ទាញយើង ទៅកាន់កន្លែងសុវត្ថិភាព
ទ្រង់ចាត់ពីលើស្ថានដ៏ខ្ពស់ ឲ្យមកចាប់ទូលបង្គំស្រង់ចេញពីទឹកធំ។ ២សំាយ៉ូអែល ២២:១៧ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់បានលុយទឹកអូរ ដែលមានជម្រៅរាក់ ខណៈពេលដែលឪពុកនាងកំពុងមើលនាង។ នាងបានពាក់ស្បែកជើងជ័រ ដែលមានកវែងដល់ក្បាលជង្គង់។ ពេលដែលនាងដើរយឺតៗតាមបណ្តោយខ្សែទឹក ទឹកក៏កាន់តែជ្រៅទៅៗ ទាល់តែវាហូរចូលស្បែកជើងកវែងរបស់នាង។ នាងមិនអាចបោះជំហានទៅមុខទៀត បានជានាងស្រែកថា “ប៉ា ខ្ញុំជាប់ជើងហើយ!” ឪពុកនាងក៏បានដើរមករកនាងតែបីជំហាន ទៅដល់នាង ហើយក៏បានលើកនាងឡើងពីទឹក ដាក់នៅលើច្រាំងដែលមានស្មៅដុះច្រើន។ នាងក៏បានដោះស្បែកជើងចេញ ហើយក៏បានអស់សំណើច ពេលនាងឃើញទឹកហូរចេញពីស្បែកជើង ធ្លាក់ទៅលើដី។ កាលព្រះទ្រង់សង្រ្គោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ស្តេចអង្គនេះក៏បានឆ្លៀតពេលអង្គុយចុះ ដោយដោះស្បែកជើងរបស់ទ្រង់ចេញ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យភាពធូរស្បើយជ្រួតជ្រាបវិញ្ញាណទ្រង់។ ទ្រង់បាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយបទ ដើម្បីបង្ហាញអារម្មណ៍ដែលទ្រង់មាននៅពេលនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់គាប់គួរសរសើរ យ៉ាងនោះទូលបង្គំនឹងបានសង្គ្រោះ ឲ្យរួចពីពួកខ្មាំងសត្រូវហើយ”(២សាំយ៉ូអែល ២២:៤)។ ទ្រង់បានសរសើរដំកើងព្រះថា ព្រះអង្គជាថ្មដា ជាបន្ទាយ ជាខែល និងជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់(ខ.២-៣) ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានពិពណ៌នាជាលក្ខណៈបទកំណាព្យ អំពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះថា ផែនដីញ័ររញ្ជួយ។ ព្រះទ្រង់យាងចុះពីស្ថានសួគ៌មក។ រន្ទះបានបាញ់ចេញពីព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបញ្ចេញផ្គរលាន់ និងសូរសៀងព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានស្រង់ស្តេចដាវីឌចេញពីទឹកជ្រៅ(ខ.៨,១០,១៣-១៥,១៧)។ ប្រហែលសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតអ្នកបានហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយការប្រឆាំង។ អ្នកប្រហែលជាជាប់ក្នុងអំពើបាប…
Read article
