ការផ្តោតចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញស្ត្រីម្នាក់ចង្អុលទៅមនុស្សម្នាក់ ដែលគាត់បានជួយបណ្តុះបណ្តាល ហើយប្រាប់គេថា អ្នកនោះជាសាវ័ករបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់សុទ្ធតែបានប្រទានភារៈកិច្ចឲ្យយើងធ្វើជាអ្នកបង្កើតសិស្សថ្វាយទ្រង់ ដោយផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះគ្រីស្ទ ដល់អ្នកដទៃ ហើយជួយថែរបំប៉នពួកគេ ឲ្យលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងបង្កើតសិស្ស យើងងាយនឹងផ្តោតទៅលើខ្លួនឯង ជាជាងផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ សាវ័កប៉ុលមានការបារម្ភថា ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសកំពុងតែឈប់ផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវហើយ។ នៅសម័យនោះ មានគ្រូអធិប្បាយដ៏ល្បីពីរនាក់នៅទីក្រុងនោះ គឺសាវ័កប៉ុល និងលោកអ័ប៉ុឡូស។ ពួកជំនុំក៏បានបែកបាក់ ដោយអ្នកខ្លះថា “ខ្ញុំជាសិស្សរបស់លោកគ្រូប៉ុល” ហើយខ្លះទៀតថា “ខ្ញុំជាសិស្សរបស់លោកគ្រូអ័ប៉ុឡូស!” ដូចនេះ ពួកគេកំពុងតែផ្តោតទៅលើគ្រូដែលជាមនុស្ស ជាជាងផ្តោតទៅលើព្រះសង្រ្គោះ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលក៏បានកែតម្រង់ពួកគេ។ យើងជាអ្នកធ្វើការជាមួយព្រះ។ អ្នកខ្លះជាអ្នកដាំ ខ្លះជាអ្នកស្រោចទឹក តែដែលសំខាន់នោះ គឺព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រទានពរឲ្យមានការលូតលាស់។ យើងរាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ ហើយជាផ្ទះដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ(១កូរិនថូស ៣:៦-៩)។ គ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងកូរិនថូស មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខរបស់សាវ័កប៉ុល ឬលោកអ័ប៉ុឡូសឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់យើងឲ្យចេញទៅបង្កើតសិស្ស ហើយបង្រៀនពួកគេអំពីទ្រង់(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ហើយអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ ដែលជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង(១២:២)។ ពេលយើងផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ព្រះនាមទ្រង់នឹងបានដំកើងឡើង។ ទ្រង់ធំលើសអស់ទាំងមនុស្ស ហើយទ្រង់នឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។-C.P.Hia
Read articleគ្រូពេទ្យដែលអស្ចារ្យបំផុត
វេជ្ជបណ្ឌិតដែលខ្ញុំស្គាល់ សុទ្ធសឹងជាមនុស្សឆ្លាត ខិតខំធ្វើការ និងមានចិត្តអាណិត ចំពោះអ្នកដទៃ។ ពួកគេបានជួយសម្រាលទុក្ខរបស់ខ្ញុំ ជាច្រើនដងមកហើយ ហើយខ្ញុំមានការដឹងគុណចំពោះពួកគេ សម្រាប់ការដែលពួកគេពូកែពិនិត្យជម្ងឺ ចេញវេជ្ជបញ្ជា តឆ្អឹងដែលបាក់ និងដេរមុខរបួសឲ្យខ្ញុំជាដើម។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា ខ្ញុំទុកចិត្តគ្រួពេទ្យ ជាងព្រះនោះឡើយ។ ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា ព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងមនុស្ស ឲ្យធ្វើការជាដៃគូជាមួយទ្រង់ នៅក្នុងការថែរក្សាស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់(លោកុប្បត្តិ ២:១៥) ហើយគ្រូពេទ្យបានសិក្សាវិទ្យាសាស្ត្រសុខាភិបាល ហើយបានរៀនសូត្រអំពីរបៀបដែលព្រះបានបង្កើតរូបកាយមនុស្ស។ ពួកគេបានប្រើចំណេះដឹងនេះ ដើម្បីជួយស្អាងយើង ឲ្យមានសុខភាពល្អឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ មូលហេតុដែលគ្រូពេទ្យអាចព្យាបាល គឺដោយសារព្រះទ្រង់បានបង្កើតរូបកាយយើងមក ឲ្យមានសមត្ថភាពព្យាបាលខ្លួនឯង។ គ្រូពេទ្យវះកាត់នឹងមិនអាចព្យាបាលអ្នកជម្ងឺបានឡើយ បើសិនជាមុខរបួសដែលគាត់បានដេរនោះ មិនព្រមជាដោយខ្លួនឯងទេនោះ។ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តអាចរៀនដឹង អំពីរបៀបដែលព្រះបានបង្កើតរូបកាយយើង ឲ្យមានមុខងារផ្សេងៗ ហើយពួកគេក៏បានបង្កើតថ្នាំ និងវិធីព្យាបាល ឲ្យយើងមានសុខភាពល្អឡើងវិញ ឬជាពីជម្ងឺ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកប្រោសឲ្យជាទេ គឺព្រះទេដែលបានប្រោសមនុស្សឲ្យជា(និក្ខមនំ ១៥:២៦)។ គ្រូពេទ្យគ្រាន់តែបានសហការជាមួយបំណងព្រះទ័យ និងការរចនាដែលទ្រង់មានសម្រាប់រូបកាយយើង។ និយាយរួម ព្រះទ្រង់បានប្រើមនុស្ស និងថ្នាំពេទ្យដើម្បីព្យាបាលជម្ងឺទាំងពួង។ ដូចនេះ ខ្ញុំមានការដឹងគុណចំពោះវិទ្យាសាស្រ្ត និងគ្រូពេទ្យ តែខ្ញុំសូមសរសើរ និងអរព្រះគុណព្រះជាពិសេស ដ្បិតទ្រង់បានរចនាចក្រវាលមក…
Read articleកាន់តែចូលជិតបានមួយជំហានទៀត
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានឡើងជួរភ្នំវីតនី ដែលមានកំពស់៤៤២១ ម៉ែត្រ ជាជួរភ្នំខ្ពស់ជាងគេ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ កាលនោះ យើងបានធ្វើដំណើរមកដល់កន្លែងបោះជំរុំ វីតនី ផូរធល នៅពេលយប់។ ហើយក៏បានលាតកម្រាលភួយសម្រាប់គេង នៅក្នុងជំរុំ ហើយបានព្យាយាមគេងឲ្យបានច្រើន មុនពេលយើងចាប់ផ្តើមឡើងភ្នំ នៅពេលព្រលឹម។ ការឡើងភ្នំវីតនី មិនតម្រូវឲ្យយើងតោងឡើងថ្មចោទៗនោះទេ គឺយើងគ្រាន់តែឡើង ដោយថ្មើរជើងតាមផ្លូវចោទ ដែលមានចម្ងាយជាង១៧គីឡូម៉ែត្រ ឡើងទៅខាងលើកំពូលភ្នំ ធ្វើឲ្យយើងហត់យ៉ាងខ្លាំង។ ថ្វីដ្បិតតែការឡើងភ្នំនោះមានការពិបាកមែន តែយើងមានចិត្តសប្បាយរីករាយ ដោយបានឃើញទេសភាពដែលគួរឲ្យចាប់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដែលមានបឹងពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាត និងវាលស្មៅនៅតាមផ្លូវ។ ប៉ុន្តែ ផ្លូវឡើងទៅលើមានចម្ងាយឆ្ងាយ ហើយធ្វើឲ្យហត់ ធ្វើឲ្យយើងដឹងថា ជើង និងសួតរបស់យើងអាចទ្រាំទ្ររួចឬអត់។ ខ្ញុំក៏គិតចង់ត្រឡប់ទៅខាងក្រោមវិញ ខណៈពេលដែលថ្ងៃជិតអស្តង្គត ហើយផ្លូវដែលនៅពីមុខយើង ហាក់ដូចជាកាន់តែឆ្ងាយទៅៗគ្មានទីបញ្ចប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំបានមើលទៅជួរភ្នំ ហើយក៏បានដឹងថា ជំហាននីមួយៗដែលខ្ញុំបានបោះទៅមុខ កំពុងតែនាំខ្ញុំឲ្យកាន់តែជិតទៅដល់កំពូលភ្នំ។ បើខ្ញុំគ្រាន់តែបន្តដើរទៀត ខ្ញុំមុខជានឹងបានទៅដល់គោលដៅ។ ការគិតដូចនេះ បានជួយឲ្យខ្ញុំបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ពេលដែលគាត់បញ្ជាក់យើងថា “សេចក្តីសង្គ្រោះបានមកជិតបង្កើយ ជាជាងកាលយើងទើបនឹងជឿនោះ”(រ៉ូម ១៣:១១)។ ពេលថ្ងៃមួយទៀតបានមកដល់…
Read articleពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា
តើសាច់ដុំអ្វី ដែលខ្លំាងជាងគេ ក្នុងរាង្គកាយមនុស្ស? អ្នកខ្លះឆ្លើយថា សាច់ដុំអណ្តាតខ្លាំងជាងគេ តែយើងពិបាកនឹងកំណត់ថា សាច់ដុំណា ដែលខ្លាំងជាងគេ ព្រោះសាច់ដុំនីមួយៗ មិនធ្វើការតែម្នាក់ឯងទេ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា អណ្តាតជាសាច់ដុំដ៏ខ្លាំង។ វាជាសាច់ដុំដ៏តូចទេ តែអាចធ្វើឲ្យមានការខូចខាតជាច្រើន។ សរីរាង្គដ៏តូច និងសកម្មមួយនេះជួយឲ្យយើងញាំអាហារ លេប ដឹងរស់ជាតិ ហើយចាប់ផ្តើមការរំលាយអាហារ តែយើងចេះតែប្រើវា ដើម្បីនិយាយអ្វីដែលយើងមិនគួរនិយាយ។ គេបានប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយបញ្ជោរ ជេរ កុហក់ អួត និងវាយប្រហារអ្នកដទៃ ។ល។ ដូចនេះ តើអណ្តាតជាសាច់ដុំ ដែលគ្រោះថ្នាក់ណាស់មែនទេ? ប៉ុន្តែ គេក៏អាចប្រើអណ្តាត ធ្វើការល្អជាច្រើន។ ពេលយើងបានទទួលការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អណ្តាតអាចផ្លាស់ប្រែទៅជាឧបករណ៍ដ៏ល្អក្រៃលែង។ យើងអាចប្រើអណ្តាត ដើម្បីនិយាយអំពីភាពសុចរិត(ទំនុកដំកើង ៣៥:២៨) និងភាពយុត្តិធម៌របស់ព្រះ(៣៧:៣០)។ យើងអាចប្រើអណ្តាត និយាយអំពីសេចក្តីពិត(១៥:២) បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨) និងសារភាពបាបនៅចំពោះព្រះ(១យ៉ូហាន ១:៩)។ យើងអាចប្រើអណ្តាតឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១២:១៨ បានចែងថា “សម្តីរបស់មនុស្សប្រាជ្ញជាថ្នាំផ្សះវិញ”។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតអណ្តាតយើងមក ដើម្បីនាំមកនូវការប្រោសឲ្យជា ដល់អ្នកដទៃ …
Read articleអំណាចនៃការសរសើរដំកើង
លោកវីលី មីរីក(Willie Myrick) ត្រូវគេចាប់ជំរិត នៅក្នុងផ្លូវខាងមុខផ្ទះគាត់ ពេលគាត់មានអាយុ៩ឆ្នាំ។ គាត់បានធ្វើដំណើរជាមួយពួកចាប់ជំរិត អស់ជាច្រើនម៉ោង ដោយមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះខ្លួនទេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ វីលីក៏បានសម្រេចចិត្តច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ នូវបទដែលមានចំណងជើងថា “រាល់ការសរសើរដំកើង”។ ពេលដែលគាត់ច្រៀងបទចម្រៀងនោះម្តងហើយម្តងទៀត ពួកចាប់ជំរិតក៏បានជេរប្រទិចគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ឲ្យបិទមាត់។ ទីបំផុត បុរសនោះ ក៏បានឈប់ឡាន ឲ្យវីលីចុះពីលើឡាន ដោយសុវត្ថិភាព។ ដូចដែលវីលីបានបង្ហាញ ការសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់ ដែលពិតប្រាកដ គឺតម្រូវឲ្យយើងផ្តោតទៅលើចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងត្រូវឈប់គិតពីអ្វីដែលយើងភ័យខ្លាច អ្វីដែលជាបញ្ហាក្នុងជីវិតយើង ហើយត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត។ ជាក់ស្តែង ពួកអ៊ីស្រាអែលបានថ្វាយបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងដល់ព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលពួកគេត្រូវប្រឈមមុខនឹងពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ពេលដែលពួកគេត្រៀមខ្លួនធ្វើសង្រ្គាម ស្តេចយ៉ូសាផាតក៏បានរៀបចំក្រុមចម្រៀង ឲ្យដើរហែរ ទៅរកសត្រូវដែលកំពុងលើកទ័ពមក។ ពួកគេបានច្រៀងសរសើរថា “ចូរសរសើរព្រះអម្ចាស់ ដ្បិតសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច”(២របាក្សត្រ ២០:២១)។ ពេលពួកគេចាប់ផ្តើមច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏មានការជ្រួលច្របល់ ហើយក៏បានកាប់សម្លាប់គ្នាឯង។ ដូចនេះ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានឈ្នះសង្រ្គាម ដោយមិនចាំបាច់ប្រយុទ្ធ(ខ.១៧)។ ទោះយើងកំពុងជួបសង្រ្គាម ឬមានអារម្មណ៍ទាល់ច្រកក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះក្នុងចិត្តយើង។ ជាការពិតណាស់ “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ធំប្រសើរ ហើយក៏គួរឲ្យសរសើរណាស់”(ទំនុកដំកើង ៩៦:៤)។-Jennifer Benson…
Read articleការបណ្តាលចិត្ត ដោយក្តីស្រឡាញ់
ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩២០ លោកបប់ប៊ី ចូនស៍(Bobby Jones) បានទទួលតំណែងជើងឯក ក្នុងពិភពកីឡាវាយកូនហ្គោល ទោះបីជាគាត់មិនមែនជាកីឡាករអាជីពក៏ដោយ។ ខ្សែភាពយន្តមួយ ដែលមានចំណងជើងថា លោកបប់ប៊ី ចូនស៍ : អ្នកប្រាជ្ញនៃកីឡាវាយកូនហ្គោល បាននិយាយអំពីដំណើរជីវិតរបស់គាត់ ដែលក្នុងនោះ មានវគ្គមួយ ដែលកីឡាករវាយកូនហ្គោលអាជីពម្នាក់ បានសួរលោកបប់ប៊ីថា តើពេលណាគាត់ងាកមកធ្វើកីឡាករអាជីពវិញ ដើម្បីកើបលុយ ដូចកីឡាករល្បីៗផ្សេងទៀត។ លោកចូនស៍ក៏បានពន្យល់ប្រាប់គេថា គាត់លេងកីឡាវាយកូនហ្គោល គឺដោយសារគាត់ស្រឡាញ់កីឡាមួយនេះ មិនមែនដោយសារគាត់ចង់បានលុយនោះទេ។ ពេលយើងធ្វើអ្វីមួយ យើងត្រូវដឹងពីមូលហេតុ ដែលយើងចង់ធ្វើកិច្ចការនោះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងក៏ត្រូវដឹងពីមូលហេតុដែលយើងចង់បម្រើព្រះផងដែរ។ ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស គាត់ក៏បានបង្ហាញនូវគំរូល្អ នៅត្រង់ចំណុចនេះផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ យើងឃើញថា គាត់បាននិយាយការពារការប្រព្រឹត្ត ចរិយាសម្បត្តិ និងការដែលព្រះបានត្រាសហៅគាត់ ឲ្យធ្វើជាសាវ័កទ្រង់។ ពេលគេចោទសួរគាត់ អំពីមូលហេតុដែលគាត់ធ្វើការបម្រើព្រះ គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា គាត់បានធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ ដោយគាត់ពិចារណាឃើញថា បើម្នាក់បានស្លាប់ជំនួសអ្នកទាំងអស់ នោះទាំងអស់ឈ្មោះថាបានស្លាប់ហើយ ទ្រង់ក៏បានសុគតជំនួសមនុស្សទាំងអស់យ៉ាងនោះ គឺដើម្បីឲ្យពួកអ្នកដែលរស់នៅ មិនរស់សំរាប់តែខ្លួនឯងទៀត គឺរស់សំរាប់ព្រះអង្គ ដែលសុគតជំនួសគេ…
Read article