រូបភាពពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ
លោករ៉ូបឺត ហេងស៍(Robert Henkes) ជាអ្នកនិព្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា រូបភាពរបស់ស្រ្តីអាមេរិកដែលល្បីឈ្មោះ ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “ការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស មិនគ្រាន់តែជាការប្រើម៉ាស៊ីនថតរូបនរណាម្នាក់ ឲ្យតែបានរូបថត ឬគូររូបពួកគេដាក់ផ្ទាំងគំនូរប៉ុណ្ណោះឡើយ”។ ការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស គឺមិនគ្រាន់តែគិតអំពីរូបភាពនៅសម្បកក្រៅប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ត្រូវគិតអំពីអារម្មណ៍ ក្នុងជម្រៅនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្សផងដែរ។ ក្នុងការផ្តិតយករូបភាពរបស់មនុស្ស សិល្បៈករពិតប្រាកដជា ព្យាយាម “ផ្តិតយកលក្ខណៈដ៏ពិតរបស់បុគ្គលដែលគាត់បានថតរូបនោះ”។ អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលគេបានគូររូបព្រះយេស៊ូវ នៅលើផ្ទាំងគំនូរជាច្រើន។ អ្នកប្រហែលជាបានឃើញរូបគំនូររបស់ទ្រង់ នៅតាមព្រះវិហារ ឬសារៈមន្ទីរសិល្បៈ ឬប្រហែលជាមានរូបគំនូរទ្រង់ នៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នកផង។ ជាការពិតណាស់ គ្មានរូបមួយណា ដែលជារូបពិតរបស់ព្រះអង្គឡើយ ព្រោះយើងមិនដែលមានរូបថតរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដែលឃើញរូបគំនូររបស់ទ្រង់ ដែលវិចិត្រករបានគូរ ពេលបានឃើញទ្រង់ផ្ទាល់ភ្នែកឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចដឹងថា ទ្រង់មានលក្ខណៈដ៏ពិតដូចម្តេចខ្លះ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥៣។ ការពិពណ៌នាក្នុងបទគម្ពីរនេះ បាននិយាយលម្អិតយ៉ាងច្បាស់លាស់ អំពីរូបពិតរបស់ទ្រង់ថា “ទ្រង់បានទ្រាំទ្រ រងអស់ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង … ប៉ុន្តែយើងរាល់គ្នាបានរាប់ទ្រង់ទុកជាអ្នកមានទោសវិញ គឺជាអ្នកដែលព្រះបានវាយ ជាអ្នកដែលរងវេទនា តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ … ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់”(ខ.៤-៥)។ បទគម្ពីរនេះជួយឲ្យយើងមើលឃើញក្តីស្រឡាញ់…
Read articleកសាងជីវិតដែលសក្តិសម
ចៅៗរបស់ខ្ញុំ ចូលចិត្តលេងល្បែងសង់ផ្ទះណាស់។ក្មេងៗទាំងនោះ មានដុំជ័រជ្រុងៗតូចៗជាច្រើនពណ៌ សម្រាប់ឲ្យពួកគេសង់ប៉មបន្ទាយ យន្តហោះ ផ្ទះ ឬសាងសង់អ្វីផ្សេងទៀត តាមក្តីស្រមៃ និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្លួន។ បន្ទាប់ពីចៅៗរបស់ខ្ញុំ បានចាប់ផ្តើមចាក់បំណែកតូចៗទាំងនោះ ចេញពីប្រអប់មកលើកម្រាលឥដ្ឋហើយ ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមផ្គុំបំណែកទាំងនោះចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏យល់ថា ពួកគេមិនត្រូវការការណែនាំ នៅក្នុងការសាងសង់ទេ។ នៅទីបំផុត ការនេះក៏បាននាំឲ្យពួកគេឈានដល់ដំណាក់កាលមួយ ដែលពួកគេដឹងខ្លួនថា ការសាងសង់ទៅតាមការនឹកឃើញរបស់ខ្លួន មិននាំឲ្យមានលទ្ឋផលល្អទេ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏រុះរើបំណែកទាំងនោះចេញពីគ្នា ដើម្បីចាប់ផ្តើមសាងសង់សារជាថ្មីម្តងទៀត ប៉ុន្តែ លើកនេះ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ការធ្វើតាមការណែនាំ ពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណា ចំពោះពួកគេ។ តើអ្នកចង់ឱ្យបំណែកនៃជីវិតរបស់អ្នក ត្រូវបានរុះរើចេញពីគ្នា ហើយផ្គុំចូលគ្នាឡើងវិញ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមានព្រះយេស៊ូវជាជើងជញ្ជាំងរបស់អ្នក នោះចូរចាប់ផ្តើមកសាងជីវិតតាមប្លង់របស់ទ្រង់ចុះ។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នរៀងខ្លួន អំពីបែបណាដែលសង់”ពីលើជើងជញ្ជាំងនោះ(១កូរិនថូស ៣:១០-១១ )។ តើប្លង់នោះជាអ្វី? នៅក្នុងប្លង់នោះមានដូចជា ការគិតប្រយោជន៍គេឱ្យលើសជាងខ្លួន ដោយចិត្តសុភាព(ភីលីព ២:៣-៤) ការធ្វើទានដោយសប្បុរសនូវធនធានរបស់អ្នក ដល់អ្នកដែលគេត្រូវការ(យ៉ាកុប ២:១៤-១៧) ការឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអស់អ្នកណាដែលបានធ្វើខុសនឹងអ្នក(រ៉ូម ១២:១៤-២១)។…
Read articleខ្ញុំបានមកជួយ
មានអ្នកកាសែតម្នាក់ឈ្មោះ យ៉ាកុប រីស(Jacob Riis) បានធ្វើការពិពណ៌នា អំពីភាពក្រីក្រ នៅទីក្រុងញូយ៉ក ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៩ ធ្វើឲ្យមានភាពតក់ស្លត់ ដល់សាធារណៈជនទូទៅ ដែលមិនខ្វល់ពីសង្គម។ គាត់បាននិពន្ធសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ការរស់នៅរបស់ប្រជាជនពាក់កណ្តាលទៀត ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបង្ហាញរូបថតនៃតថភាពសង្គមនៃអ្នកក្រតោកយ៉ាក យ៉ាងច្បាស់លាស់ ដែលសាធារណៈជនមិនអាចប្រកែកបាន។ ក្នុងនាមជាកូនទីបី ក្នុងគ្រួសារក្រីក្រដែលមានកូន១៥នាក់ គាត់បានសរសេរពិពណ៌នាយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាព ព្រោះគាត់ធ្លាប់រស់នៅ ក្នុងពិភពនៃភាពទាល់ក្រអស់សង្ឃឹម។ បន្ទាប់ពីគាត់បានដាក់លក់សៀវភៅនោះ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង គាត់ក៏បានទទួលកាតប៉ូស្ទាល់ពីយុវជនម្នាក់ដែលទើបតែចាប់ផ្តើមអាជីពជាអ្នកនយោបាយ។ នៅខ្នងកាតប៉ូស្ទាល់ យុវជននោះបានសរសេរថា “ខ្ញុំបានអានសៀវភៅរបស់លោក ហើយខ្ញុំបានមកជួយហើយ។ ពីខ្ញុំស៊ីអេដូរ រូសសេវែល(Theodore Roosevelt)”(ក្រោយមក អ្នកនយោបាយវ័យក្មេងរូបនេះ ក៏បានក្លាយជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក)។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា តាមបទគម្ពីរ យ៉ាកុប(១:១៩-២៧) អ្នកដែលមានក្តីជំនឿដ៏ពិត ឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ សូមឲ្យចិត្តយើងបានផ្លាស់ប្រែ ពីភាពអសកម្ម ទៅជាសកម្ម និងពីការនិយាយតែម៉ាត់ ទៅជាការអនុវត្ត ដោយជួយអ្នកដទៃ។ ក្តីអាណិតមិនគ្រាន់តែជួយដល់អ្នកដែលមានទុកលំបាក ក្នុងជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជួយឲ្យពួកគេបើកចិត្តទទួលព្រះបន្ទូលដ៏អស្ចារ្យ ពីព្រះសង្រ្គោះនៃយើង ដែលស្គាល់ពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ ហើយអាចធ្វើការជាច្រើន ដើម្បីជួយពួកគេ។-Randy Kilgore
Read articleការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ
ខ្ញុំ និងកូនស្រីខ្ញុំបានចាត់ទុកនំខេកប្រោននី ជាអាហារដ៏អស្ចារ្យក្នុងចំណោមអាហារដ៏អស្ចារ្យទាំង៧ នៃពិភពអាហារឆ្ងាញ់ៗ។ ថ្ងៃមួយ ពេលយើងកំពុងលាយគ្រឿងផ្សំ ជាមួយស្ករសូកូឡា ដែលយើងចូលចិត្តប្រើធ្វើនំខេក កូនស្រីខ្ញុំក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំ ទុកម្សៅដែលបានលាយហើយខ្លះ នៅបាតចាន បន្ទាប់ពីចាក់ចូលទៅក្នុងខ្ទះសម្រាប់ដុតនំហើយ។ នាងចង់ញាំម្សៅដែលនៅសល់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយយល់ព្រម។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនអាចប្រមូលម្សៅលាយដែលនៅសល់នោះ តែបើកូនចង់ធ្វើនំខេកប្រោនី កូនត្រូវយកវាទៅដុតសិន”។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើនំយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់កូនស្រីខ្ញុំថា នៅគ្រាសញ្ញាចាស់នាងរស់បានដើរប្រមូលគ្រាប់ស្រូវដែលនៅសល់ ក្នុងវាលស្រែ ដើម្បីធ្វើអាហារសម្រាប់ខ្លួនឯង និងសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលម្តាយក្មេករបស់នាង(នាងរស់ ២:២-៣)។ ដោយសារអ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវប្តីស្លាប់ចោល ពួកគេក៏បានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់នាងណាអូមី។ នៅទីនោះ នាងរស់ក៏បានជួបលោកបូអូស ដែលជាម្ចាស់ដីដ៏មានស្តុកស្តម្ភ។ នាងបានសុំឲ្យគាត់អនុញ្ញាតឲ្យនាង ដើររើសគួរស្រូវដែលពួកអ្នកច្រូតស្រូវជ្រុះ(ខ.៧)។ គាត់ក៏បានយល់ព្រម ហើយបង្គាប់ពួកឈ្នួលគាត់ ឲ្យទម្លាក់គួរស្រូវខ្លះឲ្យនាងរើស(ខ.១៦)។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានផ្គត់ផ្គង់យើង ដោយព្រះពរដ៏បរិបូរ គឺដូចដែលលោកបូអូសបានជួយនាងរស់ ឲ្យទទួលផលពីវាលស្រែរបស់គាត់ផងដែរ។ ទ្រង់មានធនធានច្រើនហូរហៀរ ហើយទ្រង់ក៏បានទម្លាក់ព្រះពរឲ្យយើងទទួល។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានឲ្យយើងមានជីវជាតិចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់។ គ្រប់ទាំងអំណោយល្អៗ ដែលយើងបានទទួល សុទ្ធតែជាព្រះពររបស់ទ្រង់។-Jennifer Benson Schuldt
Read articleភាពមិនអាចទាយស្មានបាននៃជីវិត
នៅក្នុងការប្រកួតជើងឯកកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី នៅសហរដ្ឋអាមេរិក កាលពីឆ្នាំ២០០៣ អ្នកស្រីហ៊ីលឡារី លូងគ៍(Hilary Lunke) មិនមែនជាកីឡាករដែលធ្លាប់មានឈ្មោះល្បីទេ តែគាត់ដណ្តើមបានពានរង្វាន់ធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃកីឡាវាយកូនហ្គោលរបស់ស្រ្តី។ គាត់មិនគ្រាន់តែបានវាយកូនហ្គោលបញ្ចូលរុន្ធទាំង១៨ ក្នុងការប្រកួតបើក នៅសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុណ្ណោះទេ តែនេះថែមទាំងជាជ័យជម្នះតែមួយគត់ ក្នុងអាជីពរបស់គាត់ជាកីឡាករវាយកូនហ្គោល។ គេមិននឹកស្មានសោះថា គាត់នឹងទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងដូចនេះ។ ជ័យជម្នះរបស់គាត់ ជាជ័យជម្នះដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងបានជម្រុញចិត្តអ្នកដទៃ ដែលសបញ្ជាក់ផងដែរថា ផ្នែកដែលរំភើបរីករាយបំផុតនៅក្នុងវិស្ស័យកីឡា គឺភាពមិនអាចទាយស្មានរបស់កីឡា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពមិនអាចទាយស្មាន ដែលកើតមានក្នុងជីវិតមនុស្ស មិនតែងតែមានភាពរំភើបរីករាយយ៉ាងដូចនេះឡើយ។ យើងប្រើគំនិតយោបល ហើយប្រើយុទ្ធសាស្រ្ត។ យើងធ្វើផែនការ ធ្វើការប៉ាន់ស្មាន ហើយធ្វើការស្នើរសុំ នូវការអ្វីដែលយើងចង់ឲ្យកើតឡើង ក្នុងជីវិត តែជាញឹកញាប់ យើងគ្រាន់តែអាចទាយស្មានប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនដឹងថា ខ្លួននឹងទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណា នៅឆ្នាំក្រោយ ខែក្រោយ សប្តាហ៍ក្រោយ ឬថ្ងៃក្រោយឡើយ។ ដូចនេះ យើងត្រូវអធិស្ឋាន ហើយធ្វើផែនការ ហើយបន្ទាប់មក យើងត្រូវទុកចិត្តព្រះ ដែលជ្រាបទាំងស្រុង គ្មានកន្លែងចន្លោះ អំពីការអ្វីដែលយើងមិនអាចទាយស្មានបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលសន្យាក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ដែលបានចែងថា “ចូរបង្អង់សិន…
Read articleពូកែចាប់កំហុស
ពេលខ្ញុំអានកាសែត ឬទស្សនាវដ្តីម្តងៗ ខ្ញុំច្រើនតែកត់សំគាល់ឃើញ គេសរសេរខុសវេយ្យករណ៍ ឬខុសអក្ខរាវិរុទ្ធ។ ខ្ញុំមិនព្យាយាមចាប់កំហុសអ្នកសរសេរនោះទេ តែយើងងាយនឹងមើលឃើញគេសរសេរខុសជាញឹកញាប់។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតប ដោយរិះគន់ការសែត និងអ្នកដែលបោះពុម្ភផ្សាយថា “ហេតុអ្វីបានជាគេមិនប្រើកម្មវិធី ពិនិត្យអក្ខរាវិរុទ្ធ ឬជួលអ្នកពិនិត្យអក្ខរាវិរុទ្ធ?” អ្នកប្រហែលជាមានបទពិសោធន៍ស្រដៀងនឹងខ្ញុំដែរ នៅក្នុងមុខជំនាញរបស់អ្នក។ ជាញឹកញាប់ ពេលដែលយើងកាន់តែមានការយល់ដឹង ក្នុងផ្នែកអ្វីមួយកាន់តែច្បាស់ នោះយើងហាក់ដូចជាកាន់តែងាយរកឃើញកំហុស នៅក្នុងផ្នែកនោះ។ ការនេះក៏អាចជះផលអាក្រក់មកលើទំនាក់ទំនង របស់យើងជាមួយអ្នកដទៃផងដែរ។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរភីលីព ១:៩ បានប្រាប់យើងឲ្យមានការឆ្លើយតបខុសពីនេះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចម្រើនកាន់តែច្រើនឡើង ដោយនូវសេចក្តីចេះដឹង និងយោបល់គ្រប់ជំពូក។ ព្រះទ្រង់មានផែនការឲ្យយើងមានក្តីស្រឡាញ់កាន់តែជ្រាលជ្រៅ ពេលយើងបានដឹង និងបានយល់កាន់តែច្រើន។ យើងមិនគួរបង្កើតឲ្យមានវិញ្ញាណដែលពូកែរិះគន់ ហើយធ្វើពុតជា មិនចាប់អារម្មណ៍ ឬមិនខ្វល់ពីអ្នកដទៃនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលយើងដឹងអំពីអ្នកដទៃកាន់តែច្រើន យើងក៏គួរតែអាណិតគេកាន់តែខ្លាំងផងដែរ។ និយាយរួម យើងត្រូវជំនួសការរិះគន់ ដោយសេចក្តីអាណិតវិញ។ ព្រះអម្ចាស់មិនបានត្រាសហៅយើង ឲ្យធ្វើជាអ្នកតាមចាប់កំហុសអ្នកដទៃឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានហៅយើងឲ្យ “ពេញជាផលនៃសេចក្តីសុចរិតដែលមកដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សំរាប់ជាសិរីល្អ ហើយជាសេចក្តីសរសើរដល់ព្រះ”(ខ.១១)។ ពេលព្រះអម្ចាស់បំពេញចិត្តយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ យើងអាចមើលរំលងកំហុសអ្នកដទៃ…
Read article