ការចូលទៅរកព្រះ
មានពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតមើលពន្លឺ ដែលចាំងចូលក្នុងបន្ទប់ខ្ញុំ តាមចន្លោះវាំងនន នៅមាត់បង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតក្នុងបាច់ពន្លឺនោះ។ បើគ្មានបាច់ពន្លឺចាំងចូលតាមចន្លោះវាំងននទេ បន្ទប់របស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនឃើញមានធូលីដីទេ ប៉ុន្តែ ពន្លឺនោះបានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំឃើញលំអងធូលីជាច្រើន កំពុងអណ្តែតតាមខ្យល់ ក្នុងបន្ទប់។ ការសង្កេតមើលនៅថ្ងៃនោះ ក៏បាននាំឲ្យខ្ញុំគិតអំពីជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា កាលណាខ្ញុំចូលទៅរកព្រះអម្ចាស់នៃពន្លឺកាន់តែជិតប៉ុណ្ណា នោះខ្ញុំក៏បានមើលឃើញជីវិតខ្លួនឯងកាន់តែច្បាស់យ៉ាងនោះផងដែរ។ ពេលដែលពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទបានចែងចាំង ក្នុងភាពងងឹតនៃជីវិតយើង ពន្លឺរបស់ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាប មិនមែនដើម្បីឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្តនោះទេ តែគឺដើម្បីឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយទុកចិត្តទ្រង់។ យើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើភាពសុចរិតរបស់យើងឡើយ ដ្បិតយើងជាមនុស្សមានបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អព្រះ(រ៉ូម ៣:២៣)។ ពេលយើងមានអំណួត ហើយពន្លឺនៃព្រះក៏បានចែងចាំឲ្យយើងភ្ញាក់ខ្លួន នោះយើងអាចស្រែកឡើង ដូចហោរាអេសាយថា “វរហើយខ្ញុំ … ដ្បិតខ្ញុំជាមនុស្សមានបបូរមាត់មិនស្អាត … ភ្នែកខ្ញុំបានឃើញមហាក្សត្រ គឺជាព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ”(អេសាយ ៦:៥)។ ព្រះទ្រង់ល្អឥតខ្ចោះ ក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់។ ចូរយើងចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងមានជំនឿដូចកូនក្មេង មិនមែនដោយអំណួត និងការលើកដំកើងខ្លួនឡើយ។ ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលទ្រង់បាននាំឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់។ វាជាការប្រសើរណាស់ ដែលយើងដឹងថាខ្លួនមានចំណុចខ្វះខាត ពេលដែលយើងចូលទៅជិតព្រះ ព្រោះការនេះនឹងធ្វើឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន ហើយពឹងផ្អែកលើទ្រង់តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។-Lawrence Darmani
Read articleបន្ទុកធ្ងន់ពេក
ថ្ងៃទី១០ ខែសីហា ឆ្នាំ១៦២៨ ជាថ្ងៃដ៏ខ្មៅងងឹត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃកងទ័ពជើងទឹក នៃប្រទេសស៊ុយអែត។ នៅថ្ងៃនោះ សំពៅចម្បាំងវ៉ាសា បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរ ក្នុងសមុទ្រជាលើកទីមួយ។ គេបានចំណាយពេល២ឆ្នាំ ដើម្បីសាងសង់នាវាមួយគ្រឿងនេះ ដោយមានការតុបតែងលម្អរយ៉ាងស្រស់ស្អាត ហើយផ្ទុកកាំភ្លើងធំ៦៤ដើម ដូចនេះ វាជាមោទនភាពនៃកងទ័ពជើងទឹក នៃប្រទេសស៊ុយអែត តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ វាបានលិច ពេលធ្វើដំណើរចូលក្នុងសមុទ្របានចម្ងាយ ជាង១គីឡូម៉ែត្រ។ តើមកពីហេតុអ្វី? នាវាមួយគ្រឿងនេះផ្ទុកទម្ងន់លើសសមត្ថភាពរបស់វា ធ្វើឲ្យវាលិចដល់បាតមហាសមុទ្រ។ ជាញឹកញាប់ គ្រីស្ទបរិស័ទដាក់បន្ទុក នៅលើខ្លួនឯងធ្ងន់ពេក នៅក្នុងការរស់នៅ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគម្ពីរហេព្រើបានលើកទឹកចិត្តយើង ក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណ យ៉ាងដូចនេះថា “នោះត្រូវឲ្យយើងចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ ហើយត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់ ទាំងរំពឹងមើលដល់ព្រះយេស៊ូវដ៏ជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង”(១២:១-២)។ យើងប្រហែលជាខិតខំតុបតែងសម្បកក្រៅរបស់យើង ឲ្យល្អស្អាត និងគួរឲ្យសរសើរ នោះគឺមិនខុសពីសំពៅចម្បាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាខាងក្នុង មានពេញដោយបន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃអំពើបាប នោះការខិតខំរបស់យើង គឺគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហានេះ។ យើងអាចពឹងផ្អែកលើការដឹកនាំ និងទទួលកម្លាំងពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យអាចសម្រាលបន្ទុករបស់យើង…
Read articleការជម្នះការរំខាន
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅកន្លែងធ្វើការ ហើយត្រឡប់មកវិញ តាមផ្លូវធំមួយ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំក៏បានឃើញអ្នកបើកបរជាច្រើនកំពុងតែបើកបររថយន្ត ដោយមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការបើកបរ។ តាមធម្មតា ពួកគេបើកឡានបណ្តើរ និយាយទូរស័ព្ទ ឬផ្ញើសារតាមទូរស័ព្ទបណ្តើរ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏បានឃើញគេអានការសែត ផាត់មុខ ឬញាំអាហារ ពេលកំពុងបើកបរក្នុងល្បឿនប្រហែល ១១០ គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង! ក្នុងស្ថានភាពខ្លះ ការបែកអារម្មណ៍ នៅក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ គឺមានរយៈពេលខ្លី មិននាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ដល់ខ្លួនឯង និងអ្នកដទៃទេ។ ប៉ុន្តែ ការមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ ក្នុងពេលបើកបរ អាចនាំឲ្យគ្រោះថ្នាកដល់ជីវិតខ្លួនឯង ឬទាំងអ្នកដទៃផង។ ជួនកាល ការមិនបានផ្តោតអារម្មណ៍អាចជាបញ្ហា ដែលកើតមានក្នុងទំនាក់ទំនង រវាងយើងនិងព្រះ។ តាមពិត នាងម៉ាថា ដែលជាមិត្តសំឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏ធ្លាប់មានបញ្ហានេះផងដែរ។ មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកផ្ទះរបស់នាង ហើយនាងក៏មិនបានផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ទេ ព្រោះនាង “មានការរវល់ជាច្រើន” នៅក្នុងការរៀបចំម្ហូបអាហារថ្វាយទ្រង់(លូកា ១០:៤០)។ ពេលដែលនាងមានការរអ៊ូរទាំថា នាងម៉ារាដែលជាប្អូនស្រី មិនបានជួយនាង(មកពីនាងម៉ារាកំពុងផ្តោតចិត្ត ទៅលើព្រះគ្រីស្ទ និងទៅលើការបង្រៀនរបស់ទ្រង់) ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់នាងម៉ាថាថា “ម៉ាថាៗអើយ នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ។ មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលសំរាប់ត្រូវការ…
Read articleការឆ្លុះមើលកញ្ចក់
តើអ្នកឆ្លុះមើលមុខខ្លួនឯង ក្នុងកញ្ចក់ មួយថ្ងៃប៉ុន្មានដង? តាមការសិក្សាខ្លះ បានបង្ហាញឲ្យដឹងថា ជាមធ្យម មនុស្សឆ្លុះមើលមុខខ្លួនឯង ក្នុងកញ្ចក់ មួយថ្ងៃ៨ ទៅ១០ ដង។ ការស្ទង់មតិខ្លះទៀតបានបង្ហាញថា អ្នកខ្លះបានឆ្លុះកញ្ចក់ដល់ទៅ៦០ ទៅ៧០ដង ក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយរាប់បញ្ចូល ទាំងការឆ្លុះមើលរូបខ្លួនឯង នៅលើកញ្ចក់ទ្វារ ឬបង្អួចហាងនៅតាមផ្លូវ និងនៅលើកញ្ចក់ទូរស័ព្ទទំនើបជាដើម។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សចូលចិត្តឆ្លុះមើលមុខខ្លួនឯងច្រើនម្ល៉េះ? អ្នកជំនាញខ្លះបានយល់ថា យើងឆ្លុះកញ្ចក់ញឹកញាប់ ដើម្បីមើលរូបរាង្គខ្លួនឯង ជាពិសេស មុនពេលចេញទៅជួបគេ ឬចូលរួមការជួបជុំគ្នាក្នុងសង្គម។ ពេលយើងឃើញខ្លួនឯងខ្វះខាតត្រង់ចំណុចណា យើងចង់បំពេញចំណុចខ្វះខាតនោះ។ បើយើងគ្មានគម្រោងកែប្រែចំណុចដែលខ្វះខាតទេ តើយើងឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯងធ្វើអ្វី? សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា ការអាន ឬស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ ដោយមិនបានអនុវត្តតាម គឺមិនខុសពីការឆ្លុះកញ្ចក់ ហើយភ្លេចអ្វីៗ ដែលបានឃើញ ក្នុងកញ្ចក់នោះ(១:២២-២៤)។ ប៉ុន្តែ យកល្អ យើងត្រូវពិនិត្យមើលព្រះបន្ទូលឲ្យជិត ហើយប្រព្រឹត្តតាមការអ្វីដែលយើងបានឃើញក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកណាដែលពិនិត្យមើលក្នុងក្រឹត្យវិន័យដ៏គ្រប់លក្ខណ៍ គឺជាក្រឹត្យវិន័យខាងឯសេរីភាព ហើយក៏ជាប់ចិត្តចំពោះ ឥតមានភ្លេចសេចក្តីដែលស្តាប់នោះឡើយ គឺបានប្រព្រឹត្តតាមវិញ អ្នកនោះនឹងមានពរក្នុងគ្រប់ទាំងការដែលខ្លួនធ្វើទាំងប៉ុន្មាន”(ខ.២៥)។ បើយើងបានឮព្រះបន្ទូលព្រះ ហើយមិនប្រព្រឹត្តតាម នោះយើងគ្រាន់តែបានបោកប្រាស់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ(ខ.២២)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងយកព្រះបន្ទូល…
Read articleការសង់ស្ពាន
រឿង “បុណ្យខួបគំរប់មួយរយឆ្នាំ” ដែលលោកចេមស៍ មីឆិនន័រ(James Micheners)បាននិពន្ធ ជារឿងប្រឌិត ដែលនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រ និងការតាំងទីលំនៅរបស់ជនជាតិអាមេរិក នៅតំបន់ខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក នៅសម័យមុន។ លោកមីឆិនន័រ បានស្តាប់រឿងរបស់លោកប៉ាសគីនែល(Pasquinel) ជាអ្នកជំនួញជនជាតិកាណាដា ដើមកំណើតបារាំង ដែលបានឃើញព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗផ្ទាល់ភ្នែក ហើយលោកមីឆិនន័រក៏បាននិពន្ធរឿងប្រឌិតមួយនេះឡើង ដោយផ្សាភ្ជាប់សាច់រឿងអារ៉ាប៉ាហូ នៃតំបន់មហាវាលទំនាបនៅអាមេរិក ជាមួយនឹងសហគមន៍សង់ លូអ៊ីសរបស់ជនជាតិអឺរ៉ុប។ គាត់ក៏បានធ្វើជាស្ពាន ដែលភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងពិភពនៃអ្នករស់នៅទីក្រុង ដែលកំពុងមានការដុះដាល ជាមួយនឹងពិភពនៃអ្នកដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងវាលទំនាប។ អ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទក៏មានឱកាសតភ្ជាប់ពិភពពីរខុសគ្នា គឺពិភពនៃអ្នកដែលស្គាល់ និងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ និងពិភពនៃអ្នកដែលមិនស្គាល់ទ្រង់។ ជាក់ស្តែងពួកជំនុំដំបូង នៅក្រុងថែស្សាឡូនិចបានសង់ស្ពានតភ្ជាប់ ពិភពនៃអ្នកជឿព្រះ ជាមួយនឹងពិភពនៃអ្នកមិនជឿព្រះដែលមានវប្បធម៌ថ្វាយបង្គំរូបព្រះ បានជាសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកគេថា “ដ្បិតព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់បានផ្សាយចេញពីអ្នករាល់គ្នា មិនមែនតែក្នុងស្រុកម៉ាសេដូន និងស្រុកអាខៃប៉ុណ្ណោះទេ គឺរហូតដល់គ្រប់ទាំងកន្លែង ដែលឮនិយាយពីសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះព្រះថែមទៀតផង បានជាមិនចាំបាច់ឲ្យយើងខ្ញុំនិយាយអ្វីទៀតទេ”(១ថែស្សាឡូនិច ១:៨)។ ពួកគេបានសង់ស្ពាន ដោយប្រើគ្រឿងផ្សំពីរយ៉ាង គឺ “ព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់” និងគំរូនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ។ គេគ្រប់គ្នាបានដឹងថា ពួកគេបានងាកចេញពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ហើយបែរទៅរកព្រះវិញ ដើម្បីបម្រើព្រះដ៏ពិត ដែលមានព្រះជន្មរស់(ខ.៩)។ ពេលដែលយើងនាំមនុស្សនៅក្បែរយើងឲ្យស្គាល់ព្រះ តាមរយៈព្រះបន្ទូល និងទីបន្ទាល់នៃជីវិតយើង នោះគឺមានន័យថា យើងបានសង់ស្ពានតភ្ជាប់ជាមួយនឹងអ្នកដែលមិនទាន់ស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះគ្រីស្ទ។-Bill…
Read articleការផ្សំាងអណ្តាត
មនុស្សបានរៀនផ្សាំងសត្វព្រៃ ដើម្បីឲ្យអាចចិញ្ចឹមពួកវាក្នុងស្រុក ដោយរាប់ចាប់តាំងពីសត្វជ្រូកព្រៃ រហូតដល់សត្វកញ្រ្ជោង។ មនុស្សចូលចិត្តបង្រៀនសត្វស្វា ឲ្យចេះ“ធ្វើកាយវិការ” ក្នុងការថតផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ឬបង្រៀនសត្វក្តាន់ ឲ្យចេះស៊ីចំណីដែលគេដាក់នៅលើបាតដៃមនុស្ស។ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “រីឯគ្រប់ទាំងពូជសត្វព្រៃ សត្វស្លាប សត្វលូនវារ និងសត្វនៅក្នុងសមុទ្រ នោះគេអាចនឹងផ្សាំងបាន ក៏មានមនុស្សបានផ្សាំងហើយដែរ”(៣:៧)។ តែមានអ្វីម្យ៉ាង ដែលយើងមិនអាចផ្សាំងបាន។ អណ្តាតគឺជាសិរីរាង្គដ៏តូចមួយ ដែលយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែពិបាកគ្រប់គ្រងវា(ខ.៨)។ តើមកពីហេតុអ្វី? ព្រោះពាក្យសម្តីនៅលើចុងអណ្តាតរបស់យើង មានប្រភពចេញមកពីក្នុងជម្រៅចិត្តយើង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “មាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត”(ម៉ាថាយ ១២:៣៤)។ ហើយគេអាចប្រើអណ្តាត សម្រាប់ធ្វើការល្អក៏បាន ការអាក្រក់ក៏បាន(យ៉ាកុប ៣:៩)។ ម្យ៉ាងទៀត គេអាចប្រើអណ្តាតពោលសរសើរដំកើង និងបម្រើព្រះ ហើយគេក៏អាចប្រើអណ្តាតដើម្បីទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់ផងដែរ។ បើយើងមិនអាចផ្សាំងអណ្តាត ដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់របស់យើងបានទេ តើយើងនឹងបណ្តោយឲ្យវាបង្ករបញ្ហាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសារវាចេះតែចង់និយាយអ្វីដែលអាក្រក់ជានិច្ចឬ?(ខ.១០) តែដោយព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចគ្រប់គ្រងវាបាន។ ព្រះអម្ចាស់នឹង “ដាក់ការយាមនៅមាត់យើង ហើយថែរក្សាទ្វារបបូរមាត់របស់យើងផង”(ទំនុកដំកើង ១៤១:៣)។ ដូចនេះ ទ្រង់អាចផ្សាំងរបស់អ្វីដែលគេមិនអាចផ្សាំងបាន។-Dave Branon
Read article