សេចក្តីសប្បុរសសម្រាប់អ្នកទាល់ក្រ
សូមអាន : នាងរស់ ២:៥-១២ ដោយព្រោះលោកមិនខាននឹងប្រព្រឹត្តដោយសប្បុរស ដល់ទាំងមនុស្សរស់ និងមនុស្សស្លាប់ផង។ នាងរស់ ២:២០ មានពេលមួយ ភរិយារបស់លោកជែរ៉ល(Gerald) បានជជែកគ្នាជាមួយអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី(Valerie) ហើយក៏បានដឹងអំពីការស្លាប់របស់កូនអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរី។ បន្ទាប់ពីបានដឹងអំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់ តាមផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ លោកជែរ៉លក៏បានសម្រេចចិត្តកែច្នៃគ្រែសម្រាប់កូនតូចដែលកូនគាត់ឈប់ប្រើ ឲ្យក្លាយជាអំណោយដែលអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីមិនអាចភ្លេចបាន។ មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកជែរ៉លក៏បានយកបង់សម្រាប់អង្គុយដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ មកឲ្យគាត់។ អ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីក៏បាននិយាយថា “បង់នេះគឺជាភស្តុតាងបង្ហាញថា ពិភពលោកនេះនៅមានមនុស្សចិត្តល្អ”។ នាងរស់ និងអ្នកស្រីណាអូមីក៏បានជួបការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចអ្នកស្រីវ៉ាឡឺរីផងដែរ។ ស្វាមីរបស់អ្នកស្រីណាអូមី និងកូនប្រុសពីរនាក់បានស្លាប់ចោលគាត់។ ហើយគាត់ និងកូនប្រសារស្រីរបស់គាត់ គឺនាងរស់មិនមានកូន ហើយក៏គ្មាននរណាជួយទំនុកបម្រុងពួកគេឡើយ(នាងរស់ ១:១-៥)។ ពេលនាងរស់ទៅរើសកួរស្រូវដែលគេបានជ្រុះ នៅវាលស្រែ លោកបូអូសដែលជាម្ចាស់ស្រែនោះ ក៏បានសួរនាំអំពីនាង។ ពេលគាត់បានដឹងថា នាងជានរណា គាត់ក៏បានបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសចំពោះនាង(២:៥-៩)។ នាងរស់មានការស្ញប់ស្ញែង ហើយក៏បានសួរលោកបូអូសថា “ហេតុអ្វីបានជាលោកប្រោសមេត្តា ដោយអាណិតដល់ខ្ញុំជាសាសន៍ដ៏ទៃដូច្នេះ”(ខ.១០)។ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ”(ខ.១១)។ ក្រោយមក លោកបូអូសក៏បានយកនាងរស់ធ្វើជាភរិយា ហើយក៏បានជួយផ្គត់ផ្គង់អ្នកស្រីណាអូមី(ជំពូក៤)។ ព្ធយុកោរបស់ស្តេចដាវីឌ និងរបស់ព្រះយេស៊ូវបានចាប់កំណើតពីអ្នកទាំងពីរ។ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើលោកជែរ៉ល…
Read article
