អភ័យឯកសិទ្ធិក្នុងគ្រួសារព្រះ
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅសាលាបឋមសិក្សា នៅប្រទេសហ្កាណា ខ្ញុំត្រូវរស់នៅ ជាមួយគ្រួសារមួយដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងការមើលថែរយ៉ាងដិតដល់ នៅឆ្ងាយពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ថ្ងៃមួយ ក្មេងៗទាំងអស់ត្រូវផ្តុំគ្នា សម្រាប់ការជួបជុំប្រចាំគ្រួសារ។ ជាដំបូង យើងម្នាក់ៗ ត្រូវចែកចាយ អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ៗខ្លួន។ តែបន្ទាប់មក គេក៏បានប្រើពាក្យគួរសម ប្រាប់ខ្ញុំឲ្យចាកចេញពីការជួបជុំនោះ ព្រោះក្នុងវគ្គទីពីរនេះ គេប្រជុំតែជាមួយ “កូនបង្កើត” ប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនមែនជា “កូនរបស់គ្រួសារនេះទេ”។ ទោះក្រុមគ្រួសារនេះ មានក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានតម្រូវឲ្យខ្ញុំនៅក្រៅការប្រជុំរបស់គ្រួសារ ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកស្នាក់នៅជាមួយពួកគេប៉ុណ្ណោះ និយាយរួម ខ្ញុំមិនមែនជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារគេឡើយ។ រឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១:១១-១២ ដែលបានចែងថា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានយាងចុះមករករាស្រ្តទ្រង់ ហើយពួកគេមិនព្រមទទួលទ្រង់។ ហើយអ្នកដែលទទួលទ្រង់កាលពីសម័យនោះ ក៏ដូចជានៅសម័យបច្ចុប្បន្ន គឺបានទទួលសិទ្ធិធ្វើជាកូនរបស់ព្រះ។ ពេលយើងក្លាយជាកូនចិញ្ចឹមក្នុងគ្រួសារទ្រង់ “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ក៏ធ្វើបន្ទាល់នឹងវិញ្ញាណយើងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ”(រ៉ូម ៨:១៦)។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានបណ្តេញនរណាម្នាក់ ដែលព្រះវរបិតាបានទទួលចិញ្ចឹមនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានទទួលស្វាគមន៍យើង ឲ្យធ្វើជាផ្នែកដ៏អស់កល្បនៃគ្រួសារទ្រង់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “អស់អ្នកណាដែលទទួលទ្រង់ គឺអស់អ្នកដែលជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ នោះទ្រង់បានប្រទានអំណាច ឲ្យបានត្រឡប់ជាកូនព្រះ”(យ៉ូហាន ១:១២)។-Lawrence Darmani
Read articleសម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះ
កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានមោទនភាព ចំពោះសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងការលេងអុក ឬចត្រង្គ។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងក្លឹបអុក ហើយក្នុងអំឡុងពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ គេអាចឃើញខ្ញុំកំពុងអង្គុយ អានសៀវភៅយ៉ាងជក់ចិត្ត ជាមួយក្មេងដទៃទៀត នៅតុអាហារ ដែលមានដូចជាសៀវភៅ មានចំណងជើងថា សៀវភៅស្តេចអុកពិសេស ។ ខ្ញុំបានរៀនតិចនិចលេងអុក ហើយក៏បានឈ្នះភាគច្រើននៃការប្រកួតដែលខ្ញុំចូលរួម។ តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានទុកល្បែងអុកចោល អស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានជួបមនុស្សម្នាក់ ដែលពិតជាពូកែលេងអុកមែន។ គាត់បានរៀនជំនាញលេងអុក ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ចាប់តាំងពីនៅរៀននៅវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការប្រកួតជាមួយគ្រូអុក មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច។ ទោះខ្ញុំចេះដើរក្រឡាអុក តាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនក្តី ក៏យុទ្ធសាស្រ្តរបស់ខ្ញុំសុទ្ធតែមិនសូវមានប្រសិទ្ធិភាព។ គាត់មានជំនាញខ្ពស់ជាងខ្ញុំ បានជាខ្ញុំខំដើរកូនអុកបំពេញគោលបំណងខ្លួនឯង តែទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបែរជាបំពេញគោលបំណងឲ្យគាត់ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យមនុស្សមានសេរីភាពបះបោរប្រឆាំងនឹងការរៀបចំ ដែលទ្រង់មានតាំងពីដើម តែទោះជាពួកគេខិតខំប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទីបំផុត ទ្រង់នៅតែប្រើពួកគេ ឲ្យសម្រេចគោលដៅនៃការស្អាងឡើងវិញរបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:២១ ២ពេត្រុស ៣:១៣ វិវរណៈ ២១:១)។ ការនេះបានកែប្រែទស្សនៈដែលខ្ញុំមាន អំពីការល្អ និងការអាក្រក់។ ខ្ញុំអាចថ្វាយដល់ព្រះ នូវការល្អ ដែលមានដូចជា…
Read articleប្រាជ្ញាសម្រាប់ប្រើក្នុងបណ្តាញអ៊ីនធើណិត
ពេលយើងមើលផ្នែកខាងក្រោម នៃគេហទំព័រពត៌មាន នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត យើងនឹងឃើញផ្នែកសម្រាប់ “បញ្ចេញមតិ ឬ comment” ដែលអ្នកអាន អាចបញ្ចេញមតិយោបលផ្សេងៗបាន។ សូម្បីតែនៅក្នុងគេហទំព័រពត៌មានដ៏ល្បីល្បាញបំផុត ក៏មិនខ្វះអ្នកបញ្ចេញមតិ ដែលប្រើពាក្យអសុរោះ ការជេរប្រទិច និងហៅឈ្មោះអាក្រក់ៗ ។ល។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត ត្រូវបានចងក្រងប្រហែល៣០០០ឆ្នាំមុន ប៉ុន្តែ ប្រាជ្ញាដែលមានក្នុងបទគម្ពីរនេះ អាចប្រើត្រូវគ្រប់សម័យកាល ហើយក៏ត្រូវនឹងបរិបទនៃការផ្សាយពត៌មានថ្មីៗ ប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងសង្គមបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ សុភាសិតពីរផ្សេងគ្នា ក្នុងជំពូក២៦ ហាក់ដូចជាមានន័យផ្ទុយពីគ្នា បើយើងមិនគិតឲ្យស៊ីជម្រៅទេនោះ ប៉ុន្តែ សុភាសិតទាំងពីរសុទ្ធតែអាចប្រើ ត្រូវយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់បណ្តាញសង្គមសព្វថ្ងៃ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “កុំឲ្យឆ្លើយតបនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ តាមសេចក្តីចំកួតរបស់វាឡើយ ក្រែងឯងក៏បានដូចជាវាដែរ”(ខ.៤)។ ហើយ “ចូរឆ្លើយតបនឹងមនុស្សល្ងីល្ងើ ឲ្យចំនឹងសេចក្តីចំកួតរបស់វាចុះ ក្រែងវាមើលខ្លួនដោយសេចក្តីអំនួតថា ជាអ្នកមានប្រាជ្ញា”(ខ.៥)។ តាមពិតសុភាសិតទាំងពីរខនេះមិនមានន័យផ្ទុយគ្នាទេ គឺគ្រាន់តែចង់បង្រៀនយើង កុំឲ្យឆ្លើយតប តាមរបៀបរបស់មនុស្សល្ងីល្ងើ។ តែចូរឆ្លើយតប ឲ្យបានសមរម្យ ដើម្បីកុំឲ្យគេគិតថា ភាពល្ងង់ល្ងើនោះ ជាប្រាជ្ញានោះឡើយ។ បញ្ហាដែលខ្ញុំមាននោះគឺថា ភាពល្ងង់ល្ងើដែលខ្ញុំជួបប្រទះ ច្រើនតែជាភាពល្ងង់ល្ងើរបស់ខ្លួនឯង។ ជួនកាល ខ្ញុំបានបញ្ចេញយោបល ឬ comment…
Read articleនៅមាត់រូង
មានរូងកំអែលភ្នំភ្លើងដ៏វែងមួយ នៅក្រោមដី ភាពខាងត្បូងនៃក្រុងឃូណា រដ្ឋអីដាហូ ដែលមានភាពល្បីល្បាញ ចំពោះប្រជាជននៅក្នុងតំបន់។ ខ្ញុំដឹងថា រូងនោះ មានច្រកចូលមួយ ដែលបើកចុះទៅក្រោមដូចអណ្តូង ឆ្ពោះទៅរកភាពងងឹត។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានឈរនៅមាត់រូងនោះ ហើយក៏បានអើតមើលទៅក្រោម។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ចេះតែចង់ចូលទៅមើលឲ្យកាន់តែជិត ហើយក៏ស្ទើរតែទាប់ខ្លួនមិនជាប់ ហៀបនឹងធ្លាក់ទៅក្រោម។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បុកពោះ ដោយបេះដូងលោតខុសចង្វាក់ ហើយក៏ប្រញាប់ថយចេញពីមាត់រូងនោះយ៉ាងលឿន។ អំពើបាបមានលក្ខណៈទាក់ទាញដូចនេះឯង គឺវាអាចប្រើភាពចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់យើង ដើម្បីល្បួងយើង ឲ្យចូលទៅរកភាពងងឹត។ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលមនុស្សទំាងប្រុសទាំងស្រី បានខំចូលទៅជិតមាត់ច្រកនៃភាពងងឹត ហើយក៏ទប់ខ្លួនលែងជាប់ ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនោះ? ពេលនោះពួកគេក៏បានបំផ្លាញគ្រួសារ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងអាជីពខ្លួនឯង ដោយសារអំពើកំផឹតសាហាយស្មន់ ដែលពីដំបូង “គ្រាន់តែ” ជាការឌឺដងគ្នាលេង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក វាក៏បានប្រែក្លាយជាការគិត ហើយក៏ប្រព្រឹត្តតែម្តង។ ពេលដែលខ្លួនបានធ្វើខុសជ្រុសអស់ហើយ ពួកគេក៏បានក្រឡេកមកក្រោយ ហើយនិយាយថា “ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្មានថា ខ្ញុំនឹងធ្វើដល់ថ្នាក់នេះសោះ”។ យើងគិតថា យើងអាចលេងសើចជាមួយការល្បួង ហើយដើរចូលទៅជិតមាត់រូងនៃភាពងងឹត រួចដើរចេញ តែនេះគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃដ៏ល្ងង់ខ្លៅប៉ុណ្ណោះ។ យើងដឹងថា ការប្រព្រឹត្តបែបនោះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ…
Read articleព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ
លោករ៉ចជើរ(Roger) បានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន។ គាត់បានឆ្លងកាត់ការវៈកាត់បើកបេះដូង ដើម្បីព្យាបាលវ៉ាល់ដែលខូច។ បន្ទាប់មក ប្រហែលពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតត្រូវធ្វើការវៈកាត់ម្តងទៀត ដោយសារបញ្ហាដ៏ស្មុគ្រស្មាញនៃជម្ងឺបេះដូងនោះ។ កាលនោះ គាត់ទើបតែចាប់ផ្តើមជាពីការព្យាបាលឆ្អឹងដងកំបិតដែលបានបាក់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដួលកង់។ ជាងនេះទៅទៀត លោករ៉ចជើរ ក៏បានជួបរឿងដ៏ក្រៀមក្រំថែមទៀត ដោយសារម្តាយគាត់បានលាចាកលោក ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាកនោះទៀត។ គាត់មានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ បានជាពេលដែលមិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានឃើញព្រះធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ តាមមធ្យោបាយដ៏តូចណាមួយ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះទេឬ? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា គាត់ពិតជាមិនមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ធ្វើការអ្វីសោះឡើយ។ ខ្ញុំសូមកោតសរសើរភាពស្មោះត្រង់របស់លោករ៉ចជើរ។ ការមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ឬមានការសង្ស័យ ជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅតែអួតក្នុងកាលដែលមានទុក្ខលំបាកដែរ ដោយដឹងថា សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម”(៥:៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា យើងតែងតែមានអំណរ ពេលមានទុក្ខលំបាកនោះឡើយ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលជាគ្រាន់តែត្រូវការឲ្យនរណាម្នាក់ អង្គុយស្តាប់យើងនិយាយរៀបរាប់ អំពីជម្រៅចិត្តរបស់យើង និងអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះ។ ជួនកាល ទាល់តែទុក្ខលំបាកនោះបានកន្លងផុតហើយ ទើបយើងអាចក្រឡេចមកមើលស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះឡើងវិញ ហើយក៏ឃើញថា សេចក្តីជំនឿរបស់យើងបានលូតលាស់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ពិបាក និងពេញដោយការសង្ស័យនោះ។ ពេលយើងដឹងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើទុក្ខលំបាកយើង ដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់យើង…
Read articleសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត
ព្រះវិហារខាមពី នៃភាពស្ងប់ស្ងាត់ ក្នុងក្រុងហេលស៊ីនគី ប្រទេសហ្វាំងឡង់ មានលក្ខណៈលេចធ្លោ នៅកណ្តាលទីប្រជុំជន។ សំណង់អគារមួយនេះ មានរាងមូលទ្រវែង ស្រោបពីលើដោយឈើ ដែលការពារសម្លេងរំខានពីទីក្រុងដ៏មមាញឹក នៅខាងក្រៅ។ អ្នករចនាមូដអគារនេះ បានសាងសង់ព្រះវិហារនេះ ធ្វើជាកន្លែងដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ និងផ្តល់នូវ “បរិកាសដ៏ស្រគត់ស្រគំ សម្រាប់ឲ្យគេសម្រួលអារម្មណ៍នៅទីនោះ”។ ព្រះវិហារនេះជាកន្លែងទទួលស្វាគមន៍អស់អ្នក ដែលចង់គេចចេញពីភាពមមាញឹក និងអ៊ូអរ នៃទីក្រុង។ មនុស្សជាច្រើនស្រេកឃ្លានសន្តិភាព ដូចនេះ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដែលមានរយៈពេលតែពីរបីនាទីក៏អាចជួយសម្រួលអារម្មណ៍ពួកគេបានខ្លះដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា សន្តិភាពដ៏ពិត គឺសន្តិភាពដែលមានជាមួយព្រះ មានប្រភពមកពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ដែលយើងរាល់គ្នាបានរាប់ជាសុចរិត ដោយការជឿ នោះឈ្មោះថាយើងបានមេត្រីនឹងព្រះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាហើយ”(រ៉ូម ៥:១)។ បើគ្មានព្រះគ្រីស្ទទេ នោះយើងនៅតែរស់នៅជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ ដោយសារអំពើបាបរបស់យើង។ តែសូមអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ ដែលបានផ្សៈផ្សាឲ្យយើងជានឹងព្រះវរបិតា ហើយបញ្ចប់ការទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់(កូល៉ុស ១:១៩-២១) ដោយយើងគ្រាន់តែទទួលជឿ និងទទួលយកការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះយេស៊ូវបានថ្វាយយើងទៅព្រះវរបិតា ជាដង្វាយដ៏បរិសុទ្ធ ឥតសៅហ្មង ហើយឥតកន្លែងបន្ទោសបាន នៅចំពោះទ្រង់(ខ.២២)។ ការមានសន្តិភាពជាមួយព្រះ មិនមានន័យថា យើងនឹងរស់នៅដោយគ្មានបញ្ហានោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read article