អ្វីដែលយើងត្រូវដឹង
ពេលដែលលោកហ្វ័រនែនដូ អរតេហ្កា(Fernando Ortega) ច្រៀងបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន” (ក្នុងសៀវភៅចម្រៀងទំនុកដំកើង លេខ ២០១) គេអាចឮសម្លេងលោកប៊ីលលី ក្រាហាំ(Billy Graham) ច្រៀងអមពីក្រោយ។ លោកបណ្ឌិតក្រាហាំបានរំឭកអំពីជម្ងឺ ដែលគាត់មានកាលពីមុន។ កាលនោះ គាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារជម្ងឺនោះ។ ពេលដែលគាត់រំឭកអំពីអតីតកាល គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់ជាមនុស្សមានបាបខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់ក៏ដឹងផងដែរថា គាត់ត្រូវការការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះខ្លាំងប៉ុណ្ណា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៊ីលលី ក្រាហាំចង់ឲ្យយើងឈប់គិតថា យើងអាចរស់នៅ ដោយគ្មានព្រះ។ យើងប្រហែលជាគិតថា យើងគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវដឹងថា យើងជាកូនរបស់ព្រះ ដែលព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យ៉ាងក្រៃលែង(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ជំហានទីមួយ ដើម្បីក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ពិត ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ គឺយើងត្រូវឈប់កុហក់ខ្លួនឯងថា យើងអាចក្លាយជាមនុស្សល្អ ដោយពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង ហើយត្រូវទូលសូមឲ្យព្រះអង្គកែប្រែយើង ឲ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ យើងនឹងបរាជ័យ បើយើងប្រឹងធ្វើជាមនុស្សល្អដោយពឹងអាងខ្លួនឯង តែព្រះអង្គអាចជួយឲ្យយើងលូតលាស់ ហើយកែប្រែជីវិតយើងបាន។ ព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់ ដូចនេះ ព្រះអង្គនឹងកែប្រែជីវិតយើង ឲ្យត្រូវតាមពេលវេលា និងតាមផែនការរបស់ព្រះអង្គ។ លោកចន ញូតុន(John…
Read articleចំណងតែមួយ
មានពេលមួយខ្ញុំបានបាត់កូនសោរឡាន។ ខ្ញុំក៏បានហៅជាងសោរម្នាក់ឲ្យមកផ្ទះខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានមកដល់ ហើយចាប់ផ្តើមបើកសោរទ្វារឡានខ្ញុំ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្តើមជជែកគ្នាលេង។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានកត់សម្គាល់ឃើញថា គាត់បាននិយាយភាសាអង់គ្លេស ដោយប្រើតុងដែលរួសរាយ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ជាងសោររូបនោះ មានដើមកំណើតនៅប្រទេសចាម៉ៃកា ជាទឹកដីដែលខ្ញុំបានទៅលេងជាញឹកញាប់ ហើយក៏បានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់ផង។ ការនេះបានកែប្រែស្ថានភាពអវិជ្ជមាន ទៅជាវិជ្ជមាន។ យើងទាំងពីរមានអារម្មណ៍ថា យើងដូចជាបងប្អូន ក្នុងគ្រួសារតែមួយ ដោយសារយើងសុទ្ធតែស្រឡាញ់ប្រទេសដែនកោះមួយនោះ ដូចគ្នា។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា យើងមានក្តីអំណរដែលកាន់តែអស្ចារ្យជាងនេះទៀត ពេលដែលយើងបានជួបនឹងនរណាម្នាក់ជាលើកទីមួយ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់ក៏ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទដូចយើងដែរ។ នៅតំបន់ខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ធម្មតា ដោយសារនៅទីនោះមានអ្នកជឿព្រះច្រើន។ ប៉ុន្តែ ក្នុងទឹកដីដែលមានគ្រីស្ទបរិស័ទតិច យើងមានអារម្មណ៍រំភើបរីករាយជាងនេះ ពេលបានជួបអ្នកដទៃ ដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវដូចយើងដែរ។ យើងមានចិត្តរំភើប ពេលដឹងថា យើងបានរួចពីបាបដូចគ្នា តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សម្រាប់អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវ យើងមានចំណងរួមមួយ ដែលជាការរួបរួមគ្នាតែមួយ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៣:២៨) និងមានក្តីអំណរនៃការប្រកបគ្នា ដែលអាចបំភ្លឺថ្ងៃដែលមានភាពងងឹតបំផុត។ ចូរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានប្រទាននូវចំណងនៃការរួបរួម ដល់អស់អ្នកដែលទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ។-Dave Branon
Read articleទឹកដីនៃព្រះគុណ
គេហដ្ឋាន គ្រេសលែន(Grace Land) នៅក្រុងមេមភីស រដ្ឋថេនេស៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទះដែលមានមនុស្សទៅទស្សនាច្រើនបំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានសង់ផ្ទះនេះ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្ទះនេះ តាមលំនាំឈ្មោះរបស់អ្នកស្រីគ្រេស(Grace) ដែលជាម្តាយមីងរបស់ម្ចាស់ផ្ទះទីមួយ។ ក្រោយមក គេក៏បានឮល្បីថា ផ្ទះនោះបានក្លាយជាផ្ទះរបស់តារាចម្រៀងដ៏ល្បីម្នាក់ គឺលោកអេលវីស ព្រេសលី(Elvis Presley)។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ឈ្មោះរបស់គេហដ្ឋានមួយនេះ ព្រោះឈ្មោះគ្រេសលែន ជាពាក្យជាភាសាអង់គ្លេស ដែលប្រែមកថា ទឹកដីនៃព្រះគុណ។ ឈ្មោះនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំពីទឹកដីដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបាននាំខ្ញុំចូល ហើយអត់ទោសបាបឲ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងទទួលខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានយកខ្ញុំចេញពីភាពងងឹត ហើយនាំចូលទៅក្នុង “ទឹកដីនៃព្រះគុណ”របស់ព្រះអង្គ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគុណមិនមែនដូចជាអំពើរំលងនោះទេ ដ្បិតបើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់មនុស្សតែម្នាក់ នោះប្រាកដជាព្រះគុណនៃព្រះ ហើយនិងអំណោយទាននៃព្រះគុណនោះ ដែលមកដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងបានចម្រើនលើសទៅទៀត ដល់មនុស្សជាច្រើនដែរ”(រ៉ូម ៥:១៥)។ ខ្ញុំនឹងដឹងគុណព្រះអង្គជានិច្ច ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ បាននាំខ្ញុំចូលទៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណ ដ៏អស្ចារ្យ ដ៏អស់កល្ប និងគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន! ចូរយើងគិតអំពីព្រះពរ នៃការបានចូលនៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលនៅទីនោះ ព្រះអង្គបានបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ហើយព្រះគុណនៅតែបន្តហូរចូលក្នុងជីវិតយើង យ៉ាងហូរហៀរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា សូម្បីតែក្នុងពេលអស់សង្ឃឹម ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែចាក់បង្ហូរព្រះគុណដ៏គ្រប់គ្រាន់ទាំងមេរៗ(២កូរិនថូស…
Read articleទីក្រុងពំនាក់
ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរចូលក្រុងមួយ នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ខ្ញុំត្រូវបានគេស្វាគមន៍ដោយផ្លាកមួយ ដែលគេបានសរសេរថា “សូមស្វាគមន៍អស់អ្នកដែលកំពុងស្វែងរកកន្លែងជ្រកកោន និងទីពំនាក់”។ ការស្វាគមន៍យ៉ាងដូចនេះ ហាក់ដូចជាមានអត្ថន័យ ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំពីទីក្រុងពំនាក់។ ក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ក្រុងពំនាក់(ជនគណនា ៣៥:៦) ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង សម្រាប់ជាទីជ្រកកោនដល់អ្នក ដែលបានសម្លាប់អ្នកដទៃ ដោយគ្មានចេតនា ហើយត្រូវការការពារ។ ព្រះបានឲ្យគេបង្កើតទីក្រុងនេះមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវការជ្រកកោនប្រភេទនោះឯង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលបំណងនៃការបង្កើតទីក្រុងនេះ គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យជនជាតិអ៊ីសា្រអែលសម័យដើមប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ជាងនេះទៅទៀត ទីក្រុងពំនាក់ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះមានចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាកន្លែងជ្រកកោន និងធើ្វជាទីក្រុងពំនាក់ ពេលដែលយើងបរាជ័យ មានការឈឺចាប់ និងការបាត់បង់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៥៩:១៦-១៧ បានចែងថា “តែទូលបង្គំនឹងច្រៀងពីព្រះចេស្តានៃទ្រង់ អើ ចាប់តាំងពីព្រលឹមស្រាង នោះទូលបង្គំនឹងបន្លឺសំឡេង ច្រៀងពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ហើយជាទីជ្រក នៅថ្ងៃដែលទូលបង្គំមានសេចក្តីវេទនា។ ឱព្រះដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ក៏ប្រកបដោយមេត្តាករុណាចំពោះទូលបង្គំផង។” សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជំនាន់ ដែលមានចិត្តដ៏វេទនា “ទីក្រុងពំនាក់”របស់យើង មិនមែនជាទីកន្លែងនៅលើផែនដីទេ។ តែទីក្រុងពំនាក់របស់យើង ជាព្រះដែលស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្ប។ ចូរយើងស្វែងរកការជ្រកកោន…
Read articleខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅក្នុងមហោស្រព ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាច្រើន។ ពេលនោះ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងទើបតែបានប្រាប់ចំណងជើងបទចម្រៀង ដែលពួកគេរៀបនឹងច្រៀង គឺបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន”(ក្នុងសៀវភៅទំនុកដំកើង លេខ២០១)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា នៅចុងបញ្ចប់នៃការអធិប្បាយរបស់គ្រូគង្វាលខ្ញុំ គាត់បានប្រាប់អ្នកមកចូលរួម ឲ្យដើរមកខាងមុខ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងច្រៀងចម្រៀងមួយបទនោះ ដែលការនេះបានបង្ហាញថា ពួកគេចង់ទទួលការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងនៅមហាស្រពបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ចង់ច្រៀងបទនេះជាមួយយើងម្តងទៀត នៅពេលក្រោយ គឺនៅពេលដែលគាត់លាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដែលនៅថ្ងៃនោះ គាត់នឹងច្រៀងថ្វាយព្រះអង្គ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ដោយចិត្តកត្តុញ្ញូថា : ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន ឥតមានអ្វីអាង អាងតែឈាមទ្រង់ហូរលើឈើឆ្កាង នឹងព្រះបន្ទូលជាទីសំអាង ឱព្រះសង្រ្គោះអើយ ខ្ញុំមក! រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ មុនពេលអ្នកស្រីឆាឡុត អេលាត(Charlotte Elliott) និពន្ធទំនុកមួយនេះ គាត់បានសួរអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ម្នាក់ អំពីរបៀបទទួលជឿព្រះ។ គាត់ក៏បានប្រាប់នាង ឲ្យចូលទៅរកព្រះអង្គ ទោះជាជីវិតនាងមានសណ្ឋានបែបណាក៏ដោយ។ នាងក៏បានចូលទៅរកព្រះអង្គ ហើយក្រោយមក ពេលនាងកំពុងបាក់ទឹកចិត្តដោយសារមានជម្ងឺ នាងក៏បាននិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកដំកើងមួយបទនេះ ដែលនិយាយអំពីថ្ងៃដែលនាងទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបឲ្យនាង។ ព្រះអម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្វែងរកព្រះអង្គ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គថា “ចូរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងកាលដែលអាចនឹងរកទ្រង់ឃើញ ហើយអំពាវនាវដល់ទ្រង់…
Read articleសញ្ញាសំគាល់របស់គ្រួសារ
ប្រជុំកោះអារ៉ាន មានទីតាំងនៅឆ្នេរខាងលិច នៃប្រទេសអៀរឡង់។ នៅទីនោះមានភាពល្បីល្បាញ ដោយសារប្រជាជននៅទីនោះ ពូកែចាក់អាវរងាពីរោមចៀមយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ភាគច្រើននៃអាវចាក់ទាំងនោះ មានការផ្សាភ្ជាប់នឹងវប្បធម៌ និងរឿងនិទាននៅប្រជុំកោះតូចៗទាំងនោះ ប៉ុន្តែ អាវចាក់ខ្លះមានលក្ខណៈជាបុគ្គល។ គ្រួសារនីមួយៗ នៅលើកោះនោះ មានរចនាបថនៃការចាក់អាវរៀងៗខ្លួន ដែលមានសញ្ញាសំគាល់ពិសេសខុសៗគ្នា បានជានៅពេលដែលមានអ្នកនេសាទណាលង់ទឹកស្លាប់ គេអាចពិនិត្យដឹងអត្តសញ្ញាណរបស់សព ដោយគ្រាន់តែមើលរចនាបថនៃអាវចាក់ ដែលសពនោះបានពាក់ក៏បាន។ សំបុត្រទីមួយរបស់សាវ័កយ៉ូហាន បានពិពណ៌នាអំពីសញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដែលជាសមាជិកនៃគ្រួសារព្រះ។ ក្នុង១យ៉ូហាន ៣:១ សាវ័កយ៉ូហានបានបញ្ជាក់ថា យើងជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ព្រះ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៍ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដូច្នេះ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរៀបរាប់អំពីសញ្ញាសំគាល់របស់អ្នកដែលជាកូនរបស់ព្រះថា “ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់មកពីព្រះ ឯអស់អ្នកណាដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះឈ្មោះថាមកពីព្រះ ហើយក៏ស្គាល់ទ្រង់ដែរ”(៤:៧)។ ដោយសារ “សេចក្តីស្រឡាញ់មកពីព្រះ” នោះវិធីដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេស្គាល់បំណងព្រះទ័យព្រះវរបិតា គឺយើងត្រូវបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ។ ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ឈោងចាប់អ្នកដទៃ តាមរយៈយើង ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់ជាសញ្ញាសំគាល់របស់គ្រួសារយើង។-Dennis Fisher
Read article