ភាពជាសហគមន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
កិច្ចការ ២:៣៨-៤៧ អ្នកទាំងនោះក៏នៅតែព្យាយាមក្នុងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ហើយក្នុងសេចក្តីប្រកបគ្នា ព្រមទាំងការកាច់នំបុ័ង និងសេចក្តីអធិស្ឋានផង។ កិច្ចការ ២:៤២ នៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសបាហាម៉ាស មានកោះតូចមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា “កោះរញ៉េរញ៉ៃ”។ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩ កោះនោះជាកន្លែងផលិតអំបិលដ៏សកម្ម តែដោយសារការធ្លាក់ចុះនៃឧស្សាហ៍កម្មនេះ មនុស្សជាច្រើនបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅកោះជិតខាង។ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ មានមនុស្សតិចជាង៨០នាក់ កំពុងរស់នៅទីនោះ ដោយមាននិកាយ៣ខុសគ្នា តែពួកគេបានជួបជុំគ្នាក្នុងកន្លែងមួយ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ និងប្រកបគ្នារៀងរាល់សប្តាហ៍។ ដោយសារនៅទីនោះមិនសូវមានមនុស្សរស់នៅ ការរស់នៅជាសហគមន៍មានសារៈសំខាន់ជាពិសេសសម្រាប់ពួកគេ។ ពួកជំនុំដំបូងក៏មានចិត្តចង់រស់នៅជាសហគមន៍ផងដែរ។ ពួកគេមានចិត្តឆេះឆួល ចំពោះសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីលោះពួកគេឲ្យរួចពីបាប។ តែពួកគេក៏បានដឹងផងដែរថា ពួកគេត្រូវការជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់។ ពួកគេមានការប្តូរផ្តាច់ ចំពោះការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ការប្រកបគ្នា និងការធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់(កិច្ចការ ២:៤២)។ ពួកគេបានជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះតាមផ្ទះ បរិភោគអាហារជាមួយគ្នា និងបំពេញតម្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីពួកជំនុំដំបូងថា “ឯមនុស្សទាំងហ្វូងដែលបានជឿ គេក៏មានចិត្តមានគំនិតតែ១”(៤:៣២)។ ដោយសារពួកគេបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគេក៏បានសរសើរដំកើងព្រះឥតឈប់ឈរ ហើយទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីតម្រូវការរបស់ពួកជំនុំ។ សហគមន៍មានភាពចាំបាច់ចំពោះការលូតលាស់ និងការទ្រទ្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ចូរយើងកុំព្យាយាមធ្វើអ្វីៗតែម្នាក់ឯង។ ព្រះទ្រង់នឹងបង្កើតឲ្យមានការរស់នៅជាសហគមន៍ ខណៈពេលដែលអ្នកចែកចាយអំពីទុក្ខលំបាក និងក្តីអំណររបស់អ្នកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក…
Read article
