ការធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល
ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់។ ហេព្រើរ ១២:១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះចេមស៍ (James) បានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ចម្ងាយ២ពាន់គីឡូម៉ែត្រ តាមតំបន់ឆ្នេរខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយជិះកង់ម្នាក់ឯងពីទីក្រុងស៊ីអាធល រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន ទៅទីក្រុងសាន់ ឌីអេហ្គោ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានជួបអ្នកជិះកង់ដែលមានមហិច្ឆតានោះ នៅក្បែរជ្រលងភ្នំ ប៊ីក ស័រ នៅចម្ងាយប្រហែល១៥០០ម៉ែត្រ ពីចំណុចចាប់ផ្តើមរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានដឹងថា មានគេលួចសម្ភារៈសម្រាប់បោះតង់របស់លោកចេមស៍ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំក៏បានយកភួយ និងអាវរងារបស់ខ្លួន ឲ្យលោកចេមស៍ តែគាត់បានបដិសេធន៍។ គាត់និយាយថា គាត់បានធ្វើដំណើរទៅតំបន់ខាងត្បូង ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅជាង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវជម្រុះចោលសម្ភារៈមួយចំនួន។ ហើយពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរកាន់តែជិតដល់គោលដៅ គាត់កាន់តែអស់កម្លាំង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវកាត់បន្ថយទម្ងន់ដែលគាត់កំពុងដាក់ជាប់ខ្លួន។ គំនិតរបស់លោកចេមន៍ មានភាពឆ្លាតវៃ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបាននិយាយផងដែរ។ កាលណាយើងបន្តធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតយើង យើងចំាបាច់ត្រូវ “ចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ”(១២:១)។ យើងចំាបាច់ត្រូវធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ការរត់ប្រណាំងនេះ តម្រូវឲ្យមាន “ការអត់ទ្រាំ”(ខ.១)។ ហើយវិធីមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត…
Read article
