ការបន្សល់ទុក្ខនូវកេរដំណែល
ទូរស័ព្ទខ្ញុំបានរោទ៍ឡើង ជាសញ្ញាបង្ហាញថា មានគេផ្ញើសារមកទូរស័ព្ទខ្ញុំហើយ។ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានផ្ញើសារមកសួរខ្ញុំ អំពីរបៀបធ្វើនំដាក់ការ៉េម លាយជីអង្កាម តាមគំរូរបស់ជីដូនរបស់ខ្ញុំ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបើកមើលកាតពណ៌លឿង ក្នុងប្រអប់ចាស់មួយដែលមានដាក់ក្បួនធ្វើម្ហូប ខ្ញុំក៏បានមើលឃើញអក្សរដែលជីដូនរបស់ខ្ញុំបានសរសេរ មានលក្ខណៈពិសេសខុសពីគេ និងក្រដាស់កត់ត្រាបីបួនសន្លឹក ដែលម្តាយខ្ញុំបានសរសេរអក្សរតូចៗ ជាប់គ្នារដឹតពីលើ។ ខ្ញុំក៏បានគិតថា ដោយសារកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានសុំក្បួនធ្វើនំ តាមគំរូរបស់ម្តាយខ្ញុំ នោះនំនេះបានចូលទៅក្នុងជំនាន់ទី៤ នៃគ្រួសារខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើគ្រួសារដទៃទៀត បានបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលអ្វីខ្លះ ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ទៀត? តើគេបានបន្សល់ទុកនូវកេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿ ឲ្យអ្នកជំនាន់ក្រោយឬទេ? ក្រៅពីក្បួនធ្វើនំ តើសេចក្តីជំនឿរបស់ជីដូនខ្ញុំ ហើយនិងខ្ញុំបានជះឥទ្ធិពលមកលើកូនស្រី និងកូនចៅរបស់នាងដែរឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៧៩ អ្នកនិពន្ធ បានពោលទំនួញ អំពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលបានដើរផ្លូវខុស ដោយលះបង់កេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន។ គាត់បានអង្វរព្រះ ឲ្យជួយរំដោះរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យរួចពីពួកមនុស្សដែលមិនកោតខ្លាចព្រះ ហើយស្អាងទីក្រុងយេរូសាឡិម ឲ្យមានភាពសុខសាន្តឡើងវិញ។ ពេលដែលព្រះទ្រង់ស្អាងរាស្ត្រទ្រង់ឡើងវិញហើយ គាត់ប្តេជ្ញាថា នឹងដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ ជារៀងរហូត។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “យ៉ាងនោះ យើងខ្ញុំ ជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយជាហ្វូងចៀមនៅទីគង្វាលទ្រង់ យើងខ្ញុំនឹងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ជាដរាបតទៅ យើងខ្ញុំនឹងសំដែងសេចក្តីសរសើររបស់ទ្រង់ នៅអស់ទាំងដំណតរៀងទៅ(ខ.១៣)។ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ចែករំលែកក្បួនធ្វើនំនោះ ដល់កូនស្រីខ្ញុំ ដោយមិនបង្អង់យូរ…
Read articleការដើរនៅលើទឹក
ក្នុងអំឡុងពេលរដូវរងាដែលអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរ ទៅកាន់បឹងមីឈីហ្គិន ដែលជាបឹងធំជាងគេទី៥ ក្នុងពិភពលោក ដើម្បីទៅមើលទឹកបឹងនោះកក។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំបានពាក់ខោអាវរងាក្រាស់ៗ ហើយក៏បាននៅមាត់បឹង មើលទិដ្ឋភាពដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដែលតាមធម្មតា ខ្ញុំចូលចិត្តទៅទទួលពន្លឺថ្ងៃនៅទីនោះ។ ទឹកបឹងនោះពិតជាបានកក ក្នុងរូបភាពជាទឹករលក បង្កើតជាស្នាដៃសីល្បៈទឹកកកដ៏ស្រស់ស្អាត។ ដោយសារទឹកបានកក នៅក្បែរច្រាំង ខ្ញុំក៏មានឱកាស “ដើរនៅលើទឹក”។ ទោះខ្ញុំដឹងថា ទឹកកកមានកំរាស់ល្មមនឹងទ្រទម្ងន់ខ្លួនខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែដើរពីរបីជំហានដំបូង យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ ខ្ញុំខ្លាចទឹកកកមិនអាចទ្រទម្ងន់ខ្ញុំបានទៀត។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានពិនិត្យមើលផ្ទៃទឹកកក ដែលខ្ញុំមិនទាន់ស្គាល់ច្បាស់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានឲ្យលោកពេត្រុសចុះពីទូក ហើយដើរនៅលើទឹកសមុទ្រកាលីឡេ។ ពេលដែលពួកសាវ័កបានឃើញព្រះយេស៊ូវដើរនៅលើទឹក ពួកគេមានការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៤:២៧)។ សាវ័កពេត្រុសអាចជម្នះការភ័យខ្លាចរបស់គាត់ ហើយបោះជំហានចេញពីទូក ហើយដើរនៅលើទឹក ព្រោះគាត់ដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះវត្តមាននៅទីនោះ។ ពេលដែលការបោះជំហានដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ បានរេរា ដោយសារតែខ្យល់ និងទឹករលក លោកពេត្រុសក៏បានស្រែកឲ្យព្រះយេស៊ូវជួយ។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះវត្តមាននៅក្បែរគាត់ដដែល ល្មមនឹងឈោងព្រះហស្តទ្រង់ ទៅរកគាត់ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះ។ បើអ្នកកំពុងជួបប្រទះរឿងអ្វីមួយ នៅថ្ងៃនេះ ដែលព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅឲ្យអ្នកធ្វើ ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចធ្វើបាន…
Read articleរដូវកាលដ៏ល្អ
ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃទីមួយនៃរដូវផ្ការីក ក្នុងតំបន់ខាងជើង នៃពិភពលោក។ បើអ្នកកំពុងរស់នៅ ក្នុងប្រទេសអូស្រ្តាលី ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃទីមួយ នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៅតំបន់ខាងត្បូងនៃពិភពលោក។ នៅថ្ងៃនេះ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញពន្លឺចំពីលើខ្សែបន្ទាត់អេក្វាទ័រ ហើយម៉ោងនៅពេលថ្ងៃ និងម៉ោងនៅពេលយប់ ស្ទើរតែមានចំនួនស្នើគ្នា នៅទូទាំងពិភពលោក។ រដូវថ្មីមានសារៈសំខាន់ចំពោះមនុស្សជាច្រើន។ អ្នកខ្លះបានរាប់ថយក្រោយ នូវចំនួនថ្ងៃដែលនៅសល់ ព្រោះពួកគេសង្ឃឹមថានឹងបានអ្វីមួយ ពេលរដូវកាលថ្មីមកដល់។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាបានគូសចំណាំ ពីលើប្រតិទិន សម្រាប់រដូវផ្ការីក នៅរដ្ឋវីសខុនស៊ីន ដែលជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីការបញ្ចប់ នៃរដូវរងា។ ពុំនោះទេ សម្រាប់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងមេលបូន ពួកគេកំពុងរង់ចាំរដូវស្លឹកឈើជ្រុះយ៉ាងអន្ទះសារ ដែលនឹងមកបញ្ចប់រដូវ ដែលមានកម្តៅព្រះអាទិត្យដ៏ក្តៅនៅប្រទេសអូស្រ្តាលី។ យើងក៏ឆ្លងកាត់រដូវកាលនៃជីវិត ដែលមិនជាប់ទាក់ទងនឹងអាកាសធាតុ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាបានប្រាប់យើងថា មានរដូវកាលសម្រាប់សកម្មភាពនីមួយៗ នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃ គឺពេលដែលព្រះទ្រង់បានកំណត់ទុក សម្រាប់ឲ្យជីវិតយើងរស់នៅ(៣:១-១១)។ លោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ អំពីរដូវកាលថ្មីមួយ ក្នុងជីវិតគាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានដឹកនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល កាត់តាមវាលរហោស្ថាន(ចោទិយកថា ៣១:២) ហើយគាត់ត្រូវប្រគល់ការដឹកនាំរបស់គាត់ ឲ្យលោកយ៉ូស្វេ។ ចំណែកលោកប៉ុលវិញ គាត់បានជួបរដូវកាលដ៏ឯកកោ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងជាប់នៅក្នុងការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះ នៅទីក្រុងរ៉ូម ដោយគាត់បានសូមឲ្យគេមកសួរសុខទុក្ខគាត់ តែគាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់បានគង់នៅក្បែរគាត់ជានិច្ច(២ធីម៉ូថេ ៤:១៧)។ ទោះជីវិតយើងស្ថិតក្នុងរដូវកាលណាក៏ដោយ ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះ…
Read articleសីល្បៈនៃការមានចិត្តដែលដឹងគុណ
នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំនិងម៉ាធី(Martie)រៀបការ ខ្ញុំបាននិយាយពាក្យសម្បថ ដោយចិត្តរីករាយថា នឹងស្មោះត្រង់ចំពោះនាង “ទោះល្អ ឬអាក្រក់ ទោះឈឺឬជា ទោះមានឬក្រ”។ ស្តាប់មើលទៅ វាដូចជាចម្លែកបន្តិច ដែលនៅថ្ងៃមង្គលការ ពាក្យសម្បថរបស់យើងបាននិយាយ អំពីការអាក្រក់ដែលកើតមានក្នុងជីវិតពិត ដែលមានដូចជា ការអាក្រក់ ជម្ងឺ និងភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យសម្បថនេះបានគូសបញ្ជាក់ អំពីការពិត ដែលថា ជីវិតរបស់មនុស្សច្រើនតែជួបការអាក្រក់ជាញឹកញាប់។ ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលយើងជួបទុក្ខលំបាក ដែលមិនអាចជៀសរួច ក្នុងជីវិត? ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានជម្រុញយើង ឲ្យ“អរព្រះគុណក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់” ក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១៨)។ ការអរព្រះគុណព្រះ នៅពេលមានទុក្ខ គឺមិនងាយស្រួលឡើង ប៉ុន្តែ សូមយើងស្វែងយល់អំពីមូលហេតុ ដែលព្រះទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យមានវិញ្ញាណដែលអរព្រះគុណ។ ការដឹងគុណព្រះ គឺមានមូលដ្ឋាននៅក្នុងសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះអម្ចាស់យើង “ទ្រង់ល្អ” ហើយ “សេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជាដរាប”(ទំនុកដំកើង ១១៨:១)។ ទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង ហើយចម្រើនកម្លាំងយើង នៅពេលយើងមានទុក្ខលំបាក(ហេព្រើរ ១៣:៥-៦) ហើយ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាករបស់យើង ដើម្បីជួយយើងឲ្យមានចរិយាសម្បត្តិដែលកាន់តែល្អឡើង…
Read articleសំបុត្រផ្ញើមកផ្ទះ
នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ មានយុវជនអាមេរិកជាច្រើននាក់ ត្រូវបានជ្រើសរើសឲ្យចូលក្នុងជួរទ័ព។ នៅក្នុងការហ្វឹកហាត់មូលដ្ឋាន នៅប្រទេសឆ្ងាយពីស្រុកកំណើត ពួកគេក៏បានប្រែជាមានការលេងសើច និងមានទំនាក់ទំនងតាមសំបុត្រ ដើម្បីជម្នះនឹងការលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ។ ពេលដែលយុវជនម្នាក់បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ផ្ញើទៅផ្ទះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីដំណើរការនៃការចាក់វ៉ាក់សាំង ដោយការនិយាយបំភ្លើស ដ៏គួរឲ្យអស់សំណើចថា “មានមន្ត្រីពេទ្យយោធាពីនាក់បានដេញចាប់យើង ដោយប្រើស្ន។ ពួកគេបានចាប់យើងទាំងកញ្ឆក់ ហើយផ្តួលទៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយក៏បានយកស្នចាក់ដៃរបស់យើង”។ ប៉ុន្តែ មានទាហានម្នាក់បានចាប់ផ្តើមដឹងខ្លួនថា ការលេងសើចនេះ ដូចជាជ្រុលបន្តិច។ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ទទួលបានព្រះគម្ពីរមួយក្បាល។ គាត់ក៏បានសរសេរនៅក្នុងសំបុត្រគាត់ថា “ខ្ញុំចូលចិត្តអានព្រះគម្ពីរមួយក្បាលនេះខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំបានអានព្រះគម្ពីរនេះជារៀងរាល់យប់។ ខ្ញុំមិនដែលដឹងថា ខ្ញុំអាចរៀនសូត្រពីព្រះគម្ពីរ បានច្រើនយ៉ាងនេះសោះ”។ កាលពីយូរមកហើយ ប្រជាជនយូដាដែលគេបាននិរទេស បានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅជាទាសករអស់ជាច្រើនឆ្នាំ នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន។ ខណៈពេលដែលពួកគេខិតខំកសាងកំផែងក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ ពួកគេក៏បានជួបការប្រឆាំងជាច្រើន ពីពួកខ្មាំងសត្រូវ ភាពអត់ឃ្លាន និងអំពើបាបរបស់ខ្លួនឯង។ ក្នុងពេលដែលពួកគេកំពុងជួបទុក្ខលំបាក ពួកគេក៏បានងាកបែរទៅរកព្រះបន្ទូលព្រះ។ ពួកគេក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះការអ្វីដែលពួកគេបានរៀនពីព្រះគម្ពីរ។ ពេលដែលពួកសង្ឃរបស់ព្រះ អានកណ្ឌគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ពួកបណ្តាជនក៏បានប៉ះពាល់ចិត្ត ហើយក៏នាំគ្នាយំ(នេហេមា ៨:៩)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏រកបាននូវការកម្សាន្តចិត្តផងដែរ។ លោកនេហេមា ដែលជាអភិបាលក្រុង ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ក៏កុំឲ្យមានចិត្តព្រួយឡើយ ពីព្រោះសេចក្តីអំណររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាកំឡាំងនៃអ្នករាល់គ្នា”(ខ.១០)។…
Read articleពាក្យដែលនិយាយខ្សិបៗ
យុវជនម្នាក់មានការរសាប់រសល់ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងអង្គុយក្នុងយន្តហោះ ត្រៀមចេញដំណើរ។ ភ្នែកគាត់មើលទៅបង្អួចយន្តហោះចុះឡើងៗ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបិទភ្នែក ហើយដកដង្ហើមវែងៗ ដើម្បីរម្ងាប់អារម្មណ៍ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែរសាប់រសល់។ ពេលដែលយន្តហោះឡើងផុតពីដី គាត់ក៏បានយោលខ្លួនចុះឡើងៗ។ មានស្ត្រីម្នាក់ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងគាត់ កំពុងអង្គុយនៅលើកៅអីក្បែរគាត់ រំលងផ្លូវដើរក្នុងយន្តហោះ បានដាក់ដៃពីលើដៃគាត់ ហើយក៏បាននាំគាត់សន្ទនាគ្នា យ៉ាងសុភាព ដើម្បីបង្វែរអារម្មណ៍គាត់ឲ្យចេញពីភាពតានតឹង។ គាត់ខ្សិបដាក់យុវជនម្នាក់នោះថា “អ្នកឈ្មោះអី?” “អ្នកមកពីណា?” “យើងនឹងមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ” ហើយ “អ្នកសុខសប្បាយទេតើ”។ គាត់អាចមានអារម្មណ៍ទើសទាល់ ឬធ្វើមិនខ្វល់ពីយុវជននោះ ប៉ុន្តែ គាត់បានជ្រើសរើសការប៉ះដៃ និងនិយាយពាក្យពីរបីម៉ាត់។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាកិច្ចការដ៏តូច ប៉ុន្តែ បីម៉ោងក្រោយមក ពេលយន្តហោះចុះចត យុវជននោះក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណអ្នកខ្លាំងណាស់ សម្រាប់ការជួយខ្ញុំ”។ រូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត នៃភាពស្លូតបូត និងការខ្វល់ពីអ្នកដទៃយ៉ាងដូចនេះ គឺមិនងាយនឹងរកបានឡើយ។ ភាពសប្បុរសមិនមករកយើង ដោយឯកឯងទេ ព្រោះមនុស្សយើងច្រើនតែគិតអំពីខ្លួនឯងជាទីមួយ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ចូរមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្តោស”(អេភេសូរ ៤:៣២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនបាននិយាយថា ភាពសប្បុរស និងទន់សន្តោស អាស្រ័យទៅលើយើងនោះឡើយ។ បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលជីវិតថ្មី…
Read article