នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ

You are here:
អាហារធ្លាក់ចុះមកពីស្ថានសួគ៌

ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​នឹង​ម៉ូសេ​ថា មើល អញ​នឹង​បង្អុរ​ភ្លៀង​ជា​នំបុ័ង​ពី​លើ​មេឃ​មក​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា។ និក្ខមនំ ១៦:៤ កាល​ពី​ខែ​សីហា ឆ្នាំ២០២០ ប្រជាជន​នៅ​ក្រុង​អូលទិន ប្រទេស​ស្វីស មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល នៅ​ពេល​ដែល​ព្រឹល​ធ្លាក់​ចុះ​មក​ជា​ស្ករ​សូកូឡា នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង។ ប្រព័ន្ធ​បន្សុទ្ធ​ខ្យល់ នៅ​ក្នុង​រោង​ចក្រ​ធ្វើ​ស្ករ​សូកូឡា​មួយ បាន​ខូច ជា​ហេតុ​បណ្តាល​ឲ្យ​ភាព​តូច​ល្អិត​នៃ​ស្ករ​សូកូឡា បាន​ហោះ​ហើរ​ចេញ​ពី​រោង​ចក្រ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ខ្យល់​អាកាស។ ជា​លទ្ធផល កម្ទេច​ស្ករ​សូកូឡា​ដ៏​តូច​ល្អិត​សំប៉ែត​ៗ ដែល​គេ​អាច​បរិភោគ​បាន មាន​សណ្ឋាន​ដូច​គ្រាប់​ព្រឹល បាន​ធ្លាក់​ចុះ​មក​លើ​រថយន្ត និង​ដង​វិថី​នានា ហើយ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ក្រុង​ទាំង​មូល​ធំ​ក្លិន ដូច​ហាង​លក់​ស្ករ​គ្រាប់។ ពេល​ណា​ខ្ញុំ​គិត អំពី​អាហារ​ដ៏​ឈ្ងុយ​ឆ្ងាញ់ ដែល​ធ្លាក់​ចុះ​មក​ពី​លើ​មេឃ តាម​របៀប​ដ៏​អស្ចារ្យ ខ្ញុំ​តែង​តែ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ សម្រាប់​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​និក្ខមនំ។ បន្ទាប់​ពី​ពួកគេ​បាន​រត់​គេច​ពី​ទឹកដី​អេស៊ីព្ទ ពួកគេ​បាន​ជួប​បញ្ហា​ប្រឈម​ជា​ច្រើន នៅ​ក្នុង​វាល​រហោស្ថាន ជា​ពិសេស គឺ​ការ​ខ្វះ​ខាត​អាហារ និង​ទឹក។ ហើយ​ព្រះ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ទ័យ​អាណិត ចំពោះ​ទុក្ខ​លំបាក​របស់​រាស្រ្ត​ទ្រង់ ក៏​បាន​សន្យា​ថា នឹង “បង្អុរ​ភ្លៀង​ជា​នំប៉័ង​ធ្លាក់​ចុះពី​លើ​មេឃ”(និក្ខមនំ ១៦:៤)។ នៅ​ពេល​ព្រឹក​បន្ទាប់ អាហារ​មូល​ៗ​តូច​ៗ​ជា​ច្រើន​បាន​គ្រប​ដណ្តប់​ពី​លើ​ដី​នៅ​វាល​រហោស្ថាន។ គេ​ក៏​បាន​ហៅ​អាហារ​នោះ​ថា នំម៉ាណា ដែល​ព្រះ​បាន​ផ្គត់​ផ្គង់​ពួក​គេ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ អស់​រយៈ​ពេល​៤០​ឆ្នាំ។ ពេល​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​យាង​ចុះ​មក​ផែន​ដី មនុស្ស​ម្នា​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ជឿ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ចាត់​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​យាង​ចុះ​មក​ពី​ស្ថាន​សួគ៌…

Read article
ស្រេកឃ្លានរកព្រះអង្គ

ព្រះយេស៊ូវ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា ខ្ញុំ​ជា​នំបុ័ង​ជីវិត អ្នក​ណា​ដែល​មក​ឯ​ខ្ញុំ នោះ​នឹង​មិន​ឃ្លាន​ទៀត​ឡើយ ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ខ្ញុំ ក៏​មិន​ត្រូវ​ស្រេក​ដែរ។ យ៉ូហាន ៦:៣៥ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា ពេល​ណា​យើង​និយាយ​ថា “នេះ​ជា​បន្ទះ​ដំឡូង​បារាំង​ចុង​ក្រោយ ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ញាំ” ប្រាំ​នាទី​ក្រោយ​មក យើង​ក៏​ចង់​ញាំ​បន្ទះ​ដំឡូង​បារាំង​ថែម​ទៀត។ លោក​ម៉ៃឃល ម៉ូស(Michael Moss) បាន​ឆ្លើយ​តប ចំពោះ​សំណួរ​នេះ នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​របស់​គាត់​មាន​ចំណង​ជើង​ថា អំបិល ស្ករ និង​ខ្លាញ់ ។ គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា ក្រុម​ហ៊ុន​ធំ​ៗ​នៅ​អាមេរិក ដែល​ជំនាញ​ខាង​ផលិត​អាហារ​សម្រន់ បាន​ដឹង​ពី​របៀប “ជួយ” មនុស្ស​ឲ្យ​ស្រេក​ឃ្លាន​អាហារ​សម្រន់។ តាម​ពិត មាន​ក្រុម​ហ៊ុន​ដ៏​ល្បីល្បាញ​មួយ បាន​ចំណាយ​ទឹក​ប្រាក់​៣០​លាន​ដុល្លា ក្នុង​មួយ​ឆ្នាំ ដើម្បី​ជួល “អ្នក​ប្រឹក្សា​ផ្នែក​រសជាតិ” ឲ្យ​ស្វែង​រក​ចំណុច​ដែល​រីក​រាយ​បំផុត​របស់​អតិថិជន ដើម្បី​ទាញ​យក​ប្រយោជន៍​ពី​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន​អាហារ​របស់​យើង។ ព្រះ​យេស៊ូវ​មិន​ដូច​ក្រុម​ហ៊ុន​នោះ​ទេ ព្រោះ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ស្រេក​ឃ្លាន​អាហារ​ដ៏​ពិត គឺ​អាហារ​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​នាំ​មក​នូវ​ការ​ស្កប់​ស្កល់​ដល់​វិញ្ញាណ​យើង។ ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “ខ្ញុំ​ជា​នំបុ័ង​ជីវិត អ្នក​ណា​ដែល​មក​ឯ​ខ្ញុំ នោះ​នឹង​មិន​ឃ្លាន​ទៀត​ឡើយ ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​ជឿ​ដល់​ខ្ញុំ ក៏​មិន​ត្រូវ​ស្រេក​ដែរ”(យ៉ូហាន ៦:៣៥)។ នៅ​ក្នុង​ការ​អះអាង​នេះ ព្រះអង្គ​បាន​បង្រៀន​យើង​នូវ​រឿង​សំខាន់​ពីរ​យ៉ាង គឺៈ នំប៉័ង​ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​នេះ គឺ​ជា​អង្គ​បុគ្គល មិនមែន​ជា​វត្ថុ​នោះ​ឡើយ(ខ.៣២)។…

Read article
សេចក្តីក្លាហានដែលមិនធម្មតា

សូម​នាំ​ខ្ញុំ​ចូល​ទៅ​គាល់​ដល់​ស្តេច​ចុះ នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​កាត់​ស្រាយ​សេចក្តី​ថ្វាយ​ទ្រង់​ជ្រាប​វិញ។ ដានីយ៉ែល ២:២៤ កាលពីឆ្នាំ១៤៧៨ លោក​ឡូរេនហ្សូ ដឺ មេឌីស៊ី(Lorenzo de Medici) ដែល​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ទីក្រុង​ផ្លូរិន ប្រទេស​អ៊ីតាលី បាន​ទទួល​រង​ការ​វាយ​ប្រហារ​ប៉ុនប៉ង​ធ្វើ​ឃាត។ ជន​រួម​ជាតិ​របស់​គាត់​ក៏​បាន​បញ្ឆេះ​ភ្លើង​សង្រ្គាម ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​សង​សឹក​មក​លើ​អ្នក​ដែល​វាយ​ប្រហារ​មក​លើ​អ្នក​ដឹក​នាំ​របស់​ខ្លួន។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ស្ថាន​ភាព​កាន់​តែ​អាក្រក់​ឡើង ស្តេច​ហ្វឺររ៉ង់តេ ទី១ នៃ​នគរ​នេភល(King Ferrante I of Naples) ដែល​ជា​មនុស្ស​សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ​បាន​ក្លាយ​ជា​សត្រូវ​របស់​លោក​ឡូរេនហ្សូ តែ​ទង្វើ​ប្រកប​ដោយ​ភាព​ក្លាហាន​របស់​លោក​ឡូរេនហ្សូ​ បាន​នាំ​ឲ្យ​អ្វី​ៗ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ។ គាត់​បាន​ទៅ​គាល់​ស្តេច​អង្គ​នោះ តែ​ម្នាក់​ឯង ដោយ​គ្មាន​អាវុធ​ជាប់​ខ្លួន។ ភាព​ក្លាហាន បូក​រួម​ជា​មួយ​នឹងវោហាពូកែ​ និង​ភាព​ឆ្លាត​វៃ​របស់​គាត់ បាន​នាំ​ឲ្យ​ស្តេច​ហ្វឺរ៉ង់តេ​កោត​សរសើរ​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​បញ្ចប់​សង្គ្រាម។ លោក​ដានីយ៉ែល​ក៏​បាន​ជួយ​ឲ្យ​ស្តេច​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ព្រះ​ទ័យ​ផង​ដែរ។ ស្តេច​នេប៊ូក្នេសា​មាន​សុបិន​ចម្លែក ដែល​បាន​រំខាន​ព្រះ​ទ័យ​ទ្រង់​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​នៅ​ទីក្រុង​បាប៊ីឡូន អាច​កាត់​ស្រាយ​សុបិន​នោះ​បាន​ទេ។ រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ទ្រង់​ខ្ញាល់​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ទ្រង់​សម្រេច​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​គេ​ប្រហារ​ជីវិត​ទី​ប្រឹក្សា​របស់​ទ្រង់ ដែល​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​លោក​ដានីយ៉ែល និង​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​គាត់​ផង​ដែរ។ តែ​លោក​ដានីយ៉ែល​បាន​ស្នើ​សុំ​ចូល​គាល់​ស្តេច ដែល​ចង់​ប្រហារ​ជីវិត​គាត់(ដានីយ៉ែល ២:២៤)។ នៅ​ចំពោះ​មុខ​ស្តេច​នេប៊ូក្នេសា លោក​ដានីយ៉ែល​ក៏​បាន​សរសើរ​ព្រះ សម្រាប់​ការ​បើក​សម្តែង​ការ​អាថ៌​កំបាំង​នៃ​សុបិន​របស់​ស្តេច​អង្គ​នេះ​(ខ.២៨)។ ពេល​ដែល​លោក​ហោរា​បាន​កាត់​ស្រាយ​សុបិន​របស់​ស្តេច​នេប៊ូក្នេសា ទ្រង់​ក៏​បាន​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់ “ព្រះ​លើ​អស់​ទាំង​ព្រះ ព្រះ​អម្ចាស់​លើ​អស់​ទាំង​ស្តេច”(ខ.៤៧)។ សេចក្តី​ក្លាហាន​របស់​ដានីយ៉ែល ដែល​កើត​ចេញ​ពី​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​អម្ចាស់…

Read article
ការតយុទ្ធដ៏សាហាវ

ដ្បិត​យើង​រាល់​គ្នា​មិន​មែន​តយុទ្ធ​នឹង​សាច់​ឈាម​ទេ គឺ និង​ពួក​គ្រប់​គ្រង ពួក​មាន​អំណាច និង​ពួក​ម្ចាស់​នៃ​សេចក្តី​ងងឹត​នៅ​លោកីយ៍​នេះ​វិញ ហើយ​ទាស់​នឹង​អំណាច​អាក្រក់​ខាង​វិញ្ញាណ នៅ​ស្ថាន​ដ៏​ខ្ពស់​ដែរ។ អេភេសូរ ៦:១២ កាល​ពី​ឆ្នាំ ១៨៩៦ អ្នក​រុក​រក​ម្នាក់ ឈ្មោះ ខាល អេកលី(Carl Akely) បាន​ទៅ​ដល់​តំបន់​ដាច់​ស្រយ៉ាល​មួយ នៅ​ប្រទេស​អេធីយ៉ូពី ហើយ​ក៏​ត្រូវ​សត្វ​ខ្លារខិន​តាម​ប្រមាញ់។ គាត់​ចាំ​ថា សត្វ​ខ្លារខិន​បាន​សង្រ្គប់​ពី​លើ​គាត់ ដោយ​ព្យាយាម​ខាំ​ក​គាត់ នឹង​ចង្កូម​របស់​វា។ វា​បាន​ខាំ​ខុស​ក​គាត់ ដោយសារ​គាត់​យក​ដៃស្តាំ​របស់​គាត់​ទៅ​ទល់​មាត់​ដ៏​កាច​សាហាវ​របស់​វា។ គាត់​ក៏​បាន​ប្រមៀល​ខ្លួន​ជា​មួយ​វា នៅ​លើ​ដី​ខ្សាច់ ដោយ​ការ​តស៊ូ​ដ៏​ស្វិតស្វាញ អស់​ពេល​យ៉ាង​យូរ។ លោក​អេកលី​បាន​ខ្សោយ​កម្លាំង ហើយ​គាត់​ឆ្ងល់​ថា តើ​នរណា​នឹង​បោះបង់​ការ​តស៊ូ​មុន​គេ។ គាត់​ក៏​បាន​ប្រមូល​កម្លាំង​ចុង​ក្រោយ​របស់​គាត់ ហើយ​ក៏​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​ថប់​ដង្ហើម​ស្លាប់ ដោយ​ដៃ​គាត់​ផ្ទាល់។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ពន្យល់​ថា យើង​ម្នាក់​ៗ​ដែល​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ នឹង​ជួប​ការ​លំបាក ដោយ​ជៀស​មិន​រួច នៅ​កន្លែង​ដែល​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា ពិបាក​ពេក ហើយ​ចង់​ចុះ​ចាញ់។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ យើង​ត្រូវ​តែ “ឈរ​មាំមួន ទាស់​នឹង​ឧបាយកល​ទាំង​អម្បាលម៉ាន​របស់​អារក្ស”(អេភេសូរ ៦:១១,១៤)។ ជា​ជាង រាថយ ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ឬ​ចុះ​ចាញ់ ពេល​ដែល​យើង​ទទួល​ស្គាល់​ភាព​កម្សោយ និង​ភាព​ងាយ​រង​គ្រោះ​របស់​យើង សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ​បោះ​ជំហាន​ទៅ​មុខ…

Read article
ព្រះដែលបានរចនា ចក្រវាលមក

ទ្រង់​គង់​នៅ​មុន​ទាំង​អស់ ហើយ​របស់​ទាំង​អស់​ក៏​ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារ​ទ្រង់។ កូល៉ុស ១:១៧ នៅ​ដើម​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ១៩៨០ អវកាសយានិក ដ៏​ល្បី​ល្បាញ​ដែល​មិន​ជឿ​ព្រះ បាន​សរសេរ​ថា “មតិ​រួម​មួយ នៅ​ក្នុង​ការ​បក​ស្រាយ អំពី​ការ​ពិត បាន​លើក​ឡើង​ថា អង្គ​បុគ្គល​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ខ្ពស់​បំផុត​មួយ​អង្គ បាន​លេង​ជា​មួយ​រូប​វិទ្យា ក៏​ដូច​ជាជីវ​វិទ្យា និង​គីមី​វិទ្យា”។ ក្នុង​ការ​សង្កេត​របស់​អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​រូប​នេះ ភស្តុតាង​បាន​បង្ហាញ​ថា មាន​អ្វី​មួយ បាន​រចនា​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់ ដែល​យើង​សង្កេត​ឃើញ​មាន ក្នុង​ចក្រ​វាល។ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​ទៀត​ថា “នៅ​ក្នុង​ធម្មជាតិ គឺ​គ្មាន​អ្វី​កើត​មាន ដោយ​គ្មាន​ការ​ព្រៀង​ទុក​នោះ​ទេ”។ បាន​សេចក្តី​ថា អ្វីៗ​ដែល​យើង​ឃើញ គឺ​ហាក់​ដូចជា​មាន​នរណា​ម្នាក់​បាន​រៀប​ផែនការ​ឲ្យ​កើត​មាន។ តែ​អ្នក​អវកាស​រូប​នេះ នៅ​តែ​មិន​ជឿ​ព្រះ។ ៣​ពាន់​ឆ្នាំ​មុន ស្តេច​ដាវីឌ ​មាន​មនុស្ស​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ម្នាក់​ទៀត បាន​មើល​ទៅ​មេឃ ហើយ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​សន្និដ្ឋាន​ខុស​ពី​នេះ​ថា “កាល​ណា​ទូលបង្គំ​ពិចារណា​មើល​ផ្ទៃ​មេឃ ជា​ការ​ដែល​ព្រះហស្ត​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ គឺ​ទាំង​ខែ និង​ផ្កាយ ដែល​ទ្រង់​បាន​ប្រតិស្ឋាន​ទុក នោះ​តើ​មនុស្ស​ជា​អ្វី ដែល​ទ្រង់​នឹក​រឭក​ដល់​គេ ហើយ​កូន​មនុស្ស​ផង ដែល​ទ្រង់​ប្រោស​ដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។ តែ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​យក​ព្រះទ័យ​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​យើង​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ចក្រ​វាល​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់ អំពី​រឿង​នៃ​ព្រះ​ដែល​បាន​រចនា​វា​មក ដោយ​ប្រាជ្ញា គឺ “អង្គ​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ខ្ពស់​បំផុត” ដែល​បាន​បង្កើត​យើង​ឲ្យ​មាន​ការ​គិត​ពិចារណា ហើយ​ដាក់​យើង​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ…

Read article
អំណោយទាននៃការប្រែចិត្ត

មិន​ត្រូវ​ឲ្យ​ហែក​អាវ​ខ្លួន​ទេ គឺ​ត្រូវ​ហែក​ចិត្ត​វិញ ហើយ​វិល​មក​ឯ​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​ចុះ ដ្បិត​ទ្រង់​ប្រកប​ដោយ​ព្រះគុណ​នឹង​សេចក្តី​មេត្តាករុណា។ យ៉ូអែល ២:១៣ កូន​ប្រុស​វ័យ​ជំទង់​របស់​អ្នក​ស្រី​ចេន(Jane) បាន​បដិសេធន៍​ថា ខ្លួន​មិន​បាន​ធ្វើ​ខុស​ទេ។ អ្នក​ស្រី​ចេន​មាន​ការ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​ឮ​កូន​ប្រុស​គាត់​បដិសេធន៍​ដូច​នេះ ព្រោះ​គាត់​ដឹង​ថា កូន​ប្រុស​គាត់​​និយាយ​កុហក។ គាត់​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ភ្លាម​ៗ​ក្នុង​ចិត្ត សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ជួយ​គាត់ មុន​ពេល​គាត់​សួរ​សាយ​មុន(Simon) ម្តង​ទៀត​ថា មាន​រឿង​អ្វី​កើត​ឡើង។ សាយមុន​នៅ​តែ​បដិសេធន៍​ថា ខ្លួន​មិន​និយាយ​កុហក​ទេ ហើយ​ទី​បំផុត គាត់​ក៏​បាន​ធ្វើ​កាយ​វិការ បង្ហាញ​ការ​ធុញ​ទ្រាន់។​ គាត់​ក៏​បាន​ប្រាប់​ថា គាត់​ចង់​ទៅ​ក្រៅ​បន្តិច។ ពេល​គាត់​ចាប់​ផ្តើម​ដើរ​ចេញ កូន​ប្រុស​គាត់​ក៏​បាន​សុំ​ទោស​គាត់។ ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ចិត្ត​កូន​ប្រុស​គាត់ ដោយ​នាំ​ឲ្យ​មាន​​ការ​ប្រែ​ចិត្ត។ ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូអែល ដែល​ជា​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សញ្ញាចាស់ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ ឲ្យ​ប្រែ​ចិត្ត ចេញ​ពី​អំពើ​បាប ពេល​ដែល​ព្រះអង្គ​ស្វាគមន៍​ពួក​គេ ឲ្យ​វិល​ត្រឡប់​មក​រក​ព្រះ​អង្គ​វិញ អស់​ពី​ចិត្ត(២:១២)។ ព្រះអង្គ​មិន​បាន​ឲ្យ​ពួក​គេ​បង្ហាញ​ការ​សោក​ស្តាយ តែ​សម្បក​ក្រៅ​នោះ​ឡើយ តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ព្រះ​អង្គ​ឲ្យ​ពួក​គេ​បន្ទន់​ចិត្ត​ដ៏​រឹង​រូស​របស់​ខ្លួន។ ហេតុនេះ​ហើយ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ឲ្យ “ហែក​ចិត្ត មិន​មែន​ហែក​អាវ”។ ហោរា​យ៉ូអែល​ក៏​បាន​រំឭក​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ថា ព្រះ “​ទ្រង់​ប្រកប​ដោយ​ព្រះគុណ​នឹង​សេចក្តី​មេត្តាករុណា ទ្រង់​យឺត​នឹង​ខ្ញាល់ ហើយ​ក៏​មាន​សេចក្តី​សប្បុរស​ជា​បរិបូរ”(ខ.១៣)។ យើង​ប្រហែល​ជា​ពិបាក​សារភាព​កំហុស​របស់​យើង ព្រោះ​អំនួត​របស់​យើង ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​ចង់​ទទួល​ស្គាល់​អំពើ​បាប​របស់​យើង។ យើង​ប្រហែល​បន្លំ​សេចក្តី​ពិត ហើយ​ចង់​ការពារ​ទង្វើ​របស់​យើង…

Read article
បញ្ចប់ការធ្វើដំណើរដោយភាពរឹងមាំ

ខ្ញុំ​ក៏​មិន​រាប់​ជីវិត​នេះ ទុក​ជា​របស់​វិសេស​ដល់​ខ្ញុំ​ដែរ ឲ្យ​តែ​ខ្ញុំ​បាន​បង្ហើយ​ការ​រត់​ប្រណាំង​របស់​ខ្ញុំ ដោយ​អំណរ​ចុះ ព្រម​ទាំង​ការងារ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​អំពី​ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​បន្ទាល់​សព្វ​គ្រប់ ពី​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះគុណ​ព្រះ​វិញ។ កិច្ចការ ២០:២៤ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ទៅ​ដល់​ពេល​ពីរបី​នាទី​ចុង​ក្រោយ ក្នុង​ការ​ហាត់​ប្រាណ​៤០​នាទី ខ្ញុំ​ស្ទើរ​តែ​អាច​ធានា​ថា គ្រូ​បង្វឹក​របស់​ខ្ញុំ​នឹង​ស្រែក​ដាក់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​បញ្ចប់​ដោយ​ភាព​រឹងមាំ!” គ្រូ​បង្វឹក​នីមួយ​ៗ ឬ​អ្នក​ដឹក​នាំ​ការ​ហាត់​ប្រាណ ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ស្គាល់ សុទ្ធ​តែ​ប្រើ​ពាក្យ​មួយ​ឃ្លា​នេះ ក្នុង​រយៈ​ពេល​ពីរបី​នាទី​ចុង​ក្រោយ មុន​ពេល​សម្រាក។ ពួក​គេ​ដឹង​ថា ការ​បញ្ចប់​ម៉ោង​ហាត់​ប្រាណ គឺ​មាន​សារៈ​សំខាន់ ជាង​ការ​ចាប់​ផ្តើម។ ហើយ​ពួក​គេ​ដឹង​ថា រាង​កាយ​របស់​មនុស្ស​មាន​ទំនោរ​ទៅ​រក​ការ​បន្ថយ​ល្បឿន ឬ​ប្រើ​កម្លាំង​កាន់​តែ​តិច ពេល​ដែល​វា​មាន​ចលនា​មួយ​រយៈ។ ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​របស់​យើង​ជា​មួយ​ព្រះយេស៊ូវ ក៏​មាន​លក្ខណៈ​ដូចនេះ​ផង​ដែរ។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ប្រាប់​ពួក​ចាស់ទុំ​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ នៅ​ទីក្រុង​អេភេសូរ​ថា គាត់​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​បញ្ចប់​ដោយ​ភាព​រឹង​មាំ ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ទីក្រុង​យេរូសាឡិម ដែល​នៅ​ទីនោះ គាត់​ដឹង​ច្បាស់​ថា គាត់​នឹង​ជួប​ការ​បៀតបៀន​កាន់​តែ​ខ្លាំង ក្នុង​នាម​ជា​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ(កិច្ចការ ២០:១៧-២៤)។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ សាវ័ក​ប៉ុល​មិន​បាន​រួញ​រា​ឡើយ។ គាត់​មាន​បេសកកម្ម​មួយ ហើយ​ត្រូវ​បញ្ចប់​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដែល​គាត់​បាន​ចាប់​ផ្តើម ហើយ​ធ្វើ​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ត្រាស់​ហៅ​ឲ្យ​គាត់​ធ្វើ។ គាត់​មាន​ការងារ​មួយ គឺ​ទៅ​ប្រាប់​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​(ខ.២៤)។ ហើយ​គាត់​ចង់​បញ្ចប់​បេសកកម្ម​ដោយ​ភាព​រឹងមាំ។ ទោះ​ទុក្ខ​លំបាក​កំពុង​រង់​ចាំ​គាត់(ខ.២៣) ក៏​គាត់​នៅ​តែ​បន្ត​រត់​ទៅ​រក​ទី ដោយ​ផ្ដោត​ចិត្ត និង​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​ថា នឹង​បន្ត​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដោយ​គ្មាន​ងាករេ។ ទោះ​យើង​កំពុង​តែ​ហាត់​សាច់​ដុំ​របស់​យើង ឬ​ប្រើ​សមត្ថភាព​ដែល​ព្រះ​ប្រទាន តាម​រយៈ​សកម្ម​ភាព…

Read article
ដើរកន្លងព្រះពរ

ឱ​បើ​ឯង​បាន​ស្តាប់​តាម​បញ្ញត្ត​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​អញ​ទៅ​អេះ នោះ​សេចក្តី​សុខ​របស់​ឯង​នឹង​បាន​ដូច​ជា​ទន្លេ សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ឯង នឹង​បាន​ដូច​ជា​រលក​នៃ​សមុទ្រ​ហើយ។ អេសាយ ៤៨:១៨ កាល​ពី​ឆ្នាំ១៧៩៩ ក្មេង​ប្រុស​ឈ្មោះ ខុនរ៉ាត រីឌ(Conrad Reed) អាយុ​១២​ឆ្នាំ បាន​រក​ឃើញ​ថ្ម​មួយ​ដុំ​ធំ​ដែល​ចាំង​ពន្លឺ​ផ្លេក​ៗ នៅ​ក្នុង​ទឹក​អូរ ដែល​ហូរ​កាត់​កសិដ្ឋាន​តូច​មួយ​របស់​គ្រួសារ​គាត់ ក្នុង​រដ្ឋ​ឃែរ៉ូឡាយណា​ខាង​ជើង។ គាត់​ក៏​បាន​រើស​វា​យក​ទៅ​ផ្ទះ ដើម្បី​បង្ហាញ​ឪពុក​គាត់ ដែល​ជា​កសិករ​រឆ្លង​ដែន​ក្រី​ក្រ​ម្នាក់។ ឪពុក​គាត់​មិន​បាន​ដឹង​ថា ថ្ម​មួយ​ដុំ​នោះ​មាន​តម្លៃ​ប៉ុណ្ណា​ទេ ហើយ​ក៏​បាន​ប្រើ​វា​ជា​កំណល់​ទ្វារ​ផ្ទះ។ គ្រួសារ​មួយ​នេះ​ក៏បាន​ដើរ​កន្លង​ថ្ម​នោះ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ អស់​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ។ ទីបំផុត ថ្ម​របស់​ខុនរ៉ាត ដែល​ជា​ដុំ​មាស​​មាន​ទម្ងន់​ប្រហែល​៨​គីឡូ បាន​ទាក់​ទាញ​ចំណាប់​អារម្មណ៍​របស់​ជាង​មាស ក្នុង​តំបន់។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន ក្រុម​គ្រួសារ​ត្រកូល​រីឌ​ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​អ្នក​មាន ហើយ​ដី​កសិដ្ឋាន​របស់​ពួក​គេ​ក្លាយ​ជា​កន្លែង​ផ្អើល​រក​មាស​ដំបូង​គេ នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ជួន​កាល យើង​ដើរ​កន្លង​ព្រះពរ ដោយ​មិន​ដឹង​ខ្លួន ដោយសារ​យើង​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​តាម​ផែនការ និង​ផ្លូវ​របស់​យើង។ បន្ទាប់​ពី​ប្រជាជន​អ៊ីស្រាអែល​ត្រូវ​គេ​និរទេស​ពី​ស្រុក​កំណើត ទៅ​ចក្រភព​បាប៊ីឡូន ដោយសារ​ការ​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ព្រះ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ប្រកាស​ថា នឹង​ប្រទាន​សេរីភាព​ដល់​ពួក​គេ​ម្តង​ទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​រំឭក​ពួកគេ​ អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​បាន​មើល​រំលង យ៉ាង​ដូចនេះ​ថា “អញ​នេះ គឺ​យេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង ជា​អ្នក​ដែល​បង្រៀន​ឲ្យ​ឯង​បាន​ទទួល​ប្រយោជន៍ ហើយ​ក៏​នាំ​ឯង​ទៅ​ក្នុង​ផ្លូវ​ដែល​ឯង​គួរ​ដើរ ឱ​បើ​ឯង​បាន​ស្តាប់​តាម​បញ្ញត្ត​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​អញ​ទៅ​អេះ នោះ​សេចក្តី​សុខ​របស់​ឯង​នឹង​បាន​ដូច​ជា​ទន្លេ សេចក្តី​សុចរិត​របស់​ឯង…

Read article
តែងតែសក្ដិសមនឹងឲ្យយើងផ្សាយ

តែ​អរ​ព្រះគុណ​ដល់​ព្រះអង្គ ដែល​ទ្រង់​ចេះ​តែ​នាំ​យើង​ខ្ញុំ ឲ្យ​មាន​ជ័យជំនះ​ក្នុង​ព្រះគ្រីស្ទ ហើយ​ក៏​ផ្សាយ​ក្លិន​ពី​ដំណើរ​ដែល​យើង​ខ្ញុំ​ស្គាល់​ព្រះ ឲ្យ​បាន​សុស​សាយ​ទួទៅ​គ្រប់​កន្លែង​ផង។ ២កូរិនថូស ២:១៤ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ហើយ ខ្ញុំ​បាន​ផ្សាយ​ដំណឹងល្អ​ដល់​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​បាន​រំពឹង​ថា គាត់​នឹង​សម្រេច​ចិត្ត​ទទួល​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​បាន​ឈប់​និយាយ​រក​ខ្ញុំ អស់​១​ឆ្នាំ។ គាត់​ធ្លាប់​ឃើញ​ទីបន្ទាល់​អាក្រក់​របស់​អ្នក​ដែល​បាន​តាំង​ខ្លួន​ជា​អ្នក​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ ដូច​នេះ គាត់​មិន​ទុក​ចិត្ត​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ឡើយ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ព្យាយាម​ទាក់​ទង​ទៅ​គាត់​រៀង​រាល់​សប្តាហ៍។ ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​បន្ត​ធ្វើការ​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ ខណៈ​ពេល​ដែល​ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​បន្ត​មាន​ភាព​ស្ងាត់​ស្ងៀម ចំពោះ​ខ្ញុំ។ ទី​បំផុត នៅ​ពេល​ដែល​គាត់​ព្រម​លើក​ទូរស័ព្ទ ពេល​ខ្ញុំ​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​រក​គាត់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​ថា នឹង​ស្រឡាញ់​គាត់ ហើយ​ចែកចាយ​អំពី​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ ដល់​គាត់ ពេល​ណា​ខ្ញុំ​មាន​ឱកាស។ បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ផ្សះផ្សា​គ្នា​ឡើង​វិញ​បាន​ប៉ុន្មាន​ខែ គាត់​និយាយ​ថា ខ្ញុំ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ។ ជិត​១​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក គាត់​ក៏​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ ជា​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ ហើយ​ជា​លទ្ធផល ទំនាក់​ទំនង​របស់​យើង​ក៏​កាន់​តែ​មាន​ភាព​ស្និទ្ធ​ស្នាល។ អ្នក​ជឿ​ព្រះយេស៊ូវ មាន​ឱកាស​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​ជា​អំណោយ​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​មក​មនុស្ស​ជាតិ។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា យើង​ត្រូវ​តែ “ផ្សាយ​ក្លិន​ពី​ដំណើរ​ដែល​យើង​ខ្ញុំ​ស្គាល់​ព្រះ ឲ្យ​បាន​សុស​សាយ​ទួទៅ​គ្រប់​កន្លែង​ផង”(២កូរិនថូស ២:១៤)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ គាត់​និយាយ​ថា អ្នក​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ គឺ​ជា “ក្លិន​ដ៏​ក្រអូប​នៃ​ព្រះគ្រីស្ទ” ទៅ​ដល់​អ្នក​ដែល​ទទួល​ជឿ តែ​ជា​ក្លិន​នៃ​សេចក្តី​ស្លាប់…

Read article
ការសោកសង្រេងដែលបានកត់ទុក

ឱ​បើ​សិន​ជា​ពាក្យ​ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ចុះ ឱ​បើ​បាន​កត់​ទុក​ក្នុង​សៀវភៅ​ទៅ​អេះ គឺ​បាន​ឆ្លាក់​នៅ​នឹង​ថ្ម​ដោយ​ដែក​ឆ្លាក់ ហើយ​នឹង​សំណ​ទុក​ជា​រៀង​រាប​ត​ទៅ។ យ៉ូប ១៩:២៣-២៤ បន្ទាប់​ពី​អ្នក​ស្រី​ឃែរ៉ូឡាញ(Caroline) បាន​ទៅ​ពិនិត្យ​សុខភាព ឃើញ​មាន​ជំងឺ​មហារីក​ខួរ​ក្បាល​ដ៏​កម្រ និង​មិន​អាច​ព្យាបាល​បាន ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​តក់ស្លុត​យ៉ាង​ខ្លាំង គាត់​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​ក្តី​សង្ឃឹម និង​គោល​បំណង​ថ្មី​មួយ តាម​រយៈ​ការ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ថត​រូប​ឲ្យ​ក្មេង​ៗ​ដែល​ឈឺ​ធ្ងន់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ពួក​គេ។ តាម​រយៈ​សេវា​កម្ម​នេះ ក្រុម​គ្រួសារ​ទាំង​ឡាយ​អាច​ថត​រូប ក្នុង​ពេល​ដ៏​មាន​តម្លៃ ដែល​ពួក​គេ​មាន​ជា​មួយ​កូន​ៗ​របស់​ពួក​គេ ទាំង​មាន​ចិត្ត​សោក​សង្រេង និង​ក្នុង​ពេល​ដែល​ប្រកប​ដោយ​ព្រះ​គុណ និង​ភាព​ស្រស់​ស្អាត ដែល​គេ​សន្និដ្ឋាន​ថា មិន​អាច​កើត​មាន នៅ​កន្លែង​ដែល​អស់​សង្ឃឹម​ទាំង​នោះ។ គាត់​បាន​សង្កេត​ឃើញ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ នៅ​ក្នុង​ពេល​ដែល​ពិបាក​បំផុត ដែល​ក្រុម​គ្រួសារ​ទាំង​នោះ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ស្រឡាញ់ ទោះ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​ពិបាក​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ។ កាល​ណា​យើង​សង្កេត​មើល​ការ​សោក​សង្រេង យើង​អាច​មើល​ឃើញ​ភាព​ពិត​នៃ​ការ​សោក​សង្រេង ព្រម​ទាំង​អាច​មើល​ឃើញ​សម្រស់ និង​ក្តី​សង្ឃឹម ក្នុង​ពេល​នោះ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូប មាន​ចំណុច​ជា​ច្រើន ដែល​ប្រៀប​ដូច​ជា​រូប​ថត​ដែល​បាន​ផ្ដិត​យក​ទិដ្ឋភាព​នៃ​ការ​សោក​សង្រេង របស់​លោក​យ៉ូប នៅ​ក្នុង​ការ​ឆ្លង​កាត់​ការ​បាត់​បង់​ដ៏​តក់ស្លុត​(១:១៨-១៩)។ បន្ទាប់​ពី​មិត្ត​សំឡាញ់​របស់​លោក​យ៉ូប​បាន​អង្គុយ​កំដរ​គាត់​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ ពួកគេ​ក៏​មាន​ការ​ហត់​នឿយ ចំពោះ​ការ​សោក​សង្រេង​របស់​គាត់ ដោយ​ពួកគេ​បាន​ព្យាយាម​កាត់​បន្ថយ​ទុក្ខ​សោក​របស់​គាត់ ដោយ​ពន្យល់​ថា ទុក្ខ​សោក​របស់​គាត់ ជា​ការ​ជំនុំ​ជម្រះ​របស់​ព្រះ។ តែ​លោក​យ៉ូប​មិន​យល់​ស្រប​នឹង​គំនិត​របស់​ពួក​គេ ដោយ​លើក​ឡើង​ថា រឿង​ដែល​គាត់​កំពុង​ឆ្លង​កាត់​នោះ គឺ​សំខាន់​ចំពោះ​គាត់ ហើយ​គាត់​ចង់​ឲ្យ​គេ​យក​ទីបន្ទាល់​នៃ​ការ​សោក​សង្រេង​របស់​គាត់ ទៅ​ឆ្លាក់​ទុក​នៅ​លើ​ថ្ម ជា​រៀង​រហូត(១៩:២៤)។ រឿង​របស់​លោក​យ៉ូប​ក៏​ត្រូវ​បាន​ចារ​ទុក​នៅ​ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​យ៉ូប ដោយ​ចង្អុល​បង្ហាញ​យើង…

Read article