មានសមត្ថភាព និងនៅទំនេរ
ពេលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ម្តាយខ្ញុំមានជម្ងឺមហារីក ស្វាមីរបស់ខ្ញុំកំពុងនៅកន្លែងធ្វើការ។ ខ្ញុំក៏បានផ្ញើសារឲ្យគាត់ ហើយក៏បានទាក់ទងមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាទំនេរសោះ។ ខ្ញុំក៏បានគ្របមុខ ដោយដៃទាំងពីរកំពុងតែញ័រ ហើយក៏បានអធិស្ឋានទាំងខ្សិបខ្សួលថា “ព្រះអម្ចាស់ សូមជួយទូលបង្គំផង”។ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំព្រះបន្ទូល ដែលបានធានាដល់ខ្ញុំថា ទ្រង់គង់នៅជាមួយខ្ញុំជានិច្ច។ ការនេះក៏បានកម្សាន្តចិត្តខ្ញុំ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោយ៉ាងខ្លាំង។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលស្វាមីខ្ញុំបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីមិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិជាបន្តបន្ទាប់។ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍កក់ក្តៅ ដែលបានពីការដឹងថា ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយ ក្នុងពេលដ៏ឯកោពីរបីម៉ោងនោះ បានផ្តល់ការបញ្ជាក់ដល់ខ្ញុំថា ព្រះទ្រង់បានត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីនឹងជួយខ្ញុំ ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ទោះជានៅទីណា ឬនៅពេលណាក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៦ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានប្រកាសថា ព្រះទ្រង់ជាទីជ្រកកោន ជាកម្លាំង និងជាជំនួយ(ខ.១)។ ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា ភាពវឹកវរកំពុងហ៊ុមព័ទ្ធជុំវិញយើង ឬអ្វីៗដែលយើងបានគិត បានរំលំរលាយអស់ នោះចូរកុំខ្លាចឡើយ(ខ.២-៣)។ ព្រះទ្រង់មិនចេះទ្រេតទ្រោត(ខ.៤-៧)។ អំណាចទ្រង់ជាភស្តុតាង និងមានប្រសិទ្ធិភាពជានិច្ច(ខ.៨-៩)។ ព្រះដ៏អស់កល្បដែលជួយយើង ទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានទំនុកចិត្ត ចំពោះលក្ខណៈសម្បត្តិដែលមិនចេះប្រែប្រួលរបស់ទ្រង់(ខ.១០)។ ព្រះអម្ចាស់ដែលជាទីមាំមួននៃយើង គង់នៅជាមួយយើងជារៀងរហូត(ខ.១១)។ ព្រះទ្រង់បង្កើតសិស្សទ្រង់មក…
Read articleដូចក្មេងតូច
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ បន្ទាប់ពីលួអាន(Luann) ភរិយាខ្ញុំ នាំកូនស្រីអាយុពីរឆ្នាំរបស់យើង អធិស្ឋានមុនចូលគេងហើយ ក្មេងតូចម្នាក់នេះក៏បានសួរម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ ព្រះយេស៊ូវនៅទីណា?” ពេលនោះម្តាយនាង មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ព្រះយេស៊ូវគង់នៅនគរស្ថានសួគ៌ ហើយគង់នៅគ្រប់ទិសទី និងកំពុងគង់នៅជាមួយយើងនៅទីនេះផងដែរ។ ហើយទ្រង់អាចគង់នៅក្នុងចិត្តកូន បើសិនជាកូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់”។ នាងក៏បានឆ្លើយថា “កូនចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។ ម្តាយរបស់នាងក៏បានតបថា “កូនអាចយាងទ្រង់ចូលគង់នៅពេលណាក៏បាន”។ នាងក៏បានប្រាប់ថា “កូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់នៅក្នុងចិត្តកូន នៅពេលឥឡូវនេះ”។ ពេលនោះ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះក៏បាននិយាយថា “ព្រះយេស៊ូវ សូមយាងចូលគង់ក្នុងចិត្តទូលបង្គំ ហើយគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ”។ ហើយនាងក៏បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿជាមួយទ្រង់ ចាប់ពីពេលនោះមក។ ពេលពួកសិស្សព្រះយេស៊ូវសួរទ្រង់ថា តើនរណាធំជាងគេ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏បានហៅក្មេងតូចម្នាក់ ឲ្យមកក្នុងកណ្តាលចំណោមពួកគេ(ម៉ាថាយ ១៨:១-២)។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ”(ខ.៣-៥)។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើងថា ក្មេងដែលមានជំនឿលើទ្រង់ អាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អនៃសេចក្តីជំនឿ។ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យស្វាគមន៍អ្នកដែលបើកចិត្តថ្វាយទ្រង់។…
Read articleក្តីអំណរ
ខ្ញុំកំពុងតែឈានទៅរករដូវកាលថ្មីយ៉ាងឆាប់រហ័ស គឺ “រដូវរងា” នៃភាពចាស់ជរា ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនទាន់ទៅដល់នៅឡើយទេ។ ទោះបីជាថ្ងៃខែឆ្នាំបានបោលទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយជួនកាល ខ្ញុំចង់បន្ថយល្បឿនវាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានក្តីអំណរ ដែលបានជួយទ្រទ្រង់ខ្ញុំ ឲ្យបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ថ្ងៃថ្មីនីមួយៗ ជាថ្ងៃថ្មីដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចថ្លែងជាមួយអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើងថា “នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា …ព្រមទាំងសំដែងពីសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់នៅពេលព្រឹក ហើយពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់រាល់តែយប់”(ទំនុកដំកើង ៩២:១-២)។ ទោះបីជាជីវិតខ្ញុំ មានការតស៊ូ និងការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាកផ្សេងទៀត ដែលជួនកាលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ហួសសមត្ថភាពខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់ជួយឲ្យខ្ញុំអាចចូលរួមជាមួយអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង នៅក្នុងការ “បន្លឺឡើង ដោយអំណរ ចំពោះការនៃព្រះហស្តទ្រង់”(ខ.៤)។ គឺអំណរ ដោយសារព្រះពរដែលទ្រង់ប្រទាន ក្រុមគ្រួសារ មិត្តភក្តិ និងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើដោយពេញចិត្ត។ ហើយក៏ជាក្តីអំណរ ដោយសារស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ និងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានបណ្តាលចិត្តគេឲ្យតែង។ ក៏ដូចជាក្តីអំណរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងដល់ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់សុគតជួសបាបយើង។ ហើយក៏ជាក្តីអំណរ ដោយសារទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណ ដែលជាប្រភពនៃក្តីអំណរដ៏ពិត(រ៉ូម ១៥:១៣)។ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ នោះអ្នកជឿទ្រង់ អាច “នឹងលូតលាស់ឡើង ដូចជាដើមលម៉ើរ … គេនឹងនៅតែកើតផល គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ…
Read articleពាក្យសម្តីចុងក្រោយ
ថ្ងៃមួយ ក្នុងអំឡុងពេលម៉ោងទស្សនវិជ្ជា នៅសកលវិទ្យាល័យ មានសិស្សម្នាក់បានបញ្ចេញមតិអុជអាល មកលើទស្សនៈរបស់សាស្រ្តាចារ្យ។ សិស្សដទៃទៀតមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលលោកគ្រូអរគុណគាត់ ហើយក៏បានឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតបញ្ចេញមតិ។ ក្រោយមក ពេលគេសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីគាត់មិនបានបញ្ចេញប្រតិកម្មចំពោះសិស្សម្នាក់នោះ? គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់កំពុងរៀនជៀសវាងការនិយាយឥតបើគិត។ គ្រូបង្រៀនម្នាក់នេះបានស្រឡាញ់ ហើយថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះ ហើយគាត់ចង់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវវិញ្ញាណនៃការបន្ទាបខ្លួន ខណៈពេលដែលគាត់បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលទ្រង់បានរំឭកខ្ញុំ អំពីគ្រូបង្រៀនម្នាក់ទៀត ដែលបានរស់នៅកាលពីសម័យយូរណាស់មកហើយ។ គាត់ជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសាស្តា។ ទោះគាត់មិនបានលើកឡើងពីរបៀបប្រឈមុខដាក់មនុស្សមានកំហឹងក៏ដោយ ក៏គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ពេលយើងចូលទៅជិតព្រះអម្ចាស់ យើងគួរតែបោះជំហានដោយប្រយ័ត្ន ហើយ “ចូលទៅជិត ដើម្បីស្តាប់” ជាជាងប្រញាប់និយាយស្តី ហើយមានចិត្តដែលរហ័សតបត។ ការធ្វើដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយយើងជាអ្នកដែលទ្រង់បានបង្កើត(សាស្តា ៥:១-២)។ តើអ្នកចូលទៅជិតព្រះ ដោយរបៀបណា? បើអ្នកដឹងថា អ្នកអាចកែប្រែអត្តចរិកខ្លួនឯង ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនចំណាយពេលពិចារណា អំពីភាពអស្ចារ្យ និងភាពធំប្រសើររបស់ព្រះអម្ចាស់? ពេលយើងជញ្ជឹងគិត អំពីប្រាជ្ញា អំណាច និងព្រះវត្តមានដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ទ្រង់ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ស្ញែងខ្លាច និងចង់សរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀរ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង។ កាលណាយើងមានអត្តចរិកដែលបន្ទាបខ្លួនដូចនេះ យើងនឹងអាចចៀសវាងការនិយាយពាក្យឥតបើគិត។-AMY BOUCHER…
Read articleបរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ
ពេលវេលាកន្លងផុតទៅលឿនណាស់ ពេលដែលអ្នកកំពុងសប្បាយ។ ទស្សនៈនេះមិនមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងការពិតទេ តែបទពិសោធន៍បានបង្ហាញថា ទស្សនៈនេះហាក់ដូចជាត្រូវ។ ពេលជីវិតកំពុងតែសប្បាយរីករាយ យើងមានអារម្មណ៍ថា ពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សពេកហើយ។ យើងប្រហែលជាកំពុងធ្វើកិច្ចការដែលយើងចូលចិត្ត ឬនៅជាមួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ តែពេលវេលាហាក់ដូចជាខ្លីពេក។ ខ្ញុំក៏មានបទពិសោធន៍ដូចនេះផងដែរ ហើយវាបាននាំឲ្យខ្ញុំមានការយល់ដឹងជាថ្មី អំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលបានរៀបរាប់ ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូក៤។ កាលពីមុន ពេលខ្ញុំពិចារណា អំពីសត្វទាំងបួន ដែលអង្គុយ នៅក្បែរបល្ល័ង្កព្រះ ដែលតែងតែពោលពាក្យពីរបីម៉ាត់ ដដែលៗ ខ្ញុំគិតថា សត្វទាំងនោះមានជីវិតដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់។ តែសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនគិតដូចនេះទៀតទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំគិតអំពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលពួកគេបានឃើញ ដោយភ្នែកដ៏ច្រើនរបស់ពួកគេ ដោយផ្ទាល់(ខ.៨)។ ខ្ញុំគិតអំពីទិដ្ឋភាព ដែលពួកគេបានឃើញ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងមានវត្តមាននៅជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ(ខ.៦)។ ខ្ញុំគិត អំពីភាពភ្ញាក់ផ្អើល ដែលពួកគេមាន ចំពោះព្រះ ដែលបានប្រកបទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្សមានបាប ដោយប្រាជ្ញា និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំគិតថា តើពួកគេអាចមានការឆ្លើយតបអ្វីដែលល្អជាងនេះទៀតនោះ? តើមានអ្វីដែលប្រសើរជាងការពោលសរសើរទ្រង់ថា “បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ”? តើការនិយាយពាក្យដដែលៗ ច្រំដែលៗ ជាសកម្មភាពដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់ឬទេ? ទេ គឺមិនគួរឲ្យធុញទ្រាន់ទេ…
Read articleសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានទៅលេងអគារអ៊ីមផាយអឺ ស្ទេត ជាមួយមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ នៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ខ្ញុំឃើញមនុស្សម្នាតម្រង់ជួរចូលអគារ ដែលមើលទៅជួរនោះ ដូចជាមិនវែងទេ។ យើងសង្ឃឹមថា យើងនឹងឆាប់បានចូលខាងក្នុងអគារ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងដើរចូលក្នុងអគារ យើងក៏បានឃើញមនុស្សឈរជាជួរនៅកន្លែងទទួលភ្ញៀវ នៅលើជណ្តើរ ហើយបន្តទៅដល់បន្ទប់មួយទៀត។ ពេលដល់ផ្លូវបត់នីមួយៗ យើងឃើញមានផ្លូវកាន់តែវែងថែមទៀត។ កន្លែងទេសចរណ៍ និងសួនកម្សាន្តក៏មានមនុស្សឈរជាជួរដែរ ដែលមើលទៅដូចខ្លីជាង ដោយសារមានហ្វូងមនុស្សកុះករ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានការខកចិត្ត ពេលយើងដើរទៅដល់ផ្លូវបត់ឃើញជួរកាន់តែវែង។ ជួនកាល ការខកចិត្តក្នុងជីវិត មានភាពធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ។ ការងារដែលយើងចង់បាន បែរជាមិនបានដូចបំណង។ មិត្តភក្តិដែលយើងទុកចិត្ត បានក្បត់យើង។ ទំនាក់ទំនងស្នេហាដ៏រ៉ូមិនទិចដែលយើងប្រាថ្នាចង់បាន តែមិនអាចទៅរួច។ ប៉ុន្តែ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏ឈឺចាប់នេះ ព្រះបន្ទូលព្រះបានចែងអំពីសេចក្តីពិត ដែលផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់យើង។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម ឯសេចក្តីសង្ឃឹមក៏មិនដែលនាំឲ្យយើងមានសេចក្តីខ្មាសឡើយ ពីព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានផ្សាយមកសព្វក្នុងចិត្តយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះបានប្រទានមកយើងហើយ”(រ៉ូម ៥:៣-៥)។ ពេលយើងទុកចិត្តលើទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏បានខ្សឹបតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ឲ្យយើងដឹងសេចក្តីពិតថា ទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ដោយគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ ហើយថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានទៅនៅជាមួយទ្រង់ ទោះជាមានឧបស័គ្គយ៉ាងណាក៏ដោយ។…
Read article