កិច្ចការដែលសំខាន់បំផុត
ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅព្រះវិហារ ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញទារកម្នាក់ ដែលឪពុករបស់វាកំពុងអង្គុយពរ នៅលើកៅអីនៅជួរខាងមុខខ្ញុំ ប្រហែលបីបួនជួរ។ ពេលដែលទារកដ៏តូចនោះអើតមើលមកក្រោយ រំលងស្មារបស់ឪពុកវា ខ្ញុំឃើញកែវភ្នែកវាបើកធំៗ មើលមកសមាជិកពួកជំនុំទាំងឡាយ ដោយចម្ងល់។ វាបានញញឹមដាក់មនុស្សមួយចំនួន ទាំងហៀរទឹកមាត់កក្លាក់ ហើយវាក៏បានដាក់ម្រាមដៃរបស់វា ចូលក្នុងមាត់ តែវាមិនដែលភ្លេចបៀបមេដៃរបស់វាឡើយ។ ខ្ញុំក៏បានបង្វែរអារម្មណ៍ចេញពីការអធិប្បាយរបស់លោកគ្រូគង្វាល ខណៈពេលដែលភ្នែករបស់ខ្ញុំចេះតែចង់ងាកមើលទារក ដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់ម្នាក់នេះ ម្តងហើយម្តងទៀត។ ក្នុងការរស់នៅ ជាធម្មតា យើងអាចជួបការរំខានគ្រប់បែបគ្រប់សណ្ឋាន។ តាមព្រះគម្ពីរលូកា យើងឃើញថា មានពេលមួយនាងម៉ាថាត្រូវចំណាយពេលស្តាប់ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល ជាមួយនាងម៉ារាប្អូនស្រីរបស់នាង តែការរវល់រៀបចំម្ហូបអាហារ បម្រើទ្រង់ គឺជាការរំខានមិនឲ្យនាងនៅស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ពេលនោះ នាងម៉ារានៅតែបន្តផ្តោតចិត្តស្តាប់ទ្រង់ ដោយមិនឲ្យអ្វីរំខាននាងឡើយ។ នាងម៉ារា “បានអង្គុយស្តាប់ព្រះបន្ទូល នៅទៀបព្រះបាទព្រះអម្ចាស់”(លូកា ១០:៣៩)។ ពេលនាងម៉ាថារអ៊ូរ ដោយសារនាងម៉ារាមិនបានជួយកិច្ចការនាង ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលថា “ម៉ាថាៗអើយ នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលសំរាប់ត្រូវការ ឯម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ ដែលមិនត្រូវយកចេញពីនាងឡើយ”(ខ.៤១-៤២)។ ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវត្រង់ចំណុចនេះ បានរំឭកយើងថា ទំនាក់ទំនង ដែលយើងមានជាមួយទ្រង់ គឺសំខាន់ជាងការរវល់ដទៃទៀត ដែលយើងប្រហែលជាកំពុងផ្តោតចិត្ត។ កិច្ចការល្អៗ អាចធ្វើឲ្យយើងខកខានមិនបានធ្វើកិច្ចការដែលសំខាន់បំផុត។…
Read articleចាប់ផ្តើមពីចំណុចនេះទៅ!
នៅថ្ងៃទី៦ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៤ ពេលដែលទ័ពអាមេរិក និងពួកសម្ព័ន្ធមិត្តបានសម្រុកចូលទឹកដីប្រទេសបារាំង មានមេបញ្ជាការអាមេរិកបីនាក់ បានរត់ទៅផ្តុំគ្នា នៅក្នុងរណ្តៅគ្រាប់ផ្លោង នៅឯឆ្នេរសមុទ្រយូតាស ក្នុងខេត្តនរមេនឌី ប្រទេសបារាំង។ ដោយសារទឹកសមុទ្របានជោរឡើងលិចឆ្នេរ ធ្វើឲ្យនាវារបស់ពួកគេឈប់នៅឆ្នេរសមុទ្រ ដោយមិនចំាកន្លែងដែលបានព្រៀងទុក ក្នុងផែនការ ដូចនេះ អ្នកទាំងបីក៏បានធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងប្រថុយថា ពួកគេនឹងធ្វើការវាយសម្រុកចេញពីទីតាំងនោះតែម្តង។ ដូចនេះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវប្រយុទ្ធ ចេញពីចំណុចចាប់ផ្តើមដ៏ពិបាក។ លោកសូលក៏ធ្លាប់ជាប់នៅកន្លែងដ៏ពិបាក ដែលគាត់ចាំបាច់ត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត បន្ទាប់ពីបានជួបព្រះយេស៊ូវ នៅតាមផ្លូវ ទៅក្រុងដាម៉ាស(កិច្ចការ ៩:១-២០)។ ភ្លាមៗនោះ ព្រះទ្រង់ក៏បានបើកបង្ហាញឲ្យគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនថា គាត់បានជ្រើសរើសយកទីតាំង និងទិសដៅនៃជីវិតខុសហើយ ដូចនេះ ជីវិតរបស់គាត់កាលពីមុន គឺគ្មានតម្លៃទេ។ ការបោះជំហានទៅមុខ អាចមានការពិបាក ហើយតម្រូវឲ្យមានការខិតខំធ្វើកិច្ចការដែលពិបាក។ ប៉ុន្តែ លោកសូលក៏បានឆ្លើយតបទៅទ្រង់វិញថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យទូលបង្គំធ្វើដូចម្តេច?”(ខ.៦)។ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែជាប់ខ្លួន នៅកន្លែងដ៏ពិបាក ខុសពីការរំពឹងទុក។ យើងប្រហែលជាលិចលង់នៅក្នុងបំណុល មានការខ្វះខាតផ្នែករូបកាយ ឬកំពុងតែរងទុក្ខ ដោយសារទម្ងន់នៃអំពើបាបរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ទោះនៅថ្ងៃនេះ ព្រះគ្រីស្ទបានរកយើងឃើញ ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង ឬក្នុងរាជវាំង ឬមួយទ្រង់បានទតឃើញយើងមានការប្រេះបែក…
Read articleការអ្វីដែលយើងធ្វើ
លោករ៉ចជើរ អេបឺត(Roger Ebert) ជាអ្នកកាសែតដែលពូកែរិះគន់ខ្សែភាពយន្តល្បីៗ។ គាត់ក៏បានទទួលពានរង្វាន់ភូលីតហ្សឺរ សម្រាប់ការរិះគន់ខ្សែភាពយន្ត។ ពេលគាត់ទទួលមរណៈភាព មានអ្នកកាសែតម្នាក់ ដែលជាមិត្តរួមអាជីពបានសរសេរ អំពីគាត់ថា “លោកអេបឺតជាមនុស្សមានឈ្មោះល្បី មានកិត្តិយស ហើយមានគេចូលចិត្តច្រើន គាត់ក៏ពូកែធ្វើបទសម្ភាសន៍ ជាមួយនឹងតួកុនល្បីៗផង តែទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់មិនដែលភ្លេចសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការរបស់គាត់ ក្នុងការពិនិត្យមើលខ្សែភាពយន្ត។ បានជាគាត់ពិនិត្យមើលខ្សែភាពយន្តទាំងនោះ ដោយភាពក្លៀវក្លា និងភាពឆ្លាតវ័យយ៉ាងខ្លាំង”។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសាវ័កប៉ុល។ គាត់មិនដែលភ្លេចសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការ ដែលព្រះទ្រង់បានហៅឲ្យគាត់ធ្វើឡើយ។ គាត់តែងតែផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ថែមទាំងមានចិត្តក្លៀវក្លាជានិច្ច នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ ទោះជាគាត់ត្រូវជជែកជាមួយពួកទស្សនវិទូ នៅក្រុងអាថែន ឬជួបគ្រោះថ្នាក់សំពៅលិច នៅសមុទ្រ ឬជាប់ច្រវ៉ាក់នៅក្នុងគុកក្តី គាត់នៅតែផ្តោតទៅលើការបានស្គាល់ទ្រង់ និងព្រះចេស្តានៃដំណើរដែលទ្រង់រស់ឡើងវិញ ហើយនិងសេចក្តីប្រកបក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ហើយផ្តោតទៅលើការបង្រៀនអំពីទ្រង់(ភីលីព ៣:១០)។ ពេលសាវ័កប៉ុលកំពុងនៅក្នុងគុក គាត់បានសរសេរសំបុត្រថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនរាប់ថាខ្លួនខ្ញុំចាប់បានហើយនោះទេ តែមានសេចក្តីនេះ១ គឺថា ខ្ញុំភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត ទាំងរត់ដំរង់ទៅឯទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(៣:១៣-១៤)។ ទោះជាគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលនៅតែខំមមុលទៅមុខ តាមការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះ ក្នុងនាមជាសាវ័ករបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ចូរយើងនៅតែចងចាំជានិច្ច អំពីសារៈសំខាន់ នៃការរស់នៅជាមនុស្ស…
Read articleព្រះវរបិតាគង់នៅជាមួយខ្ញុំ
មានមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានព្យាយាមជម្នះភាពឯកកោ បានជានាងសរសេរនៅលើទំព័រហ្វេសប៊ុករបស់នាងថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកកោមិនមែនដោយសារ ខ្ញុំគ្មានមិត្តភក្តិនោះទេ។ ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិច្រើនណាស់។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមានអ្នកដែលអាចនៅក្បែរខ្ញុំ លើកទឹកចិត្ត ហើយជជែកជាមួយគ្នា ព្រមទាំងអាចមើលថែរ ហើយគិតពីខ្ញុំផង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនអាចនៅក្បែរខ្ញុំ បានគ្រប់ពេលទេ”។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់យល់ច្បាស់ អំពីភាពឯកកោប្រភេទនេះ។ ខ្ញុំជឿថា ក្នុងអំឡុងពេលទ្រង់កំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចនៅលើផែនដី ទ្រង់បានទតឃើញភាពឯកកោ ក្នុងកែវភ្នែករបស់អ្នកកើតឃ្លង់ ហើយក៏បានស្តាប់ឮភាពឯកកោ ក្នុងសម្លេងដង្ហោយហៅ របស់អ្នកពិការភ្នែក។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់ប្រាកដជាបានពិសោធន៍នឹងអារម្មណ៍ឯកកោ របស់ព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ពេលដែលមិត្តជិតស្និទ្ធរបស់ទ្រង់ បានរត់ចោលទ្រង់អស់(ម៉ាកុស ១៤:៥០)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលទ្រង់ថ្លែងទំនាយថា ពួកសាវ័កនឹងរត់ចោលទ្រង់ ទ្រង់នៅតែបង្ហាញនូវទំនុកចិត្តលើព្រះវត្តមានព្រះវរបិតា។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា “មើល នឹងមានពេលវេលាមក ក៏មកដល់ហើយ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយទៅ ដោយខ្លួនៗ ទាំងទុកខ្ញុំចោលឲ្យនៅតែឯកឯង តែខ្ញុំមិននៅតែឯកឯងទេ គឺមានព្រះវរបិតាគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(យ៉ូហាន ១៦:៣២)។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានមានបន្ទូលមិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង ទ្រង់ក៏បានយាងទៅឈើឆ្កាង ដើម្បីសុគតជួសយើងរាល់គ្នា។ ទ្រង់បានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងរាល់គ្នាមានទំនាក់ទំនង ជាមួយព្រះវរបិតា ហើយក្លាយជាសមាជិកគ្រួសារទ្រង់។ ក្នុងនាមជាមនុស្ស យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែធ្លាប់មានអារម្មណ៍ឯកកោ។ ប៉ុន្តែ…
Read articleការបង្កើតរបស់ថ្មី
លោកឆាល ហ៊ូភ័រ(Charles Hooper) ចូលចិត្តកែឆ្នៃកំណាត់ឈើ ដែលគេលែងឲ្យតម្លៃ។ គាត់បានប្រមូលឈើចាស់ៗ ពីជង្រុកពោត ដែលគេបានបោះបង់ចោលតាំងពីយូរមកហើយ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានកាប់រំលំដើមសែន និងដើមស្រល់ពីរបីដើម ដែលដុះក្នុងបរិវេណដីគាត់ ហើយក៏បានចាំងដើមទាំងនោះដោយផ្ចិតផ្ចង់ ឲ្យក្លាយជាឈើជ្រុង ដោយប្រើពូថៅធំរបស់ជីតាគាត់។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមសង់ផ្ទះ ដោយប្រើឈើចាស់លាយនឹងឈើថ្មីៗ។ ទីបំផុត គាត់ក៏សង់បានផ្ទះដ៏ធំមួយ ដែលមានរូបរាង្គដ៏ល្អឥតខ្ចោះ មានដើមឈរអមសងខាង ក្នុងក្រុងថេនេស៊ី រីជ បានជាគេថតរូបផ្ទះនោះ ដាក់ក្នុងកាតប៉ូស្តាល់ជាដើម។ គេបានប្រើផ្ទះនោះជាផ្ទះសំណាក់ផង និងសារៈមន្ទីរផង សម្រាប់ធ្វើជាកេរមរតកដ៏មានតម្លៃរបស់គ្រួសារគាត់។ សំណង់អគារនេះបានឈរនៅយ៉ាងមាំមួន ដែលជាការរំឭកដល់ទស្សនវិស័យ ជំនាញ និងការអត់ធ្មត់របស់គាត់ នៅក្នុងការសាងសង់ផ្ទះនោះ។ ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ ដែលនៅទីក្រុងអេភេសូរ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្កើតពួកជំនុំឡើង ដោយនាំអ្នកជឿ ដែលជាជនជាតិយូដា និងអ្នកជឿដែលជាសាសន៍ដទៃ ឲ្យរួមគ្នាមកតែមួយ ក្នុងទ្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានចែងថា “ឥឡូវនេះ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះអ្នករាល់គ្នា ដែលពីដើមនៅឆ្ងាយ បានមកជិតវិញ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់”(អេភេសូរ ២:១៣)។ ពួកជំនុំទ្រង់ត្រូវបានសាងសង់ឡើង “លើគ្រឹះរបស់ពួកសាវ័ក និងពួកហោរា ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ដែលដោយសារទ្រង់…
Read articleតើអ្នកគិតថា ខ្លួនមិនសំខាន់ឬ?
យើងកំពុងរស់នៅ ក្នុងចំណោមមនុស្ស៧ពាន់លាននាក់ នៅលើភពដ៏តូចមួយ ដែលមានទីតាំង ក្នុងផ្នែកដ៏តូចមួយ នៃប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។ តាមពិត ផែនដីរបស់យើង គ្រាន់តែជាចំណុចអុចពណ៌ខៀវដ៏តូចល្អិតមួយ ក្នុងចំណោមភពរាប់ពាន់លាន ក្នុងអវកាស ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើត។ ភពផែនដីដ៏ស្រស់ស្អាត និងអស្ចារ្យរបស់យើង ប្រៀបបាននឹងលំអងធូលីដ៏តូច នៅលើផ្ទាំងគំនូរដ៏ធំគ្មានដែនកំណត់នៃចក្រវាឡ។ ការនេះអាចធ្វើឲ្យយើង មានអារម្មណ៍ថា យើងមិនសំខាន់ ឬគ្មានតម្លៃទាល់តែសោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះបានចែងថា យើងជាស្នាព្រះហស្តដែលសំខាន់ និងមានតម្លៃបំផុតចំពោះទ្រង់។ ព្រះដ៏អស្ចារ្យនៃយើង ដែលអាច “វាល់ទឹកទាំងប៉ុន្មាន នៅក្នុងទូកដៃ ហើយវាស់ផ្ទៃមេឃដោយចំអាមដែរ”(អេសាយ ៤០:១២) ទ្រង់បានរាប់មនុស្សម្នាក់ៗក្នុងភពផែនដីនេះ ជាសំខាន់លើសអ្វីៗទាំងអស់ដែល ទ្រង់បានបង្កើត ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតយើងឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ(១ធីម៉ូថេ ៦:១៧)។ ហើយសម្រាប់អ្នកដែលបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះសង្រ្គោះ ព្រះទ្រង់មានផែនការសម្រាប់ពួកគេ(អេភេសូរ ២:១០)។ ទោះបីជាលោកកិយនេះធំយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងពិសេសចំពោះយើងម្នាក់ៗ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៩ បានចែងថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា យើងនឹងនិយាយអ្វី ហើយកំពុងគិតអំពីអ្វី។ យើងមិនអាចគេចចេញពីព្រះវត្តមានទ្រង់ ហើយទ្រង់បានរៀបផែនការសម្រាប់បង្កើតពិភពលោកនេះ មុនពេលដែលយើងមិនទាន់កើត។ ចូរយើងកុំមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមែនជាមនុស្សសំខាន់នោះឡើយ…
Read article