ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃ
ធូលីត្រឡប់ជាដីដូចដើមវិញ នឹងវិញ្ញាណ ត្រឡប់ទៅឯព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកនោះ។ សាស្តា ១២:៧ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានចូលអង្គុយនៅលើកៅអីវែង ក្នុងព្រះវិហារ នៅពីក្រោយស្រ្តីម្នាក់ ខណៈពេលដែលក្រុមថ្វាយបង្គំបានចាប់ផ្តើមច្រៀងបទ “ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃ”។ ខ្ញុំលើកដៃឡើង ហើយច្រៀងសរសើរព្រះ ទន្ទឹមនឹងពេលដែលគាត់ច្រៀង ដោយសម្លេងធំ យ៉ាងស៊ីសង្វាក់ជាមួយសម្លេងខ្ញុំ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីបញ្ហាសុខភាពរបស់គាត់ ហើយយើងក៏បានអធិស្ឋានជាមួយគ្នា ក្នុងអំឡុងពេលនៃការព្យាបាលជំងឺមហារីករបស់គាត់ នៅពេលខាងមុខ។ ពីរបីខែក្រោយមក អ្នកស្រីលូអ៊ីស(Louise) ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខ្លាចស្លាប់។ ខ្ញុំក៏បានទៅអង្គុយក្បែរគ្រែ ដែលគាត់កំពុងគេងសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ហើយក៏បានឱនក្បាលទៅជិតត្រចៀកគាត់ អធិស្ឋានខ្សឹបៗ ហើយច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃថា លូអ៊ីសនឹងមានអំណរយ៉ាងណា ពេលដែលគាត់បានទៅថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ មុខទល់នឹងមុខ ក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃបន្ទាប់។ សាវ័កប៉ុលក៏បានកម្សាន្តចិត្តអ្នកអានកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្ររបស់គាត់ ដែលកំពុងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់(២កូរិនថូស ៥:១)។ ទុក្ខវេទនាដែលយើងជួប នៅលើផែនដីនេះ អាចធ្វើឲ្យយើងទួញយំ តែក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង នៅតែបន្តបោះយុថ្កាជាប់ នឹងទីលំនៅដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់យើង នៅនគរស្ថានសួគ៌ ជាកន្លែងដែលយើងនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវអស់កល្បជានិច្ច(ខ.២-៤)។ ព្រះទ្រង់បានរចនាយើងមក ឲ្យមានចិត្តស្រេកឃ្លានរកការរស់នៅដ៏អស់កល្បជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៥-៦) តែព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ក៏សម្រាប់ផ្លាស់ប្តូររបៀបដែលយើងរស់នៅ ថ្វាយព្រះអង្គ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃផងដែរ(ខ.៧-១០)។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរស់នៅ…
Read article
