដែល​លោក​ម៉ូសេ​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទៅនោះ​នៅឡើយ កំឡាំង​ខ្ញុំ​ឥឡូវ​នេះ​ក៏​ដូចជា​កាលពី​ដើម​ដែរ សំរាប់​នឹង​ទៅ​ច្បាំង​ទាំង​ចេញទៅ​ហើយ​ចូល​មក​វិញ​ផង”(យ៉ូស្វេ ១៤:១១)។ តើ​គាត់​អាច​មាន​ជ័យ​ជម្នះ ដោយ​របៀបណា? លោក​កាលែប​បាន​ប្រកាស​ថា គឺ​ដោយ​ព្រះអម្ចាស់​គង់នៅ​ជាមួយ​គាត់(ខ.១២)។ ព្រះ​ទ្រង់​ជួយ​អ្នក​ដែល​ទុកចិត្ត​ព្រះអង្គ​អស់ពី​ចិត្ត ទោះ​ពួកគេ​មាន​អាយុ​ប៉ុន្មាន ស្ថិត​ក្នុង​ដំណាក់​កាលណា ឬ​កាលៈទេសៈ​មួយ​ណា ក្នុង​ជីវិត​ក៏ដោយ​។ ព្រះអម្ចាស់​បាន​បង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់ ឲ្យ​មនុស្ស​បាន​ឃើញ តាមរយៈ​ព្រះគ្រីស្ទ​។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​ជឿ​លើ​ព្រះ…

Read article
រួបរួម​ដោយ​អំណោយ​ទាន​ផ្សេង​គ្នា ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ

១កូរិនថូស ១២:១២-១៤,២១-២៧ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ដាក់​ចុះ​នូវ​អវយវៈ​នីមួយ​ៗ ក្នុង​រូបកាយ​តាម​ព្រះហឫទ័យ​ទ្រង់​។ ១កូរិនថូស ១២:១៨ ក្នុង​អត្ថបទ​ដែល​សាស្ត្រាចារ្យ ដេនីល បូ​មែន (Daniel Bowman Jr) បាន​និពន្ធ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ការ​បម្រើ និង​លក្ខណៈ​ផ្សេងៗ​នៃ​ការ​បម្រើ” គាត់​បាន​រៀបរាប់​អំពី​ការ​លំបាក ក្នុង​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ជ្រើស​រើស​យក​របៀប​នៃ​ការ​បម្រើ​ពួក​ជំនុំ​គាត់ ក្នុង​នាម​គាត់​ជា​មនុស្ស​មាន​ជំងឺ​អូទិហ្សិម​។ គាត់​បាន​ពន្យល់​ថា “អ្នក​ជំងឺ​អូទីហ្សិម​ត្រូវតែ​បង្កើត​ផ្លូវ​ថ្មី សម្រាប់​ដើរទៅ​មុខ រៀង​រាល់​ពេល ជា​ផ្លូវ​ពិសេស ដែល​ត្រូវ​ការ​ពេល​វេលា​សម្រាក​ម្នាក់ឯង ដើម្បី​ឲ្យ​មាន​កម្លាំង​ឡើង​វិញ ទាំង​ខាង​ផ្លូវ​ចិត្ត ផ្លូវ​អារម្មណ៍ និង​ផ្លូវ​កាយ… តាម​ញាណ​ទាំង៥ និង​ក្នុង​កំរិត​នៃ​ភាព​សុខ​ស្រួល… នៅពេល​ណាមួយ នៅ​ថ្ងៃ​នីមួយៗ ទោះ​គេ​បាន​ឲ្យ​តម្លៃ​មក​លើ​យើង ផ្អែក​ទៅលើ​កម្លាំង​របស់​យើង ហើយ​មាន​ការ​យោគ​យល់​ចំពោះ​តម្រូវការ​របស់​យើង​ឬ​អត់​ក៏ដោយ ជាជាង​មិន​រាប់​បញ្ចូល​យើង ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ដទៃ ដោយសារ​ភាព​ខ្វះ​ចន្លោះ​របស់​យើង ។​ល​។” គាត់​ក៏បាន​រៀបរាប់​ទៀត​ថា “សម្រាប់​មនុស្ស​ជា​ច្រើន ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ដូច​នេះ​នាំមក​នូវ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​អាទិភាព ឬ​របៀប​នៃ​ការ​រស់នៅ​របស់​ពួកគេ​ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ ដោយ​មានផល​ល្អ​ចំពោះ​ពួកគេ តែ​អាច​មាន​ផល​ប៉ះ​ពាល់​មិន​ល្អ​មក​លើ​ខ្ញុំ”។ លោក​បូ​មែន ​ជឿ​ថា ការ​បង្រៀន​អំពី​ភាព​ពេញវ័យ ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ពិពណ៌នា ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក១២ អាច​ធ្វើ​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ​ដែល​នាំមក​នូវ​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​។ ដែល​ក្នុង​នោះ ខ.៤…

Read article
ព្រះយេស៊ូវ​ជា​អ្នក​បង្កើត​សន្តិភាព​ពិត​ប្រាកដ

យ៉ូហាន ១៦:២៥-៣៣ ខ្ញុំ​ប្រាប់​សេចក្តី​ទាំង​នេះ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា បាន​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត ដោយសារ​ខ្ញុំ​។ យ៉ូហាន ១៦:៣៣ កាលពី​ថ្ងៃទី៣០ ខែ​ធ្នូ ឆ្នាំ១៨៦២ សង្គ្រាម​ស៊ីវិល​នៅ​អាមេរិក​បាន​រីក​រាល​ដាល​កាន់តែ​ខ្លាំង​។ កងទ័ព​រដ្ឋ​សហព័ន្ធ និង​កងទ័ព​រដ្ឋ​សហភាព​បាន​បោះ​ជំរុំ​នៅ​ចម្ងាយ៧រយម៉ែត្រពី​គ្នា នៅ​លើ​ត្រើយ​ម្ខាង​ម្នាក់ នៃ​ទន្លេ​ស្ទោន ក្នុង​រដ្ឋ​ថេនេស៊ី​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួកគេ​កំពុង​កំដៅ​ខ្លួន នៅ​ជុំ​វិញ​ភ្លើង​ជំរុំ កងទ័ព​រដ្ឋ​សហព័ន្ធ​ក៏បាន​ចាប់​កាន់​វីយូឡុង និង​ហាម៉ូនីកា​មក​ប្រគំ​ភ្លេង​បទ “យែងគី ឌូឌល”។ កងទ័ព​រដ្ឋ​សហភាព​ក៏​បាន​ឆ្លើយតប ដោយ​ប្រគុំ​បទ “ឌី​ស៊ី”។ អ្វី​ដែល​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំគាល់​នោះ កងទ័ព​ទាំង​ពីរ​ក៏​បាន​ប្រគំ​ភ្លេង​រួម​គ្នា នូវ​បទ “ឱ​ផ្ទះ​ដ៏​កក់​ក្តៅ”។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ភាព​ត្រូវ​រ៉ូវ​គ្នា ដោយ​សូរ​សម្លេង​តន្រ្តី​មិន​មាន​រយៈ​ពេល​យូរ​ទេ​។ នៅពេល​ព្រឹក​ឡើង ពួកគេ​ក៏​បាន​ដាក់​វីយូឡុង​ចុះ ហើយ​ចាប់​កាន់​កាំភ្លើង​ឡើង​វិញ​។ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​ទាហាន​ជាង ​២ម៉ឺន​នាក់ បាត់បង់​ជីវិត​។ ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​យើង​ជា​មនុស្ស ក្នុង​ការ​បង្កើត​សន្តិភាព ពិតជា​មាន​ភាព​រួញ​ខ្លី​ណាស់​។ ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​បាន​បញ្ចប់​នៅ​កន្លែង​មួយ ហើយក៏​បាន​ផ្ទុះ​ឡើង នៅ​កន្លែង​ផ្សេង​ទៀត​។ ជំលោះ​ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង អាច​រក​ឃើញ​ភាព​សុខដុម តែ​ប៉ុន្មាន​ខែ​ក្រោយមក ជំលោះ​ក៏បាន​កើត​ឡើងជា​ថ្មី​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​បង្រៀន​យើង​ថា មាន​តែ​ព្រះអម្ចាស់​ទេ ដែល​អាច​ប្រទាន​សន្តិភាព​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ​បាន​។ ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​យ៉ាង​ច្បាស់​ថា “ខ្ញុំ​ប្រាប់​សេចក្តី​ទាំង​នេះ…

Read article
ការ​ជួយ​ទ្រទ្រង់​គ្នា ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ

សា​ស្តា ៤:៧-១២ ពួរ៣ធ្លុង​មិន​ងាយ​ដាច់​ទេ​។ សា​ស្តា ៤:១២ មាន​ពេល​មួយ លោកយ័រឌិន(Jordon) បាន​ចូល​រួម​កម្មវិធី​ប្រកួត​ជីវិត​ពិត ដែល​មាន​ចាក់​ផ្សាយ​ក្នុង​ទូរទស្សន៍ ដែល​ក្នុង​នោះ អ្នក​ចូល​រួម​ទាំង​អស់​ត្រូវ​រស់នៅ​ម្នាក់ឯង​ក្នុង​តំបន់​ព្រៃ​ភ្នំ ដោយ​ប្រើ​ស្បៀង​អាហារ និង​សម្ភារៈ​តិច​បំផុត ឲ្យ​បាន​រយៈ​ពេល​យូរ​បំផុត​តាម​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​។ គាត់​បាន​បង្ខំ​ចិត្ត​បោះបង់ចោល​ការ​ប្រកួត មិនមែន​ដោយសារ​គាត់​ខ្លាច​សត្វ​ខ្លាឃ្មុំ​កាច​សាហាវ អាកាស​ធាតុ​ត្រជាក់​ដល់​កក ការ​មាន​របួស ឬ​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន​អាហារ​នោះ​ទេ តែ​គឺ​ដោយសារ​គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ឯកោ​ពេក ហើយ​មាន​បំណង​ចិត្ត​ចង់​ត្រឡប់​ទៅ​គ្រួសារ​គាត់​វិញ​។ គាត់​ថា “ខ្ញុំ​ដឹង​ថា វិធី​តែមួយ​ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ជោគជ័យ​ក្នុង​ការ​ប្រកួត​នេះ​បាន គឺ​ត្រូវ​បំភ្លេច​ផ្ទះ និង​ប្រពន្ធ កូន​ប្រុស និង​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ​។ តែ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​មិន​អាច​ឈប់​គិត​អំពី​ពួកគេ​បានទេ​។ យើង​មាន​ចំណង​ទាក់ទង​ដ៏​រឹងមាំ ក្នុង​ចិត្ត និង​វិញ្ញាណ​យើង គ្មាន​អ្វី​អាច​បំបែក​បាន​ឡើយ”។ យើង​អាច​មាន​ជំនាញ​រស់នៅ​ម្នាក់ឯង​ក្នុង​ព្រៃ ប៉ុន្តែ ការ​កាត់​ផ្តាច់​ខ្លួន​យើង​ចេញ​ពី​សហគមន៍ គឺជា​ផ្លូវ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​បរាជ័យ​ក្នុង​ជីវិត​។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​សា​ស្តា​បាន​ចែងថា “មាន​គ្នា២នាក់ នោះ​វិសេស​ជាង​នៅ​តែឯង… ដ្បិត​បើ​ដួល នោះ​ម្នាក់​នឹង​ជ្រោង​គ្នា​ឡើង​វិញ”(៤:៩-១០)។ ពួក​ជំនុំ​ដែល​ថ្វាយ​ព្រះ​កិតិ្ត​នាម​ដល់​ព្រះគ្រីស្ទ មាន​ភាព​ចាំបាច់​ដល់​ការ​លូត​លាស់​របស់​យើង ទោះ​សហគមន៍​នោះ​មាន​ភាព​រញ៉េរញ៉ៃ​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ​។ យើង​មិន​អាច​ជម្នះ​ទុក្ខ​លំបាក​ក្នុង​លោកិយ​នេះ​បានទេ បើសិន​ជា​យើង​ព្យាយាម​ដោះ​ស្រាយ ដោយ​ពឹង​សមត្ថ​ភាព​ខ្លួន​ឯង​តែ​ម្យ៉ាង​។ ការ​ហត់​នឿយ​តែ​ម្នាក់ឯង គឺជា​ការនឿយហត់​ដែល​គ្មានន័យ(ខ.៨)។ បើ​យើង​នៅតែ​ម្នាក់ឯង យើង​ងាយ​នឹង​ជួប​គ្រោះ​ថ្នាក់(ខ.១១-១២)។ ឯពួរ៣ធ្លុង​មិន​ងាយ​ដាច់​ទេ គឺ​ខុសពី​ខ្សែ​ដែល​មានតែ១ធ្លុង(ខ.១២)។…

Read article
ភាព​ជូរ​ល្វីង នៃ​បង្អែម​ដែល​បាន​លួច​គេ

សុភាសិត ២០:១១-១៧ សុភាសិត ២០:១៧ ចោរ​មួយ​ក្រុម​ក្នុង​ប្រទេស​អាឡឺម៉ង់ បាន​លួច​ទូរ​សណ្ដោង​មួយ ផ្ទុក​ទៅ​ដោយ​ស្ករ​សូ​កូឡា​ជាង២០តោន ក្នុង​ទូរ​បង្កក​អាហារ​។ គេ​បាន​ប៉ាន់​ប្រមាណ​ថា ស្ករ​សូ​កូឡា​ដែល​មាន​រស់​ជាតិ​ផ្អែម​ឆ្ងាញ់​នោះ មាន​តម្លៃ​សរុប​ប្រហែល​៨ម៉ឺន​ដុល្លា​។ ប៉ូលិស​ក្នុង​តំបន់​ក៏បាន​អំពាវនាវ ឲ្យ​គេ​រាយ​ការណ៍​មក​កាន់​ប៉ុស្តិ៍ប៉ូលីស​ជា​បន្ទាន់ បើសិន​ជា​មាន​នរណា​ម្នាក់​បាន​ទទួល​ស្ករ​សូ​កូឡា​ក្នុង​បរិមាណ​ច្រើន​ខុសពី​ធម្មតា ឬ​បាន​ទទួល​តាម​របៀប​មិន​ប្រក្រតី​។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ អ្នក​ដែល​បាន​លួច​ស្ករ​សូ​កូឡា​ដ៏​ផ្អែម​ឆ្ងាញ់​នោះ នឹង​ទទួលផល​វិបាក​ដ៏​ជូរ​ល្វីង និង​ខក​ចិត្ត​មិនខាន បើសិន​ជា​ពួកគេ​ត្រូវ​ប៉ូលិស​ចាប់​ខ្លួន និង​ទទួល​ទោស​តាម​ច្បាប់! រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ គោលការណ៍​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត​ដែល​បាន​ចែងថា “អាហារ​ដែល​មនុស្ស​ណា​បាន ដោយ​ការ​កំភូត នោះ​រមែង​ឆ្ងាញ់​ដល់​ខ្លួន តែ​ក្រោយមក មាត់​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ក្រួស​វិញ”​(២០:១៧)។ អ្វីៗ​ដែល​យើង​ទទួល​បាន ដោយ​ការ​បោក​ប្រាស់ ឬ​តាម​ផ្លូវ​ខុស អាច​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​រស់​ជាតិ​ផ្អែម​ពី​ដំបូង ដោយ​មាន​ភាព​រំភើប​រីករាយ និង​ការ​អរ​សប្បាយ​តែ​មួយ​រយៈ​ពេល​។ ប៉ុន្តែ ទី​បំផុត​រស់​ជាតិ​របស់​វា ក៏​លែង​ផ្អែម​ឆ្ងាញ់​ទៀត ហើយ​ការ​បោក​ប្រាស់​របស់​យើង ក៏បាន​នាំ​ឲ្យ​យើង​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច និង​មាន​បញ្ហា​។ ផល​វិបាក​នៃ​កំហុស ការ​ភ័យ​ខ្លាច និង​បាប អាច​បំផ្លាញ​ជីវិត និង​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​របស់​យើង​។ គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែងថា “សូម្បីតែ​កូន​ក្មេង​ក៏​សំដែង​ខ្លួន ដោយសារ​កិរិយា​ប្រព្រឹត្ត​របស់​វា​ដែរ ឲ្យ​ដឹង​ជា​កិរិយា​នោះ​បរិសុទ្ធ ហើយ​ត្រឹម​ត្រូវ​ឬ​យ៉ាងណា”(ខ.១១)។ សូម​ឲ្យ​ពាក្យ​សម្តី និង​សកម្មភាព​របស់​យើង បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ឃើញ​ចិត្ត​ដ៏​បរិសុទ្ធ ដែល​យើង​មាន​សម្រាប់​ព្រះអម្ចាស់ គឺ​មិនមែន​ឃើញ​ចិត្ត​ជូរ​ល្វីង…

Read article
គ្រួសារ​ពិតជា​សំខាន់​ណាស់

ហេព្រើរ ១២:១៤-១៧ ចូរ​ដេញ​តាម​សេចក្តី​មេ​ត្រី ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ចុះ​។ ហេព្រើរ ១២:១៤ មាន​ពេល​មួយ បង​ស្រី និង​បង​ប្រុស​ខ្ញុំ ហើយ​និង​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្តហោះ ចេញពី​រដ្ឋ​ដែល​យើង​កំពុង​រស់នៅ​រៀង​ខ្លួន ដើម្បី​ទៅ​ចូល​រួម​ពិធី​បុណ្យសព​របស់​ពូ​របស់​យើង ហើយក៏​បាន​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​ជីដូន​របស់​យើង ដែល​មាន​អាយុ៩០ឆ្នាំ​។ គាត់​បាន​ក្លាយ​ជា​ជន​ពិការ ដោយសារ​ដាច់​សរសៃ​ឈាម​ខួរ​ក្បាល ហើយក៏​បាន​បាត់បង់​សមត្ថភាព​និយាយ ហើយ​អាច​ប្រើ​បានតែ​ដៃ​ស្តាំ​របស់​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​អង្គុយ​នៅ​ជុំវិញ​គ្រែ​គេង​គាត់ គាត់​ក៏បាន​លូកដៃ​ស្តាំ​របស់​គាត់ មក​ចាប់ដៃ​យើង​ម្នាក់ៗ ដោយ​ទាញ​ដៃ​យើង​មក​ដាក់​ពី​លើ​គ្នា ចំ​បេះ​ដូង​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​អង្អែល​ដៃ​យើង​ថ្នម​ៗ ឲ្យ​នៅ​នឹង​មួយ​កន្លែង​។ តាមរយៈ​ភាសា​កាយ​វិការ​របស់​គាត់ គាត់​កំពុង​ប្រាប់​យើង​ថា “គ្រួសារ​សំខាន់​ណាស់”។ គាត់​កំពុង​និយាយ​ពាក្យ​នេះ តាមរយៈ​កាយ​វិការ​មក​កាន់​បង​ប្អូន​បង្កើត ដែល​មាន​ការ​បែក​បាក់​ទំនាក់​ទំនង និង​ដាច់​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​គ្នា​។ ក្នុង​ពួក​ជំនុំ ជា​មហា​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ យើង​ក៏​អាច​មាន​ការ​បែក​បាក់ និង​ដាច់​ចេញពី​គ្នា​ផង​ដែរ​។ យើង​ប្រហែល​ជា​បាន​បណ្តោយ​ឲ្យ​ចិត្ត​ល្វីងជូរចត់ បំបែក​យើង​ចេញពី​គ្នា​។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ​បាន​បង្រៀន​យើង អំពី​ចិត្ត​ជូរ​ល្វីង ដែល​បាន​បំបែក​លោក​អេសាវ ចេញពី​លោក​យ៉ាកុប ជា​ប្អូន​ប្រុស​របស់​គាត់(ហេព្រើរ ១២:‌១៦) ហើយក៏​បាន​ជំរុញ​យើង​ជា​បង​ប្អូន ឲ្យ​រួបរួម​គ្នា​ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​នៃ​ព្រះ​។ “ចូរ​ដេញ​តាម​សេចក្តី​មេ​ត្រី ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំង​អស់”(ខ.១៤)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ ពាក្យ​ដេញ​តាម​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​ នូវ​ការ​លះបង់​ស្ម័គ្រ​ពី​ចិត្ត ក្នុង​ការ​ផ្សះផ្សា​ជា​មួយ​បង​ប្អូន​ក្នុង​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ​។ និយាយ​រួម យើង​ម្នាក់ៗ​សុទ្ធតែ​ខិតខំ​ដេញ​តាម​សេចក្តី​មេ​ត្រី​។ គ្រួសារ​ពិតជា​សំខាន់​ណាស់…

Read article
ជ្រលង​នៃ​ការ​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ

២កូរិនថូស ២០:២១-២៦ នៅ​ថ្ងៃទី៤គេ​ប្រជុំ​គ្នា នៅ​ច្រក​ភ្នំ​បេរ៉ាកា​។ ២របាក្សត្រ ២០:២៦ លោក​វីលៀម ខោភ័រ(William Cowper) ជា​កវី​កំណាព្យ ដែល​មាន​ជំងឺ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត អស់​រយៈ​ពេល​ភាគ​ច្រើន​នៃ​ជីវិត​គាត់​។ បន្ទាប់ពី​គាត់​បរាជ័យ​ក្នុង​ការ​ព្យាយាម​ធ្វើ​អត្តឃាត គាត់​ក៏បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចូល​ទៅ​សម្រាក​ព្យាបាល ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ​សម្រាប់​មនុស្ស​វិកល​ចរិត​។ ប៉ុន្តែ នៅ​ទីនោះ តាមរយៈ​ការ​ថែទាំ​របស់​គ្រូ​ពេទ្យ​ជា​គ្រីស្ទបរិស័ទ លោក​ខោភ័រ ក៏​បាន​ទទួល​យក​សេចក្តី​ជំនឿ​ដ៏​កក់​ក្តៅ និង​សំខាន់ ចំពោះ​ព្រះយេស៊ូវ​។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន គាត់​ក៏បាន​ក្លាយ​ជា​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​លោក​ចន ញូតុន(John Newton) ជា​គ្រូ​គង្វាល និង​អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​សកល ដែល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់ ឲ្យ​ចូល​រួម​និពន្ធ​បទ​ចម្រៀង​ទំនុក​សកល​មួយ​បទ សម្រាប់​ពួក​ជំនុំ​របស់​ពួកគេ​។ ក្នុង​ចំណោម​ទំនុក​សកល​ដែល​លោក​ខោភ័រ​បាន​និពន្ធ ក៏​មាន​បទ “ព្រះអង្គ​ធ្វើ​ការ​តាម​របៀប​ដ៏​អាថ៌កំបាំង”ផង​ដែរ ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ ផ្អែក​ទៅ​លើ​ទី​បន្ទាល់​របស់​គាត់ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​សរសេរ​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “ឱ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​អើយ ចូរ​មាន​ចិត្ត​ក្លាហាន​ឡើង អ័ភ្រ​ដែល​អ្នក​ភ័យ​ខ្លាច​យ៉ាង​នេះ គឺ​បាន​បង្កប់​ទៅ​ដោយ​សេចក្តី​មេត្តា​ធំ​ដល់​ម្ល៉េះ ហើយ​នឹង​រលាយ​បាត់ ចេញ​ជា​ព្រះពរ​ធ្លាក់​មក​លើ​អ្នក”។ ប្រជាជន​នៃ​នគរ​យូដា ក៏​បាន​ជួប​សេចក្តី​សប្បុរស​របស់​ព្រះអម្ចាស់ តាម​របៀប​ដែល​ពួកគេ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់ ដូច​លោក​ខោភ័រ​ផង​ដែរ​។ នៅពេល​ដែល​កងទ័ព​សត្រូវ​បាន​ចង​សម្ព័ន្ធ​គ្នា ដើម្បី​ឈ្លានពាន​ទឹកដី​របស់​ពួកគេ ស្តេច​យ៉ូសាផាត​ក៏បាន​ឲ្យ​ពួក​បណ្តាជន​មក​ជួបជុំ​គ្នា​អធិស្ឋាន​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​កងទ័ព​នៃ​នគរ​យូដា​ដើរ​ដង្ហែ​ជា​ក្បួន ទៅ​កាន់​សមរ​ភូមិ ពួក​ប្រុសៗ​នៅ​ជួប​មុខ​គេ​ក៏បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះអម្ចាស់(២របាក្សត្រ ២០:២១)។ ពួក​សត្រូវ​ឈ្លានពាន​ក៏​មាន​ការ​ភាន់​ភាំង…

Read article
សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​សុភាព​របស់​ព្រះអង្គ

ហូសេ ១១:១-៤ អញ​បាន​ធ្វើ​ដល់​គេ ដូចជា​អ្នក​ដែល​លើក​បង្ហើប​នឹម នៅ​ក​គោ​ហើយ​ដាក់​ស្មៅ​នៅ​មុខ​វា​។ ហូសេ ១១:៤ ក្នុង​វីដេអូ​ដែល​គេ​បាន​ថត កាលពី​ឆ្នាំ២០១៧ គេ​ឃើញ​បុរស​ជា​ឪពុក​ម្នាក់​កំពុង​លួង​កូន​ប្រុស​គាត់​មាន​អាយុ២ខែ​ឲ្យ​បាត់​យំ ខណៈ​ពេល​ដែល​ទារក​នោះ​កំពុង​ទទួល​វ៉ាក់សាំង​។ ទិដ្ឋភាព​ក្នុង​វីដេអូ​នេះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ចាប់​អារម្មណ៍​នៅ​ទូ​ទាំង​ពិភពលោក មក​លើ​របៀប​ដែល​ឪពុក​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​កូន​របស់​គាត់​។ បន្ទាប់ពី​ពេទ្យ​បាន​ចាក់​វ៉ាក់សាំង​រួចរាល់​ហើយ បុរស​ជា​ឪពុក​ក៏បាន​លើក​កូន​ប្រុស​គាត់​ពរ​នៅ​ជិត​ថ្ពាល់​គាត់ ហើយ​កូន​គាត់​ក៏​បាន​ឈប់​យំ ក្នុងរយៈ​ពេល​តែ​ពីរបី​វិនាទី​ប៉ុណ្ណោះ​។ គ្មាន​អ្វី​ដែល​នាំមក​នូវ​ការ​ធានា ខ្លាំង​ជាង​ការ​ថែទាំ​ដ៏​ស្រទន់​របស់​ឪពុក​ម្តាយ​ដែល​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​កូន​របស់​ខ្លួន​ឡើយ​។ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប មាន​ការ​ពិពណ៌នា​ល្អៗ​ជា​ច្រើន​អំពី​ព្រះអម្ចាស់ ថា​ព្រះអង្គ​ជា​ឪពុក​ម្តាយ​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់ ជា​រូប​ភាព​ដែល​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​មាន​ចំពោះ​កូន​របស់​ខ្លួន​។ ក្នុង​គ្រា​សញ្ញា​ចាស់ ហោរា​ហូសេ​បាន​ទទួល​ព្រះ​រាជ​សារ​ពី​ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បី​ប្រកាស​ដល់​ពួក​អ៊ីស្រាអែល កំពុង​រស់នៅ​ក្នុង​នគរ​ខាង​ជើង ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​នគរ​បែក​បាក់​។ ព្រះអង្គ​បាន​ត្រាស់ហៅ​ពួកគេ ឲ្យ​វិល​ត្រឡប់​មក​រក​ទំនាក់​ទំនងជា​មួយ​ព្រះអង្គ​វិញ​។ លោក​ហូសេ​ក៏បាន​រំឭក​ពួកគេ អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ ក្នុង​នាម​ព្រះអង្គ​ជា​ឪពុក​ដ៏​សុភាព គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះអង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា : “ក្នុង​គ្រា​នោះ​ដែល​អ៊ីស្រាអែល​នៅ​ក្មេង​នៅឡើយ​នោះអញ​បាន​ស្រឡាញ់​វា ក៏​បាន​ហៅ​កូន​អញ​ចេញពី​ស្រុក​អេស៊ីព្ទ​មក”(ហូសេ ១១:១)។ ព្រះបន្ទូល​សន្យា​ដែល​បាន​ធានា អំពី​ការ​យក​ព្រះទ័យ​ទុកដាក់ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ក៏​សម្រាប់​យើង​រាល់​គ្នា​ផង​ដែរ​។ ព្រះ​អង្គ​នៅ​តែ​ហៅ​យើង​ថា កូន​របស់​ព្រះអង្គ ទោះ​យើង​ស្វែងរក​ការ​ថែរក្សា​ដ៏​សុភាព​របស់​ព្រះអង្គ បន្ទាប់​យើង​បាន​បដិសេធន៍​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​អង្គ​មួយ​រយៈ​ពេល ឬ​ដោយសារ​ការ​ឈឺ​ចាប់ និង​ទុក្ខ​វេទនា​ក្នុង​ជីវិត​យើង​ក៏​ដោយ(១យ៉ូហាន ៣:១) ហើយ​ព្រះ​ហស្ត​នៃ​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​របស់​ព្រះអង្គ តែង​តែ​បើក​ចំហរ ដើម្បី​ទទួល​យើង(២កូរិនថូស ១:៣-៤)។—Lisa M.…

Read article
ការ​ជ្រើស​រើស​យក​ផ្លូវ​ជីវិត

សុភាសិត ១៤:៨-១២ មាន​ផ្លូវ​មួយ​ដែល​មើលទៅ​ដូចជា​ត្រឹម​ត្រូវ​ល្អ ដល់​មនុស្ស តែ​ចុង​បំផុត​នៃ​ផ្លូវ​នោះ គឺជា​សេចក្តី​ស្លាប់​វិញ​។ សុភាសិត ១៤:១២ មាន​ពេល​មួយ លោក​គ្រូ​គង្វាល​ ដាមៀន(Damian) បាន​រៀបចំ​ពេល​ទៅ​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​អ្នក​ជំងឺ​ពីរ​នាក់ ដែល​ជិត​ស្លាប់​ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ​ផ្សេង​គ្នា ហើយ​ធ្លាប់​បាន​ជ្រើស​រើស​យក​ផ្លូវ​ជីវិត​ពីរ​ខុស​គ្នា​។ អ្នក​ជំងឺ​ទីមួយ​ជា​ស្រ្តី​ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ខ្លាំង​។ ការ​បម្រើ​អ្នក​ដទៃ​ដោយ​មិន​គិត​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ស្រឡាញ់​គាត់​។ គ្រីស្ទបរិស័ទ​ផ្សេង​ទៀត​បាន​មក​ជួប​ជុំ​គ្នា នៅ​ជុំ​វិញ​គាត់ ដោយ​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់ ហើយ​ក្តី​សង្ឃឹម​ក៏បាន​កើត​មាន​ពេញ​បន្ទប់​ដែល​គាត់​សម្រាក​ព្យាបាល​។ ក្នុង​មន្ទីរ​ពេទ្យ​មួយ​ទៀត សាច់​ញាតិ​របស់​សមាជិក​ពួក​ជំនុំ​របស់​លោក​គ្រូ ដាមៀម ក៏​កំពុងតែ​មាន​ជំងឺ​ជិត​ស្លាប់​ផង​ដែរ​។ បុរស​នោះ​មាន​ចិត្ត​រឹង​ទទឹង ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​ការ​រស់នៅ​មាន​ការ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង ហើយ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​គាត់​មាន​ភាព​រញ៉េរញ៉ៃ ក្នុង​ការ​រស់នៅ ដោយសារ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ខុស និង​ទង្វើ​អាក្រក់​របស់​គាត់​។ បរិយាកាស​នៃ​ជីវិត​ចុង​ក្រោយ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​អំពី​ភាព​ខុស​គ្នា​នៃ​ការ​រស់នៅ​របស់​ពួកគេ​។ អ្នក​ដែល​បាន​ខកខាន​មិន​បាន​ពិចារណា អំពី​គោលដៅ​ដែល​ពួកគេ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក ក្នុង​ជីវិត ច្រើនតែ​ជាប់​គាំង​ជីវិត ក្នុង​កន្លែង​ដ៏​លំបាក មិន​ចង់​ឲ្យ​រស់នៅ និង​ឯកោ​។ បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ១៤:១២ បាន​កត់​សំគាល់​ថា “មាន​ផ្លូវ​មួយ​ដែល​មើលទៅ​ដូចជា​ត្រឹម​ត្រូវ​ល្អ ដល់​មនុស្ស តែ​ចុង​បំផុត​នៃ​ផ្លូវ​នោះ គឺជា​សេចក្តី​ស្លាប់​វិញ”។ ទោះ​យើង​ក្មេង​ឬ​ចាស់ មាន​ជំងឺ ឬ​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ច្រើន ឬ​ក្រី​ក្រ​ក្តី យើង​នៅតែ​មាន​ឱកាស​ពិនិត្យ​មើល​ផ្លូវ​ជីវិត​របស់​យើង​ឡើង​វិញ គឺ​មិន​ទាន់​យឺត​ពេល​ទេ​។…

Read article
ត្រៀម​ខ្លួន​ចេញទៅ​តាម​ការ​ត្រាស់ហៅ

អេភេសូរ ៤:១-៧,១១-១៦ ខ្ញុំ​ទូន្មាន​អ្នក​រាល់​គ្នា​ថា ចូរ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដើរ​បែប​គួរ​នឹង​ការងារ ដែល​ទ្រង់​បាន​ហៅ​មក​ធ្វើ​ចុះ​។ អេភេសូរ ៤:១ សៀវភៅ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា តួរ​លេខ​ដែល​បាន​បម្រុង​ទុក បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ត្រៀម​ខ្លួន​របស់​លោក ចន គ្លែន(John Glenn) សម្រាប់​ការហោះហើរ​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ទី​អវកាស​ នៅ​ក្រៅ​ភព​ផែន​ដី​។ កុំព្យូទ័រ​ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៦២ នៅ​មាន​ភាព​ក្មេង​ខ្ចី និង​រញ៉េរញ៉ៃ ងាយ​នឹង​ធ្វើ​ការ​គណនា​ខុស​។ លោក​គ្លែន​មិន​បាន​ទុក​ចិត្ត​លើ​កុំព្យូទ័រ​រទាំង​នោះ​ទេ ហើយ​មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ អំពី​ការ​គណនា​សម្រាប់​ការ​បាញ់​បង្ហោះ​យានអវកាស​។ តែ​គាត់​ស្គាល់​ស្រ្តី​ម្នាក់​មាន​ខួរ​ក្បាល​ឆ្លាត​វ័យ ដែល​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​បន្ទប់​ខាង​ក្រោយ អាច​ធ្វើ​ការ​គណនា​បាន​យ៉ាង​សុក្រឹត​។ គាត់​ទុកចិត្ត​នាង​។ លោក​គ្លែន​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “បើ​នាង​និយាយ​ថា ការ​គណនា​សម្រាប់​ការ​បាញ់​បង្ហោះ​យាន​នោះ​មាន​ភាព​ត្រឹម​ត្រូវ ​ខ្ញុំ​អាច​ត្រៀម​ខ្លួន​ជា​ស្រេច​សម្រាប់​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ទី​អវកាស”។ ស្រ្តី​នោះ​មាន​ឈ្មោះ ខាត់ធើរីន ចនសិន(Katherine Johnson) ជា​គ្រូ​បង្រៀន និង​ជា​ស្រ្តី​មាន​កូន​បី​នាក់​។ នាង​ស្រឡាញ់​ព្រះយេស៊ូវ ហើយ​បាន​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះអង្គ ក្នុង​ពួក​ជំនុំ​របស់​នាង​។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ពរ​គាត់ ឲ្យ​មាន​គំនិត​ឆ្លាត​គួរ​ឲ្យ​កត់​សំ​គាល់​។ អង្គ​ការ​ណាសា​ក៏​បាន​ហៅ​គាត់​ឲ្យ​ចូល​ធ្វើ​ការ ក្នុង​ចុង​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ១៩៥០ ដើម្បី​ជួយ​ដល់​កម្មវិធី​អវកាស​។ គាត់​ជា “ស្ត្រី​វ័យ​ឆ្លាត” ដែល​លោក​គ្លែន​ត្រូវ​ការ​ក្នុង​ការងារ​គាត់ និង​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម “មនុស្ស​កុំព្យូទ័រ” ដែល​គេ​បាន​ជួល​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​អង្គ​ការ​ណាសា​ក្នុង​សម័យ​នោះ​។ ព្រះ​ទ្រង់​ប្រហែល​មិន​បាន​ត្រាស់ហៅ​យើង​ឲ្យ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ជំនាញ​ផ្នែក​គណិត​វិទ្យា​ដ៏​ឆ្លាត​វ័យ តែ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ហៅ​យើង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ទទួល “ព្រះ​គុណ​ផ្តល់​មក​យើង​រាល់​គ្នា​រៀង​រាល់​ខ្លួន តាម​ខ្នាត​អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ…

Read article