កិច្ចការដែលដៃយើងធ្វើ
ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង កាត់តាមទីវាលដ៏មានជីជាតិ នៅតាមបណ្តោយឆ្នេរនៃតំបន់មីឈីហ្គិនខាងលិច ខ្ញុំបានឃើញរុក្ខជាតិទាំងឡាយបានចាប់ផ្តើមចេញផ្លែ បន្ទាប់ពីរដូវផ្ការីកទើបតែបានប្រែទៅជារដូវក្តៅ។ កសិករកំពុងលត់ជង្គង់នៅលើទឹកសន្សើមនាពេលព្រឹក ដើម្បីបេះផ្លែស្រ្តបឺរីដែលបានទំហើយ។ ដើមប្លូបឺរី ដែលដុះជាគុម្ពៗ កំពុងតែទទួលពន្លឺថ្ងៃដែលបានបញ្ចេញពីលើមេឃមក ហើយកំពុងស្រូបយកជីវជាតិពីក្នុងដី។ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរកាត់តាមចំការ ដែលមានផ្លែឈើទុំ យើងក៏បានទៅដល់គំនរច្រេះចាប់ ដែលមានលោហធាតុដែលគេបោះបង់ចោល។ រូបភាពដ៏អាក្រក់នៃដែកច្រេះពណ៌ក្រហមមួយគំនរធំនៅលើដី គឺផ្ទុយពីទេសភាពចំការពណ៌បៃតងខ្ចី ដែលមានរុក្ខជាតិលូតលាស់។ ដែកច្រេះចាប់ទាំងនោះត្រូវគេទុកចោលមិនអាចបង្កើតផលអ្វី តែផ្ទុយទៅវិញ ផ្លែឈើដែលបានធំឡើង ហើយទុំ បានក្លាយជាអាហារដ៏មានជីវជាតិសម្រាប់មនុស្សដែលស្រេកឃ្លាន។ ភាពខុសគ្នារវាងផ្លែឈើ និងដែកច្រេះចាប់នោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីបទទំនាយ ដែលព្រះបានមានបន្ទូល អំពីទីក្រុងទាំងឡាយ ដែលមានដូចជាទីក្រុងដាម៉ាសជាដើម(មើល អេសាយ ១៧:១,១១)។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ពីព្រោះឯងបានភ្លេចព្រះដែលជួយសង្គ្រោះឯង … ព្រឹកឡើង ឯងបានធ្វើឲ្យពូជឯងបែកចេញជាប៉ិច តែឯចម្រូតវិញ នោះនឹងរំលងបាត់ទៅក្នុងគ្រាមានទុក្ខវេទនា ហើយសង្រេងយ៉ាងសហ័ស”(ខ.១០-១១)។ បទទំនាយនេះក៏បានផ្តល់ការដាស់តឿនដល់មនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្ន អំពីគ្រោះថ្នាក់ និងភាពឥតប្រយោជន៍នៃការគិតថា យើងអាចបង្កើតផលផ្លែអ្វីមួយ ដោយខ្លួនឯងបាន។ បើយើងដាច់ចេញចេញពីព្រះ នោះកិច្ចការដែលដៃយើងបានធ្វើ នឹងក្លាយជាគំនរបាក់បែក។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងចូលរួមជាមួយព្រះ នៅក្នុងកិច្ចការ ដែលព្រះហស្តព្រះអង្គធ្វើ ព្រះអង្គនឹងប្រទានពរឲ្យយើងបានទទួលផលច្រើនជាពហុគុណ ហើយផ្តល់នូវការចំអែតខាងវិញ្ញាណដល់មនុស្សជាច្រើន។-Julie Ackerman Link
Read articleការស្វែងរកលោកសាខេ
លោកអាលហ្វ៍ ខ្លក(Alf Clark) បានដើរតាមដងវិធីនៅទីក្រុង ដើម្បីស្វែងរកលោកសាខេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនមែនកំពុងស្វែងរកលោកសាខេ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទេ ដ្បិតព្រះយេស៊ូវបានរកលោកសាខេឃើញ តាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ តែលោកអាលហ្វ៍ និងមិត្តភ័ក្រមួយចំនួន ដែលបានធ្វើការបម្រើព្រះនៅទីប្រជុំជន បានយកគំរូតាមការអ្វី ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា ជំពូក១៩។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរក្នុងទីក្រុង ក្នុងគោលបំណងដើម្បីជួប និងជួយអ្នកដែលកំពុងត្រូវការជំនួយ ដូចលោកសាខេ។ លោកអាលហ្វ៍ បានដើរពីផ្ទះមួយ ទៅផ្ទះមួយទៀត ក្នុងតំបន់ដែលគាត់រស់នៅ។ គាត់បានគោះទ្វារផ្ទះទាំងនោះ ហើយពេលគេបើកទ្វារឲ្យគាត់ គាត់និយាយទៅកាន់គេថា “សួស្តី ខ្ញុំឈ្មោះអាលហ្វ៍។ តើអ្នកមានខ្វះខាតអ្វី ដែលចង់ឲ្យខ្ញុំអធិស្ឋានឲ្យទេ?” នេះជាវិធីសាស្រ្ត ដែលគាត់បានប្រើ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការទំនាក់ទំនង ហើយស្វែងរកឱកាសផ្តល់ការប្រឹក្សាយោបល និងនាំឲ្យគេជឿព្រះ ហើយរស់នៅដោយមានក្តីសង្ឃឹម ដែលនេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សម្រាប់លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធ។ សូមយើងកត់សំគាល់ការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ដូចតទៅ : ព្រះគម្ពីរលូកាបានចែងថា ព្រះយេស៊ូវ “បានយាងកាត់ទីក្រុងយេរីខូ”(លូកា ១៩:១)។ ជាការពិតណាស់ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងទៅដល់ទីក្រុង តាមធម្មតា មនុស្សទាំងហ្វូងបានមកផ្តុំគ្នាទទួលព្រះអង្គ។ ដោយសារលោកសាខេជាមនុស្សទាប គាត់ក៏បានឡើងដើមឈើ ដើម្បីឲ្យបានឃើញព្រះអង្គ។…
Read articleព្រះអង្គបានហៅផ្កាយតាមឈ្មោះរបស់វា
នៅលើតំបន់ខ្ពង់រាបក្នុងវាលរហោស្ថាន អាតាកាម៉ា នៅប្រទេសឈីលី មានកែវយឺតមើលផ្កាយមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមកែវយឺតមើលផ្កាយដ៏ធំបំផុតក្នុងពិភពលោក ដែលប្រើរលកវិទ្យុ។ កែវយឺតនោះផ្តល់ឲ្យក្រុមអ្នកតារាសាស្រ្ត នូវរូបភាពនៃចក្រវាឡ ដែលគេមិនធ្លាប់បានឃើញពីមុនមក។ ក្នុងអត្ថបទកាសែត Associated Press លោកលូវីស អនដ្រេស ហេណាវ(Luis Andres Henao) បានមានប្រសាសន៍ថា អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅតាមបណ្តាប្រទេសជាច្រើន “កំពុងស្វែងរកតំរុយ នៃដើមកំណើតនៃចក្រវាឡ ដោយស្រាវជ្រាវឧស្ម័នដែលត្រជាក់បំផុត និងលម្អងធូលី ដែលមានការផ្សំគ្នាជាបណ្តុំផ្កាយហ្កាឡាក់ស៊ី ហើយផ្កាយទាំងឡាយកើតឡើងពីថាមពល ដែលកើតឡើងពីបន្ទុះប៊ីក ប៊ែង”។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីអំណាចដ៏អស្ចារ្យ និងប្រាជ្ញាដែលគ្មានដែនកំណត់របស់ព្រះ ដែលបានបង្កើតចក្រវាល ឲ្យមានផ្កាយ និងភពទាំងអស់ ហើយព្រះអង្គ “រាប់ចំនួននៃអស់ទាំងផ្កាយ ក៏ហៅបានតាមឈ្មោះទាំងអស់”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:៤)។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ដោយអំណាចចេស្តា និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដូចនេះ ព្រះអង្គមិនមែនជាអំណាចដែលនៅដាច់ឆ្ងាយពីយើង ដែលមិនបានខ្វល់ពីយើងសោះនោះទេ តែជាព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និង “ប្រោសអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេងឲ្យបានជា ក៏រុំរបួសឲ្យគេផង”(ខ.៣)។ ព្រះអង្គជ្រុំជ្រែងមនុស្សរាបសា(ខ.៦) ហើយ “សព្វព្រះហឫទ័យតែនឹងអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយនឹងអស់អ្នកដែលសង្ឃឹមដល់សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់”(ខ.១១)។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់…
Read articleការគ្រវីទង់ជ័យស
ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលវីដេអូ ដែលបង្ហាញអំពីកម្មវីធីថ្វាយបង្គំព្រះ របស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង នៅតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលថ្លែងព្រះបន្ទូលដោយចិត្តឆេះឆួល ទៅកាន់ពួកជំនុំដែលជាហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ឲ្យថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវ ពួកជំនុំរបស់គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបង្ហាញចេញនូវការចុះចូលចំពោះព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង ដោយការអធិស្ឋានទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក។ ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ដឹងថា តើមានការអ្វីផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំអាចរៀនបានពីការចុះចូលរបស់ពួកគេឬទេ? ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេកំពុងតែគ្រវីទុងជ័យស ដាក់ព្រះ ដែលជាការចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលព្រះអង្គប្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “ចូរស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង”(ចោទិយកថា ៦:៥) គឺព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូល ក្នុងបរិបទ ដែលជំរុញពួកគេឲ្យថ្វាយជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងដឹងថា ការរស់នៅក្នុងព្រះអង្គ គឺមិនគ្រាន់តែជាការខិតខំធ្វើឲ្យខ្លួន ក្លាយជាមនុស្សល្អប៉ុណ្ណោះទេ តែជាជីវិតដែលមានទំនាក់ទំនងជាប្រចាំជាមួយព្រះអង្គ ដែលក្នុងនោះ យើងត្រូវចុះចូលនឹងព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យចំពោះយើង នោះព្រះអង្គបានលះបង់ព្រះជន្មនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីរំដោះយើង ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប ហើយឲ្យយើងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការគ្រប់យ៉ាង ដែលល្អថ្លៃថ្លា។ យើងមិនមានពាក្យគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងទូលព្រះអង្គថា យើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ! ដូចនេះ សូមយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអង្គ ដោយថ្វាយចិត្ត និងជីវិត ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ។-Joe Stowell
Read articleវិប្បដិសារីដ៏យូរអង្វែង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបអ្នកលេងព្យាណូដ៏ជំនាញម្នាក់។ ពេលយើងកំពុងជជែកគ្នា នាងក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចេះបើកវិទ្យុស្តាប់តន្រ្តី”។ នាងក៏អស់សំណើច ហើយក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចង់ចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយដោយការអៀនខ្មាស់ថា “កាលនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់រៀនព្យាណូ តែខ្ញុំរៀនបានតែបន្តិច ហើយក៏ឈប់រៀនទៅ”។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំធំពេញវ័យហើយ ខ្ញុំមានការស្តាយក្រោយ ដែលមិនបានរៀនព្យាណូឲ្យចេះដូចគេ។ ខ្ញុំចូលចិត្តតន្រ្តី បើសិនជាខ្ញុំអាចលេងភ្លេងនៅថ្ងៃនេះ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។ ការសន្ទនានៅថ្ងៃនោះ បានរំឭកខ្ញុំថា ក្នុងការរស់នៅ យើងមានការសម្រេចចិត្តជាញឹកញាប់ ហើយមានការសម្រេចចិត្តខ្លះ បាននាំមកនូវការស្តាយក្រោយ។ ការសម្រេចចិត្តខ្លះបាននាំមកនូវវិប្បដិសារីដែលកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ និងឈឺចាប់ជាមុនទៀត។ ស្តេចដាវីឌបានជួបបញ្ហានេះ ពេលដែលទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធរបស់បុរសម្នាក់ ដែលក្រោយមក ទ្រង់ថែមទាំងបានសម្លាប់បុរសនោះទៀត។ ទ្រង់ក៏បានរៀបរាប់អំពីទោសកំហុសមួយនេះ ដែលធ្វើឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ដ្បិតព្រះហស្តនៃទ្រង់បានសង្កត់លើទូលបង្គំជាធ្ងន់ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួតដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ និងសារភាពអំពើបាបរបស់ទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ ហើយក៏បានទទួលការអត់ទោសបាប(ខ.៥)។ ពេលដែលការសម្រេចចិត្តរបស់យើង នាំមកនូវវិប្បដិសារីដ៏ឈឺចាប់ គឺមានតែព្រះទេដែលអាចប្រទាននូវព្រះគុណនៃការអត់ទោសបាប។ ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចរកឃើញប្រាជ្ញា ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានល្អជាងមុខ។-Bill…
Read articleទឹកដ៏រស់សម្រាប់លោកិយ
៧០ភាគរយនៃពិភពលោក ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទឹក ប៉ុន្តែ ក្នុងនោះ មានតែទឹក១ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឲ្យមនុស្សផឹកបាន។ ការអភិរក្ស និងការរក្សាអនាម័យទឹក គឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ ក្នុងតំបន់ជាច្រើននៃពិភពលោក ព្រោះជីវិតទាំងអស់ពឹងផ្អែកទៅលើទឹកស្អាត។ មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចេញទៅណែនាំស្រ្តីបាត់បង់ម្នាក់ អំពីទឹកមួយប្រភេទទៀត ដែលផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត។ ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ យាងទៅទីក្រុងមួយ នៅស្រុកសាម៉ារី។ គ្រូបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យដែលមានមុខមាត់នៅសម័យនោះ មិនចូលស្រុកនោះទេ។ តែព្រះអង្គបានយាងចូល ហើយក៏បានប្រាប់ស្ត្រីនោះ អំពី “ទឹកដ៏រស់”។ អ្នកដែលបានផឹកទឹកនោះហើយ “នឹងមិនស្រេកទៀតទេ”។ ទឹកដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យ “នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកដែលបានផឹកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៤)។ តាមពិតព្រះយេស៊ូវជាទឹកដ៏រស់នោះឯង។ អ្នកណាដែលទទួលព្រះអង្គ គឺមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៤)។ ប៉ុន្តែ ទឹកដ៏រស់ដែលព្រះអង្គប្រទាន មានតួនាទីមួយទៀត។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកណាដែលជឿព្រះអង្គ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីចិត្តរបស់អ្នកនោះមក”(៧:៣៨)។ ទឹកដ៏រស់ដែលជួយឲ្យយើងមានជីវិតថ្មីឡើង ក៏ជួយឲ្យអ្នកដទៃមានជីវិតថ្មីផងដែរ។ តំបន់នីមួយៗក្នុងពិភពលោក មិនមានទឹកសាបច្រើនដូចគ្នាទេ។ យ៉ាងណាមិញ តំបន់ទាំងនោះក៏មិនបានទទួលទឹកដ៏រស់ ឲ្យស្មើគ្នាដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានស្គាល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ តែព្រះអង្គពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេណាស់។ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ សម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ សរុបមក ព្រះគ្រីស្ទជាទឹកដ៏រស់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងស្រេកទឹក។-C.P.HIA
Read article