សុវត្ថិភាពដ៏ពិតប្រាកដ
កំឡុងពេលសង្រ្គាមត្រជាក់ ជាសម័យកាលចលាចលរវាងមហាអំណាចធំៗពីរនៅលើពិភពលោក នាពាក់កណ្តាលសតវត្សទី២០ គឺមនុស្សភាគច្រើនរស់នៅក្រោមការគំរាមកំហែងរបស់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់វិបត្តិមីស៊ីលរបស់ប្រទេសគុយបា នាឆ្នាំ១៩៦២ យើងគ្រប់គ្នាគិតថា អ្វីៗនឹងត្រូវរលាយសាបសូន្យ។ពេលនោះខ្ញុំទើបតែឈានចូលអាយុ១១ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចងចាំជាងគេ នោះគឺការជ្រួលច្របល់នៅសាលារៀន។ ពេលណាឮសម្លេងកណ្តឹងរោទិ៍ យើងត្រូវក្រាបក្រោមតុ ការពារខ្លួនពីគ្រាប់បែកអាតូមិក។ បើខ្ញុំក្រឡេកមើលក្រោយវិញ វាសរបញ្ជាក់ថា គ្មានអ្វីមួយអាចជួយសង្រ្គោះខ្ញុំពីវាលពិឃាតនៃអាវុធនុយក្លេអ៊ែរទេ។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំយល់ច្រឡំអំពីសុវត្ថិភាពដ៏ពិតប្រាកដ។ ទោះបីជាពេលនេះ យើងមិនបានទទួលការគំរាមដូចជាពេលនោះក្តី តែការភ័យខ្លាចនៅតែមាន ភាគច្រើនយើងមានការភ័យខ្លាចខាងវិញ្ញាណទៅវិញ។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ៦:១២ រំលឹកយើងថា «ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនមែនតយុទ្ធនឹងសាច់ឈាមទេ គឺនឹងពួកគ្រប់គ្រង ពួកមានអំណាច និងពួកម្ចាស់នៃសេចក្តីងងឹតនៅលោកីយនេះវិញ ហើយទាស់នឹងអំណាចអាក្រក់ខាងវិញ្ញាណ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់ដែរ»។ វាពិតជាបច្ចាមិត្តដ៏ខ្លាំងក្លាមែន តែព្រះជាម្ចាស់នៃយើងនឹងការពារយើងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(រ៉ូម ៨:៣៥, ៣៨-៣៩ ) ហើយអាវក្រោះជាប្រភពធនធានខាងវិញ្ញាណ(អេភេសូរ ៦:១៣-១៧)។ ចំាមើលថាតើ បានលទ្ធផលយ៉ាងណាដែរ។ ពេលយើងតយុទ្ធជាមួយសត្រូវបែបនេះ «គឺក្នុងសេចក្តីទាំងនោះ យើងខ្ញុំវិសេសលើសជាងអ្នកដែលមានជ័យជំនះទៅទៀត ដោយសារព្រះអង្គដែលទ្រង់ស្រឡាញ់យើង»(រ៉ូម៨:៣៧)។ ព្រះបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌នឹងប្រទានក្តីសុខសាន្តដ៏ពិតដល់យើង។-Bill Crowder
Read article