ទឹកភ្លៀងដែលផ្តល់នូវជីវិត
ក្នុងអំឡុងពេលដែលអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៨៩១ លោកអ.ជី. ឌីរេនហ្វ៊ត(R.G. Dyrenforth) បានធ្វើដំណើរមកដល់ទីក្រុងមិឌលែន រដ្ឋតិចសាស់ ដោយមានការតាំងចិត្តថា គាត់នឹងធ្វើឲ្យមានបន្ទុះចេញជាទឹកភ្លៀងធ្លាក់ពីលើមេឃមក។ គាត់ និងក្រុមរបស់គាត់ក៏បានបង្ហោះ ហើយបំផ្ទុះបាឡុងធំៗ ដែលមានពេញដោយឧស្ម័នផ្ទុះ ហើយប្រើកាណុងបាញ់ភ្លើង ព្រមទាំងបំផ្ទុះរំសេវ នៅលើដី ដែលបណ្តាលឲ្យមានការកក្រើកទាំងផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ អ្នកខ្លះជឿថា គាត់បានធ្វើឲ្យមានភ្លៀងបន្តិចបន្តួចដែរ តែមនុស្សភាគច្រើនបាននិយាយថា គាត់បានធ្វើឲ្យមានសំលេងរំខានជាខ្លាំង។ កម្លាំងផ្ទុះនោះពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមែន តែមិនមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការបង្កើតទឹកភ្លៀងទេ។ ពេលដែលពួកជំនុំដំបូងត្រូវការអ្នកមើលការខុសត្រូវ ពួកគេបានស្វែងរកមនុស្ស ដែលមានសមត្ថភាពខុសៗគ្នា។ ពួកគេបានជ្រើសរើស “មនុស្សប្រុស៧នាក់ ដែលមានឈ្មោះល្អ ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងប្រាជ្ញា”(កិច្ចការ ៦:៣) ដើម្បីឲ្យគ្រប់គ្រងការចែកអាហារ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ មានលោកស្ទេផាន “ដែលពេញដោយសេចក្តីជំនឿ និងព្រះចេស្តា គាត់ក៏ធ្វើការអស្ចារ្យ និងទីសំគាល់យ៉ាងធំនៅក្នុងពួកជន”(ខ.៨)។ ពេលដែលមានជម្លោះកើតឡើង ពួកអ្នកដែលមកជជែកដេញដោលនឹងលោកស្ទេផាន “ពុំអាចទប់ទល់នឹងប្រាជ្ញា ហើយនិងព្រះវិញ្ញាណ ដែលគាត់អាងនឹងនិយាយនោះបានទេ”(ខ.១០)។ ព្រះគម្ពីរបានចែងយ៉ាងច្បាស់ថា លោកស្តេផានមានប្រសិទ្ធិភាព ក្នុងកិច្ចការខាងវិញ្ញាណ ដោយសារគាត់បានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបានប្រទានឲ្យគាត់ មានភាពពេញខ្នាតនៃសេចក្តីជំនឿ ប្រាជ្ញា និងអំណាច។…
Read articleគំរូដែលលើកទឹកចិត្ត
មានរឿងមួយដំណាលថា នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ មានគ្រូគង្វាលជនជាតិអឺរ៉ុបមួយក្រុម បានទៅចូលរួមសន្និសិទព្រះគម្ពីរ របស់លោក ឌី អែល មូឌី (D.L. Moody) នៅក្នុងរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត សហរដ្ឋអាមេរិក។ ក្នុងការស្នាក់នៅឯសណ្ឋាគារ ពួកគេបានដាក់ស្បែកជើង នៅក្រៅបន្ទប់សណ្ឋាគារ មុនពេលចូលគេង តាមប្រពៃណីរបស់ខ្លួន ដោយរំពឹងថា អ្នកធ្វើការនៅសណ្ឋាគារនឹងសម្អាតស្បែកជើងឲ្យពួកគេ។ ពេលលោកមូឌីឃើញស្បែកជើងនៅក្រៅបន្ទប់ដូចនោះ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកដទៃទៀតឲ្យបានដឹង អំពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ ព្រោះគាត់យល់ពីប្រពៃណីរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយតបសោះ។ លោកមូឌីក៏បានដើរប្រមូលស្បែកជើងទាំងអស់នោះមកសម្អាតដោយខ្លួនឯង។ មានមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់បានមកជួបគាត់នៅក្នុងបន្ទប់គាត់ ដោយមិនបានប្រាប់គាត់ជាមុន ក៏បានដឹងអំពីរឿងនេះ ហើយក៏បាននិយាយប្រាប់គេ អំពីការអ្វីដែលលោកមូឌីបានធ្វើនោះ។ រឿងនោះក៏បានឮតៗគ្នា ហើយពីរបីយប់ក្រោយមក អ្នកដទៃទៀតបានដាក់វេនគ្នាជួយសម្អាតស្បែកជើងរបស់ក្រុមគ្រូគង្វាលអឺរ៉ុប។ លោកមូឌីមានគំរូនៃភាពជាអ្នកដឹកនាំ ដែលមានការបន្ទាបខ្លួន ដែលបានបញ្ឆេះចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគំរូរបស់គាត់។ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកលោកធីម៉ូថេថា “ចូរមានកំឡាំងឡើងដោយសារព្រះគុណ ដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ឯអស់ទាំងសេចក្តីដែលអ្នកបានឮអំពីខ្ញុំ នៅមុខស្មរបន្ទាល់ជាច្រើន នោះក៏ត្រូវផ្ញើទុកនឹងមនុស្សស្មោះត្រង់ ដែលអាចនឹងបង្វឹកបង្រៀនតទៅអ្នកឯទៀតដែរ(២ធីម៉ូថេ ២:១-២)។ ពេលដែលយើងនឹកចាំថា កម្លាំងរបស់យើងបានមកពីព្រះគុណព្រះ នោះការនឹកចាំដូចនេះ នឹងជួយឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន។ បន្ទាប់មក យើងចែកចាយអំពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដល់អ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយធ្វើគំរូ…
Read articleអំណាចនៃភាពសាមញ្ញ
មានមនុស្សមិនច្រើនទេ ដែលបានចំណាយពេលសិក្សាច្បាប់ ស្តីអំពីការបង់ពន្ធប្រាក់ចំណូល នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ទស្សនាវដ្តីហ្វូបេ បានចេញផ្សាយថា ក្នុងឆ្នាំ២០១៣ ច្បាប់ស្តីអំពីការបង់ពន្ធ ត្រូវបានគេតាក់តែងមក ដោយសរសេរលើស៤លានពាក្យ។ តាមពិត ច្បាប់ពន្ធដានៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានប្រែជាមានភាពស្មុគ្រស្មាញយ៉ាងខ្លាំង បានជាសូម្បីតែអ្នកជំនាញផ្នែកច្បាប់ ក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការស្វែងយល់ អំពីច្បាប់ពន្ធដារឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយដែរ។ ដូចនេះ ភាពស្មុគ្រស្មាញនេះគឺជាបន្ទុក ដែលធ្វើឲ្យគេពិបាកយល់ និងអនុវត្តតាម។ អ្នកដឹកនាំសាសនានៅនគរអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ ក៏បាននាំឲ្យប្រជាជនមានបញ្ហាដូចនេះ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះផងដែរ។ ពួកគេបានធ្វើឲ្យក្រឹត្យវិន័យ មានភាពស្មុគ្រស្មាញកាន់តែខ្លាំង។ ក្រឹត្យវិន័យសាសនារបស់ពួកគេ បានប្រែក្លាយជាបន្ទុកកាន់តែធ្ងន់ បានជាអ្នកជំនាញខាងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ មានការពិបាកនៅក្នុងការស្វែងយល់ អំពីចំណុចសំខាន់នៃក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះ។ ពេលដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាប្រភេទនោះ សួរព្រះយេស៊ូវថា តើក្រឹត្យវិន័យណាដែលសំខាន់ជាងគេ ព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយថា “ឯងត្រូវស្រឡាញ់ ដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីគំនិត ហើយអស់អំពីកំឡាំងនៃឯង» នោះហើយជាបញ្ញត្តទី១។ ឯបញ្ញត្តទី២ ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង» គ្មានបញ្ញត្តណាទៀត ធំជាងបទទាំង២នេះទេ”(ម៉ាកុស ១២:៣០-៣១)។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេជាបន្ទុកសម្រាប់អ្នកកាន់តាម តែសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ មានភាពសាមញ្ញ ហើយ “បន្ទុកព្រះអង្គក៏ស្រាល”(ម៉ាថាយ ១១:៣០) …
Read articleបរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ
គេចូលចិត្តនិយាយថា “ពេលដែលយើងសប្បាយរីករាយ ជាពេលដែលកន្លងផុតទៅលឿនណាស់”។ តាមពិតពេលវេលានៅតែមានល្បឿនថេរជានិច្ច មិនមែនម្តងដើរយឺត ម្តងហោះហើរនោះទេ ប៉ុន្តែ តាមបទពិសោធន៍របស់យើង យើងច្រើនតែយល់ថា ពេលវេលាហាក់ដូចជាកន្លងផុតទៅលឿនណាស់។ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងសប្បាយនឹងកិច្ចការអ្វីមួយ ឬអរសប្បាយនឹងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ពេលវេលាហាក់ដូចជាលឿនណាស់។ បទពិសោធន៍ប្រភេទនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការយល់ដឹងថ្មីមួយ អំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលបទគម្ពីរវិវរណៈ ជំពូក៤ បានរៀបរាប់។ កាលពីមុន ពេលខ្ញុំពិចារណា អំពីសត្វទាំងបួន ដែលអង្គុយនៅជុំវិញបល្ល័ង្កព្រះ ដែលពោលពាក្យពីរបីម៉ាត់ដដែលៗរហូតអស់កល្បជានិច្ច ខ្ញុំក៏បានគិតថា សត្វទាំងនោះពិតជាមានជីវិតដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់មែន! តែសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនគិតអញ្ចឹងទៀតទេ។ ព្រោះខ្ញុំបានគិតអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលសត្វទាំងនោះ បានឃើញដោយភ្នែកជាច្រើនគូររបស់ពួកវា(ខ.៨)។ ខ្ញុំក៏បានពិចាណាអំពីទិដ្ឋភាព ដែលពួកគេបានមើលឃើញ ពីបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ(ខ.៦)។ តើពួកគេមានចិត្តស្ងើចសរសើរយ៉ាងណា ចំពោះព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សលោក ដោយប្រាជ្ញា និងសេចក្តីស្រឡាញ់? តើសត្វទាំងនោះអាចមានការឆ្លើយតបអ្វី ដែលប្រសើរជាងការសរសើរដំកើងទៀតនោះ? តើមានអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ក្រៅពីពោលថា “បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ”? តើយើងមានការធុញទ្រាន់ទេ បើសិនជាយើងត្រូវនិយាយពាក្យដដែលៗឥតឈប់ឈរនោះ? តែបើសិនជាយើងនៅចំពោះមុខអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ នោះយើងមិនចេះធុញទ្រាន់ឡើយ។ ហើយបើសិនជាយើងកំពុងធ្វើការល្អណាមួយ ដែលព្រះអង្គបានតម្រូវឲ្យយើងធ្វើការនោះ នោះយើងក៏នឹងមិនមានការធុញទ្រាន់ដែរ។ ព្រះទ្រង់បានរចនាយើងមក ឲ្យសរសើរដំកើងព្រះអង្គ គឺមិនខុសពីសត្វទាំងបួននោះទេ។ ជីវិតយើងនឹងមិនមានការធុញទ្រាន់ឡើយ…
Read articleស្វែងរកផ្លូវរបស់ព្រះ
ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រឆេននល ធូននល(Channel Tunnel) ត្រូវបានគេបើកឲ្យប្រើប្រាស់ នៅថ្ងៃទី៦ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩៤។ កាលពីជិតពីរសតវត្សរ៍មុន គឺនៅឆ្នាំ១៨០២ លោកអាល់បឺត ម៉ាធា(Albert Mathieu) ដែលជាវិស្វកររបស់ស្តេចណាប៉ូលេអុង(Napoleon) បានស្នើឲ្យសាងសង់ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រនោះ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ រួមទាំងឡានតូចធំ បានធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅតាមផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រ ដែលតភ្ជាប់ប្រទេសអង់គ្លេស និងប្រទេសបារាំង ដែលមានចម្ងាយ៥០គីឡូម៉ែត្រ។ មុនពេលគេសាងសង់ផ្លូវក្រោមបាតសមុទ្រនេះ មនុស្សម្នាបានធ្វើដំណើរតាមនាវា ឆ្លងកាត់ដៃសមុទ្រនៅចន្លោះប្រទេសអង់គ្លេស និងប្រទេសបារាំង អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍។ ព្រះទ្រង់ក៏បានរៀបផែនការ ដើម្បីឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ មានផ្លូវដែលល្អហួសពីការរំពឹងទុកផងដែរ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរនិក្ខមនំ ១៤:១០-២២។ កាលនោះ ពួកគេកំពុងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីស្លាប់។ បើមិនត្រូវកងទ័ពស្តេចផារ៉ោនសម្លាប់ទេ ក៏ត្រូវលង់ទឹកស្លាប់ដែរ ដូចនេះ ពួកគេស្ថិតក្នុងភាពតក់ស្លុត។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានញែកសមុទ្រក្រហម ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចដើរឆ្លងទៅត្រើយម្ខាងទៀត ពីលើបាតសមុទ្រដែលព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យក្លាយជាដីគោកនោះ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក លោកអេសាភ ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានលើកឡើងថា ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យនោះ គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គពិតជាមានអំណាចចេស្តាមែន គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ផ្លូវដែលទ្រង់យាង នោះនៅក្នុងសមុទ្រ ហើយផ្លូវច្រករបស់ទ្រង់ ក៏នៅទីមានទឹកច្រើន ឥតមានអ្នកណាឃើញដានព្រះបាទទ្រង់ឡើយ។…
Read articleមេដៃដែលពិតត្រង់
មានរឿងល្បើករបស់ជនជាតិអាហ្វ្រិកមួយ បានដំណាលថា មានម្រាមដៃបួន និងមេដៃមួយ បានរស់នៅជាមួយគ្នា នៅលើដៃមួយចំហៀង។ ពួកគេជាមិត្តភក្តិដែលគ្មានអ្វីបំបែកបានឡើយ។ ថ្ងៃមួយ ពួកគេបានឃើញជញ្ជៀនមាសមួយវង់ នៅក្បែរពួកគេ ហើយបានផ្សំគំនិតគ្នាយកចិញ្ជៀននោះឲ្យបាន។ មេដៃនិយាយថា ពួកគេមិនត្រូវលួចចិញ្ជៀនទេ តែម្រាមដៃទាំងបួនបានថាឲ្យមេដៃថាជាជនកំសាក ដែលគិតថាខ្លួនឯងសុចរិត ហើយក៏បានឈប់រាប់អានមេដៃទៀត។ មេដៃមិនថាអីទេ ព្រោះខ្លួនមិនចង់ជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេទេ។ ហេតុនេះហើយបានជា ជនជាតិអាហ្រិកនៅតំបន់ខ្លះ បានជឿថា តាំងពីពេលនោះមក មេដៃនៅតែឈរម្នាក់ឯង មិននៅជាប់នឹងម្រាមដៃទាំងបួន។ រឿងនិទាននេះមិនមែនជារឿងពិតទេ តែបានរំឭកខ្ញុំថា មានពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងតែឈរម្នាក់ឯង ពេលដែលយើងមិនព្រមចូលរួមធ្វើការអាក្រក់ជាមួយមនុស្សនៅជុំវិញយើង។ ក្នុងសម័យលោកណូអេ ផែនដីមានពេញដោយអំពើហឹង្សា ហើយគំនិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែ“អាក្រក់ជានិច្ច”(លោកុប្បត្តិ ៦:៥,១១)។ តែ“លោកណូអេបានប្រកបដោយព្រះគុណ នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់” (ខ.៨)។ លោកណូអេមានការប្តូរផ្តាច់ទាំងស្រុងចំពោះព្រះ ហើយគាត់ក៏បានសង់ទូកធំតាមបង្គាប់ព្រះអង្គ។ ពេលទឹកជំនន់មកដល់ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានការពារជីវិតគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់។ ព្រះអង្គក៏បានបង្ហាញព្រះគុណដល់យើងរាល់គ្នា តាមរយៈព្រះជន្ម ការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។ យើងមានមូលហេតុ ដែលត្រូវថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ ហើយឈរឲ្យមាំមួនថ្វាយព្រះអង្គ ក្នុងការរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រះអង្គតែងតែគង់ជិតយើង ហើយថែមទាំងនៅជាប់ជាមួយយើងផង ដូចនេះ យើងមិនដែលឈរនៅម្នាក់ឯងទេ។…
Read article