ពណ៌ដែលជាតំណាងឲ្យក្តីសង្ឃឹម
លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៧ អញនឹងនឹកចាំពីសេចក្តីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងនឹងឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងអស់ទាំងសត្វគ្រប់ពូជដែរ។ លោកុប្បត្តិ ៩:១៥ កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០២៣ នៅពេលដែលគេកំពុងប្រារព្ធខួបទី២២ឆ្នាំ នៃការវាយប្រហារមកលើសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយអំពើភេរវកម្ម មានឥន្ទធនូពីរជាន់បានលេចឡើង បង្កើតបានផ្ទាំងទស្សនីភាពដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល នៅលើមេឃ នៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ទីក្រុងនេះជាទីតាំងរបស់អតីតអគារភ្លោះដែលបានដួលរលំ ហើយបានទទួលរងការខូចខាតធ្ងន់ធ្ងរជាងគេ ក្នុងការវាយប្រហារដោយភេរវកម្ម នៅកន្លែងផ្សេងគ្នាក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក នៅថ្ងៃនោះ។ ជាង២ទសវត្សរ៍ក្រោយមក មនុស្សជាច្រើនដែលបានឃើញឥន្ទធនូពីរជាន់លេចឡើង នៅថ្ងៃនោះ បាននឹកគិតអំពីសេចក្តីសង្ឃឹម និងការប្រោសឲ្យជា។ វីដេអូដែលគេថតបានទិដ្ឋភាពនៅពេលនោះ បានធ្វើឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថា ឥន្ទធនូនោះហាក់ដូចជាលេចចេញពីទីតាំងរបស់អតីតមជ្ឈមណ្ឌលសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ឥន្ទធនូនៅលើមេឃបានរំឭកយើង អំពីការធានាអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ តាំងពីសម័យលោកណូអេមក។ នៅក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់បានកាត់ទោសមកលើបាប ដែលបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីហិនវិនាសហួសក្តីស្រមៃ ព្រះអង្គក៏បានដាក់ឥន្ទធនូនៅលើមេឃ ឲ្យគេអាចមើលឃើញ ជាការក្រើនរំឭកអំពីសេចក្តីសញ្ញាដ៏អស់កល្ប រវាងព្រះអង្គ និងជីវិតទាំងអស់នៅលើផែនដី(លោកុប្បត្តិ ៩:១៦)។ បន្ទាប់ពីភ្លៀងបានធ្លាក់៤០ថ្ងៃ ដែលបណ្តាលឲ្យមានទឹកជន់លិចផែនដីអស់ជាច្រើនឆ្នាំ(៧:១៧-២៤) គេគ្រាន់តែអាចស្រមៃថា ឥន្ទធនូដែលជាដំណាងឲ្យការតាំងសញ្ញានោះ បាននាំមកនូវការស្វាគមន៍ដែលមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅប៉ុណ្ណា ចំពោះលោកណូអេ និងក្រុមគ្រួសារគាត់(៩:១២-១៣)។ វាជាការរំឭកអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញភពផែនដីទាំងមូល ដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ(ខ.១១)។ ពេលណាយើងប្រឈមមុខដាក់ពេលដ៏ងងឹត និងការបាត់បង់ដ៏សោកសៅ ទោះដោយសារគ្រោះធម្មជាតិ…
Read article
បានចូលក្នុងគ្រួសារក្សត្រខាងវិញ្ញាណ
យ៉ូហាន ១:៩-១៣ ប៉ុន្តែអស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ។ យ៉ូហាន ១:១២ មានពេលមួយ លោកចេយ ស្បេត(Jay Speights) ជាអ្នកក្រុងរ៉ក់ វីល រដ្ឋម៉ារីឡិន ទៅធ្វើតេស្តឌីអិនអេ ហើយក៏បានទទួលលទ្ធផលដែលគាត់មិនដែលនឹកស្មានដល់។ គេបានពិនិត្យឌីអិនអេរបស់គាត់ រកឃើញថា គាត់ជាបុត្រារបស់ស្តេចរបស់ប្រទេសបេនីន នៅភាគខាងលិចនៃទ្វីបអាហ្វ្រិក។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានឡើងជិះយន្តហោះ ទៅលេងប្រទេសនោះ។ ពេលគាត់ទៅដល់ រាជវង្សានុវង្សរបស់ស្តេចក៏បានមកទទួលស្វាគមន៍គាត់ ដោយធ្វើពិធីជប់លៀងធំមួយ សម្រាប់ការវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដែលមានការរាំច្រៀង ការលើកប៉ដា និងការដើរដង្ហែក្បួនជាដើម។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចុះមកផែនដី ដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ។ ព្រះអង្គបានយាងមករករាស្រ្តព្រះអង្គ ជាប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដើម្បីប្រទានពួកគេនូវដំណឹងល្អ និងបង្ហាញផ្លូវឲ្យពួកគេចេញពីភាពងងឹត។ មនុស្សជាច្រើនមិនបានអើពើចំពោះព្រះរាជសារព្រះអង្គទេ ដោយបានបដិសេធន៍ព្រះអង្គ ដែលជា “ពន្លឺពិតប្រាកដ”(យ៉ូហាន ១:៩) ហើយមិនព្រមទទួលស្គាល់ព្រះអង្គជាព្រះមែស៊ី(ខ.១១)។ ប៉ុន្តែ ការមិនជឿ និងការមិនអើពើ មិនមែនជាការឆ្លើយតប របស់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅសម័យនោះទេ។ អ្នកខ្លះក៏បានបន្ទាបខ្លួន ទទួលការអញ្ជើញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយអំណរ ដោយទទួលយកព្រះអង្គ ជាដង្វាយលោះបាបដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន ហើយក៏បានទទួលជឿព្រះនាមព្រះអង្គ។ អស់អ្នកដែលនៅសល់ពីមនុស្សដែលបដិសេធន៍ព្រះអង្គ…
Read article
នៅតែជាប់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
ម៉ាថាយ ១៦:១៣-១៩ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា អ្នកឈ្មោះពេត្រុស ខ្ញុំនឹងតាំងពួកជំនុំខ្ញុំនៅលើថ្មដានេះ។ ម៉ាថាយ ១៦:១៨ មានពេលមួយ អគ្គីភ័យបានបំផ្លិចបំផ្លាញព្រះវិហារបាទីស្ទបាលសូរ៉ា ខ្ទេចគ្មានសល់។ ខណៈពេលដែលភ្នាក់ងារពន្លត់អគ្គីភ័យ និងសមាជិកសហគមន៍ កំពុងជួបជុំគ្នា បន្ទាប់ពីការឆាប់ឆេះមានការថមថយ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញឈើឆ្កាងដែលត្រូវភ្លើងឆេះ ជាមួយអគារព្រះវិហារ នៅតែឈរមាំ នៅក្នុងកំសួលផ្សែង និងផេះដែលកំពុងហុយតាមខ្យល់។ អ្នកពន្លត់អគ្គីភ័យម្នាក់បានរៀបរាប់ថា “វាជារឿងចម្លែក ដែលអគ្គីភ័យបានបំផ្លាញសំណង់អគារទាំងស្រុង ប៉ុន្តែ មិនបានបំផ្លាញឈើឆ្កាង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អគារព្រះវិហារគ្រាន់តែជាទីកន្លែងជួបជុំបណ្តោះអាសន្ន ប៉ុន្តែ ពួកជំនុំជាសហគមន៍នៃអ្នកជឿដែលស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប។ ពួកជំនុំជាសហគមន៍នៃអ្នកជឿ ដែលរួបរួមគ្នាតែមួយ ដោយសារឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានសុគត សពព្រះអង្គត្រូវគេបញ្ចុះក្នុងផ្នូរ ហើយព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ កាលព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មនៅលើផែនដី ព្រះអង្គបានប្រាប់លោកពេត្រុសថា ព្រះអង្គនឹងសង់ពួកជំនុំរបស់ព្រះអង្គ ដែលគ្មានអ្វីអាចបំផ្លាញបានឡើយ(ម៉ាថាយ ១៦:១៨)។ ព្រះអង្គនឹងប្រមូលអ្នកជឿទាំងអស់មកពីគ្រប់តំបន់ទាំងអស់ ក្នុងពិភពលោក ឲ្យរួមមកជាក្រុមតែមួយ ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្ប។ សហគមន៍នេះនឹងប្រឈមមុខដាក់ទុក្ខលំបាកធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែ ពួកគេនឹងស៊ូទ្រាំដល់ទីបញ្ចប់។ ព្រះទ្រង់នឹងគង់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយទ្រទ្រង់ពួកគេ(អេភេសូរ ២:២២)។ ពេលណាពួកជំនុំប្រចាំតំបន់មានការអន់ថយ និងទន់ខ្សោយ ឬសំណង់ព្រះវិហារបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញ ឬនៅពេលដែលយើងគិតអំពីពួកជំនុំ ដែលកំពុងជួបការលំបាក…
Read article
ការរួបរួមនៅទីបញ្ចប់
ទំនុកដំកើង ៨៧ អស់ទាំងដើមហេតុនៃខ្ញុំនៅក្នុងឯងដែរ។ ទំនុកដំកើង ៨៧:៧ កាលពីឆ្នាំ១៩៦០ លោកអូតូ ប្រេមីងជ័រ(Otto Preminger) បានបណ្តាលឲ្យមានរឿងចំរូងចំរាស ដោយសារខ្សែភាពយន្តដែលគាត់បានផលិត មានចំណងជើងថា ការភៀសខ្លួនរបស់ជាតិសាសន៍មួយ។ ផ្អែកទៅលើរឿងប្រលោមលោករបស់លោកឡេអុង អ៊ូរីស(Leon Uris) ខ្សែភាពយន្តនេះបានផ្តល់ឲ្យនូវរឿងប្រឌិត អំពីជនភៀសខ្លួនជាប្រជាជនយូដា ដែលបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទឹកដីប៉ាឡេស្ទីន បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២បានបញ្ចប់។ នៅចុងបញ្ចប់នៃខ្សែភាពយន្តនេះ តួអង្គជានារីជាជនជាតិយូដាមកពីទ្វីបអឺរ៉ុប និងតួអង្គជាបុរសជនជាតិអារ៉ាប់ត្រូវគេសម្លាប់ ហើយគេក៏បានបញ្ចុះសពអ្នកទាំងពីរក្នុងផ្នូរតែមួយ ក្នុងទឹកដីដែលជាប្រទេសអ៊ីស្រាអែលក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ក្នុងរឿងនេះ លោកប្រេមីងជ័រ បានទុកឲ្យយើងធ្វើការសន្និដ្ឋានដោយខ្លួនឯង។ តើវាជារឿងប្រៀបធៀប អំពីភាពអស់សង្ឃឹម ជាក្តីស្រមៃដែលត្រូវកប់ចោលក្នុងដីជារៀងរហូត ឬវាជានិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្តីសង្ឃឹម ខណៈពេលដែលមនុស្សពីរនាក់មកពីជាតិសាសន៍ពីរ មានប្រវត្តិស្អប់គ្នា និងជាសត្រូវនឹងគ្នា បានចងស្ពានមេត្រីជាមួយគ្នា ក្នុងសេចក្តីស្លាប់ និងក្នុងជីវិតឬ? រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៨៧ ជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់ពួកកូនប្រុសរបស់លោកកូរេ ដែលបានចែងអំពីសន្តិភាព និងការរួបរួមរវាងជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ។ គឺសន្តិភាពដែលយើងកំពុងរង់ចាំ។ ពួកគេបានថ្លែងអំពីទីក្រុងយេរូសាឡិមយ៉ាងដូចនេះថា “ឱទីក្រុងរបស់ព្រះអង្គអើយ គេថ្លែងប្រាប់សេចក្តីឧត្តុង្គឧត្តមពីឯង”(ខ.៣)។ ពួកគេក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា ថ្ងៃមួយ ជាតិសាសន៍ដែលធ្លាប់មានប្រវត្តិសាស្រ្តធ្វើសង្គ្រាមនឹងប្រជាជនយូដា នឹងរួមគ្នាទទួលស្គាល់ព្រះពិតតែមួយ។ សាសន៍ទាំងនោះ គឺមានដូចជាសាសន៍រ៉ាហាប(ឬអេស៊ីព្ទ) សាសន៍បាប៊ីឡូន សាសន៍ភីលីស្ទីន សាសន៍ទីរ៉ុស…
Read article
បោះជំហានទៅមុខដោយជំនឿ
យ៉ូស្វេ ៣:៧-១៧ កាលណាទៅដល់មាត់ទឹកទន្លេយ័រដាន់ហើយ នោះត្រូវចុះទៅឈរនៅក្នុងទឹកនោះទៅ។ យ៉ូស្វេ ៣:៨ គ្រូគង្វាលម្នាក់បានមកអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងលក្ខណៈជាភ្ញៀវរបស់ព្រះវិហារមួយកន្លែង។ គាត់បានចែកចាយអំពីប្រាជ្ញា នៅក្នុងការទុកចិត្តព្រះ ហើយបោះជំហានទៅមុខ ដោយចិត្តក្លាហាន។ គាត់បានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គ្រូគង្វាលម្នាក់ ដែលបានទុកចិត្តព្រះ ហើយបានសម្រេចចិត្តចែកចាយតែសេចក្តីពិតដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ទោះច្បាប់ក្នុងប្រទេសគាត់បានហាមយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គេក៏បានកាត់ទោសគាត់ ពីបទញុះញង់ឲ្យមានការរើសអើង ហើយក៏បានជាប់គុកអស់រយៈពេល៣០ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានប្តឹងឧទរ ហើយតុលាការក៏បានសម្រេចឲ្យគាត់មានសិទ្ធិក្នុងការចែកចាយព្រះបន្ទូល តាមការកាត់ស្រាយផ្ទាល់ខ្លួន និងមានសិទ្ធិជំរុញអ្នកដទៃឲ្យដើរតាមព្រះបន្ទូលព្រះ។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ពួកសង្ឃដែលមានតួនាទីសែងហិបសញ្ញា ក៏ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរថា ពួកគេត្រូវបោះជំហានចូលទៅក្នុងទឹកទន្លេ ឬបន្តឈរនៅលើច្រាំងទន្លេ។ បន្ទាប់ពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានភៀសខ្លួនចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទមក ពួកគេបានរស់នៅវិលវល់ក្នុងវាលរហោស្ថានអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំ។ ទីបំផុតពួកគេក៏បានឈរនៅមាត់ច្រាំងទន្លេយ័រដាន់ ដែលកំពុងមានទឹកជន់ជោរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានបោះជំហានទៅមុខចូលទៅក្នុងទឹកទន្លេ ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យទឹកស្រក។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ពួកសង្ឃដែលសែងហិប បានមកដល់ទន្លេយ័រដាន់ ក៏ដាក់ជើងចុះទៅក្នុងទឹកនៅមាត់ទន្លេ … នោះទឹកដែលហូរចុះពីលើមក ក៏ឈប់នៅនឹង”(យ៉ូស្វេ ៣:១៥-១៦)។ ពេលណាយើងថ្វាយជីវិតយើងដាច់ដល់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងប្រទានយើងនូវសេចក្តីក្លាហាន ដើម្បីបោះជំហានទៅមុខ ទោះនោះជាការសម្រេចចិត្តចែកចាយសេចក្តីពិតក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ឬបោះជំហានចូលទៅក្នុងទឹកដីដែលអ្នកមិនស្គាល់ក៏ដោយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការកាត់ទោសគ្រូគង្វាលរូបនោះ គាត់ក៏បានឆ្លៀតឱកាសចែកចាយអត្ថន័យនៃដំណឹងល្អ ក្នុងមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងបន្ទប់កាត់ក្តី។ ហើយក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូស្វេ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ចូលទឹកដីសន្យាដោយជោគជ័យ…
Read article
និយាយតែពាក្យពិត ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
អេភេសូរ ៤:២២-២៩ ដូច្នេះ ដែលបានដោះសេចក្តីកំភូតចេញហើយ នោះត្រូវឲ្យនិយាយសេចក្តីពិត នឹងអ្នកជិតខាងរៀងខ្លួនវិញ ដ្បិតយើងរាល់គ្នាជាអវយវៈផងគ្នាទៅវិញទៅមក។ អេភេសូរ ៤:២៥ បុរសម្នាក់មានជំនាញខាងគេចវេស ពីការបង់ប្រាក់ពិន័យសម្រាប់បទល្មើសច្បាប់ចរាចរណ៍ ដោយការនិយាយកុហកតុលាការ។ នៅពេលណាគាត់បង្ហាញខ្លួន នៅចំពោះមុខចៅក្រមក្នុងតុលាការ គាត់តែងតែប្រាប់គេថា គាត់និងមិត្តស្រីរបស់គាត់បានចែកផ្លូវគ្នា ហើយនាងបានយកឡានគាត់ទៅបើកបរ ដោយមិនឲ្យគាត់ដឹង។ គាត់ប្រឌិតរឿងដដែលៗយ៉ាងដូចនេះ ដើម្បីឲ្យចៅក្រមអាណិតគាត់ ហើយលើកលែងការបង់ថ្លៃផាកពិន័យ។ ជាងនេះទៅទៀត គាត់បានទទួលការស្តីបន្ទោសធ្ងន់ៗម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសារគាត់មានអាកប្បកិរិយាមិនសមរម្យ ក្នុងម៉ោងការងារ។ ទីបំផុត ចៅក្រមក៏បានសម្រេចចោទប្រកាន់គាត់ ពីបទនិយាយកុហកតុលាការ៤ដង ការក្លែងបន្លំ៥ដង និងការផ្តល់ចម្លើយក្លែងក្លាយដល់មន្ត្រីប៉ូលិស។ សម្រាប់បុរសនេះ ការកុហកបានក្លាយជាទម្លាប់ ពេញមួយជីវិតគាត់ហើយ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យមានទម្លាប់និយាយការពិត ក្នុងការរស់នៅ ព្រោះវាជាទម្លាប់ដ៏សំខាន់។ គាត់បានរំឭកពួកជំនុំនៅទីក្រុងអេភេសូរថា ពួកគេត្រូវតែលះបង់ចោលទម្លាប់ចាស់នៃការរស់នៅ ដោយថ្វាយជីវិតរបស់ខ្លួនដល់ព្រះគ្រីស្ទវិញ(អេភេសូរ ២:១-៥)។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវរស់នៅ ជាមនុស្សថ្មីដែលបានផ្លាស់ប្រែ ដោយរាប់បញ្ចូលការអនុវត្តដ៏ជាក់លាក់មួយចំនួន នៅក្នុងការរស់នៅ។ ក្នុងចំណោមការអនុវត្តន៍នោះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវ “លះបង់ចោលការនិយាយកុហក” ហើយការអនុវត្តន៍មួយទៀតដែលពួកគេត្រូវមាននោះគឺ ត្រូវ “និយាយសេចក្តីពិត នឹងអ្នកជិតខាងរៀងខ្លួនវិញ”(៤:២៥)។ ដោយសារការនិយាយសេចក្តីពិត បានជួយការពារការរួបរួមនៃពួកជំនុំ…
Read article