ការស្រាវជ្រាវអំពីជីដូន
ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីរីករាយអរសប្បាយចំពោះឯង។ សេផានា ៣:១៧ អ្នកស្រាវជ្រាវ នៅសកលវិទ្យាល័យអេម៉ូរី បានប្រើម៉ាស៊ីនស្គែន MRI ដើម្បីសិក្សាអំពីខួរក្បាលរបស់ស្រ្តីមួយចំនួនដែលមានចៅ។ គេក៏បានធ្វើការវាស់ស្ទង់ក្តីអាណិតរបស់ពួកគេ ពេលពួកគេបានឃើញរូបភាព ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងរូបថតរបស់ចៅបង្កើត និងកូនបង្កើតដែលជាមនុស្សពេញវ័យ និងកូនរបស់អ្នកដទៃ ដែលពួកគេមិនស្គាល់។ ការសិក្សាបានបង្ហាញថា ជីដូនទាំងឡាយមានចិត្តអាណិតចំពោះចៅរបស់ខ្លួន ខ្លាំងជាងកូនបង្កើតដែលជាមនុស្សពេញវ័យ។ ពួកគេសន្និដ្ឋានថា “ភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់”របស់ចៅ ជាកត្តានាំឲ្យពួកគេគិតថា ចៅរបស់ពួកគេ មានភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់ជាងកូនដែលជាមនុស្សធំ។ លោកចេមស៍ រីលលីង(James Rilling) ជាអ្នកដឹកនំាការស្រាវជ្រាវនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា “បើចៅញញឹម នោះជីដូនរបស់គាត់ ក៏សប្បាយចិត្តជាមួយគាត់ផងដែរ។ ហើយបើចៅកំពុងតែយំ ជីដូនរបស់គាត់ក៏មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងពិបាកចិត្តជាមួយគាត់ផងដែរ”។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នារបស់ហោរាសេផានា អំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអម្ចាស់ ពេលព្រះអង្គទតមើលរាស្រ្តព្រះអង្គ យ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីរីករាយអរសប្បាយចំពោះឯង ទ្រង់នឹងសំរាកក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏នឹងអរសប្បាយនឹងឯង ដោយសំឡេងច្រៀង”(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យឈឺចាប់ ជាមួយយើង ដូចជីដូនដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ជាមួយចៅផងដែរ។ “ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខវេទនារបស់គេ នោះទ្រង់ក៏រងទុក្ខដែរ”(អេសាយ ៦៣:៩) ហើយព្រះអង្គមានព្រះទ័យរីករាយជាមួយផងដែរ(ទំនុកដំកើង ១៤៩:៤)។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត យើងចាំបាច់ត្រូវចំាថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង យ៉ាងពិតប្រាកដ។…
Read article
