ការសរសើរព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់
កាលពីឆ្នាំ២០០៥ ពេលដែលអ្នកស្រីរ៉ូសា ផាកស៍(Rosa Parks) ដែលជាវីរនារីទាមទារសិទ្ធិពលរដ្ឋនៃសហរដ្ឋអាមេរិក បានទទួលមរណៈភាព អ្នកស្រីអូប្រាហ វីនហ្វ្រេយ(Oprah Winfrey) បានរាប់ថា ខ្លួនគាត់មានអភ័យឯកសិទ្ធិណាស់ ដែលបានពោលសរសើរអ្នកស្រីរ៉ូសា ក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់។ អ្នកស្រីអូប្រាហ បានមានប្រសាសន៍អំពីស្រ្តីគំរូម្នាក់នេះ ដែលមិនព្រមងើបចេញពីកៅអីអង្គុយក្នុងឡានក្រុង ដែលគេទុកសម្រាប់ឲ្យបុរសស្បែកសរអង្គុយ នៅឆ្នាំ១៩៥៥។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានគិតអំពីការដែលគាត់មិនព្រមងើបចេញពីកៅអី ដែលគេទុកសម្រាប់តែជនជាតិស្បែកសរអង្គុយ ដោយគាត់ដឹងថា បរិយ៉ាកាសសង្គមនៅសម័យនោះ មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច ហើយមានអ្វីខ្លះអាចកើតឡើងចំពោះគាត់។ គាត់បានធ្វើការនេះ ដោយមិនខ្វល់ពីខ្លួនឯង ហើយក៏បានធ្វើឲ្យការរស់នៅមានភាពល្អប្រសើរឡើងសម្រាប់យើងរាល់គ្នា”។ ជាញឹកញាប់ យើងអាចនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ នៅពិធីបុណ្យសពរបស់ពួកគេ តែយើងក៏អាចនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ នៅកន្លែងផ្សេងទៀតផងដែរ។ ក្នុងបន្ទាត់ដំបូងនៃបទគម្ពីរអេភេសូរ សាវ័កប៉ុលបានពោលសរសើរព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ថា “សូមសរសើរដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នា”។ គាត់បានប្រើពាក្យ “សូមសរសើរ” ដោយអញ្ជើញពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ ឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ នៅក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះ សម្រាប់ព្រះពរខាងវិញ្ញាណគ្រប់ប្រភេទ ដែលមានដូចជា : ព្រះបានជ្រើសរើស ហើយទទួលចិញ្ចឹមពួកគេ, ព្រះយេស៊ូវបានប្រោសលោះ អត់ទោស ហើយក៏បានបើកបង្ហាញពួកគេ ឲ្យស្គាល់អាថ៌កំបាំងនៃដំណឹងល្អ ហើយព្រះវិញ្ញាណក៏បានធានា និងដៅចំណាំពួកគេ។ សេចក្តីសង្រ្គោះដ៏អស្ចារ្យនេះ…
Read articleតាមរបៀបរបស់ខ្ញុំ
មានក្មេងតូចពីរនាក់ កំពុងលេងល្បែងដ៏ស្មុគ្រស្មាញមួយ ដោយប្រើចង្កឹះ និងខ្សែ។ បន្ទាប់ពីលេងបានពីរបីនាទី ក្មេងប្រុសដែលមានអាយុច្រើនជាងគេ ក៏បានងាកមកមិត្តភក្តិដែលលេងជាមួយនោះ ហើយនិយាយដោយអំណួតថា “ឯងធ្វើមិនត្រូវទេ។ នេះជាល្បែងរបស់ខ្ញុំ ហើយយើងត្រូវលេងតាមរបៀបខ្ញុំ។ ឯងមិនអាចលេងទៀតទេ!” រឿងនេះបានបង្ហាញថា មនុស្សយើងចង់ឲ្យគេធ្វើអ្វីតាមចិត្តខ្លួន តាំងពីនៅតូច។ លោកណាម៉ាន់ជាមនុស្សដែលធ្លាប់តែឲ្យគេ ធ្វើអ្វីៗតាមចិត្តខ្លួន។ គាត់ជាមេទ័ពរបស់ស្តេចនៃនគរស៊ីរី។ តែលោកណាម៉ាន់ មានជម្ងឺមួយដែលមិនអាចព្យាបាលជា។ មានក្មេងស្រីម្នាក់ជាអ្នកបម្រើរបស់ភរិយាគាត់ ដែលជាឈ្លើយសឹក ដែលគេបាននាំមកពីនគរអ៊ីស្រាអែល។ មានពេលមួយនាងបានសុំឲ្យគាត់ទៅស្វែងរកការប្រោសឲ្យជា ពីលោកអេលីសេ ដែលជាហោរារបស់ព្រះ។ លោកណាម៉ាន់មានចិត្តអន្ទះសារចង់ទទួលការប្រោសឲ្យជាភ្លាមៗ តែគាត់ចង់ឲ្យលោកហោរាធ្វើដំណើរមករកគាត់។ គាត់ចង់ឲ្យគេប្រព្រឹត្តចំពោះគាត់ ដោយមានរបៀបរបបធំដុំ និងមានការគោរព។ ដូចនេះ ពេលលោកអេលីសេប្រាប់គាត់ឲ្យចុះទៅងូតទឹកទន្លេយ័រដាន់ប្រាំពីរដង គាត់ក៏មានការខឹងសម្បារ! គាត់មិនព្រមធ្វើតាមឡើយ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:១០-១២)។ ដូចនេះ ទាល់តែគាត់បានបន្ទាបខ្លួន ហើយធ្វើតាមរបៀបរបស់ព្រះ ទើបគាត់បានជាពីជម្ងឺឃ្លង់(ខ.១៣-១៤)។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់ទូលព្រះថា “ទូលបង្គំនឹងធ្វើ តាមរបៀបរបស់ទូលបង្គំ”។ ប៉ុន្តែ របៀបរបស់ទ្រង់ជារបៀបដែលល្អបំផុតជានិច្ច។ ដូចនេះ ចូរយើងសូមឲ្យព្រះប្រទានឲ្យយើងមានចិត្តបន្ទាបខ្លួន ដើម្បីនឹងស្ម័គ្រចិត្តជ្រើសរើសផ្លូវរបស់ទ្រង់ ជាជាងដើរតាមផ្លូវរបស់យើង។-Marion Stroud
Read articleទឹកភ្នែកនៃក្តីអាណិត
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយជាមួយក្មេងជំទង់៤នាក់ និងបុរសអនាថា ដែលមានអាយុប្រហែល២០ឆ្នំា នៅកន្លែងចែកអាហារដល់អ្នកក្រ នៅរដ្ឋអាឡាស្កា ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ដោយបានឃើញក្មេងជំទង់ទាំងនោះមានចិត្តអាណិតចំពោះបុរសអនាថានោះ។ ពួកគេបានស្តាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ពេលគាត់និយាយអំពីជំនឿរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អដល់គាត់ ដោយចិត្តសុភាព ដោយផ្តល់ឲ្យគាត់នូវក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ពេលនោះ បុរសនោះមិនចង់ស្តាប់ដំណឹងល្អទេ។ ពេលយើងកំពុងចាកចេញទៅ ក្នុងចំណោមក្មេងស្រីជំទង់ទាំងនោះ មានក្មេងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ហ្គ្រេស(Grace) បានបង្ហាញអារម្មណ៍ តាមរយៈទឹកភ្នែករបស់នាង ឲ្យគេដឹងថា នាងមិនចង់ឲ្យបុរសនោះ ស្លាប់ទៅដោយមិនបានស្គាល់ព្រះយេស៊ូវទេ។ នាងក៏បានទួញយំចេញពីចិត្ត សម្រាប់បុរសម្នាក់នេះ ដែលកំពុងតែបដិសេធន៍សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះសង្រ្គោះ នៅពេលនោះ។ ទឹកភ្នែករបស់ក្មេងជំទង់ម្នាក់នេះ បានរំឭកខ្ញុំអំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានបម្រើព្រះអម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយមានទុក្ខសោកនៅក្នុងចិត្ត ចំពោះជនរួមជាតិរបស់គាត់ ព្រោះគាត់ចង់ឲ្យពួកគេទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ(រ៉ូម ៩:១-៥)។ សេចក្តីអាណិតរបស់សាវ័កប៉ុល និងការដែលគាត់ខ្វល់ពីអ្នកដទៃ ប្រាកដជាបាននាំឲ្យគាត់ស្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើនដង។ បើយើងមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយចំពោះអ្នកដទៃ ដែលមិនទាន់បានទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ យើងនឹងស្វែងរកវិធីចែកចាយអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះដល់ពួកគេមិនខាន។ ចូរយើងប្រើជំនឿ និងក្តីអាណិតរបស់យើង ដើម្បីនាំដំណឹងល្អទៅផ្សាយដល់អ្នកដែលត្រូវការព្រះសង្រ្គោះ។-Dave Branon
Read articleឈ្មោះដែលបានដាក់ឲ្យ
គ្រួសារភាគច្រើនមានរឿងផ្សេងៗប្រចំាគ្រួសារ។ ជាក់ស្តែង ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំក៏មានរឿងមួយ ដែលប្រាប់ពីរបៀបដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំបានដាក់ឈ្មោះឲ្យខ្ញុំ។ ក្នុងអំឡុងពេលដំបូង នៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ពួកគាត់ប្រហែលជាមានការមិនយល់ស្របគ្នា នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនប្រុសដំបូងរបស់ពួកគាត់។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំចង់បានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលមានឈ្មោះដូចឪពុករបស់ខ្ញុំ តែឪពុកខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកូនប្រុសគាត់មានឈ្មោះដូចគាត់ទេ។ បានជាបន្ទាប់ពីមានការពិភាក្សាជាច្រើនមក ពួកគាត់ក៏បានព្រមព្រមគ្នាថា បើកូនប្រុសពួកគាត់ កើតនៅថ្ងៃដូចឪពុកខ្ញុំ ពួកគាត់នឹងដាក់ឈ្មោះឲ្យដូចឪពុកខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានកើតនៅចំថ្ងៃកំណើតរបស់ឪពុកខ្ញុំ។ រឿងនេះ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ហើយខ្ញុំក៏មានឈ្មោះដូចគាត់ ដោយគ្រាន់តែបន្ថែមឈ្មោះពីក្រោយថា “ជូនា”(Junior) ដែលប្រែមកថា “តូច”។ ការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូន ក៏ជាការសំខាន់ផងដែរ ដែលមានតាំងពីសម័យដើមមក។ ពេលលោកយ៉ូសែបបានទទួលដំណឹងថា នាងម៉ារា ដែលជាគូដណ្តឹងមានផ្ទៃពោះ គាត់មានការពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលនោះ មានទេវតាមួយអង្គបានយាងមកជួបគាត់ ដើម្បីប្រាប់គាត់ អំពីព្រះទ័យព្រះវរបិតា នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យបុត្រដែលនឹងប្រសូត្រនោះ ដោយមានបន្ទូលថា “នាងនឹងប្រសូតបុត្រា១ ហើយអ្នកត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ» ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទេវតាមិនគ្រាន់តែបានប្រាប់ឲ្យដាក់ឈ្មោះបុត្រតូចនោះថា យេស៊ូវប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះនាមទ្រង់បញ្ជាក់ប្រាប់ពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់យាងមកក្នុងលោកិយ : គឺដើម្បីទទួលទោសនៃអំពើបាប ដែលយើងសក្តិសមនឹងទទួល។ គោលបំណងដែលទ្រង់បានយាងមកប្រសូត្រ នៅក្នុងក្រោលសត្វ គឺបានបង្ហាញ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់…
Read articleចិត្តដែលផ្លាស់ប្រែ
ក្នុងអំឡុងដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ នៅប្រទេសហ្កាណា មានបណ្ណប្រកាស ដែលមានចំណងជើងថា “ចិត្តរបស់មនុស្ស” ត្រូវបានគេបិទនៅតាមជញ្ជាំងអគារជាច្រើន និងនៅលើក្តារខៀនបិទប្រកាសសាធារណៈ។ នៅលើបណ្ណប្រកាសនោះ គេឃើញមានរូបសត្វល្មូនគ្រប់ប្រភេទ (ជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ ដែលគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម) នៅក្នុងរូបគំនូរបេះដូង ដែលនៅខាងលើមានក្បាលបុរសម្នាក់ដែលមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ នៅក្នុងរូបមួយទៀត គេឃើញមានរូបបេះដូង ដែលស្អាត ហើយស្រគត់ស្រគំ ហើយនៅពីលើមានរូបក្បាលមនុស្សប្រុសម្នាក់ដែលមានការស្កប់ចិត្ត។ នៅពីក្រោមរូបទាំងពីរនោះ គេបានសរសេរអក្សរថា “តើចិត្តរបស់អ្នកមានសណ្ឋានដូចរូបមួយណា?” ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៥:១៨-១៩ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់ អំពីការអ្វីដែលធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោក។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឯសេចក្តីដែលចេញពីមាត់មក នោះមកអំពីចិត្តវិញ គឺសេចក្តីទាំងនោះហើយ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សស្មោកគ្រោក ដ្បិតគឺពីក្នុងចិត្តនោះឯងដែលចេញអស់ទាំងគំនិតអាក្រក់ គឺការកាប់សំឡាប់គេ ផិតគ្នា សហាយស្មន់ លួចប្លន់ ធ្វើបន្ទាល់ក្លែងក្លាយ ហើយនិងជេរប្រមាថ”។ នោះហើយជាសណ្ឋាននៃចិត្ត ដែលបែកចេញពីព្រះ គឺសណ្ឋាននៃចិត្តរបស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ពេលដែលអំពើបាបរបស់ពួកគេបានបង្ខំឲ្យពួកគេនិរទេសចេញពីស្រុកកំណើត(អេសេគាល ៣៦:២៣)។ ព្រះទ្រង់បានសន្យា ក្នុងបទគម្ពីរ អេសេគាល ៣៦:២៦ ថា “អញនឹងឲ្យឯងមានចិត្តថ្មី ហើយនឹងដាក់វិញ្ញាណថ្មីនៅក្នុងឯងដែរ អញនឹងដកចិត្តដែលរឹងដូចថ្ម ពីរូបសាច់ឯងចេញ រួចនឹងឲ្យមានចិត្តជាសាច់វិញ”(សូមមើល ១១:១៩…
Read articleមនុស្សដូចយើងរាល់គ្នា
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៨ លោកវីលៀម ខារេយ(William Carey) បានទទួលការត្រាស់ហៅ ឲ្យធ្វើដំណើរ ទៅប្រទេសឥណ្ឌា ធ្វើបេសកជនផ្សាយដំណឹងល្អ នៃព្រះយេស៊ូវ។ បណ្តាគ្រូគង្វាលដែលនៅក្បែរគាត់បានចម្អកឲ្យគាត់ថា “អ្នកកំលោះ បើព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងសង្រ្គោះនរណាម្នាក់ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ទ្រង់នឹងសង្រ្គោះ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើអ្នក ឬខ្ញុំទេ!” ត្រង់ចំណុចនេះ គ្រូគង្វាលទាំងនោះ មិនបានយល់អំពីចំណុចសំខាន់នៃការធ្វើការជាដៃគូជាមួយព្រះទេ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់បានធ្វើនូវកិច្ចការជាច្រើន ដោយប្រើមនុស្សដូចយើងរាល់គ្នា។ ក្នុងនាមជាដៃគូ ក្នុងការងារបម្រើព្រះ នៅលើផែនដីនេះ យើងចង់ឲ្យបំណងព្រះទ័យព្រះបានសម្រេច តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះទ្រង់តម្រូវឲ្យយើងធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានថា “សូមរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យបំណងព្រះទ័យទ្រង់បានសម្រេច”(ម៉ាថាយ ៦:១០)។ សេចក្តីអធិស្ឋាននេះ មិនមែនសម្រាប់ឲ្យយើងអធិស្ឋាន ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះនោះឡើយ។ យើងមានតួនាទីខុសៗគ្នា ដើម្បីបំពេញ ក្នុងការធ្វើការជាមួយព្រះ។ យើងមានតួនាទីដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយធ្វើការថ្វាយនគរទ្រង់ ដោយការប្រព្រឹត្ត និងការអធិស្ឋានរបស់យើង។ យើងជារូបកាយព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងលោកិយនេះ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរ កូល៉ុស ១:២៤។ ពេលយើងបម្រើអ្នកដទៃ ព្រះគ្រីស្ទក៏កំពុងបម្រើអ្នកនោះ ក្នុងពេលតែមួយផងដែរ។ ពេលយើងបង្ហាញក្តីមេត្តា ដល់អ្នកដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែឈោងទៅរកគាត់…
Read article